«rVLAAMSCHE UIT­GAVE?)

JACK WAR­REN KER­RI­GAN

de groote ophef­ma­kende film — van Vita­graph —

« KAPI­TEIN BLOOD »

Beheer en Reciak­tie Korte Gas­thuiss­traat, 16, Ant­wer­pen Tél.: 317.36

rro­gramme

com­pris 0 15 pour­taxç

POUR AVOIR UNE BIÈRE BONNE ET SAINE

Adres­sez-vous à la Bras­se­rie

VAN HOM BEECK

BER­CHEM - Tél. 5210

IHHItLS eu BOU­TEILLES - en FUTS

HABILLEZ

UOS

ENFANTS

BRI­TAN­NIA

77, Longue rue d’Ar­gile

Mai­son BER­THY

106, rue de l’Eglise, 106

ni Oimiu

laïc hiii­mih­fimh

12, rue Van Ert­born

Tél. 2921 ANVERS Tel. 2921

Agence pour la Pro­vince d’An­vers du Vrai "FEROOO"

Agence pour Anvers des Rou­le­ments à billes S. K. F.

Agence géné­rale pour la Bel­gique du Dia­mond et Noble’s Polish

La seule mai­son de la place four­nis­san aux garages aux prix de gros

Grand choix en toutes sortes de

FO U Fill ZI JR JE S

Man­teaux et casa­quins à par­tir de fr. 375

PHO­TO­GRA­VEURS

DES­SI­NA­TEURS

EXÉ­CU­TION RAPIDE ET SOI­GNEE

Champ Vle­mi­nekx.. 6 ANVERS

gj OUVRAGES DE DAMES C

OUVRAGES DES­SINES

LAINES, SOIES, COTONS, COUVRE-LITS, NAPPES, STORES, BON­NET­TE­RIE A LA MAIN, DEN­TELLES, JUM­PERS

MAI­SON EMMA

HAND­WER­KEN

WOL, ZIJDE, KATOEN, BED­SPREIEN, TAFEL-KLEE­DE­REN, STORES, KAN­TEN, HAND­BRE1­GOED, JUM­PERS

Anvers, Rue Von­del­straat, 15, Ant­wer­pen

5HSHSHSH­Sa5H5B5H5B515H­SH5ZSHSHS­rESB5ï

ALLE ELE­GANTE DAMEN KOO­PEN HUNNE

PEL­SEN

Pels­man­tels, Boas en Mara­bous

in het

Huis ANNA

« Die­pes­traat, 140 - ANT­WER­PEN

mii­miiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiir.••.••uii­tiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuj

MEUBLES

I Les plus grands Maga­sins en Bel­gique |

9 Longue rue des Claires 9

(près Metr)

Grand choix de gar­ni­tures, 200 salles à man­ger, | "chambres à cou­che1-, salons, cui­sines, veran­dah’s, | bureaux, lite­ries, chaises-longues, etc. etc. |

Mai­son Amé­ri­caine

Meilleur mar­ché qu’ailleurs g Ouvert tous les jours jus­qu'à 8 h. s. | Maga­sin fermé

Autos poui Céré­mo­nies. Mariages, Bap­tême

et Fêtes

Garage J. & H. DEHU

Télé­phone 3107

42, Canal des Bras­seurs - ANVERS

VOYAGES A L’ÉTRAN­GER - EXCUR­SIONS PRIX A FOR­FAIT

Zivu&tcvLr cLe

A. ck eT?oo s

ooûeM -o

BRO­DE­RIES-PER­LAGES

ancienne

Mm RYCKAERT

A. Cau­che­teux, suc­ces­seur

Rue Rubens, 17 - Télé­phone 12217 Rue Porte St. Georges, 27 - Tél. 12218

ANVERS

MAI­SON UE CONFIANCE

Ate­liers de „Plis­sage et Points-clairs

..​ENGEESCH HOEDE

VON­DEL­STR., 19

CAUS

fna­bij St. Jans­plaatsi

De laatste nieu­wi­ghe­den in Vil­ten Hoe­den

L / Füirrje k;eus Ziet Zta­lae

ROYAL - ZOO

Dette Sacrée

Paul Hol­ston rt AJean Mol­let sollt cam a rades d’études à rUni­ver­sité et à la veille d’êlre pro­mus doc­teurs en méde­cine.

Depui­sy­j5­liel­qÛC8 mois: déjà, Paul Hol­stou est souf­fra­jit; un jour, pen­dant un col­lés à l'Uni­ver­sité, il perd connais­sance; Le méde­cin constate .une tuber­cu­lose .-très, avan­cée; il laid .envoyer le 'nlaiadé dans le Midi, jean cache S la vieille Mme Hol s l,o o la gra­vité, de. la, nia­ja­dic do, son fils; il vend sa, montre à un bro­can­teur et essaie, piir là de I cou­ver la sapi­nie néces­saire au voygge de Paul, iipirs la bou­li­quë du bro­can­teur; im ‘'coffre-fort est ouvert. Jean y aper­çoit des liasses de billets de banque; d'un geste rapide, il prend une de ces liasses el s'en­fuît pour la leiiietlre à Paul. Möller racQÙIe à l’auJ ë! à sa mère que cell,, somme pro­vient d'un héri­tage d'ailé pareille éloi­gnée.

Mais, le vpl. est (Jéçou­vèr'i cl Mul­ler arrêté.

Mor­tier esl 'con­damné à deux ans de pri­son et cette condam­na­tion 1 'ex­clut de toutes les uni­ver­sité» du pays. Aucune peine n'auiail pii 'être plus cruelle .poiji lui que la défense;d'exer­cer sa pro­fes­sion de méde­cin. Mais un dncident qui-se pro­duit éii prism I .sera bien lût d une - importa uee déeisi v e pojir sa vie (iil.​uie; .un. des pri­son­niers-est- Irappé d'un mal violent; le méde­cin ne pou­vant, être appelé sur le champ, c'csl Möller, qui opère. -d i l r-gence,. et il réus­sit plei­ne­ment dans sa noble mis­sion,

Paul Hol­stou, a passé son der­nier exa­men cl a été promu doclêur; Son état empire rapi­de­ment el ly'eo­jri tôt la mort le délivre ..​de ses soi iff rances.

Dés sa sor­tie de pri­son, Möller se rend chez ses amies.

Le soir, il se retrouve dans la vieille chambre de famille; tout à coup, une pen­sée vient à Möller, elle est affieusc, mais c’est pour lui le salut; Mme Hol­ston, lui don­nera le diplôme de son fils, lui, .lean, par­tira et ira exer­cer la méde­cine dans un pays ofi il ne sera pas connu-

Plu­sieurs années se s ont écou­lées; la car­rière do Möller a élé plus brillante qu’il, n’avait même osé l’es­pé­rer. T est devenu le méde­cin en vogue de ta haute société et, son suc­cès éveille bien­tôt la jalou­sie du méde­cin en chef de la cli­nique où il opère, le pro­fes­seur Dr Peter­son. Un mal­heu­reux hasard dévoile le »ehret, si soin gnou seme­ril gardé; L'homme. qu'au­tre­fois Möller avait opéré en pri­son se pré­sente à la cli­nique. Le méde­cin en chef apprend pur lui le passé de Möller et il n’a rien (te plus pressé que do rui­ner le pres­tige el la répu­ta­tion de son jeune confrère.

