snsj sluing

uepaoil m\\\ III ll9[l9I|IIAill<)lll 9|S|I!I!| 9(1

snvo

61 ‘‘H1S33­Q­NOA

Mnz­vov­maaiOH

SJlBp-SJUIOg )3 aSBS­SIId" sp SJSi­piV:I3.V YKIYO.) 3« YOK1VH

S33ANV 8I2SI I?± - -Z ‘ssS­josq ’IS 3MOd sna ZISSI auoi|d?i9x - il ‘sua­qny any

mas­saoons 'xna­je­qo­neg -y

XUSYH­DAH «1

auu8|oue

S30\na3d-S3ia3­Qoaa

Q?-a/vtus 3x5133 M3P

Jypo'fr­vayr­vuo- ivàoôo "Vooo s 004 a yo • y

xiv­hoji v xiad SNOi­sa­noxa - aaoN­vaxap v saoyAOA SH3ANY - sjnass&JH S3P iBUBo Et7 iOX£ 3UOHd?l?X

flHBCI H # T

S8}8jl J3

|| s8iu?}dBa 'sa­SEiaBw ‘s8)noui?.J?D mod sojnv jj|

Ujiiiiiiiiiiiiiiiiin auuaj ms'BSBjy g '» q g e nbsnf sjnof saj snoj jjaA­tio 1 sma­niB­jib aqo­jEui jnan­jaj

91I!«9I.I9U1V IlOSmjV

I ’Dja 'op 'san­Suoj-sasi­Bip ‘s3U3)i| ‘xnEamq | I‘s,qBpuB­J3A -sauismo ‘suo­jbs ‘.laqo­noo b sai­qui­Bipl I ‘JSSU­BIU B S3||BS 002 ‘S3an)!UJB§ sp Xioqo pUB-lQ Ï

6 saaien sap anj anguo'i 6

I anbiS­jag ua suisb3bj/\i spuBjS srqd sag |

sana­naw

N3d»3MiN¥ - Ofrl ‘wsdijo

YNNV sinn

pq ui

sno­qe­jEj/y us seog ‘s|9q.​ueuis[8d

N3S13d

3NNOH N3dOOX N3WVÖ 31NV0313 331V

3 ugd­jaMT-uy ‘Sir eej­sia­puoA any ‘sjaAuv

S sawva aa sao­vaAno

SÏSH­SH5HSHSÏ!SHSH5HC­fi5H£H5H­SE5B5HS­rEÏESE

saaawnr

‘aaooiaaaoNVH ‘nsanv» ‘S3aoj.s ‘Naaaaaaaa -naavi ‘Naiaaa­saaa ‘nsoiym ‘aariz 'iom it VMM­liaAVa.VVH

VIA­JIAJ3 NOSI­VIAI

saadwnr ‘samai­Naa ‘Nivw va v 3iaaiiaN­Noa ‘saaoxs ‘saddVN -sin-aaA­noo ‘snoiod ‘saios 'sa­Nivi

s;iviss:m sao­vaAio

SbgA­KItf g -xau­juxaiA dmoqo

13 3QldB0

M‘0lin03X3 „iil­fl­lUf

Kirill

" sNOii­waisnmi

S3WU1D3Ö 'M

sanoonx/xvo

xuiiiu­mi­wii­miui

sanaitt­Mis­saa

sojS ap x;jd xne ssS­bibS xne uBss­ju­j­noj aoB)d B| ap uosi­bui ajnas cq

qsqoj spj­qojq )3 puouiB;a np anbiSpg bj mod 3]bj3U3§ sousSy •J M ‘S

S3|[iq b s)U3ui3|noy ssp si3Auy mod sousSy

..​OaOU33..!BJA nP si3Auy, p aouiAOjg bj mod aousSy

IZ6Z i?i SH3ANV ,Z6Z l?1

ujo­q­jjg uBy\ ana ‘zi

aii­qoiiiiiiiiv JiwJi.​il) wniii­Miioj «1

SAC 'JJ ap

jij­jbcI b suinbBSBa;a xhb3;ubw

s&unuu­noji

ap saj­jos sa)no; ua xioqD puBjQ

AAA

901 ‘asiiSga ap anj ‘901

AHXHSH nosiyk

dlf­SjY.P dtiJ dnSuoj ‘li

viNNVJ, iae

S1MV­JN3

zaniuvu

SJ.:iJ W» - SHr­rilHJ, lOJI W» SIIH IIH

OISS Taj. - W3H3NHH

>I3HH9XYOH NVA

aij0sst?.ig 13 snoA-z0ss0.ipy

3NIVS X3 3NNOa 33319 3MH HIOAV HflOd

ROYAL - ZOO­LO­GIE CINEMA

Le Temple de Venus

Sur terre, au hasaid, le fils de Vénus plante une flèche dans la porte de Denys Dean, un modeste tra­vailleur. Ses deux filles aînées, Moria et Peggy, ont dix-huit et dix-neuf ans.

de jours plus tard, Moria ren­contre dans le bois voi­sin, au jeune peintre, Stan­ley Dale.

Le peintre, bien­tôt, (dut quit­ter la mer­veilleuse île qu’ha­bi­taient Moria et les siens, pour aller sur .e conti­nent chez Mag­gie Lane, une jeune veuve puis­sam­ment riche, éton­nam­ment belle. Mag­gie, adu­lée par une nom­breuse cour, avait jeté son dévolu sur Stan­ley Dale et elle pré­ten­dait qu’il l’ai­mât. Pour l’éblouir, elle orga­nisa dans sa pro­priété somp­tueuse une fête comme jamais artiste n’en rêva de plus gran­dio­sem deplus liber­tine. Stan­ley s’évada avant la fin, lais­sant un mot expri­mant son amer­tume et qu’il déplo­rait tant de luxe et de lais­ser-aller. Incons­ciem­ment, il repar­tit vers l’Ile où il avait connu Moria et obtint de son père qu’elle pose­rait pour lui.

L’idylle s’ébau­chait; mais aussi, une grande dou­leur nais­sait conjoin­te­ment. David Har­per, le pêcheur, ado­rait secrè­te­ment Moria.

La jeune veuve mil­liar­daire enten­dit relan­cer celui qui la négli­geait. A bord de son yacht, elle arriva pour retrou­ver Stan­ley Dale.

Stan­ley insou­ciant et heu­reux ne quit­tait pas son ate­lier où son jolie modèle venait poser

Cepen­dant, Phi­lippe Grey­son, un oisif et un bel­lâtre de la suite de Mag­gie Lane, ren­cop­tra la seconde fille de Denys Dean. Peggy, roma­nesque et fan­tasque, aspi­rait de toutes ses forces à l’amour. Ce fui tui jeu pour Phi­lippe Grey­son de lui pro­mettre le mariage si elle vou­lait bien venir, prête à le suivre, un soir, sur la grève.

David Har­per ne vit plus que pour épier. Un jour, il sur­prend la richis­sime Mag­gie Lane for­çant la porte de l’ate­lier du jeune peintre. Jalouse, elle se moque de Moria qui pose, les épaules nues.

Et ce soir-là, sur la grève, Phi­lippe Grey­son attend Peggy qui arrive ayant décidé de fuir le toit pater­nel. Non loin, Stan­ley Dale attend lui aussi. Moria a donné ren­dez-vous à celui qu’elle aime et avec qui elle veut, sans témoin, échan­ger des phrases défi­ni­tives.

Mais David Har­per accoste dans les envi­rons. La pré­sence du peintre l’in­quiète. Il va à lui, le somme de par­ler. Lors­qu'il a la cer­ti­tude que Moria va venir, David Har­per ne résiste plus à sa haine. Il maî­trise, son rival, le ligote et l’em­porte en pleine mer.

Et Moria Dean est arri­vée. Au lieu de trou­ver cleui qu’elle espé­rait, elle sur­prend sa sœur et Phi­lippe Grey­son. Elle s’in­ter­pose. Elle lutte de toutes ses forces pour empê­cher l’ir­ré­pa­rable. Moria appelle au secour et David Har­per accourt. Phi­lippe Grey­son lui dit qu’au lieu de jouer les héros il ferait mieux d’ex­pli­quer la scène à laquelle il a assisté, et pur­quoi il a voulu tuer Stan­ley.

PRO­GRAMME du 10 au 16 AVRIL

1. MARCHE DU SACRE....​Meyerbeer

2. PATHÉ - REVUE

PRO­GRAMMA van 10 tot 16 APRIL

SITUA­TION

Mack-Sen­net comé­die

4. FEUILLES VOLANTES....J. Strauss

(valse)

(avec MARIE PHIL­BIN)

1. KRO­NING­SMARSCH

Meyer­beer

2 PATHE - REVUE

Mack-Sen­net too­neels­pel

VLIE­GENDE BLA­DE­REN....J. Strauss

Pen­dant la Pause

Réci­tal pour Orgue

(met MARIE PHIL­BIN)

Tij­dens de Poos

Réci­taal voor Orgel

Semaine pro­chaine

GRANT TFILM Hr RS-SÉRIE

Les Vau­cours

grand drame inter­prété par

Mar­gue­ritte de la Motte — Jack Mul­hall — Franck Elliott .——

DE L’AC­TION - DU MOU­VE­MENT - DE LA MISE EN SCÈNE

De Tem­pel van Venus

Venus, de Godin der Liefde, zul­len Amor, de kleine lief­de­god, naar de aaide stu­ren om onder­zoek te doen of Liefde, Jeugd en Fan­ta­zie nog bes­taan.

Amor richt zijn eerste schre­den naar de vischers-hut. van Den­nis Dean. Dean heeft zijn vrouw voor eenige jaren ver­lo­ren en Moria zijn oud­ste doch­ter is het zorg­zame huis­moe­dertje dat het gezin met liefde ver­zorgt.

David Har­per, een jonge vis­scher, is haar goede kame­raad;de jon­ge­lie­den wonen in een schit­te­rende stran­dom­ge­ving, in de nabi­j­heid der vogel­broed-plaat­sen.

In een door de natuur gevormde grot is de jonge schil­der Stan­ley Dale aan zijn schil­de­rij «Echo» bezig. Moria komt bij toe­val in de nabi­j­heid en Dale ver­teld haar de betee­ke­nis van zijn schil­de­rij.

Als door een onweers­taan­bare macht gevoe­len die twee jon­ge­lie­den zich tol elkaar aan­ge­trok­kén. Amor's pijl had dus de gewün­schte uit­wer­king gehad!

De keine lief­de­god is door hel slechte weer over­val­len en tracht nieuwe inlich­tin­gen omtrent Lilfde en Roman­tiek op te doen. Bij het vroo­lijke, wufte weeuwtje Mag­gie Lane is hij aan het ver­keerde adres.

Mevrouw Lane geeft een groot feest voor al haai mon­daine vrien­den en vrien­din­nen; de prach­tig­ste toi­let­ten wedi­j­ve­ren met elkaar en de grillige mode­popjes met hun leege hartjes en nog lee­gere her­sens zoe­ken in een zin­loos feest­ge­doe troost voor hun armoede van geest.

Stan­ley Dale die ook uit­ge­noo­digd is, ergert zich aan deze wuf­theid. Hij kan liet een­vou­dige vis-schers­meisje niet ver­ge­ten en spoedt zich weer het eiland, naar Moria... Hij vraagt ver­lof aan haar vader om een por­tret van haar te schil­de­ren, het­geen hem wordt toe­ges­taan. Ter­wijl hij in zijn ate­lier aan het wer­ken is komt Mag­gie Lane, die den schil­der reeds lang lief heeft, naar bin­nen en weet onmid­del­lijk dat men haar vers­maad heeft voor het •een­vou­dige vis­schers­kind. Zij tracht hei meisje te belee­di­gen.

Bij een ont­moe­ting tus­schen David cn Stan­ley onts­taat er een gevecht tus­schen beide, waar­bij David de schil­der over­mees­tert en hem gebon­den naar de Dui­vel­rots voert, zoo­ge­naamd om Moria van hem te red­den.

Het arme kind is wan­ho­pig. Zij wil in zee sprin­gen, den geliefde ach­terna en nu bemerkt David hoe lief zij den schil­der heeft. Hij zal hem red­den, doch sterft ten gevolge van een gapende hoofd­wonde.

De jon­ge­lie­den heb­ben elkaar terug­ge­von­den... Liefde heeft geze­ge­vierd.

Liefde... Roman­tiek en Fan­ta­zie zijn nog van deze wereld.

Impri­me­rie du Centre. 26. Rem­part Kip­dorp. Anvers

FILM-REVUE

O STILLE KUNST! HOE­VEEL GEZUIEH­DEL IS ER IH HUI ADAM AL HIET GEPLEEGD?

... in het belang der Bel­gische Nij­ve­rheid (met twee kapi­taaltjes a.u.b.).... driek­leu­rige band om de affiches... Bra­ban­çonne... zoo­veel per Week - k°mt naar onze ver­ga­de­rin­gen...

En voor de rest, zwi­j­gen!

/iPVv NZE onbe­kende per­soon­lij­kheid, y JJj het mas­ker dat we steeds op het gelaat dra­gen tij­dens het uitoe­fe­nen van ons beroep, laat ons toe door te drin­gen, zon­der her­kend noch bekend te wor­den, in vele plaat­sen, waa­rin zoo­veel ande­ren gez­wo­ren heb­ben nooit de zolen hun­ner schoe­nen te zet­ten. Zul­len we U beken­nen dat we eens een tochtje gaan doen zijn naar en in een film­school ofte cine­ma­ver­qe­ni­ging, waa­ro­ver er de laatste tij­den weer zoo­veel m nega­tie­ven zin ges­pro­ken wordt?

Vraag ons nu niet hoe wij het er toe heb­ben aan­ge­legd, het zou ons ver­ra­den en een kwade poets spe­len aan iemand die ons het mid­del aan de hand deed te zien zon­der gezien te wor­den. Meer zul­len wij er niet over zeg­gen. Noteer even­wel dat het ons niet noo­dig was die onder­vin­ding op te doen om ovei­tuigd te wezen. We heb­ben alleen­lijk willen aan-too­nen en eens te meer aan die tal­rijke jonge meisjes, dat zij iet of wat naïef zijn. als zij geloöven dat zij zeer spoe­dig cine-mas­ter­ren zul­len zijn met de les­sen der scho­len, zoo­ge­zegd in cinema, te vol­gen.

' Het bureel bevindt zich in een buurt der mid­dens­tad. De aan­kon­di­gin­gen der dag­bla­den en de tekst der aan­plak­brie­ven die de aan­dacht dèr aan cine­ma­koorts lij­dende meisjes moe­ten opwek­ken, laten veron­ders­tel­len dat men hier tege­no­ver een der erns­tig­ste inrich­tin­gen staat. Eila­cie! Hoe men ont­goo­cheld is als men den drem­pel van het huis over­schri­jdt. Eerst en voo­ral greep ons een samen­ges­telde geur van kool­soep en W. C. aan. De woning was niet al te weel­de­rig, ’t Geeft hem ove­ri­gens niet veel! Men ver­we­zen­lijkt groote din­gen, zelfs in een krocht.

Men bemerkt een affiche waa­rop spraak is van kunst (met een kapi­taal) en van cinema (idem). Een vrouw, wier toi­let van twi­j­fe­lach­tige rein­heid isr, komt voor en bekijkt U van kop tot teen. V

— U wilt aan cinema doen? Voor ’t oogen­blik heb­ben wij té veel leer­lin­gen, en is het ons onmo­ge­lijk er nog meer aan te nemen.

Ach­ter­waartsche bewe­ging van den n ieu'waan­ge­ko­mene.

— Noch­tans om U aan­ge­naam te zijn. en daar wij er een afschuw van heb­ben tijd te doen ver­lie­zen aan die­ge­nen die ons komen opzoe­ken, gelieve dan toch bin­nen te tre­den, we zul­len zien of er geen mid­deltje bes­taat om de zaken toch te schik­ken. Zet U, in een paar oogen-blik­ken zal « Meneer de Direc­teur >> ten Uwen dienste staan.

Welke eer! Zich in een der­ge­lijke plaats mogen neder­zet­ten. Maar dit gebaar is reeds een veron­trus­tend vraag­stuk. De stoe­len die welis­waar vier poo-ten heb­ben, ver­plaat­sen zich al kra­kende en schie­ten uit elkaarr als een slan­gen-mensch. Voor wat de ande­ren betreft/ deze heb­ben drie poo­ten en zijn zorg­vul­dig lang­sheen den muur geplaats wat hen belet met den stof­fe­ri­gen vloer ken­nis te maken.

Het wach­ten is kort. « Meneer de Direc­teur » treedt bin­nen. Hij kijkt naar den vloer. Zijn han­den zijn twi­j­fe­lach­tig en zijn nagels ver­dacht. Zijn schoe­nen zijn ont­vormd, het onderste zij­ner broeks­pi­j­pen is uit­ge­ra­feld, de vest van kleur ver­scho­ten, het hals­boord sinds ver­schei­dene dagen niet meer hagel­blank.

« Meneer de Direc­teur » is niet zedig. Hij begint met van talent een vleiende bes­chri­j­ving te geven. Hij is zoo net van Hol­ly­wood terug­ge­keerd. Als ins­ce­neer-der heeft hij aldaar groote fil­men gedraaid, en hij is naar ons landje over­ges­to­ken met het doel ster­ren te ont­dek­ken en een keur gezel­schap te vor­men, dat, na geoe­fend te zijn, tal­rijke gewroch­ten zal draaien die ophef zul­len maken.

Volgt een kon­fe­ren­tie over de ver­tol­kers der Stille Kunst. Vol­gens hem is het

FILM-REVUE

een grove mis­sing ze tus­schen de too­neel -spe­lers te kie­zen. Men dient onbe­kende talen­ten te ont­dek­ken. Die talen­ten bes­taan uits­lui­tend tus­schen hen die nim­mer een stu­dio of schouw­burg van verre noch van dicht­bij heb­ben bena­derd.

— Waa­rom zijn de Ame­ri­kaansche fil­men zoo bewon­de­rens­waar­dig? zegde hij, het is omdat de «Ame­ri­kaansche ins-ceneer­ders (sta­tig noemt hij ze «direc­tors ») htm ver­tol­kers kie­zen gelijk waar ook. Men liegt als men spreekt van de eerste stap­pen der groote film­di­vas. Het is dezen laats­ten onaan­ge­naam als men ver­telt hoe of van­waar zij komen. In wér­ke­lij­kheid komen zijn negen maal op de tien uit het volk. Men heeft ze op de straat, in het wer­khuis, of in het maga­zijn gevon­den. De cinema is het leven, bij­ge­volg moet men als artis­ten per­so­nen heb­ben die niet door het too­neel bedor­ven wer­den en die spe­len zooals zij leven.

We bes­pa­ren U het ove­rige. Die han­dige man, die wer­ke­lijk goed bes­praakt is, voegt er noch­tans aan toe, dat de «gelijk waar gevon­den per­so­nen » een zekere opvoe­ding van doen heb­ben, die men spoe­dig aan­leert. s

Het gaat er om de les­sen der school gedu­rende eeni­gen tijd te vol­gen; men moet zich oefe­nen in het opna­me­veld te lee­ren gaan lachen, en wee­nen. Dit alles is gemak­ke­lij­ker dan men wel denkt. Mits de billijke som van vijf frank per week kan iede­reen die zich tot de cine­ma­kunst geroe­pen acht, de noo­dige ken­nis­sen opdoen die hij te kort komt. Hij dient de les­sen maar twee­maal per week te vol­gen en hij is in de gehei­men der stille kunst inge­wijd. Het is natuur­lijk een feit dat « Meneer de direc­teur » niet kan zeg­gen hoe­veel les­sen ge van doen zult heb­ben. Alles hangt af van den aan­leg der leer­lin­gen. Noch­tans heeft de « direc­tie » een voor-dee­lige rege­ling voor­zien. Mits een vaste som van vijf­hon­derd fran­ken gelast men zich van U het even­beeld van een Dou­glas Fair­banks of eener Mary Pick­ford te maken.

Wel vers­taan is het 'onont­beer­lijk op voo­rhand te beta­len. Deze heel­kun­dige bewer­king uwer beurs vol­bracht is het U toe­ge­la­ten tot in de zaal der leer­gan­gen door te drin­gen.

Hoe zon­der­ling toch die kool­soep­geur welke in deze plaats heer­scht! Bah! Het is niet in te ade­men. Men schikt er zich noch­tans in na eenige oogen­blik­ken. Wat zou men niet willen onders­taan als men bezield is met den wensch een cine­mas­ter te wor­den?

We ston­den voor een vijf­tien­tal leer­lin­gen. Iede­reen bab­belt er maar op los. Wei­nige man­nen. Voo­ral jonge meisjes en in een hoek een vrouw van gezet­ten leef­tijd die voor een spie­gel haar gezicht op afschu­we­lijke wijze aan t ver­trek­ken is. Aan hun klee­dij te oor­dee­len hoo­ren de jonge meisjes in zeer uiteen­loo­pende mid­dens thuis. De jong­ste kan hoog­stens vijf­tien jaar oud zijn. Zij is er de vree­sach­tig-ste niet om. Laten wij ze even aàn­hoo­ren: ze is zoo juist hare ges­chie­de­nis aan 't ver­tel­len. Haar fami­lie is wel­ges­teld. Ten harent denkt men dat zij een let­ter­kun­di­gen leer­gang volgt. Zij komt hier in *t geniep, want zij wil aan cinema doen ten koste van alles. Zij uit, wat bui­ten­ge­woon is, eene groote onge­loo­vi­gheid tege­no­ver den goe­den uits­lag der les­sen, welke de patroon der inrich­ting aan zijn leer­lin­gen geeft. Wijl zij gees­tig is lachen de ande­ren, maar zij zijn zicht­baar meer geloo­vig.

Hun gebab­bel is leer­rijk. Bijna allen vin­den dat de leer­tijd kost­baar is en jam­me­ren dat hij zoo lang duurt.

(( Meneer de direc­teur » komt op het juiste oogen­blik te voor­schijn om het ges­prek te onder­bre­ken, dat juist ten zenen nadeele ging draaien.

— Welnu, juf­vrou­wen en hee­ren. als wé eens wat gin­gen wer­ken. Maakt een kring opdat ik U allen kan z;en. Tracht het vol­gende effect weer te geven. Een uwer bloed­ver­wan­ten komt door een auto­bus ver­plet te wor­den en U komt dit te ver­ne­men. Druk nu Uw wan­hoop uit.

Het jonge onge­loo­vige meisje roept al lachende uit:

— Ver­schoo­ning, mijn­heer, indien het nu een sui­ke­room is en U eenige mil boe­nen ach­ter­laat, kan men toch niet wan­ho­pig zijn, niet waar?

— Juf­vrouw Lucienne, bromt «Meneer

de direc­teur » zeer waar­dig, ik heb U reeds meer­maals ver­wit­tigd: indien U

hier komt om de orde te vers­to­ren, is het de moeite niet dat U komt.

— Oh! ik, U weet, .weder­voert het « enfant ter­rible », ik zit er wei­nig mee in. Ik heb de vaste som betaald en U ver­geet dat ik de school niet ver­laat alvo­rens Mary Pick­ford te kun­nen eve­na­ren.

De pro­fes­sor schi­jnt het jonge meisje te vree­zen want hij zwi­jgt en geeft eenige uit­leg­gin­gen aan de andere leer­lin­gen.

Men hoort een geluid van een auto-hoorn. Het is de dame op gezet­ten leef­tijd die het groote too­neel der wan­hoop speelt. Zij oor­deelt het onont­beer­lijk ruwe kre­ten uit te stoo­ten. Tege­lij­ker­tijd kni­jpt zij hare zware borst saam.

FILM-REVUE

— Niet slecht! beaamt de pro­fes­sor. U gaat voo­ruit, mevrouw Elisa. Wel­dra kunt ge U in een stu­dio aan­bie­den. U verheft de oogen niet genoeg ten hemel.