Pen­dant ce temps, la mère de Doro­thy esl tom­bée malade; el. devant subir une opé­ra­tion, elle ne veut être opéré que par Möller. On chlo­ro­forme Mme Hol­ston. Au moment où Möller veut entrer dans la salle d’opé­ra­tion, le méde­cin en chef, escorté de deux détec­tives, lui barre le che­min et lui intime l’ordre de se rendre au com­mis­sa­riat. Mol-

PRO­GRAMME 25 du au 30 AVRIL

APRIL

1. Cibou­lette....R. Hahn

2 PATHÉ - REVUE

Comé­die avec TOM MOORE

DETTE SACREE

GRAND DRAME

CINEMA

Hahn

Pen­dant la Pause

Réci­tal pour Orgue

HEI­LIGE SCHULD

GROOT DRAMA

Tij­dens de Poos

Réci­taal voor Orgel

iiiiiiiiiiiiiiii

ni

Semaine pro­chaine

PRO­GRAMME SEN­SA­TION­NEL

BAR­BARA

LA MARR LIO­NEL

BAR­RY­MO' BE RI

dans

TELL

RICHARD

BEN­NETT

MON­TAGU

LOVE

ou Rome La Cité Eter­nelle

D'après le scé­na­rio de Ouida Ber­gère

HER­BERT RAW­LIN­SON

VAIN­QUEUR AUX POINGS.

Comé­die

1er sup­plie qu'on lui accorde un délai d’un quart, d'heure pour faire i’opé­ra­tion; le méde­cin en chef, refuse, • allé­guant que Möller n est pas méde­cin,, Le retard cause nue catas­trophe irré­pa­rable. Mme • Hol­ston, prise d’une fai­blesse car­diaque, uleurl,/ subi­te­ment. Brisé de dou­leur, .Möller jette au nié-' decin on chef le nom de nienrl­pier. Il esl cou­vain-eu que son pro­cès lé réha­bi­li­tera; tous les; malades qu’il a gué­ris, se »décou­vertes seien­Cliques seront des preuves suf­fi­santes qu'il est vrai­ment méde­cin. Mais, quand II apprend que r Vca­déiuic des Sciences l’a radié de la lisle de, ses membres, quand ses malades le renient sa fierté-/ se change en révolte.. Levant le tri­bu­nal, il pré-;/ sente lui-même sa défense; il- s’écrie qu’il rr'a.​pu. agir autre­ment, qu’il a obéi aux saintes fois de,, la n.​ature qui lui pres­cri­vaient de secou­rir ceux,/ qui souf­fraient, avec ou sans diplôme.

Après un dis­cours qui pro­duit sur lotis les .as- '. sis­lanls une pro­fonde impres­sion, Mul­ler est,. e-• quitté.

Hei­lige Schuld

Paul llol­ston en Jan Möller zijn twee Hçogc-/ school­vrien­den,.op het punt een diploma van ge-./ nees­lieer (e. beko­men. Om zijn vriend te red­den,; door lering aan­ge­tast, steelt Möller eeri soin geld. bi j een opkoe­per en wordt -aan­ge­hou­den. Zijn yer-. oor­deë­liug tot:> iaar gevang ont­neemt hépi teven/ alle iiio­ge­lijk­liekl om nog-poit een .diploma te »in-,.. ne re

Het­geen hij als hoog­ste roe­ping, aan­zag; zijn mede­men­so­hen te kun­nen hel­pen zal hij akfus i rooi I meer berei­ken.

Tij­dens zijn ops­lui­ting 'stérft zijn vriend, ua toch zijn diploma te heb­ben behaald. Wan­neer hij weer vrij is zal hij de gul­den leu­gen begaan, onder den nanm van zijn ges­tor­ven vriend zal hij in dejr vreemde zijn edele roe­ping kun­nen vol­bren­gen.

Zijn poging lukt bui­ten ver­wach­tin­gen en hij i> nu

Door een toe­val wordt het bedrog ont­dekt en Möller aan­ge­hou­den oji hel oogen­blik dat hij de moe­der van zijne guide vriend moet behan­de­len. Men laai hem zelfs mei meer loe in de ope­ra­lic’-kantcr en de oude vrouw stérft haar reiiige doch­ter Doro­thy ach­ter­la­tend.

Möller staat voor de recht­bank, en zijn zelf­ver­de­di­ging is zoo aan­gri­j­pend sterk dat hij vri­j­ges­pro­ken wordt.

Zal hij toch niet meer zijn ambt kun­nen her­val­len tc mid­den van die klein­zie­lige men­schen dan lacht hem ech­ter de toe­komst toe, een toe­komst met Doro­thy welke hij reeds zoo­lang beminde en die met haar liefde de hei­lige schuld zal kun­nen del­gen tege­no­ver hem die een­maal haar broe­der van den dood red­den wilde.

Impri­me­rie dn Centre

26. Hem-part

Kip

FILM-REVUE

De Tus­schen-Opschrtf­ten

Hun getal en hun belang op de film

EZE vraag is van groot gewicht voor het publiek en tevens voor de vak­lui. Het publiek ver­wijt aan som­mige fil­men dat de bij­ti­tels de goede aaneen­scha­ke­ling belem­me­ren, dat men meer te lezen dan te zien kri­jgt. Hie­rop ant­woor­den de ineen­zet­ters: in-. dien er in hun fil­men meer woor­den vo'br­ko­men als er noo­dig blij­ken, dat er, bui­ten hun weten knip­pin­gen gebeurd zijn met het woord « zwen­del » — en welke de bij­voe­ging van bij­ti­tels noo­dig maken. Deze dienen om een samen­vat­ting te geven van het­geen voor­valt in de weg­ge­la­ten dee­len.

Ver­mits de ineen­zet­ters de onder-titels zelf niet ops­tel­len, nemen zij geen enkele verant­woor­de­lij­kheid voor stijl noch voor taal­fou­ten.

Men zegt dik­wi­jls dat de natuur elke soort samen­meng­sel ver­werpt en hij de voort­tee­ling van ver­schil­lende soor­ten van die­ren niet toes­taat. Doch, de kunst is nog door­tas­ten­der Zoo heben wij b.v.: de gek­leurde beel­den der Grie­ken en der Ita­lia­nen, halve schil­ders­tuk­ken en-half beeld­houw­werk; het zijn afgri­j­se­lijke ver­gis­sin­gen... Natuur­lijk!...

Het gebrui­ken van bij­ti­tels in een film stelt geen hei­lig­schen­dende daad, doch, wan­neer en in welke maten mag men, tus­schen de beel­den, de bij­ti­tels inlas-schen? Wan­neer zij de dra­ma­tische waarde vereen­zel­vi­gen of voor den toes­chou­wer fei­ten ver­mel­den welke niet cine­ma­to­gra­phisch uit­ge­drukt zijn.

Zoo zou b.v. « L’An­ge­lus », van Millet, zijn vol­le­di­gen bij­val niet heb­ben, als men den titel wegliet. Zoo heeft men nog het tafe­reel van Jules Bre­ton: In een mooi land­schap staat een land­bouws­ter met de sik­kel in de hand; ze bekijkt oplettpnd iets in de lucht dat de toes­chou­wer niet te zien kri­jgt. De titel die men ook niet zou,.kun­nen wegla­ten, hel­dert alles op: « De zang van den leeu­we­rik. » Men zou nog andere beroemde tafe­ree­len kun­nen opsom­men, waar­van de wei­nige woor­den, bene­den aan den lijst, geluk­ki­glijk het effekt uit­druk­ken van de artis­tieke samens­tel­ling.