— Dank U, grin­nikt het i< enfant ter­rible », voor uw spirt­ne­web­ben die aan de zólde­ring han­gen!

— Mejuf­vrou­wen, her­neemt de pro­fes­sor onvers­toor­baar, verheft allen de oo-gën ten her­nel! Kni­jpt Uwe han­den te samen, beeft! Tracht te wee­nen!

Het schouws­pel is aan­gri­j­pend. De leer­lin­gen staan stoks­tijf, en het is alsof het een wed­strijd is om het hardst te zuch­ten. Men waant zich in een krank­zin­ni­gen­ges­ticht op het uur van het bad. De pro­fes­sor gaat van de eene naar de andere en ver­leent zijn gul­den raad.

« Meneer de direc­teur » gaat nu over tot een andere soort oefe­ning. Op den plan­kenv­loer trekt hij kri­jts­tre­pen. Hier­voor zet' hij een erns­tig gezicht op.

— De veel­hoek die U hier ziet stelt het veld voor waa­rin ge U tij­dens de opname moet bewe­gen. Veron­ders­telt dat het opna­meap­pa­raat staat daar naast de deur waar de kaps­tok zich bevindt. Tracht nu in den veel­hoek te gaan en lief­tal­lig te bli­j­ven en Zon­der het appa­raat te bekij­ken.

En aldus ver­loopt de tijd in deze aan­ge­name school. Zul­len we U zeg­gen dat het voor­naam­ste ver­maak dier leer­gan­gen bes­taat in het geflirt? Jon­ge­lin­gen en jonge meisjes ver­trou­wen elkaar hunne voor­ne­mens en verho­pin­gen toe. De pro­fes­sor wacht er zich wel voor zijn leer­lin­gen te beris­pen. Hij is cr over­tuigd van dat Hare Majes­teit de Liefde eene waar-devolle mede­werks­ter is en op dewelke hij kan betrou­wen.

Vrije Tri­buun

Arme cinema! Wat mons­te­rach­ti­ghe­den wor­den u niet aan­ge­wre­ven, waar u vaak meer dan onschul­dig aan zijt.

Het kwaad zit diep zal de zede­pre­ker zeg­gen, de cinema leidt tot zede­loo­sheid en los­ban­di­gheid1.

Niets is min­der waar, want eers­tens geen kin­de­ren wor­den toe­ge­la­ten dan op ver­too­nin­gen, die gecen­su­reerd en onder toe­zicht staan eener spe­ciale kom­mis­sie, en twee­dens zijn fil­men, wegens hun inter­na­tio­naal karak­ter steeds stren­ger zede­lij­ker dan het een­vou­dig­ste klucht of too­neels­pel.

De taal, die zoo gemak­ke­lijk door nuan­cee­ring tot dub­bel­zin­ni­ghe­den of gewaagde grapjes aan­lei­ding geeft, in too­neel­stuk­ken vaak door de acteurs zelf, die op een goed­koop suc­cesje azen, aan­ge­dikt wordt, kan in de cinema, om dezes aard­swille nooit iets aan­ge­wre­ven wor­den. Strenge steeds weer­kee­rende foto­gra­fische opna­men maken elke charge, elke over­dri­j­ving onmógelijk, en stel­len de direc­teur dn staat dat­gene wat zij li-

Hij kent ove­ri­gens de kunst zich van te vee­lei­schende per­so­nen te ont­doen en daar hij langs den weg der adver­ten­ties en affiches veel succes heeft, her­nieuwt hij meer­maals zijn gezel­schap leer­lin­gen. Eeni­gen drei­gen en verk­la­ren dat zij naar den poli­tie­kom­mis­sa­ris zul­len gaan en den pro­fes­sor zul­len dwin­gen hen hun geld terug te geven. Maar het is zeer zeld-zam dat een hun­ner zijn bedrei­ging ten uit­voer brengt. En het is wel hie­rop dat onze man spe­ku­leert en hij gaat dan ook heel netjes voort met ten zijnent legioe­nen naie­ven en goed­ge­loo­vi­gen te lok­ken, die, ver­leid door het voo­ruit­zicht te kun­nen draaien, de gevraagde som­men stor­ten zon­der zich al te veel te laten bepra­ten.

Natuur­lijk stelt die meneer zich nim­mer of nooit te weer om hen een ver­bin­te­nis te bezor­gen. Hij is er ove­ri­gens onbek­waam toe daar hij geen enkel betrek­king heeft met de cine­ma­to­gra­phische mid­dens.

Zich aan « Too­neel­we­reld » komen bek­la­gen eens dat het kwaad is ges­chied verhelpt aan niets. We heb­ben genoeg ver­wit­ti­gin­gen in de wereld gezon­den om op den dag van heden ons toe te laten met die bedro­ge­nen geen mede­li­j­den te heb­ben.

Per­so­nen die het goed mee­nen laten zich NOOIT op voo­rhand beta­len. De zoo­ge­zegde pro­fes­sors of ins­ce­neer­ders die open­lijk of ver­dekt ' zeg­gen: « Betaalt en gij zult draaien » zijn vers­tokte afzet­ters en bedrie­gers. Indien gij ze erns­tig ( opneemt, zoo­veel te erger voor U!

NEMO.

cen­cieus ach­ten, een­vou­dig uit het werk te ban­nen.

Aan vele oude prui­ken te hoo­ren, zou men wer­ke­lijk de meer­ling koes­te­ren dat het hier op het onder­maansche een para­dijs was, tot op den dag van het onts­taan van het « mons­ter »: Cinema.

Deze men­schen ech­ter staan nu een­maal op een dood punt, en, reac­tion­nair kop­pig, zal in hun mee­ning steeds de cinema oor­zaak zijn van alle moge­lijke mis­dri­j­ven en onge­luk­ken.

Gol­den Daten

FILM­KRI­TIEK

De oor­zaak waa­rom velen nog een ver­keerd idee heb­ben over kinema? Laten we maar dade­lijk zeg­gen dat de hoof­door­zaak bij de cine­ma­lei­ders zelf ligt. Gij, lief­heb­ber van lit­te­ra­tuur, beoor­deelt gij een werk naar den schoo­nen titel of het roman­tische leven van den auteur? Han­delt dan ook zoo niet met de cine­ma­kunst.

Het is gek een film te beoor­dee­len naar de veelk­leu­rige plak­brie­ven, de holk­lin­kende lof­tui­gin­gen

FILM-REVUE

(uit de pen der belan­gheb­ben­den) (kom­pli­ment voor ons? N. d. R.) of het aan­tal der sen­sa­tio-neele gebeur­te­nis­sen, die de « star » op haar actief heeft.

Voor­ze­ker is de keuze moei­lijk; « Al wat blinkt is geen goud », is hier een groote waa­rheid. Het is een zeker feit, dat een ont­wik­keld mensch die voor het eerst naar een ver­too­ning gaat, op boven­ge­melde aan­be­ve­lin­gen, een heel ver­keerd idee over cinema kri­jgt en slechts gaat om zijn tijd te doo­den.

Natuur­lijk, van de fil­men tot hier­toe voort­ge­bracht, heb­ben wei­ni­gen het doel (een kunstpres-tatie waar­dig van dien naam) bereikt. Het zijn slechts ver­filmde too­neel­han­de­lin­gen, onders­teund door teks­ten. Als iedere kunst moet men ook de cinema van uit zijn eigen stand­punt bezien; aldus is het ver­keerd, ze te ver­ge­lij­ken met het too­neel.

Wan­neer een dier afb­de­kers van den film u zegt dat cinema slechts meka­niek is, ant­woordt hem; dan, dat alle kunst­werk nul is zon­der de tech­nische mid­de­len.

Intus­schen koes­te­ren we de zoete hoop, dat man­nen als L’Her­bier, Del­luc, Per­ret en ande­ren heb­ben bij­ge­dra­gen en nog zul­len, om de cinema op te voe­ren tot het edele doel.

A igrette

W MOOIE FILM

Ik kom film « De Twee Vers­too­te­lin­gen » te zien. n Fransche pro­duc­tie die de gewet­tigde belang­stel­ling van het publiek ten volle ver­diende. Ik noem hem een goed ges­laagde band, met wel­ge­ko­zene per­son­nages.

Het spel was ideaal... sober, maar won­der­lijk echt. Gabriel Signo­ret als « de Slak », leverde een bij­zon­der juiste typee­ring; het ging hem bui­ten­ge­woon goed af. In deze film gaf hij het bewijs een groot kuns­te­naar te zijn. Die naam ver­dient hij ten volle. Ook de ande­ren.

« Fan­fan » en « Clau­di­net » waren bij­zon­dere goede artistjes. Ir. hun zoo opof­fe­rende vriend­schap voor elkaar deden ze de toes­chou­wers wee­nen. En!... dan spreekt men van het won­der­kind Jackie Coogan.

*n Mooi film voor groot en klein, ’n Gezonde pro­duc­tie zooals men er tegen­woor­dig wel niet veel zien kan (voor kin­de­ren).

Ja! de Ame­ri­kaansche « Moving Pic­tures » kri­j­gen zoo sti­laan een geduchte mede­ding­ster. Deze voort­breng­se­len sti­j­gen sti­laan in waarde, zeker­lijk door hun erns­tig werk dat ze vroe­ger zoo wat ver­waar­loos­den.

De tijd zal lee­ren en__ de Fransche film­maat­schap­pi­jen zijn göed op dreef.

• A lice Pavor

CINEMA-A VON­TU­REN

Ont­goo­che­lin­gen zijn wreed, en niet zeld­zaam, in ’t men­sche­lijk bes­taan. Stapt ge op den tram, al de plaat­sen zijn bezet, rent ge naar de sta­tie, de trein is juist weg want uw uur­werk stond vijf minu­ten ach­ter, hebt g een keu­ken­meid, het eten is aan­ge­brand, ziet g’op het pro­gramma van de cinema, het is een ver­keerd. Ja, dat zeg ik, het is een v-e-r-k-e-e-r-d. Neem het voor­beeld aan een ano­nieme cinema in het meri­dio­nale gedeelte der goede ende groote stede Ant­wer­pen (Vrije Tri­buun is strikt geheim) en ge hebt de onder­vin­ding. Voor mij is het gewoon­lijk onmo­ge­lijk des avonds in de bios­coop te gera­ken. Uit armoe ben ik ver­plicht ’s namid­dags te gaan. Armoede is

geen schande, zegt het spreek­woord, maar het valt soms erg tegen. Zie zelf.

Met groote blauwe let­ters staat er op den aan-plak­brief: Rrr­ru­dolphe Valen­tin-o in.— een stuk, dat spreekt. Ik zing, ik roep, ik juich, Rudi is hier! Ik ga hem zien, al moest ik... ’k zal ’t maar niet zeg­gen. Ik tel mijn zak­geld na, ik duw een gat in mijn gilet­zakje met t voe­len naar méér, ik krijg naar mijn don­der van ma, die wee­ral kan gaan naaien, en s Zon­dags sta ik een uur voor den tijd kant en klaar. Ik loop met een vaart naar die meri­dio­nale cinema, ik neem een plaats en... helaas!, niet te hard mijn jon­gen.... Eerste film, een klucht, ik glim­lach. Tweede film, cow-boys die schie­ten, een fron­sen der wenk­brau­wen.Derde film, idem, cow-boys die rij­den en schie­ten, een open mond en een vraag­tee­ken— Vierde film? Ja, een plaatje met lieve zwarte let­tertjes van Chi-nees­chen inkt: Bon­soir ofte Goe­den Avond... Ik sta paf, ver­plet­terd... t Is wreed in de wereld!

A bd-el-Kader

OOOOOOOOOOOOOO OOOOOOOOOOOOOO

Cine­ma­nieuwsj es

ROS­COE ARBUCLE (FATTY) IS HER­TROUWD MET EEN FILM­STERl — Reeds eeni­gen tijd wist men te Los Angeles dat Fatty zou her­trou­wen met de cine­maar­tiste Doris Doane. Op 24 Maart 11. is hij ech­ter onver­wachts in het huwe­lijks­bootje ges­tapt.