Zoo is het nood­za­ke­lijk een bij­ti­tel te gebrui­ken om aan te dui­den, dat er tus­schen twee dee­len 1 0 jaar ver­loo­pen zijn, ofwel dat een zeke­ren heer... Du-: rand heet...

Zekere uit­voe­rige bes­chri­j­vin­gen van een too­neel­schik­king, een visiet­kaartje, een brief, laten u mis­schien toe van het te ont­wij­ken, maar

Niet­te­gens­taande dit alles, moe­ten wij toe­ge­ven, dat het gebruik van bij­ti­tels bij uit­zon­de­ring moet plaats heb­ben, en dat de tegen­woor­dige film-indus­trie er mis­bruik van maakt. Een film is geen ver­tel­ling met geïl­lus­treerde pla­ten. Er is niets dat een han­de­ling zoo pijn­lijk in de war stuurt, dan een ges­chre­ven ophel­de­ring. Wan­neer het werk onder een goede lei­ding staat heeft men geen bij­ti­tels noo­dig. Doch, er zijn wei­nig schri­j­vers die alleen een werk kun­nen lei­den, zij zelf draaien niet, dan gebeurt het dat de too­neel­schik­ker, belast met de uit­voe­ring van hun werk, de aan­dui­din­gen niet goed volgt, met het noo­dlot­tig gevolg dat de band zoo doo­reen­ge­mengd wordt en men ver­plicht is deze op te hel­de­ren door bij­ti­tels.

Indien een film ges­chre­ven ophel­de­rin­gen noo­dig heeft om een vol­le­dig sukses te beko­men, dan is het omdat deze niet ten volle begre­pen is bij het ineen­zet­ten. Te dik­wi­jls ver­ge­lijkt men een film aan een too­neel­stuk en men brengt er bij­ti­tels met samens­pra­ken in; welnu, wan­neer de cine­ma­to­gra­phische samens­praak mees­ter­lijk weer­ge­ge­ven is, dan heeft men geen bij­ti­tels noo­dig, onze inbeel­ding is ons genoeg. Wij raden het, ja+ we mogen bijna zeg­gen: « Wij hoo-ren het ».

FILM-REVUE

Men gaat zelfs zoo­ver van de per­so­nen te ken­schet­sen bij mid­del van bij­ti­tels! Het­geen toch nogal kras is!

Men zegt ons in uw bij­ti­tels dat die oude heer knor­rig en gie­rig is; inplaats van het te zeg­gen, toon ons hem op den film, gedu­rig en knor­rig mom­pe­lend en zich aan ver over­dre­ven spaar­zaam­heid over­ge­vend. Dit zal veel meer over­tui­gend zijn. Immers, men gelooft enkel het­geen men ziet en niet het­geen men ons mede­deelt.

Free­burg zegt met zoo­veel over­tui­ging dat:« De sce­na­rist onwe­tend in de ges­pro­ken taal is, en in de plaats de taal gebruikt der hou­ding of van den aan­blik des gelaats, van het gebaar, van de bewe­ging, van de taal der voor­wer­pen van de ver­sie­ring, van de groe­pee­ring, van de ver­lich­ting en van die­ge­nen — een waar­lijke too­ver­kunst — van de hulp van het appa­raat! Deze nieuwe taal bes­taat uit let­ter­gre­pen en zin­nen die zoo han­dig moe­ten samen­ges­teld wor­den, dat er een schat van fijne inge­ving zal uit voortv­loeien... »

Daa­ruit bes­luit men dat de kunst op de film bes­taat in het inbla­zen, het geven van zijn volle spel, met deze te lei­den naar de inbeel­ding van het publiek. Welnu, het gebruik van bij­ti­tels breekt vol­le­dig alle inge­ving. Doch, ver­geet niet, dat deze welke bij de groote maat­schap­pi­jen, de fil­men « in punt zet », zich min­der bekom­mert over de artis­tieke aan­mer­kin­gen, dan over...

Zulke band heeft een lengte van 1 800 meters en om eenige onbe­dui­dende rede­nen wilt die heer dat er maar 1500 meters over­bli­j­ven. Hij knipt dus daar­van 300 meters weg en ver­vangt die onre­de­lijke ver­kor­ting bij mid­del van bij­ti­tels.

De too­neel­schik­ker is, om dit feit, razend kwaad. Het gebeurt wel eens dat

Gine­ma­nieu wsj es

DE SUC­CES­VOLLE OPE­RETTE « The Student Prince », gaat ver­filmd wor­den door Eric von Stro­heim voor Metro-Goldwyn. De laatste pro­dukt'e van dezen regis­seur, « The Merry Widow », nadert haar vol­tooiing.

MICHAEL ARLEN, de bekende schri­j­ver van korte novel­len betref­fende de Engelsche zeden, heeft kon­trakt getee­kend om voor Pola Negri sce­na­rios te bewer­ken.

hij onts­lag neemt, wat heel scha­de­lijk is voor de inrich­ting... Ver­won­dert het u dan dat er maar een deel van de Fransche voort­brengst mid­del­ma­tig is. Het ops­tel­len van alle bij­ti­tels, wordt soms uits­lui­tend toe­ver­trouwd aan « Mijn­heer » ofwel her­ziet en ver­be­tert hij het. Want: « hij kent het publiek, ver­mits hij derde plan­rol­len ges­peeld heeft te Cas­tel­nau­dary, ofwe­Peen bit­tertje opdiertde te Gen­ne­vil­liers. »

Van­daar deze zin­nen vol gevoe­li­gheid als van een wasch­vrouw, en een woord­schik­king als van een schouw­va­ger die den cinema heb­ben voor den aap gehou­den en die hem zoo­veel schade heb­ben toe­ge­bracht, voo­ral onder de intel­lec­tuee­len.

De ver­ta­ling der bij­ti­tels in de Ame-rikaansche fil­men is dik­wi­jls erbar­me­lijk. Men aar­zelt niet van een « heer » Yan­kee of Mexi­caan te noe­men. Welnu,

« Mijn­heer » is eve­nals « Mevrouw » of « juf­vrouw » een uits­lui­tend vlàamsche bena­ming wat niet past in een vreemde taal. Soms gaat men zelfs zoo ver van in volle let­ters te schri­j­ven « Mis­tress » het­geen nog een groo­ter mis­greep is, want dit woord ver­kort zich altijd in « Mrs ». Men schri­jft Mrs Brown en niet « Mis­tress Brown ». Wan­neer er spraak is van de Engelsche aris­to­kra­tie, dan zijn de fou­ten waar­lijk komisch: zoo werd Sir Arthur Conan Doyle eens genoemd: « Mijn­heer Conan Doyle ». De ver­ta­ler wist niet dat « Sir » een titel van « Baron » was, en dat deze onmid­del­lijk moet gevolgd zijn van een voor­naam.

Niets is moei­lij­ker dan een bij­ti­tel naar de regels der kunst op te stel­len. Men moet eers­tens een groote let­ter­kun­dige onder­vin­ding heb­ben 'op­ge­daan, eve­nals een vol­maakte kert­nis der taal, en voo­ral de gaaf bezit­ten ver­kor­tin­gen te kun­nen maken. NEMO.