Zooals wij reeds vroe­ger mede­deel­den heeft de gewe­zen vrouw van Ros­coe Arbucle te Parijs de echt­schei­ding ver­kre­gen.

ZIE­HIER de rol­ver­dee­ling van « L’Abbé Constan­tin » welke men kor­te­lings gaat draaien: Aan de zijde van Jean Coque­lin, welke met de rol van den abt zijn debuut op het witte doek gaa maken, zal men de vol­gende artis­ten kun­nen bewon­de­ren: Claude France (Suzy Scott); Gene­viève Car­gèse (Bet­tina); Louise de Mor­nand (Mme de Lavar­dens); Decori (Pau­line) en Pierre Sté­phen (Paul de Lavar­dens).

MAU­RICE DE MAR­SAN EN GLEIZE maken

een film gereed in vier tijd­vak­ken, welke door Aubert zal op de markt gebracht wor­den; de voor­naam­ste ver­tol­kers zijn: René Navarre, Elmire Vau­tier, Viguier, René Pré ean, Max Berty, Albert Combes, Oli­vier, Vol­berg en Mme Oli­vier.

ALDE­QUI MIL­LAR, Engelsche too­neels­peel­ster, draait op het oogen­blik te Epi­nay a L’Apache » onder lei­ding van Her­bert Thomp­son.

MET de ver­tol­king van « Char­ly’s Aunt » (De Tante van Char­ley), behaalt Syd­ney Cha­plin zulk een bewon­de­rens­waar­dig succes, dat men hem aan­ziet als een geduch­ten mede­din­ger van zijn broe­der Char­lie.

LOUISE GLAUM, welke twee jaar gele­den nog zulk een beroemd­heid was, moest wegens ziekte het zil­ve­ren scherm ver­la­ten. Wij ver­ne­men dat zij naar haar vroe­gere loop­baan terug­keert en met Hope Hamp­ton en Lio­nel Bar­ry­more zal ver­schi­j­nen in de film « Fifty-Fifty ».

ESTELLE TAY­LOR EN JACK DEMP­SEY,

welke, zooals men weet, gehuwd zijn met elkan­der, zul­len te samen in ver­schil­lende films optre­den.

IEDE­REEN is benieuwd om de nieuwe crea­tie van Lon Cha­ney te zien, dit wil zeg­gen: «Het Spook van de Opera ».

FILM-REVUE

ONZE INTER­VIEWS

Fronce Dhe­lia

(Van onzen cor­res­pondent te Parijs)

Met was op dien schoo­nen Maart-schen Zon­dag, dat te Neuilly vereen igd waren, Gas­ton Rou­dès, France Dhé­lia, Lucien Dal­sace en eenige andere per­so­nen, om too­nee­len te draaien voor « La Mater­nelle ».

Wan­neer wij daar aank­wa­men zoch­ten wij France Dhé­lia op, welke ons een vrien­de­lijke uit­noo­di­ging gezon­den had. Wij ont­moet­ten Mr. Rou­dès, zeer druk in de weer, welke ons spoe­dig in tegen­woor­di­gheid bracht zij­ner lieve vedette. Het sce­na­rio van « La Mater­nelle » slechts opperv­lak­kig ken­nende, dach­ten wij mejuf­fer Dhé­lia te zien in avond­toi­let of in wan­delk­lee­dij, maar hoe groot was onze ver­ras­sing wan­neer wij ons bevon­den voor een klein werk­meisje, zeer een­vou­dig gek­leed en bloot­shoofds...

« Ge zult mij wel excu­see­ren, niet­waar » zegde zij al lachende « zooals ge ziet ben ik van­daag een vrouw van de wereld, mor­gen een midi­nette ofwel een bur­ger­meisje. »

« Maar mejuf­fer, wij zijn verheugd u zoó te ont­moe­ten, het feit dat u van rol­len ver­wis­selt is een bewijs van uw groot talent. »

« Ge zijt wel vrien­de­lijk, mijn­heer. » Wij waren geko­men om een inter­view. France Dhé­lia, niet­te­gens­taande haar werk dien mor­gend, begon te ver­tel­len, maar voo­ral onder­vroeg zij ons over de cinema in Bel­gië, en ook een wei­nig over die beroemde « Gar­çonne » welke zoo­veel rucht­baa­rheid had ver­wekt... En de tijd ging voor­bij. Daar men wel­dra «draaien» ging, vroe­gen wij de lieve actrice ons eenige bij­zon­de­rhe­den over haar mede te dee­len.

En ter­wijl bui­ten de zon heer­lijk scheen, verhaalde France Dhé­lia op een­vou­dige wijze de ges­chie­de­nis van haar leven. Ter­wijl zij sprak kon­den wij niet weers­taan. haar hel­de­ren glim­lach en die schoone uit­druk­king in haar oogen te bewon­de­ren... Wij namen nota:

France Dhé­lia is gebo­ren in Tou­raine, ten jare....; hier zou­den wij een onbes­chei­den­heid begaan en ein­di­gen daa­rom den zin niet. Zij werd opge­voed in een

kloos­ter te Blois. Zoo zij al droomde van terug­ge­trok­ken te leven, dan zal zij er toch niet aan gedacht heb­ben, dat zij eens een gevierde kuns­te­na­resse zou zijn. In elk geval zette zij een wei­nig later haar gedach­ten op het too­neel en wilde zij er een begin mede maken, en zoo kwam het dat zij, op 15-jari­gen ouder­dom te Parijs debu­teerde in het Théâtre des Arts, in de rol van een page in « Fanta-sio », van Mus­set.

Daarna zag men haar in het Théâtre Michel, en in Impé­rial, en in de Châ­te­let, waar zij een belan­grijk -succes behaalde met « La petite Capo­rale ».

Ook speelde zij in « Le Tour du Monde ».

Maar France Dhé­lia was reeds gekend en zeke­ren avond dat zij in de Ambigu optrad (het was in 1914), vroeg een vrien­din haar of zij geen ken­nis wilde maken met de cinema. Zij nam aan een debu­teerde in de stille kunst, onder bes­tuur van

G. Monca. Een wei­nig daarna, onder lei­ding van een ande­ren regis­seur, voor de S. C. A. G. L,, draaide zij een, bij­zon­dere rol, deze van « Ben­ja­mine », in de film « José­phine ven­due par ses Sœurs »; daarna « Cœur de Gavroche » onder lei­ding van M. de Morl­hon.

Toen kwam de oor­log. De stu­dios welke ges­lo­ten wer­den, hero­pen­den de een na de ander. Zij werd door Eclair aan­ge­wor­ven waar zij een serie bli­js­pe­len draaide onder het bes­tuur van Roger Lion. Ver­vol­gens zag men baar in meer belan­grijke rol­len zooals «L’Am­bi­tieuse» van G. Bour­geois en « La petite Micke », van Ch. Mau­dru. (

In 1916 deed zij haar intrede bij Gau­mont. Zij draaide er ver­schil­lende fil­men onder regie van Gas­ton Ravel en Jacques Fey­der. René Le Somp­tier,' gere­for­meerd voor kwet­su­ren, deed haar in twee ban­den spe­len, waa­rin zij genoemd werd, men weet niet waa­rom, Mado Flo­réal. Het waren: « Les Epaves dé l’Amour » en « Ginette ».

In 1918 werd zij geëp­ga­geerd door Louis Nal­pas om de « Prinses Daou­lah » te ver­tol­ken in de groote film « La Sul­tane de l’Amour », welke ver­we­zen­lijkt werd met Bur­guet en R. Le Somp­tier. Daarna, steeds voor de films Nal­pas, ver­vulde zij een hoof­drol in « Le Crois­sade ». met Van Daele als par­te­naire. In 1919 wierf Ger­maine Dulac, welke vcv>r dezelfde firma werkte, haar aan om «Mal­en­contre» te draaien.

In 1920-21 vin­den wij France Dhé­lia met René Le Somp­tier, welke haar in een-nieuwe film liet spe­len welke in Grie­ken-

FILM-REVUE

land, te Athene, opge­no­men werd en voor titel droeg «La Mon­tée vers l’Acr­ro­pole». Daarna ver­vulde zij een der schoonste rollçn van haar loop­baan, deze der noo­dlot­tige vrouw in « Le Cœur magni­fique » met den betreur­den Séve­rin Mars. Alvo­rens bij Gau­mont terug te kee­ren, waar zij onder haar waren naam draaide, trad zij op in « L’In­signe Mys­té­rieux », van

H. Des­fon­taines met Fer­nand Herr­mann en alzoo in « La Bête tra­quée », de schoone film van René Le Somp­tier.

In 1923, altijd voor Gau­mont, draaide zij onder direc­tie van Pierre Colom­bier « Petit Hôtel à louer », een fijne come­die met Gas­ton Modot. ,

Daa­rop werd zij geën­ga­geerd door den Bel­gi­schen regis­seur Armand du Plessy om de beruchte « La Gar­çonne » te ver­tol­ken. Velen heb­ben onge­lijk gehad, bij het ver­too­nen van deze film, aan deze vedette slechte din­gen toe te ken­nen.

Het­zelfde jaar nam de Baron­celli haar aan om een der bij­zon­derste rol­len te spe­len in « Nene », de roman van G. Péro-chaud. Haar medes­pe­lers waren San­dra Milo­wa­noff, Van Daele en G. Modot.

Ver­vol­gens weer tee­kende zij kon­trakt van lan­gen duur met de G. P. C. (Grandes Pro­duc­tions Ciné­ma­to­gra­phiques) en het was als­dan dat men haar zag in een serie films onder bes­tuur van Gas­ton Rou­dès, zooals « La Gui­tare et Ie Jazz­band », « Pul­ci­nella », « Les Rant­zau », « L’Ombre du Bon­heur », « L’Eveil » en « Feliana l’Es­pionne ». En nu komt men haar laatste film « La Dou­leur » te draaien en welke bij de eerste voors­tel­ling een bui­ten­ge­woon succes behaalde. Op bet oogen­blik, zooals wij zeg­den, draait zij « La Mater­nelle » met Gas­ton Rou­dès als regis­seur; haar par­te­naire is Lucien Dal­sace.

Zooals men zien kan, al is France Dhé­lia nog jong, zij reeds een gevulde loop­baan ach­ter den rug heeft. Wij vroe­gen haar nu eenige andere bij­zon­de­rhe­den:

« En nu, mejuf­fer, wat denkt u over de Fransche film? En wat is uw lieve-ling­srol? En wat is uw per­soon­lijke smaak daa­romtrent? »

De lieve actrice gaf ons daa­rop eenige aan­dui­din­gen welke onze lezers wel zul­len inter­es­see­ren. Wij kun­nen zeg­gen dat zij een zeer ont­wik­keld meisje is en welke in alle kuns­ten veel belang stelt. Zij beeft natuur­lijk hier en daar een voor­liefde. en dit voor wat de lite­ra­tuur betreft. houdt zij het meest van Charles Bau­de­laire en Ana­tole France. In de muziek en de schil­der­kunst heeft zij geen voor­liefde voor het moder­nisme.

Spor­tief? En waa­rom niet? Elke cine-mas­pe­ler moet van sport hou­den. En bij baar gaat de auto voor.

France Dhé­lia houdt van rozen en ook

van dezes kleu­ren Haar par­fum? De

Chypre de Coty...

Haar gelief­koosde rol is in « L’Eveil ». Zij houdt er aan omdat deze juist zoo moei­lijk was.

Wat de toe­komst van de Fransche film aan­gaat, daa­rin heeft zij alle ver­trou­wen, maar, zooals allen weten, begri­jpt zij ook dat de grootste hin­der­paal het kapi­taal is om deze tot zijn hoog­te­punt te kri­j­gen.

Veel meer zou zij ons nog gezegd heb­ben, hadde Gas­ton Rou­dès niet geroe­pen: «Mejuf­fer Dhé­lia, men gaat draaien!»