EEN F1L­MEX­PE­DI­TIE gaat in een zeil­boot Ham­burg ver­la­ten voor een reis rond de wereld. « Syl­ves­ter Film Expe­di­tie » is de naam van de onder­nem'ng en het hoofd­doel is de Zuid­zee-eilan­den.

FRANSCHE FILMS, voor­ges'eld in de maand Maart 1925: « Autour d’un Ber­ceau », G.P.C.; «La Dou­leur», G.P.C.: «Les Elus d’e la Mer », Phoeéa; « La Bles­sure », Plho­céa; « La Nuit de ia Revanche », Armor.

FILM-REVUE

Van Armoede naar Roem en For­tuin

Een wei­nig gekende waa­rheid over Alla Nazi­mova

Het is ondenk­baar armoede in vel­band’ te bren­gen met de glo­rie­rijke Nazi­mova, en noch­tans, 20 ja-ren gele­den vond men haar in de gemeen­der­ling gezel­schap Rus­sische too­neelspe-iers, doch het viel dezen moei­lijk een enga­ge­ment tei vin­den. Na weken van ellende en tegens­lag, kwa­men zij in aan­ra­king

ste straatjes van Lon­den; zij logeerde daar in een zoo­ge­naamd hotel van Whi­te­cha­pel.

Zij kwam naar Enge­land met een zon­met den impres­sa­rio J. T. Grein. Deze was het welke eerst de wer­ken van Shaw voor het voet­licht bracht.

Alla Nazi­mova werd ont­van­gen door

FILM-REVUE

Mr. Grein, in zijn huis van Buckin­gham Palace Road. Hij, groote ken­ner van too-neels­pe­lers, zag wel­dra in het kleine Rus­sische meisje, wel­ker naam Alla Na-simoff was, en later veran­derd werd in Nazi­mova, bewon­de­rens­waar­dige kwa­li­tei­ten.

Mr. Grein beloofde voor haar en haar kol­le­ga's al te doen wat in zijn ver­mo­gen was, het duurde niet lang of hij deelde haar mede dat hij voor hen « The Play­house )> (toen The Ave­nue) had kun­nen ver­kri­j­gen, maar slechts voor één week.

De Rus­sische spe­lers voer­den als­dan een stuk op in hun taal; Ihet han­delde over de Joodsch-Rus­sische kwes­tie. en heette « Het uit­ge­ko­zen Volk ». Die week was voor de vreem­de­lin­gen een zeer groo-ten triomf; het was voor de East Enders een bui­ten­ge­wone attrak­tie, en het publiek stroomde eiken avond naar den schouw­burg.

Niet­te­gens­taande hun succes, ston­den de spe­lers wel­dra terug op de keiën en werd er door Mr. Grein en Ellen Terry een lief­da­di­gheid­sfeest inge­richt om de Rus­sen te hel­pen. Met het daar­door ver­kre­gen geld kon­den de spe­lers naar Ame­rika overs­te­ken, alwaar zij meer geluk had­den en kon­den aan­ge­wor­ven wor­den in kleine thea­ters van New-York.

Gedu­rende een dezer ver­too­nin­gen werd Nazi­mova opge­merkt door een beken­den Ame­ri­kaan­schen impres­sa­rio. Hij stond voor de actri­ce' in bewon­de­ring en haar ach­ter het too­neel gaande vin­den, deed hij haar een ver­ba­zend aan­bod.

« Indien gij in vijf maan­den de Engelsche taal kunt aan­lee­ren op zulke mei­nier dat het publiek u vers­taan kan, dan wil ik niet alleen een stuk voor u laten schri­j­ven en u daa­rin de hoof­drol laten spe­len, maar dan laat tik ook een schouw­burg bou­wen welk uw haam zal dra­gen. »

Nazi­mova zette zich aan die moei­lijke taak, en slaagde uits­te­kend.

Vijf maan­den later opende het « Nazi­mova Thea­ter » zijn deu­ren te New York, en de Rus­sische ster sche'en aan den Ame­ri­kaan­schen too­neel­he­mel.

Haar succes was ver­ze­kerd en sind­sdien heeft zij nooit meer ach­ter­waarts gezien. Na zeke­ren tijd eischte de film­nij-verheid haar op; haar eerste film was « Reve­la­tion », dewelke gemaakt Werd in

1916.

Zij had reeds vele films voort­ge­bracht wan­neer zij naar het; too­neel weer­keer­de1; doch;zij werd er terug afge­haald door J. Stuart iBlack­ton, om tin « The Redee­ming Sin », een ges­chie­de­nis der Pari­jsche onder­we­reld, de lei­dende rol t ver­tol­ken. Mr. Black­ton had dit onder­werp reeds ja-ren in gereed­heid tot hij de ges­chikte actrice er voor vin­den zou. Plet was Nazi­mova welke hij moest heb­ben, doch hij had adle hoop ver­lo­ren haar ooit te kun­nen bemach­ti­gen. Ten lan­gen laatste slaagde hij daar ech­ter in en het is deze film, welke wij nu kor­te­lings zul­len te zien kri­j­gen. Tege­no­ver haar plaatste hij Lou Tel­le­gen.

Wij zien haar hier­bo­ven in de film «'Ma­donna of the Streets », nog een van haar laatste pro­duc­ties.

Cins­ma­nieii­tusjes

« SALLY », de n'euwe First Natio­nal film van Col­leen Moore, is gansch in kleur gemaakt en wordt op het oogen­blik op de markt gebracht.

HET IS EEN ZEER INTER­ES­SANT FEIT,

vol­gens bericht uit Ame­rika, dat de klee­ding, welke Syd Cha­plin draagt in « Char­ley’s Aunt », gemaakt werd door de hand van mevrouw Bran­don Tho­mas, weduwe van den schri­j­ver van het beroemde bli­js­pel. Wan­neer M. Chris­tie de laatste schikkT­gen te Lon­den trof met de weduwe, dan was zij zoo ver­lan­gend dat de klee­ding juist zou zij-n zooals haar echt­ge­noot d't steeds gewen­scht had, dat zij de gunst ver­zocht zelf het kleed­sel te mogen maken.

LILA LEE is naar Flo­rida ver­trok­ken om daar met Tho­mas Mei­ghan de Para­mount-film te draaien « Old Home Week ». Haar echt­ge­noot James Kirk­wood kon haar niet ver­ge­zel­len, daar deze noo­d'g was in ver­schil­lende too­neel­stuk­ken.

LIL­LIAN HALL DAVIS, de Britsche fil­mar­tis-te, heeft haar debuut voor het Ame­ri­kaansch publiek gemaakt in de film « Quo Vadis », waa­rin Em'l Jan­nings de rol ver­tolkt van « Nero ». Zij speelt daa­rin de rol van « Lycia », het meisje dat op een stier gebon­den wordt om in het cir­cus een ver­schrik­ke­lij­ken dood te gemoet te gaan. De indruk welke zij op de Ame­ri­ka­nen maakte was meer dan guns­tig.

IN HOL­LY­WOOD schi­jnt op het oogen­blk een « modern café » te zijn, het­welk uits­lui­tend bezocht wordt door film­volk; doch het eige­naar­dige van dit café, het­welk ook een res­tau­rant is, is dat men er geen vor­ken of mes­sen gebruikt; men eet er niets dan kie­kens en d'e behan­delt men met de vin­gers!