De vedette ver­liet ons... Wij zagen haar wer­ken, en wij moe­ten beken­nen, dat France Dhé­lia een veel­zi­j­dig talent bezit. Zij is een groote artiste en op het oogen­blik een der popu­lairste artis­ten van het Fransche scherm.

ROBERT

00

Het Broad­way van het onde New-York was vóór een 20tal jaren Beroemd voor vier zaken:

1 ) Voor de naakte bee­nen van Fran­kie Bai­ley.

2) Voor den schoo­nen rug van Kitty Gor­don.

3) Voor de « spre­kende » oogen van Anna Field.

4) Voor den beken­den glim­lach van Cissy Fitz­ge­rald.

De vin­nige Cissy behaalde haar groot-sten triomf met « The Gaiety Girl » in 1896, wan­neer Charles Froh­man haar van Enge­land naar New-York bracht.

Dat is 28 jaar gele­den. Het Daly’s Thea­ter 'bes­tond niet meer, maar zijn tra­di­ties ble­ven behou­den en de toes­chou­wers van dien tijd zul­len steeds den glim­lach en de gui­tige oogen van Cissy Fitz­ge­rald bij geble­ven zijn, in haar crea­tie van « I Just Indulge a Lit­tle Bit, But Never Go Too Far » (,1k sta wel een beetje toe. ms-.-r ga nooit te ver)...

Zooals aan het Ame­ri­kaansch too­neel, was zij ook zeer popu­lair te Lon­den, Glas gow, Cork en Dublijn.

In 1897 ver­wekte zij sen­sa­tie met de « The FIoop Skirt Dance » (De Hoe­pel­rok

Dans) tan het bekende oude Kos­ter and Biai s Music Hall, 34th Street, New-York.

Daarna ging zij terug naar. Lon­den en speelde er een wijl in pro­duc­ties, zooals « In Town » (In de stad), « The Bro­ken Melody (De gebro­ken Melo­die) en « La Mas­cotte », om daarna weer naar Ame­rika te kee­ren.

Voor jaren dan was Cissy den afgod van het New-'V orker too­neel en menig­vul­dig waren de nieu­wi­ghe­den welke zij aldaar invoerde. In '96, wan­neer de vrou­wen nog allen het cor­set droe­gen en velen er zóó inge­riemd waren, dat de len­den soms met de han­den kon­den overs­pan­nen wor­den, dan bracht Cissy Fitz­ge­rald een hoed in de mode .welke haar naam kreeg; een hoed, ver­sierd met struis­vo­gel­plui-men en welke bekoor­lijk op haar hoofd stond. Men ziet op de bovenste afbeel­ding dezen hoed langs alle zij­den. Ieder moest toen zulk een hoed heb­ben; wel een bewijs barer popu­la­ri­teit.

Heden is dien hoed verd­we­nen; verd­we­nen zijn ook de onmo­disdhe kleede-ren, verd­we­nen ook de dunne len­den, ihaar ook de glo­rie van Dai­sy’s en Kos­ter en Bial’s.

Doch, de glim­lach, de schalksche oogen, Cissy Fitz­ge­ral­d’s leven­di­gheid en charme

bli­j­ven bes­taan. Cissy in de film nu, is dezelfde als op het too­neel, een gene­ra­tie gele­den.

Een feit is, dat zij een der eerste vrou­wen wa welke op het scherm ver­scheen. Cissy deed haar eerste ver­schi­j­ning in het stille drama en heeft sind­sdien haar tijd ver­deeld tus­schen het too­neel en tus­schen de cinëma. Zij speelde in de oude Bio­graph pro­duc­ties en heden is zij een der beste karak­ter-cine­mas­peel­sters.

Tot haar meest gelukte films behoo­ren « Sui­cide Blonde » (een sce­na­rio van Richard Wal­ton Tully, naar het Rex Bea­ch’s;< Flo­wing Gold » (Het verv­loekte Goud) en «,L:lies of te Field » (Veld­le­lies), waa­rin zij de rol ver­tolkte van « Flo­rette ».

Al heeft Cissy triom­fan­te­lij­ker dagen gekend, toch verk­laart zij dat haar geluk­kig­ste nu zijn in de cine­ma­we­reld.

De popu­laire actrice is natuur­lijk ouder gewor­den, maar haar glim­lach en haar oogen zijn dit niet. En dat is, vol­gens Os-sy Fitz­ge­rald, het geheim van haar « jeugd »...

De fotho onder links stelt haar voor in de First Natio­nal film: « Lilies of the Field », en in het ovaal, wan­neer zij de lie­ve­linge was van het vroe­gere New-York. P- D' G-

FILM REVUE

FILM-REVUE

Cine­ma­brie­venbtts

BONA. — *1 ) Het best doet u dan de laatste bon per expresse op te zen­den; hier­voor u te wen­den tot het nabij gele­gen tele­graaf­bu­reel.

2) Gelieve ons te veront­schul­di­gen; is een nala­ti­gheid der druk­ke­rij; vrien­de­lijk ver­zoek ons dus die lijst nog eens op te zen­den.

FLEURS DE CHAMPS. — Les pos­si­bi­li­tés sont si minimes, que nous n’ose­rions pas vous enga­ger à faire des démarches dans cette direc­tion. (De moge­lij­khe­den zijn zoo klein, dat we het u niet zou­den dur­ven aan­ra­den in die rich­ting stap­pen aan te wen­den).

CRE­DIT. — I) Harry Carey, adres: c/o Uni­ver­sal Stu­dios. Uni­ver­sal City (Cal.) U. S. A.

2) Hobart Bos­worth, adres r Bever­ley Hills Hotel, Bever­ley Hills (Cal.) U. S. A.

3) Die lijst heeft een tijd­lang ter uwer bes­chik­king op ons kan­toor gele­gen. Boven­ver­melde ar-tis­len zen­den gra­tis hun photo.

LEK­KER­BEK. — 1) Regi­nald Denny, adres: c/o Uni­ver­sal Stu­dios, Uni­ver­sal City (Cal.) U.

2) Her­bert Raw­lin­son, adres: 1733, High­land Ave­nue, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

N. B. — Bei­den in de Fransche of Engelsche taal te schri­j­ven; zen­den gra­tis hun photo.

PALL1E­TER­KEN. — 1) De hoofd­ver­tol­kers van • L* Ecole des Cocottes » waren Constance Tal­madge en Jack Mull­hall.

2) « De Nie­be­lun­gen » wer­den hier te Ant­wer­pen over een vijf­tal weken ver­toond.

3) Paul Rich­ter is rond de 30 jaar oud en voor het oogen­blik onge­huwd.

RUI­TEN AAS. — De hoofd­ver­tolks­ter van Rui­ten Aas was Marie Wal­camp.

MARC-WOO­DLAND. — Ruth Dwyer, adres: c/o Suite 523 Taft Buil­ding. Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

ALTIJD EVEN ZWAK. —1) In dit geval verhee­ren o. a. Eddie Polo, Syd­ney en Char­lie Cha­plin, Estelle Tay­lor, Marion Davies.

2) Het gewone spor­tre­giem.

3) Zoo­dra we over het noo­dige druk­ma­te­riaal bes­chik­ken, vol­doen we wis en zeker aan uwen wensch.

N. B. — Wan­neer komt het cir­kus naar Ant­wer­pen?

JOCKEY. — Daar deze drie artis­ten op omreis zijn met een too­neel­ge­zel­schap, doet u best ze te schri­j­ven aan het vol­gend adres: c/o Suite 523, Taft Buil­ding, Hol­ly­wood, (Cal.) U. S. A.

Al. CONNIE. — 1) June Mathis, adres: c/o

Suite 523, Taft Buil­ding, Hol­ly­wood (Cal.) U.S.A.

2) Kor­te­lings wij­den we een arti­kel aan de wijze waa­rop een's­ce­na­rio wordt ges­chre­ven.

3) Een sce­na­riste is een sce­na­rio­schri­jf­ster.

W. WOU­TERS 4e R. G. HUI B. G. 7. 1)

*t Spijt ons, ondanks uwe opgave, de gevraagde inlich­tin­gen niet te kun­nen bezor­gen.

2) France Dhé­lia, adres: 97, rue Jean Jau­rès, Leval­lois-Per­ret (France).

ALI-BEN-DARAK. — 1) Irène Rich, adres: c/o Suite 523, Taft Buil­ding, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

2) Richard Dix, adres: Para­mount Stu­dios, 6284 Selma Ave­nue, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

3) George Walsh, adres: 1334, Har­per Ave­nue, Los Angeles (Cal.) U. S. A.

N. B. — Zen­den gra­tis hun photo.

EVA. — 1) Pau­line Garon kan in de Fransche en Engelsche taal ges­chre­ven >vor­den, adres: 7139 Hol­ly­wood Boul­vard, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

2) De Ame­ri­kaansche titel van « La Lumière qui s’éteint» was «The Light that fai­led»; Jac­que­line Logan, adres: c/o Para­mount Stu­dios, 6284 Selma Ave­nue, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

3) Dit rol­letje werd inder­daad ver­tolkt door Pat Moore.

4) (Bij uit­zon­de­ring) zijn nich­ten, maar wonen onder één dak.

N. B. — Onze geluk­wen­schen en dank voor de prach­top­gave der pho­to­li­jst.

ROSIT A . — 1) Aimé Simon-Girard, adres: 167, Bou­le­vard Hauss­mann, Paris.

2) Claude Mérelle, adres: 44, Bou­le­vard de la Gare, Chelles (Seine-Meurthe) France.

3) Mlle Héri­bel, adres: c/o 3, rue de Rocroy, Paris.

LUCIENNE. — I) Har­ri­son Ford, adres: Lambs Club, 130 West, 44 th. street. New-York-City, U. S. A.

2) Monte Blue, adres: c/o Suite 523, Taft Buil­ding, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

3) Rod la Roque, adres: c/o Para­mount Stu­dios 6284, Selma Ave­nue, Hol­ly­wood (Cal.) U.S.A.

ANG. EYKENS. — 1) Betty Brn­son, adres: c/o Para­mount Stu­dios, 6284, Selma Ave­nue, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

2) Zie ant­woord aan « Fleur des Champs ».

3) Gene­viève Félix heeft blonde haren en blauwe oogen.

AIGRETTE. -— 1) «De Witte Zus­ter» werd gedraaid door de Ins­pi­ra­tions Pic­tures en uit­ge­ge­ven door de Metro.

2) Een Bel­gische film­ni­j­ve­rheid, de fabri­ka­tie van onbe­prente film, door de Gevaert-fabrief­ken, te Oude God, uit­ge­zon­derd, bes­taat er eigen­lijk niet.

3) Betty Bron­son is de ware naam dezer artiste.

DIA­VOLO. — }) De reeks is tot nu toe nog

onbe­perkt, daar Richard Tal­madge nog steeds aan ’t draaien is.

2) U kunt Richard Tal­madge zelf schri­j­ven en hij zal u gra­tis zijn photo zen­den.

GORO. — De over­groote meer­de­rheid der Ame-( rikaansche fil­mart's­ten zen­den hun photo gra­tis; hun Fransche kol­le­ga’s ver­gen door­gaans 2 fr.

SEDE­CIAS. — 1) De India­nen uit «De Kara­vaan naar het Wes­ten » waren echte, onver­val­schte Rood­hui­den; hoe­ge­naamd geen .sur­ro­gaat noch ersatz.

2) Der­ge­lijke onder­ne­ming is slechts bluff; iets erns­tig zal er nooit van voorts komen.

MILTA. — 1) Jean Angelo verheugt zich op het oogen­blik nog steeds in een bla­kende gezond­heid, net zooals u (zoo hopen we ten minste) en uw nede­rige dienaar.

2) Car­lyle Bla­ck­well, adres: Lambs Club, 130 West. 44 th. street, New-York-City (U. S. A.) '(excuus, hoor!)

3) Wel, zon­dig dan maar eens en spreek eens

SMA­RAGD. — Alla Nazi­mova is de ware naam der art’ste; gebo­ren op 22 Mei 1879.