NAAR WIJ VER­NE­MEN zou­den Mae Mur­ray en haar echt­ge­noot Rxhard Leo­nard de f lmnij-verheid ver­la­ten, zoo­dra hun tegen­woor­dig kon­trakt geëin­digd' is, om terug te gaan naar de muzi­kale kluch­ten, revues en ope­ret­ten. Maë Mur­ray ein­digt nu « The Merry Widow » (De Lus­tige Weduwe).

FILM-REVUE

Vrije Tri­buun

Onder deze rubriek mag eenie­der, onder dek­naam, zijn opi­nie, de kine-ma aan­be­lan­gend, uit­druk­ken. De inzen­ders moe­ten noch­tans hun naam en adres doen ken­nen op ons bureel en bli­j­ven verant­woor­de­lijk voor het inge­zon­dene. -De hoof­dre­dak­tie behoudt zich ech­ter het recht van opname of wei­ge­riiig voor.

KUNST IN HET DRAMA

Humo­ris­tische too­nee­leni komen vaak voor in het Ame­ri­kaansche treurs­pel. Alhoe­wel het vreemd klinkt: humor in een drama, dra­gen

die fijne tafe­reeltjes er onbet­wist­baar veel toe bij, om het succes van -den film te ver­meer­de­ren. Want, is het pri­j­zens­waar­dig de men­schen te lee­ren dat het niet al< rozen zijn op de lange levens­baan, toch lis het ver­diens­te­lij­ker hen te doen geden­ken dat de gemoe­de­lijke, immer gui­tige gezel een man is die niet kan geraakt wor­den door den eeu­wi­gen kamp van groote en kleine men­schen, dalt hij de man is altijd en ove­ral thuis, voo­ruit­gaande immer met moed en vol ver­trou­wen, ’t Zijn dik­wi­jls ste­vige, onbe­hol­pen kerels, die het met fijne manie­ren en andere nari­ghe­den zoo nauw niet opne­men waar­door het jongé juf­fertje hen soms niet al te best kan uits­taan, maar . ik mag ze graag lij­den en zou indien ik er de kans toe zag hen heel gul­har­tig de grove hand schud­den als tee­ken van onver­bol­gen, zui­vere sym­pa­thie. Ik her­ken in hen den waren volks-mensch, van binf­ten als van bui­ten, vrij en onaf­han­ke­lijk. Ter­wijl ik mede­li­j­den heb met de arme hoofd­fi­gu­ren die mees­tal tegens­lag op tegens­lag ken­nen, moet ik hen beni­j­den om hun eeu­wig bli­j­den geest en dood­be­daarde manie­ren, van: « ’t Zal wel gaan ». Ze behoe­ven niet eens groote geba­ren te maken, een onnoo­zel gezicht zet­ten is soms meer dan vol­doende om me te ver­ma­ken. Ze zijn over­tal­rijk de pret­tige too­nee­len die ik reeds aan­schou­wen mocht in den film. Ze u. allen opnoe­men, ware me niet moge­lijk want ik ben er zoo­vele weer ver­ge­ten. Maar ik herin­ner mij wel iets van de vroo­lijke daden van Wal­lace Beery, deh rasech­ten zee­roo­ver uit Sakr-el-Bahr. Zijn pak was nooit nieuw geweest, hij ver­gat zich wel eens te schee­ren en zijn daden of woor­den wegen, daar dacht hij niet aan. Hij onder­scheidde zich bij­zon­der in het slot­ta­fe­reel, toen hij zijn jon­gen mees­ter zon­der blik­ken of blo­zen met breede geba­ren van zijn hel­den­da­den ver­telde, won­de­ren van dap­pe­r­heid aan zich zel-ven toes­chri­j­vend, die niet moes­ten onder­doen voor de pracht­pres­ta­ties van Sam­son, geen woordje rep­pend over min­der, glo­rie­rijke dagen in zijn zee­roo­vers­loop­baan, overv­loe­dig genie­tend van zijn inge­beelde waag­stuk­ken en van de immer sti­j­gende bewon­de­ring van t adem­loos luis­te­rend kind.

Een der­ge­lijk fijn too­neeltje kan vol­gens mij wel opwe­gen tegen een mooi uit­ge­beelde z'ele-toes­tand vol innige emo­tie.

Wel was hij aan de eerste leu­gen niet dood gegaaaan, maar toch wou ik wel dat hij neven me kwam z't­ten, in dagen die niet zoo goed zijn als ik wel zou wen­schen, om me heel sma­ke­lijk door vro­lijke verha­len tot een ander mensch te maken, hoop­vol en zon­der zor­gen.

LABRA­DOR.

IETS OVER ROM AN-AAN­PAS­SING OP HET WITTE DOEK

Tot hier­toe gelukte het aan wei­nig ins­ce­neer­ders bekende romans _de­ge­lijk voor de kinema aan te pas­sen.

De reden? Mijns dun­kens, onvol­le­dig begrip der kern zelve van het ges­chrift. Ieder verhaal heeft een alge­meen idee, een leid­draad, om het­welk een aan­tal details gege­ven wor­den, nood­za­ke­lijk om het doel te berei­ken. En het zijn die ge-.​gevens die mees­tal den aan­pas­ser mis­lei­den en hem een tijd lang bezig hou­den, in plaats van al zijne aan­dacht op de hoofd­lijn te ves­ti­gen. Zulks geldt tevens voor de Fransche en Ame­ri­kaansche pro­duc­ties. Als excuus kan mis­schien aan­ge­bracht wor­den, dat het de eerste soms moei­lijk vallt, de noo­dige atmos­feer, de aan­pas­sende mon­tee­ring en ins­ce­nee­ring te ver­we­zen­lij­ken bij gebrek aan finan­tieele mid­de­len. Doch voor de Ame­ri­ka­nen is dit slechts bij­zaak en de eenige fout is dan gewoon­lijk « la faute de goût ». Zoo gaf « Para­mount » voor een drie­tal jaren de adap­ta­tie uit van « L’homme cjui assas­sina», een boeiend werk van Claude Far­rère. De film was voor­tref­fe­lijk ver­tolkt daar Mae Mur­ray en David Powell en ein­digde door het huwe­lijk der beide hoofd­per-son­nages. Zulke finaal werd natuur­lijk ver­zon­nen, gevolg aan de tra­di­tie dat het publiek met geen droe­vig einde ins­temt.Vox Populi, vox Dei!

Voor eenige maan­den s‘:elde Anvers-Palace ons « l’Ar­ri­viste » van Féli­cien Champ­saur voor. Fransche aan­pas­sing van André Hugon. Ik had het boek geleien en keerde na de ver­too­ning geheel teleur­ges­teld naar huis. Wat al fou­ten wer­den er niet begaan! Ver­dee­ling der pro­duc­tie in drie vak­ken, net zooals in de roman, doch zulke vak­ken had­den geen e:gen bes­taan. Totaal wegka-ping det rol van Renée April, de ver­liefde van den Arri­vist. Onnoo­zél einde: de Arri­vist vlu­ch't per auto en wordt door pseudo-gen­dar­men (welke aank­lee­ding!) aan de'grens (een hou­ten barak en twee paaltjes!) nèer­ges­cho­ten. Laatste tafe­reel: de auto­voer­der krabt zich in de haren; «met een lijk op den rug» denkt hij... Mejuf­fer Hel­bing en Heer Bau­din door een vers­tan­dig spel, hel­pen die totaal onbe­nul­lige han­de­ling omhoog en maken er iets aaneem­baar van. Bui­ten­dien laat de mon­tee­ring veel te wen­schen en doet het hevig licht der schi­jn­wer­pers veel kwaad aan de gelaats­trek­ken en hunne bewe­ging in den loop der actie.