2) Gish is de ware fami­lie­naam der gezus­ters Lilian en Doro­thy; Lilian is gebo­ren te Spring­field in den staat Ohio (U. S. A.)

3) Col­leen Moore is in 199 te Port Huron (Michi­gan) gebo­ren.

VER­GEET-MIJ-NIETJE. — 1) Lon Cha­ney is gehuwd; gebo­ren op 1 April 1883, te Colo­rado Springs (Colo­rado U. S. A.), adres: 1575, Edge-mont at Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

FILM-REVUE

2) Gun­nar Tol­naes, is gebo­ren op 17 Decem­ber 1881; adres: Carlo Bongs Bej 6, Kopen­ha­gen.

3) Die artiste is Karina Bell, adres: c/o Nor­disk Film, 45 Vim­mel­kaft, Kopen­ha­gen.

GER­MI­NAL. — 1) De hoof­drol in « Baruch » werd ver­tolkt door Ernst Deutch;

2) Mary’s huwe­lijk met Owen Moore was, en met .Dou­glas Fair­banks is kin­der­loos; of zij gaan schei­den? dit zou voor hen nu niet erg com­mer­cieel zijn.

3) Te Ant­wer­pen bes­taat er geen stu­dio, alleen reu­zen­gez­wen­del...

PIMPS­TON DARRY. — 1) De hoof­drol­len in

« La Lumière qui s’éteint » wer­den ver­tolkt door Jac­que­line Logan en Percy Mar­mont.

2) Jac­que­line Logan, zie adres ant­woord 2) aan Eva.

DE BE. —T— 1) Pris­cilla Dean. adres: c/o suitè 523, Taft Buil­ding, Hol­ly­wood (Cal.), U. S. A.;

2) Almi­rante Man­zini, adres: Lala Film, Vicoli Parioli, Vil­lino, Rome (Ita­lië):

3) Glo­ria Swan­son, adres: c/o 3, rue de Rocroy, Paris.

CHU-CHIN-CHOW. —!} Rudolph Valen­tino draait nu de laatste too­nee­len van « The Cobra » voor Para­mount: « De Roode Hacienda » komt zeer kor­te­lings aan de markt;

2) Mil­ton Sills is wer­ke­lijk c-énig in Sakf-el-Bahr.

3) Van dit ver­tel­sel is veel ver­zon­nen: Charles de Roche­fort was reeds een beroemde fil­mac­teur %'oor zijn ver­trek naar Ame­rika; gebo­ren in 1887; gehuwd.

N. B. — Voor onzen pri­js­kamp wen­schen we U het beste.

LICO — 1) Henny Por­ten, adres: 76, Park-strasse, Ber­lin-Dah­lem.

2) Jack Holt, adres: Lasky Stu­dio, 6284, Ser-ma Ave­nue, Hol­ly­wood (Cal.), U. S. A.

3) Richard Tal­madge, adres: Grand Asher,

1438, Gower street, Los Angeles (Cal.), U. S. A.

N. B. —- « Mea culpa, confi­teor tibi... », die «wij» is noch­tans maar één en het­zelfde schep­sel en die uit­druk­king wordt gebe­zigd om hen, die iets kwa­lijks zou­den opne­men, er te doen van af • schrik­ken met ze in den waan te bren­gen dat we met meer­de­ren zijn, en den onge­luk­kige alzoo een ram­me­ling te bes­pa­ren... Maar ver­tel het niet voort, hoor!

DIA­VOLO-DANA. — Van welke maat­schap­pij was die film?

MARIA. — 1) Pris­cilla Dean, zie adres ant­woord 1 aan de Bé;

2) Mary Phil­bin, adres: 1729 3/4, Wil­cox Ave­nue, Hol­ly­wood (Cal.), U. S. A.

3) Hobart-Bos­worth, zie adres ant­woord 2 aan Cré­dit.

J. S. — 1) Pau­line Starke, adres: c/o Suite 523, Taft Buil­ding, Hol­ly­wood (Cal.), U. S. A.;

2) Mary Thur­man, adres: 133, Edge­liff Drive, Los Angeles (Cal.), U. S. A.;

3) Soava Gal­lone, 15 via Dei Vil­lini, Rome.

TUBAN­TIA.1) We tre­den uw gedacht ten

volle bij, maar we dienen eerst over die cli­chés te kun­nen bes­chik­ken; in ieder geval ver­lie­zen we de zaak niet uit het oog;

2) Mau­rice Cos­tello draait nog slechts bij hooge uit­zon­de­ring; adres: c/o suite 523, Taft Buil­ding, Hol­ly­wood (Cal.), U. S. A.; met genoe­gen zou­den we van dit stuk wel kenn’s willen nemen;

3) Louise Glaum draah nog steeds, best doet U haar uw schri­j­ven nog eens te herin­ne­ren.

ALICE PAVOR. — 1) U slaat den bal met die

Swan­son-Negri-ges­chie­de­riis niet ver mis en we

ver­moe­den sterk dat er over Pola, na een paar maan­den ver­blijf te Parijs (als het zóó lang duurt) ook wel een sen­sa­tie­be­richt in de wereld zal wor­den gezon­den;

2) We ken­nen per­soon­lijk hunne kracht, maar ’t is Mane, The­kel, Phares, hoor!

3) Als U nou eens wil kij­ken wat we als « N. B. » aan « Lico » in deze Brie­ven­bus heb­ben neer­ge­tikt? De aan­tee­ke­ning is gemaakt met inkt­pot­lood, dus voor uit­wis­schen geen vrees, en boos? maar weet U dan nog niet dat we gek­need zijn uit extra tar­we­bloem met melk en honig?

V. DE SAMO­THRACE. — Is een Duitsche film waar­van de rol­ver­dee­ling niet werd gege­ven.

JEUGD. — 1) Lila Lee, adres: c/o Para­mount Stu­dios, 6284, Selma Ave­nue, Hol­ly­wood (Cal.), * U. S. A.;

2) Zendt grat s haar photo.

KOP­PEKE. — 1 ) We geloo­ven het niet;

2) Alla Nazi­mova, adres: 6124, Car­los Ave­nue, Los Angeles (Cal.), U. S. A.;

3) Jean Angelo zendt zijn photo tegen ver­goe­ding van fr. 2,—; adres: 11, Bou­le­vard Mont­par­nasse, Paris.

BEWON­DE­RAAR STILLE KUNST. — Bij­drage voor V. T. spi­j­tig genoeg niet ges­chikt; waren zelf in de gele­gen­heid die men­schen aan ’t werk te zien en vak­kun­dig ges­pro­ken, ’t trok op niets!

NEMO.

N. B. — Vra­gen ons toe­ge­ko­men na Zon­dag wor­den in het vol­gend num­mer beant­woord.

Cine­ma­nieuw­sies

WIJ VER­NE­MEN dat Rin-tin-tin’s jong­ste zoon met hem zal te zien zijn in zijn. laatste film « Tra­cked in the Snow Coun­try ». Rin-tin-tin junior speelt in het eerste en tweede deel voor zijn vader. Lee Dun­can, de eige­naar der twee hon­den, zegt, dat de jon­gen zoo knap zal wor­den als zijn door­luch­ti­gen vader.

GLA­DYS WAL­TON, nau­we­lijks 21 jaar oud, heeft reeds 38 films op haar actief, de meeste Uni­ver­sal-ban­den. Zij trok zich een wéi­nig uit de film­we­reld terug bij haar huwe­lijk, een tijd gele­den, doch, zij her­nam spoe­dig dit baantje en zoo zal men kor­te­lings van haar op de markt zien: « The Sky Rai­der ».

HOBART BOS­WORTH, welke laatst erns­tig ziek werd, is nu aan de bete­rhand en kan zijn arbeid her­ne­men voor « Chi­ckie »., een pro­duc­tie voor First Natio­nal.

TWEE ANDERE ZIE­KEN staan op de lijst en dit met een begin van Spaansche griep; het zijn Dag­mar Godowsky en Bebe Daniels. Deze laatste was juist aan het werk voor «The Mani­cure Girl».

HET IS NIET DOOR IEDE­REEN GEWE­TEN

dat de kame­raad van Dou­glas Fair­banks in « De Dief van Bag­dad », Snits Edwards, meer dan 60 jaar oud is. Hij werd in Hon­ga­rië gebo­ren en als jockey opge­voed, doch, door een onge­luk­kige val is hij nooit in staat geweest te rij­den. Vele jaren heeft hij zijn brood ver­diend als een clown en het is sinds acht jaren dat hij mede­werkt aan het stille too­neel. De vol­gende film waa­rin hij zal te zién zijn is « The Phan­tom of the Opera ».

ALMA RUBENS heeft te Hol­ly­wood een prach­tig huis gekocht, door­dat zij aldaar lang ver­bli­j­ven zal, gezien haar kon­trakt van längen duur met de Fox-Film.

FILM-REVUE

DE LAATSTE RIT

(LA DER­NIÈRE CHE­VAU­CHÉE) met WILLIAM S. HART in de hoof­drol

Sce­na­rio van WILLIAM S. HART, naar de novelle van J. W. HAWKS too­neel­schik­king van CLIF­FORT SMITH

Na een der schit­te­rend­ste hel­den van den Bur­ge­roor­log van 1861 te 1865 te zijn geweest, werd Bill Hickok gelast een verhin­ding­spost te Cedar Creek te stich­ten.

Alleen in deze groote woes­tijn niets heb­bende dan zijn paar­den en zijn wapens, had Bill dik­wi­jls met een bende plun­de­raars te doen, waa­rop nie­mand de hand durfde leg­gen. Dank zij zijn dap­pe­r­heid, haalde Bill sti­laan de boven­hand op Mac Orly en zijn bende.

Zijn taak geëin­digd, gaf Bill zijn onts­lag om de she­riff van Doge te gaan bijs­taan in zijn moei­lijke taak.

Santa Fé, aan het eind­punt van den ijze­ren­weg, was in een kor­ten tijd een zeer bezochte en voor­name stad gewor­den. Men zag er ver­schei­dene groote han­de­la­ren uit het Wes­ten en zelfs rei­zi­gers, welke er kwa­men om de zach­theid van

het kli­maat. Onge­luk­kig moes­ten de hand­ha­vers der wet gedu­rig onder­doen voor eenige geluk­zoe­kers, aan wier hoofd Han Reu­ner stond.

Dit alles veran­derde bij de aan­komst van Bill; in ove­reens­tem­ming met den she­riff ver­za­melde hij eenige man­nen en

door­trok hier­mede de stad. Spoe­dig nam nu het mees­ter­schap van Han Reu­ner een einde.

Door zijn moed ver­wierf Bill spoe­dig de ach­ting van het volk, maar hij ook voelde zich over­won­nen op het ter­rein der liefde. En hij, die zoo­vele over­win­nin­gen gedaan had, was ver­plicht een laatste rit te onder­ne­men om aan de klau­wen van een noo­dlot­tige vrouw te onts­nap­pen, en zich te ver­bin­den met het arme weesje, bemin­ne­lijk en getrouw, welke hem steeds in zijn slechte dagen gezel­schap hield.

Hei is een

FILM-REVUE

Pho­to­hoekje

Dé Leze­res­sen en Lezers welke een photo van een fil­mar­tist ( e ) ont­vin­gen, gelie­ven ons mede te dee­len*:

1° na hoe­veel tijd zij die ont­vin­gen; 2° gra­tis of niet;

3° het for­maat der photo.

Deze inlich­tin­gen wor­den onder deze rubriek inge­la­scht en zijn alzoo van groot nut voor eenie­der die ins­ge­lijks aan die artist (e) zou­den ges­chre­ven heb­ben.

PIMPS­TON DARRY ont­ving twee pho­tos van Gene­viève Felix, for­maat 18x24, mits 5 fr., na 12 dagen.

LEK­KER­BEK ont­ving gra­tis de photo van Betty Bal­four, post­kaart, na 6 maan­den en 15 dagen.

Lois Wil­son, form. 13x18, na 1 maand 23 dagen; Jackie Coogan, 13x18, na 3 maan­den en 14 dagen; Char­lie Cha­plin, na 1 maand en 19 dagen.