Alfe model van roman-aan­pas­sing kom ik « La lumière qui s’éteint » van Rudyard Kipling >te zien. Een pracht­film, voor­ges­teld zon­der inten­sieve publi­ci­teit noch voor de film, noch voor de ver­tol­kers. Tot heden toe, had ik nooit Percy Mar­mont noch Jac­que­line Logan op het witte doek gezien. He't zijn een­vou­dige doch merk­waar­dige arties­ten. De eerste, jonge schil­der, met de gemak­ke­lijke werk­wi­jze afbre­kend om zich geheel aan de ware kunst te wij­den, de tweede, straat­meisje, nu eens tee­der, dan vroo­lijk, later drif­tig, afguns­tig, ver­tol­ken met hatft en ziel de voor­naam­ste tafe­ree­len van het drama. En hun samens­pel op zekere oogen­blik­ken was iets zoo merk­waar­dig dat wei­nig ster­ren der film­we­reld hen zou­den kun­nen over­tref­fen, ja zelfs eve­naar­den. De ontroe­ring van het publ;ek wis­selde af met eenige momen­ten vroo­lijke stem­ming bij gees­tige tafe­reeltjes die Jac­que­line Loo­gan met één glim­lach, met één oog­wenk weet te ver­wek­ken. Decors, land­schap­pen, ver­lich­ting, alles is keu­rig ver­zorgd en wijst aan dat Adolphe Zukor vol­ko­men op de hoogte zij­ner taak is.

Aldus mijn arti­kel ein­di­gend, zou men in den waan gera­ken dal de Ame­ri­ka­nen tot hier­toe

FILM-REVUE 7

voort­gaan onze mees­ter te zijn in cine­ma­za­ken en zelfs in het genre van roman-aan­pas­sing. Doch, geluk­kig voor de Euro­peesche pro­duc­tie, komt een prach­tige film « De Twee Vers­too­te­lin­gen » een mach­ti­gen stoot te geven in den voo­ruit­gang der­zelve. En zooals Alice Pavor het onlangs aan­wees moet de Ame­ri­kaansche film­ni­j­ve­rheid hare Fransche mede­ding­ster geducht vree­zen.

ANDRAL.

(NAAR AAN­LEI­DING VAN GRIF­FI­TH'S AME­RIKA)

« Wee­ral ’ne kla­ger! » hoor ik den lezer uitroe­pen, nadat hij de eerste regels bezien heeft. En hij zegt gelijk het is. Dezen keer heb ik het over de muziek. Ik ging over eem­gen tijd naar een • cinema, waar ze Ame­rika af rol­den. Nie't het echte Ame­rika zulle, dat ligt nog op zijn plaats, maar ’ne film die « Ame­rika » heet. Ik hoor « dol-gréég » gelijk ze zeg­gen in den « Héég » muzek. Dat’s het bij­zon­dere punt. Nu, ik zat in de zaal op ’ne stoel Wachtte naar Ame­rika, en Ame­rika kwam. Mar de koe­rier van Bos­ton zat al in Massa Plus­sets, — of hoe heet dat Schd-sch ding van een staat ook weer — en we had­den nog voor geen duit muziek gehoord. Toen, als die vent van. ’ne koer'er, een plat­ge­dou­wen velo­band gelijk, vóór zijn dam­pend paard stond te bla­zen, in Mas... enz. —, begon het orkest met zoo’n lawijd of al de dui­ve­len der hel waren los­ge­bro­ken. Was’t nu om den ver­lo­fen tijd ‘erug in te halen, of om den velo­band weer terug op te' mon­te­ren? Mys­te­rie. Afijn, ik geloof dat de man t toch lie­ver za'l gehad heb­ben, dat ze hem een air­ken ten beste gaven bij zijn ver­trek uit Bos­ton, om hem ~wat moed in ‘e geven, — voor de lange reis.

Maar wat ben ik nu toch alle­maal aan ’t fra-: zelen? ’t Was maar alleen om te zeg­gen dat ik het ver­ve­lend vind, als de film reeds zes-en-der-tig uren bezig is zich te ver­too­nen, eer men begint met t « mazlk » zooals mijn stuk kozze zegt. Ver­geef mij, gedul­dige lezer, da't ik te lang­dra­dig ben, maar k wou er nog even bij­voe­gen, dat « Ame­rika » mij in ’t geheel niet beval­len is; ’t rook te veel naar bus­kruit, dat iets teweeg brengt, het­welk booze men­schen ple­gen te noe­men: slaap­zucht. Ge bemerkte het anders heel goed in de zaal, die zucht.

DE MOE­DER IN DEN A M ERIK A A N SC H EN FILM

Den inhoud van 60 p. h. der cow-boy-treur-speien (?): een she­riff, far­mer woont met eenige doch­ter in een afge­le­gen streek. Een vreem­de­ling landt er aan en wordt de aarts­vi­jand van den mede­din­ger naar de hand der hel­din. Maar na tal van weder­waar­di­ghe­den gelukt het hem den •schurk te ont­mas­ke­ren en den far­mer voor zich te win­nen.

In al deze ban­deh bek­leed: de moe­der­rol een onder­ges­chikte plaats. Hei: is waar­lijk ver­won­der­lijk hoe­veel vrou­wen er in de States aan mid­del-mati­gen leef­tijd ster­ven en steeds maar een dooh-ter ach­ter­la­ten.

In de New-Yor­ker ach­ter­buurt vin­den we een tzie­ke­lijke, «afge­leefde vrouw, ges­teund door een eenige doch­ter tegen de grove han­del­wi­jze van een dron­ken vader.

Dan heb­ben we nog de moe­der der begoede * klas. Dat moet voor­ze­ker een vrouw zijn met droeve wezens­trek­ken, het slach­tof­fer van een miss­tap, weer met een eenige doch­ter.

Steeds staat de arme vrouw op den ach­ter­grond in den per­soon van de derde-rang artiste. De Amer'ka­nen schi­j­nen niet veel van een bejaarde

vrouw op het doek te willen weten. De moe­der der mon­daine krin­gen kan men met moeite van hare doch­ter onder­schei­den, ware het niet dat de tekst het ’U zegt. Ik herin­ner me slechts «Moe­der » en « Het Oude Nest », fil­men waar de moe­der op den voor­grond treedt.

En noch­tans welke tee­de­rheid ligt er niet in dien naam ver­bor­gen.

Pho­to­hoekje

De Leze­res­sen en Lezers welke een photo van een fil­mar­tist(e) ont­vin­gen, gelie­ven ons mede te dee­len:

1° na hoe­veel tijd zij die ont­vin­gen; 2° gra­tis of niet;

3° het for­maat der photo.

Deze inlich­tin­gen wor­den onder deze rubriek inge­la­scht en zijn alzoo van groot nut voor eenie­der die ins­ge­lijks aan die artist(e) zou­den ges­chre­ven heb­ben.