MARIA ont­ving gra­tis de pho­tos van Conway Tearle, na 2 maan­den en 1 dag; Jack Mul­hal, na

1 maand en 25 dagen; Bebe Daniels na 1 maand en 14 dagen; Richard Tal­madge, na 3 maand en 21 dagen; Dou­glas Fair­banks, na 1 maand en 7 dagen. Glo­ria Swan­son na 4 maan­den en 21 d.

CRE­DIT ont­ving gra­tis de photo van Lofs Wil­son, 12*5x18, na 50 dagen.

DE PE ont­ving gra­tis de photo van: B. Goetzke,

2 postk.. na 5 dagen; B. Bal­four, 1 postk., na 100 dagen; H. Bau­din, 18x22.5, na 35 dagen; E. Deutsch, postk., na 7 dagen.

EVA ont­ving gra­tis de pho­to’s van Lea­trice

jy (3 ver­schil­lende) 18x13, na 102 dagen met een vrien­de­lij­ken brief; Nita Naldi (2) 17x22, na 110 dagen; Gene­viève Félix, 18x24, na 8 maan­den; Bebe Daniels, 18x13, na 139 dagen; Mary Pick­ford, 17x22, na 124 dagen; Col­leen Moore, 18x24, na 40 dagen, met vrien­de­lij­ken brief; Jackie Coogan, 18x13, na 98 dagen; 3e photo Agnes Ayres 18x13, na 45 dagen; 2e photo Theo­dore Roberts, 15x20, na 42 dagen; 2e photo Richard Dix, 18x13, na 60 dagen; Mary Phil­bin, 18x13, na 49 dagen; 2e photo John Gil­bert, 18x13, na 44 dagen; Jacques Cate­lain 18x24, na 90 dagen.

TUBAN­TIA ont­ving gra­tis de photo van:

Betty Comp­son, 12x17, na 43 dagen; Mary Pick-ford, 10x21, na 33 dagen; Mary Phil­bin, 12x18, na 34 dagen; Mil­ton Sills, 12x18, na 46 dagen; Viola Dana 11x16, na 51 dagen; William S. Hart, 16x21 na 36 dagen; Nita Naldi, 16x21, na 80 dagen; Rudolph Valen­tino, 16x22, na 35 dagen, met briefje; Dou­glas Fair­banks, 16x21, na 30 dagen; Pola Negri, 19x24, na 36 dagen; Col­leen Moore, 16x21, na 38 dagen met een zeer lief schri­j­ven.

N. B. — In haar schri­j­ven betreurt Col­leen Moore het ten zeerste, niet aan elk harer bewon­de­raars een per­soon­lijk schri­j­ven te kun­nen zen­den.

KOP­PEKE ont­ving gra­tis de vol­gende pho­tos: Mario Ausónia (2) 14x9 en 15.5x12.5; Bert Lytell 16x12; Lilian Gish, 17.5x12.5; Frank Mayo 17.5x 13; Edna Pur­viance, 18x12.5 Nita Naldi, 21.5x 16 5.

BETTY BLYTHE

Kan men zich de schoone Betty Blythe voors­tel­len, met een streng gri­jsk­leu­rig kleedje in een kloos­ter? Dit was zoo, in een kloos­ter, wan­neer zij 10 jaar oud was.

Het kleine meisje had toen een prach­tige stem, en zeke­ren dag zegde een zus­ter haar dat zij in de kerk mede mocht zin­gen in het koor. En zij zong met al de vreugde en hoop welke in haar was.

Twee jaar later keerde zij huis­waarts en gebeurde het dat een pro­fes­sor van het Bos­ton Conser­va­to­rium haar hoorde zin­gen, welke haar aan­bood haar stem te oefe­nen.

Wan­neer zij zes­tien jaar was ging Betty naar Parijs en stu­deerde daar twee jaar aan de muziek­school. Muziek, talen, dans, lit­te­ra­tuur, dit alles bes­tu­deerde zij.

Wan­neer zij terug naar Ame­rika trok, vond zij daar haar moe­der in een nete­li­gen toes­tand, gezien tegens­lag in gel­daan­ge­le­gen­he­den. Betty bedacht dat het alzoo haar plicht was zelf geld te ver­die­nen; zij liep de schouw­bur­gen af en zij ver­kreeg een plaats als koor­meds.e in een thea­ters­tuk waa­rin zij moest gek­leed zijn enkel in zwem­kos-tuum. Dit was een slag voor het jonge meisje, daar zij van beter werk droomde. Doch, nu zegt Betty Blythe dat zij toen waar­de­volle onder­vin­din­gen heeft opge­daan.

Zij ging een tijdje aan net too­neel voort, ver­kreeg beter en beter werk en ging alzoo over naar de film­we­reld. Een Vita­graph regis­seur enga­geerde haar en na haar eerste proef werd haar de hoof­drol toe­ver­trouwd.

Betty Blythe ging naar Enge­land om « Chu-Chin-Chow » te ver­tol­ken; een tweede maal ging zij naar het­zelfde land voor een andere film «Sou­thern Love» (De Val van den Afgod).

Wij zien haar nu in « In Hol­ly­wood with Potash and Perl­mut­ter », waar­van bovens­taande afbeel­ding, met aan haar zijde, in de titel­rol­len, Alexan­der Carr en George Sid­ney. Het is een Samuel Goldwyn pro­duk­tie voor First Natio­nal fil­men. P. D. G.

FILM-REVUE

mm CINE­RO­MAN

(Le Fléau de F Huma­nité — Human Wre­ckage)

Naar het sce­na­rio van Ç. Gard­ner Sul­li­van Too­neel­schik­king van John Grif­fith Wray.

Spe­ciaal ver­werkt voor het witte doek met mede­wer­king van Doro­thy Daven­port, de weduwe van den betreur­den Wal­lace Reid.

Film der Grandes Pro­duc­tions Ciné­ma­to­gra­phiques van Brus­sel .

Vlaamsche bewer­king van Ed. NEORG.

ROL VER­DEEL ING:

Ethel Mac Far­land

Alan Mac Far­land

Mary Fin­ne­gan

Jimmy Brown

Mme Brown

Dr. Hil­l­man

Mme Fin­ne­gan

Steve Stone

Dr. Blake

Har­ris

Dunn

Gin­ger Smith

Mme Wal­lace Reid James Kirk­wood Bes­sie Love George Hacka­torne Claire Me Dowell Robert Me Kim Vic­tory Bate­man Harry Nor­thrup Eric Mayne Otto Hoff­man Phi­lip Slee­man Lutile Rick­sen

(2e Ver­volg en Slot)

Intus­schen­tijd was Ethel, zijn vrouw, er in gelukt Mary Fin­ne­gan een infir­mière te bezor­gen, maar, helaas, het was te laat... Het duurde reeds te lang dat Mary zich gansch over­geg­ven had aan de mor­phine; zij bez­week, niet­te­gens­taande alle zor­gen, in de armen van Mme Mac Far­land... Doch, haar kind was gered... het werd in een ges­ticht opge­no­men waar wel­dra alle spoor van het ver­gift verd­we­nen was.

De manie van de ver­doo­ving­smid­de­len had een . slach­tof­fer te meer gemaakt.

Des ande­ren­daags hield de poli­tie, op een naam-looze aank­lacht, den-eer­loo­zen Har­ris aan, welke sedert lange maan­den zijn stieltje uitoe­fende met deze ver­gif­tige mid­de­len aan den man te bren­gen. Har­ris, welke tot de bende van Steve Stone behoorde, . bes­chul­digde op zijn beurt zijn chef. De poli­tie kwam aldus bij deze een onder­zoek doen. Hij pro­tes­teerde voor zijn onschuld en koos om zich te ver­de­di­gen mees­ter Mac Far­land, op wie hij nu chan­tage pleegde.

« Hebt ge niet reeds ten voor­deele van Jimmy Brown gepleit? »

« Zeker, maar deze was een onschul­dig slach­tof­fer uwer bende! »

« Ver­geet gij soms dat wij geen beter klient heb­ben dan u, mees­ter Mac Far­land? »

De advo­kaat ver­bleekte. Hij droeg op zijn gelaat de spo­ren van het regel­ma­tig gebruik van mor­phine, dewelke lang­zaam maar zeker naar den afgrond leidde. Sedert . eenige maan­den was hij een ander man gewor­den: de eer­bied­waar­dige advo­kaat, welke eenie­der groette, was nog een wrak. Steve Stone wist wel­ken inv­loed hij op den onge­luk­kige had.

« Zoo­dus, gij aar­zelt mij te ver­de­di­gen? » vroeg hij.

« Maar gansch New-York kent den oors­prong uwer inkom­sten! »

« Vreest gij niet, dat ik den dag van mijn proces de namen mij­ner klan­ten opnoem?

« Ver­geet niet dat ik in mijn han­den het lot der uwen houd, u en uw vrouw, zon­der te reke­nen uw gansche fami­lie, welke voor de gansche wereld zul­len ges­chandv­lekt zijn. Denk daa­raan en wees rede­lijk... Gij zult u langs den ande­ren kant niet bek­la­gen mij uit deze nete­lige zaak, ik beken het, getrok­ken te heb­ben. »

Mees­ter Mac Far­land gaf aan de bedrei­ging toe...

Op het tri­bu­naal had hij niet de minste moeite om te zege­vie­ren. Nooit, scheen het, had hij schit­te­ren­der geweest. En Steve Stone werd door de jury niet schul­dig bevon­den... En hij ging voort met zijn red­der van mor­phine te voor­zien... En Mac Far­land zonk die­per en die­per in den poel der rede­loo­sheid.

Eenige dagen, na de vri­js­praak van Steve Stone, had Har­ris in de gevan­ge­nis een aan­val van zin­ne­loo­sheid. Met een kleine vijl, welke hij in zijn schoe­nen ver­bor­gen had, vijlde hij de ijze­ren sta­ven van zijn cel door. Een oogen­blik van ono­plet­tend­heid zij­ner bewa­kers beguns­tigde zijr vlucht: met één sprong was hij op den weg. Oi den hoek der straat stond een mede­plich­tige, wel-' ke hem een gela­den revol­ver ove­rhan­digde. Har­ris had geen enke­len dag opge­hou­den het doo­de­lijke witte poe­der te nemen. In zijn cel werd de behoefte nog groo­ter en hij ver­dub­belde de dosis, waar­door op een oogen­blik zijn krach­ten aan het onge­loo­flijke grens­den. Doch, de poli­tie had zijn vlucht opge­merkt en ach­ter­volgde hem, waa­raan twee bur­gers hun hulp ver­leen­den. Op het punt zijnde gevat te wor­den vuurde hij op zijn ach­ter­vol­gers; deze beant­woord­den de scho­ten, het werd een vree­se­lijk gevecht. De poli­tie­man, eve­nals de twee bur­gers, zon­ken ten gronde, doo­de­lijk getrof­fen door een zin­né­looze welke zelf, eenige oogen­blik­ken later, den laats­ten adem uit­blies.

In zijn villa, in de omstre­ken van New-York. door­leefde op het oogen­blik Mr. Alan Mac Far­land, aan de zijde zij­ner wan­ho­pige vrouw, de vree­se­lijkste uren; het kwaad zette onver­mi­j­de­lijk zijn weg ver­der. Niets, naar het scheen, kon er nog gedaan wor­den om den onge­luk­kige aan zijn tra­gische pas­Sie te ont­trek­ken, dewelke van hem een gehoor­zame slaaf gemaakt had.

Zijn aan­ge­zicht droeg de spo­ren van een onnoe­me­lijk lij­den; alle werk was onmo­ge­lijk voor den man, welke eens de glo­rie was van de New-Yorksche balie.