BON A ont­ving grat's de photo van: 1 ) May Mac Avoy, 18 x 13, 2 pho­tos dezelfde afme­tin­gen doch ver­schil­lend van beeld, na 2 m. 28 d.; 2) Monte Bleu, 18 x 13, na 4 m. 12 dagen; 3) Mary Phil­bin, 14 x 9, klein maar prach­tig, na 27 dagen; 4) Tho­mas Mei­ghan, 18 x 13, na 2 m. 2 dagen; 3) Hobart Bos­worth, 22 x 17, geze­ten te paard, de armen uit­ges­trekt, bedui­dende, dat hij zijne bewon­de­raars (ters) ont­vangt met veel’ genoe­gen, ontv. na 5 m. 26 dagen; 6) Anna Q. Nils­son, 18 x 13, na 2 m. 22 dagen; 7) Elmlre Vau­tier. in haar film « Per­ra­gus » of « Fer­ra­gus », post­kaart­for­maat na 1 jaar 4 m. 1 dag.

bRI­GO­LIN ont­ving gra­tis de photo van: Mil-ton Sils, 2 maand 14 dagen, for­maat 18 x 13; Char­lie Cha­plin, I’m. 22 d., for­maat 18 x 13; Viola Dana, 1 rn. 2’ d., for­maat 16.5 x 10.5; Edna Pur­viance, 2 m., 19 d., for­maat 18 x 13; William S’Hart, 1 m. 20 d., for­maat 22 x 17; Mary Pick-ford. 3 m. 9 d., for­maat 22 x 17; Bus­ter Kea­ton, 2 m. 6 d., for­maat 24 x 19; Glo­ria Swan­son, 4 m., for­maat 17 x 12; Hobart Bos­worth, 3 m. 4 d., for­maat 18 x 12; Anto­nio Moreno, 1 m. 12 d.. for­maat 18 x 13.

JULIA ET PIERRE ont­vin­gen gra­tis de photo van" Mary Phil­bin, for­maat 12 1/2 x 17, na 1 1/2 maand.

LEK­KER­BEK ont­ving gra­tis de photo van Tho­mas Mei­ghan, for­maat 12 1/2 x 18, na 2 maan­den en 3 dagen.

DE BE ont­ving gra­tis de photo van: Lucy Doraine, for­maat 12 1/2 x 8, na 3 d.; Betty Comp-son, for­maat 17 1/2 x 13 1/2, na 3 weken; Harry Piel, (2 stuks), post­kaart, 4 weken 3 dagen; Mary Phil­bin, for­maat 21 1/2 x 16, na 1 maand; Dou­glas Fair­banks, for­maat 20 x 16.

V. VAN STEEN­BRUGGE ont­ving gra­tis de photo van: Mary Phil­bin, for­maat 13 x 18, na 6 weken; Pola Negri, for­maat 18 x 24, na 6 weken; Raquel Mel­ler, for­maat 18 x 24, na 10 dagen; Alice Brady, for­maat 13 x 18, na 3 maan­den.

SANS SOUCI ont­ving gra­tis de photo van: Harry Piel, 3 post­kaar­ten); Betty Comp­son, for­maat 18 1/2 x 12; Mary Phil­bin, for­maat 18 1/2 x 12, na 1/2 maand; Claire Wind­sor, for­maat 19 1/2 x 12 1/2, na 6 weken 2 dagen; Anto­nio Moreno, for­maat 17 1/2 x 12 1/2, na 71 dagen.

Hier zien wij deze geliefde fiiaiar­tiste afge­beeld, omringd van eene ver­za­me­ling kost­baar, oud en raar por­ce­lein waar­van zij een hart­sioch­teüjke lief­hebs­ter is. De ver­za­me­ling behelst beroemde stuk­ken uit Japan, China, Frank rijk en Enge­land.

VOL­GENS de verk­la­ring van M. R'chard A. Row­land, eerste gerant der com­pa­gnie der First Natio­nal, zou deze de rech­ten ver­kre­gen heb­ben om de uit­ba­ting van vier nieuwe wer­ken te begin­nen.

Een dezer wer­ken draagt de naam van « Fore­ver After » (Daarna voor Altijd), van Owen Davis. Dit werk behaalde te Broad­way een over­groot succes. Den­ke­lijk zal men dezen f'lm begin­nen wan­neer « L’Hymne Natio­nal » (The Natio­nal Anthem) zal geëin­digd zijn; de hoof­drol is in han­den van Corinne Grif­fith.

DE VOL­GENDE NIEUWE FILM voor Mil­ton Sills is « The Come­back » (De Weer­wraak), naar den beken­den roman van M. D. Craw­ford; het is de ges­chie­de­nis van een beroeps­bok­ser.

JOSEPH GREER and his Daugh­ter (Joseph Greer en zijn Doch­ter) is ins­ge­lijks een der vier wer­ken; van al de wer­ken de M. Webs­ter ges­chre­ven heeft is deze een der bij­zon­derste.

HET VIERDE WERK is « Cla­rissa and the Post Road » (Cla­risse et la Route du Mail), naar de ver­tel­ling van Grace Sart­well Mason, welke ver­scheen in de « Satur­day Eve­ning Post ».

NA - « MY SON » (Mijn Zoon), geëin­digd te heb­ben zal Edwin Carewe voor First Natio­nal begin­nen met het op het doek bren­gen van den roman van Robert Hichens « Snake Bite » (Slan­gen­beet). De film zal noch­tans onder een ande­ren naam ver­schi­j­nen.

M. Carewe denkt kor­te­lings aan dezen film te beg nnen. Lewis Stone zal de man­ne­lijke hoof­drol ver­tol­ken. De bes­tuur­der is in onde­rhan­del! ng met een der schoonste vrou­wen van het scherm voor de ver­tol­king van de vrou­we­lijke hoof­drol.

« Slan­gen­beet » is een lief­des­ges­chie­de­nis, zeer dra­ma­tisch, waar­van de han­de­ling ges­chiedt in Ara­bië. Het zal een bui­ten­ge­woon werk zijn.

DE MEEST EIGE­NAAR­DIGE GROEP van

de c:nema­ges­chie­de­nis zal wel te zien zijn in de film « The Lost World » (De verd­we­nen Wereld), werk voort­ge­bracht door Earl Hud­son voor First Natio­nal. Er zijn in begre­pen: bron­to­sau­rus­sen, tri­ce­rat­pen, allo­sau­rus­sen, pte­ro­dac­ty­len, mega­lo­sau­rus­sen, diplo­do­cus­sen en andere soor­ten dino­sau­rus­sen uit de ver­lo­ren wereld van over meer dan twee dui­zend jaar. DeZe die­ren waren ver­schei­dene malen groo­ter en ster­ker dan de oli­fant!

RICHARD RAR­THEL­MESS is in Flo­rida waar hij aan het draaien is voor de film « Soul Fire » [(Zie­len­vuur). John S. Robert­son is de regis­seur en Bes­sie Love ver­vult de vrou­we­lijke hoof­drol.

SAMUEL GOLDWYN gaat een andere pro-duk­tie ver­we­zen­lij­ken, name­lijk « Stella Dal­las », alsook een derde film van « Potash and Perl­mut­ter », dewelke nu voor titel dra­gen zal « Part­ners Again » (Opnieuw Ven­noo­ten).

HET IS EEN WARE REUS welke in « Quo Vadis » de rol ver­tolkt van « Ursus ». Hij noemt zich Bruto Cas­tel­lani en de kracht welke hij toont met een wil­den stier den nek om te wrin­gen is geen film­truk. Vroe­ger was deze ath­leet een kam­pioen der wors­tel­stri­j­den in Ita­lië.

EEN VIJFDE DEEL der pro­duk­tie « His Supreme Moment » (Zijn opperste Oogen­blik) wordt gemaakt in kleur. Ronald Çol­man en Blanche Sweet zijn de vedet­ten.