De twee echt­ge­noo­ten hoor­den dien mor­gend de kre­ten der dag­blad­ver­koo­pers, een doodge-

FILM-REVUE

woon iets, doch nu spits­ten zij de ooren en hoor­den roe­pen:

« Leest de mis­daad van een cocaï­no­mane! Onuit­ge­ge­ven bij­zon­de­rhe­den in de laatste uit­gaaf! Drie men­schen door een gek ver­moord! »

Het was het verhaal van de mis­da­den begaan door Har­ris en welke nu bekend gemaakt wer­den. Alan beefde, hij ver­bleekte en zijn vrouw, welke hem steeds gade sloeg, maakte zich bezorgd en vroeg wat hem scheelde.

« Niets, niets, maar die kre­ten!... »

« Maar waa­rom zijt ge dan zoo onge­rust? »

En Alan nu, viel aan de voe­ten zij­ner vrouw en ver­telde haar alles, zijn harts­toch­te­lijk ver­lan­gen voor de mor­phine, waa­raan hij vers­laafd was. Gansch zijn verhaal werd door snik­ken onder­bro­ken; geen enkele bij­zon­de­rheid werd voor Ethel verz­we­gen, doch zij had den voo­ruit­gang van den gee­sel gevolgd en wist dat het, nu het uur was om han­de­lend op te tre­den. De beken­te­nis van Alan gaf haar de over­tui­ging dat hij tegen de vree­se­lijke kwaal wilde stri­j­den.

« Wij zul­len deze verv­loekte stad ver­la­ten, niet­waar Alan? » zegde zij troos­tend, « de beko­rin­gen zijn hier te groot. Wij zul­len ver weg gaan, ergens op den bui­ten gaan wonen, want uw zenu­wen heb­ben rust noo­dig, en deze voo­ral moe­ten hers­teld wor­den. Dit ver­doo­ving­smid­del zal dan op u geen effekt meer maken en zult gij eens zoo goed tot de gezond­heid weer­kee­ren. »

« lk neem dit ten volle aan, lie­ve­ling » ant­woordde hij vol hoop. Indien gij wist hoe ik kalmte en rust ver­lang... ja, laten wij ons ver­wi­j­de­ren.

De vol­gen­den dag reeds kwa­men Ethel en Alan in een lief huisje, aan de zee gele­gen, aan. Zij had­den de zee­lucht ver­ko­zen om zeker­der tot hun doel te gera­ken.

De liefde van Ethel voor haar echt­ge­noot was gren­ze­loos: zij omringde hem met zoo­veel zor­gen, zooals alleen een moe­der voor haar kind kan doen. Doch, Alan, zoo plots van de mor­phine vers­to­ken, kreeg hevige kri­sis­sen, die zoo pijn­lijk waren, dat Ethel zelf soms op het punt was om hem een dosis in te spui­ten.

Op een avond kreet de onge­luk­kige:

« Geef mij toch een wei­nig mor­phine. Een wei­nig maar, en ik zweer u dat- het de laatste maal zal zijn! »

« Maar Alan, ge weet toch wel dat ik er geen bezit » ant­woordde zij ver­drie­tig.

« Ik wordt gefol­terd... Het leven is mij ondra­ge­lijk zon­der dit mid­del... ïk smeek u, help mij! » En Ethel wiegde het groote kind, doch het riep steeds:

« Ik wil mor­phine heb­ben! »

Er was een enge­len­ge­duld en een bij­zon­dere wils­kracht noo­dig om aan die bede te weers­taan. Ethel vond dit alles in de liefde voor haar man; zij sloot hem dagen en dagen op, opdat hij niet zou kun­nen onts­nap­pen. Doch, zij had zon­der de slim­heid gere­kend van de mor­phi­no­mane, om zijn bewaaks­ter te ver­schal­ken.

Zeke­ren dag kon Alan van de ono­plet­tend­heid zij­ner vrouw gebruik maken om bui­ten het huis te gera­ken; hij wendde zich naar het zees­trand. De wind blies over zijn aan­ge­zicht en zon­der zien bek­lom hij de rot­sen welke hem van de zee scheid­den. Hij kwetste zich aan de stee­nen, maar voelde de pijn niet. Wel had de kranke sinds lang geen mor­phine meer geno­men, maar dit juist was nu ook de oor­zaak van een nieuwe kri­sis en was de man onder den indruk van een zekere ver­doo­ving.

Ethel merkte zijn verd­wi­j­ning op; zij zocht en riep hem te ver­geefs.

Plots gaf een rots­tuk, onder het gewicht van Alan, toe en hij viel naar bene­den. Die val zou

elkeen gedood heb­ben, maar hem niet; hij stond op en ver­volgde zijn weg... maar hier overk­wam hem een nieuwe kri­sis, doch dit­maal de zins­ver­bi­js­te­ring... Hij wierp zich in het zand waar de gol­ven wel­dra met hem kwa­men spe­len... Dit bekoelde hem maar deed hem in zwijm val­len.

Zoo vond Ethel hem; zij nam hem op en trok hem een eind het strand op. Zij trachtte hem terug tot het leven te doen komen... Na lange en ver­moei­bare pogin­gen opende hij de oogen —

Twee voor­bi­j­gan­gers droe­gen hem naar de woning en daar, met bui­ten­ge­wone ins­pan­ning, was hij wel­dra bui­ten gevaar.

Dit onge­val bracht bij Alan een geheele omme­keer teweeg. Hij was voor goed van zijn kwaal ver­lost, Ethel kon hem nu gerust alleen laten. Eiken dag bewees dat hij naar de zekere hers­tel­ling ging. Wel­dra kon de advo­kaat flinke wan­de­lin­gen langs de zee" maken.

Op zeke­ren dag ont­moette hij Dunn, met wie hij vroe­ger in betrek­king was. Deze was een der gevaar­lijkste en meest aktieve agen­ten van Steve Stone. Lang had hij naar Mac Far­land gezocht en nu ein­de­lijk stond hij tege­no­ver hem.

Het was een ver­lich­ting voor den advo­kaat om iemand in dit wilde, afge­le­gen oord te ont­moe­ten. Dunn won onmid­del­lijk dezes ver­trou­wen; hij droeg op zich mor­phine en ove­rhan­digde Mac Far­land een klein gedeelte. Deze, zeer verheugd, vluchtte met zijn schat naar huis. Hoe geluk­kig was hij. zich nog­maals te kun­nen over­ge­ven aan de zoete droo­men van weleer.

Na een enkele ins­pui­ting wierp hij zich pp een sofa, waar enkele ston­den later zijn vrouw hem vond in ver­doo­ven­den toes­tand— Wat te doen?... Haar bes­luit stond vast... Zij wachtte tot hij zou ont­wa­ken...

Wan­neer hij terug tot zich­zelve kwam, richte hij zich naar de kamer van zijn vrouw... Zij was ver­diept in een geheim­zin­nig wejk... Wat!... Zij ook!

Alan ont­dekte dat zijn vrouw een dosis mor­phine gereed maakte voor haar zelve... Hij ontrukte haar het ver­gift...

« Dit is uw werk! » kreet zij. « Uw voor­beeld ga ik nu vol­gen! Ik houd het niet lan­ger uit er tegen te stri­j­den! Ik ook wil lang­zaam uit het lij­den ver­lost wor­den t »

Mac Far­land liep in den strik door zijn vrouw ges­pan­nen. In zijn koort­sach­tige opge­won­den­heid liep hij naar het tele­graaf­bu­reel en zond een tele­gram naar zijn dok­ter. Hij toonde een mirak­leuze wils­kracht en ver­zorgde de geliefde zieke, want Ethel hield zich zoo.

Bei­den waren gered. Des ande­ren­daags ver­trok­ken zij naar New-York, waar Steve op zijn proo wachtte. Doch nau­we­lijks had deze den drem­pel over­schre­den of hij werd onmee­doo­gend weg­ge­jaagd.

« Op dit oogen­blik ben ik gene­zen en uw pogin­gen om mij opnieuw te ver­gif­ti­gen zijn vruch­te­loos! »

« Vreest ge dan mijn wraak niet? »

« Steve Stone, niet alleen vrees ik uw wraak niet, maar ik beveel u onmid­del­lijk de stad te ver­la­ten of ik ga u bij de ove­rheid aank­la­gen! »

Het hoofd der eer­looze bende vluchtte voor deze bedrei­ging. Bui­ten geko­men nam hij een taxi en het toé­val wilde dat deze gevoerd werd door Jimmy Brown, welke hij niet her­kende.

De jonge man had zich terug over­ge­ge­ven aan de cocaïne en op het oogen­blik dat Steve Stone hem riep was hij onder een koort­sach­ti­gen inv­loed, meer nog. die koorts sloeg over tot waan zin.

Hij stuurde zijn rij­tuig met een dui­velsche snel­heid, waar­door Steve beang­stigd werd. Hij sloeg de ruit aan stuk­ken en wilde Jimmy doen stop­pen. De poli­tie ach­ter­volgde de taxi..

Plots, niet­te­gens­taande alle ver­wit­ti­gin­gen, over­schreed Jimmy den bar­reel van een spoor­weg en in min­der dan geen tijd had een aan­ko­men­den trein, rij­tuig, voer­der en rei­zi­ger ver­mor­zeld.

Twee slach­tof­fers te méér van het geest­ver­doo-vende mid­del.

HET ONGE­VAL

In hun woning te New-York, leef­den Alàn en EtHel geluk­kig en had­den alle herin­ne­rin­gen van de vree­se­lijke dagen ver­ge­ten...

ED. NEORG

EINDE

Ver­wacht:

DE VERD­WE­NEN WERELD

fan­tas­tische roman.

Cine­ma­nieuui­sies

D. W. GRIF­FITH, Para­mount s laatste belan­grijke aan­winst, zal ver­schil­lende too­nee­len voor zijn film « The Sor­rows of Satan », in Enge­land draaien. Het is zeer waar­schi­jn­lijk dat het schoone Devon­shire zal uit­ge­ko­zen wor­den.

ZOO ALS WIJ MELD­DEN zal Uni­ver­sal haar eerste film, sinds acht jaren, te New-York maken. Deze draagt voor titel « Once a Ped­lar »', met Glenn Hun­ter in de lei­ding­srol, bij­ges­taan door Edna Mur­phy en Gla­dys Wal­ton.

TOM TER­RIS draait op het oogen­blik te New-York « My Bud­dy’s Wife ». Ter­riss is een En-gef­sch­man en heeft reeds ver­schei­dene Ameri-kaansche pro­duk­ties op zijn aktief.

WILLIAM S. HART ver­laat Para­mount en gaat over naar de Uni­ted Artists.

DE bui­ten­ge­wone ploeg hon­den, welke niet lang gele­den het gene­zende serum naar de met buik­loop aan­ge­taste bevol­king bracht, zal men kor­te­lings op het doek kri­j­gen, onder lei­ding van Sol en Irving Les­ser. Door de dag­bla­den werd ver­no­men dat het plaatsje Nome, in Alaska, van de bes­chaafde wereld afges­chei­den was door de overv­loe­dige sneeuw welke er den laats­ten tijd geval­len was; bij gebrek aan alles werd de bevol­king getrof­fen met de vree­se­lijke ziekte. Een geleerde, Gun­nar Kas­son, offerde zich op en ver­trok, per > slede getrok­ken door de beste hon­den, naar de y fes onge­luk­kige bevol­king. Men moest hon­der­den " mij­len afleg­gen eer men aan het doel was. Dank zij de moe­dige hon­den bereikte men Nome.

THE PHAN­TOM OF THE OPERA, Uni­ver­sal’s

ultra-spe­cial voor dit jaar, is vol­tooid en is op weg van de kust naar New-York.

LOWELL SHER­MAN heeft kon­trakt getee­kend met War­ner Bros.

MEN IS BEGON­NEN aan Marion Davies’ laatste film « Polly Pre­fer­red », het­welk ver­le­den jaar te Lon­den, op het too­neel, een groot succes behaalde.

PERCY, de Pathé-film, met Charles Ray, zal bin­nen­kort op de markt komen. Het sce­na­rio is getrok­ken uit a The Desert Fidd­ler ».

OOOOOOOouOO­GOO <§> OOOOOOOOOOOOOC

BEBE DANIELS in haar jong­ste film « Dan­ge­rous Money » (Gevaar­lijk Geld)