DE POPU­LAIRSTE ROMAN van John Gals­wor­thy « The Wh'te Mon­key » (De witte Aap) zal vast en zeker een succes wor­den voor Bar­bara La Marr. Phil Rosen is er op het oogen­blik aan begon­nen.

FILM'RE­VUE

Cine­ma­brie­ven­bus

1° Onze brie­ven­bus is gra­tis.

2° Weke­lijks wor­den er drie vra­gen beant­woord.

3° Stel uw vra­gen afzon­der­lijk en num­mer ze.

4° Naam en adres hoe­ven we niet te ken­nen: geef een dek­naam op.

ALUSBY (?) E. B. — 1) Norma Tal­madge vond in « Fleur de Sables » wer­ke­lijk een kolfje naar haar hand.

2) Gau­mont, 53, Bou­le­vard de la Vil­lette, Paris.

3) U begri­jpt wel dat we kies­sch­heid­shalve geene publieke opi­nie over cinema-artis­ten mogen op na hou­den.

N. B. — Daar we uit het schrift van Uw dek­naam zoo slecht uiit kon­den, heb­ben we maar gezet wat we er dach­ten • uit te maken. Boven­dien geloo­ven we dat ge Uw inkt maar met wat water hebt aan­ge­lengd, niet?

COCO. — 1) Beleefd­heid­shalve is het natuur­lijk beter per brief dan zich per post­kaart tot eene cinema-art’ste te wen­den.

2) Een ins­ce­neer­der is de per­soon die het ver­we­zen­lij­ken van een film leidt.

3) Om de goede reden dat die er niet zijn.

VER­GEET-MIJ-NIETJE. — 1 ) Het spijt ons

zeer maar met de gege­vens kun­nen we de noo-dige opzoe­kin­gen niet doen: zij zijn té ontoe­rei­kend.

2) Rita Joli vet draait nog slechts bij gele­gen­heid; adres 403, rue de Rocroy, Paris.

3) Rex Ingram is rond de 35 jaar oud; adres: 3, rue de Sur­esnes, Paris.

. .LEK­KER­BEK. — 1) Nita Naldi, adres: c/o Para­mount Stu­dios, 6284 Selma Ave­nue, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

2) Col­leen Moore, adres: 1231 S. Gram­mercy Place, Los Angeles (Cal.) U. S. A.

3) U kunt ze bei­den in de Fransche en Engel-sche taal schri­j­ven.

SNOESJE. — 1 L Richard bar­thel­mess, adres: c/o Ins­pi­ra­tion Pic­tures Corp. 565 fifth ave­nue, New-York-City (U. S. A.).

2) Lilian Gish, zelfde adres als voor­gaande.

3) Pris­cilla Dean, adres: c/o Su‘te 523 Taft Buil­ding, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

PAL­LIE­TER­KEN. — 1) Mar­ga­rethe Schön, adres: 11. Neue Amba­chersi-rasse, 11, Ber­lin.

2) Beide fil­men zul­len den­ke­lijk tij­dens het vol­gend sei­zoen aan de markt komen.

3) Inder­daad’ Paul Rich­ter is reeds ges­chei­den.

EVA. —- 1) Die geluk­wensch was één en al

ondub­bel­zin­nig: het was voor ons een waar genoe­gen zulk eene dui­de­lijke lijst onder de oogen te kri­j­gen.

2) Die ges­chie­de­nis van Lilian Gish schi­jnt weer niets anders dan een Ame­ri­kaansche soort publi­ci­teit te zijn.

3) Georges Hacka­torne, adres: c/o Suite 523 Taft Buil­ding, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

4) (Per uit­zon­de­ring) Matt ' Moore, adres: 130 West, 44 th. Street, New-York-City (U. S. A.).

N. B. — Mogen wij U een raad geven? mis­schien is de sekre­ta­ris van Marion Dav es in den waan dat U en Uwe zus één en dezelfde per­soon zijt, en bij­ge­volg aan U geen gevolg op Uwe vraag geeft.

BETSY. — 1) Schrijf hem eens opnieuw aan het adres dat we voor n° 3 aan Uwe zus opga­ven.

2) Voor wat die abon­ne­me­nitsk­wes­tie betreft, nu treur daar maar niet over, ver­mits U toch het boekje weet aan te schaf­fen is de zaak toch gezond, tracht intus­schen Meneer Uw Papa nog wat te bepra­ten tot­dat hij zelf een druk lezer van het groene boekje worde.

3) Met genoe­gen ver­na­men we dat U hers­tel­lende zijt.

RUDY. — 1 ) I De ware naam van Doü­ble­patte is Carl Schenström, en die van Pata­chon is Miçke Mad­sen; te schri­j­ven aan vol­gend adres: c/o Nor­disk Film Co, 45, Vim­mel­kaf­tet, Kopen­ha­gen.

2) Ses­sue Haya­kawa kan in de Engelsche en Fransche taal wor­den ges­chre­ven; adres: Hotel Majes­tic, ave­nue Kle­ber, Paris (16).

3) Henny Por­ten, adres: 76 Parks­trasse, Ber­lin-Dah­lem.

N. B. — Ses­sue Haya­kawa zendt gra­tis zijne * photo: beide ove­ri­gen ver­gen eene ver­goe­ding van fr. 3,—.

DESER­TEUR. — 1) Haar een veront­schuldi-l ging­sbrief schri­j­ven.

2) *t Spijt ons zeer, maar daar kun­nen we ons niet mede belas­ten.

J’Y SUIS. — 1) In Bel­gië bes­taan er geene film­maat­schap­pi­jen dien naam waar­dig.

2) H ero­ver is nog niets bepaalds gewe­ten.

WALLY. — 1) Syl­via Brea­mer, adres c/o May­flo­wer Pho­to­play Corp., 1465 Broad­way, New-York-City (U. S. A.).

2) Nita Naldi, adres: zie ant­woord n° 1 aan Lek­ker­bek.

3) May Mac Avoy, adres: Metro-Q.olldwyn, 1025 Lilian Way, Los Angeles (Cal.) U. S. A.

N. B. — « P. S. » en « N. » zijn bei­den al even geheim­zin­nige per­so­nen.

X. X. -r- 1 ) Louise Glaum, adres: c/o T. H. ïnce Stu­dios, Culver City (Cal.) U. S. A.

2) Marie Wal­camp, adres: c/o Suite 523 Taft Buil­ding, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

3) Elena San­gro, adres: c/o 3, ruë de Rocroy, Paris.

FRI­GO­LIN. — 1) Betty Bal­four, adres: c/o Room 53, The Fleet­way House, Far­ring­don street, Lon­den E. C. 4.

2) Bes­ten dank voor de inlich­ting, deze is ons immer nut­tig.

ZIGOTO. — 1) Hoot Gib­son, adres: Uni­ver- / sal Stu­dios, Uni­ver­sal City (Cal.) U. S. A.

2) Tom Mix, adres: 5841 Carl­ton way, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

3) U kunt ze bei­den in de Fransche en Engelsche taal schri­j­ven.

HARDY. — Te Ant­wer­pen bes­taat er geene inrich­ting van dien naam.

BONA. 1) De rol­ver­dee­ling van dien band werd niet gege­ven.

2) We moe­ten U geluk wen­schen om de klare en dui­de­lijke opgave Uwer ont­van­gen pho­tos.

AIGRETTE. — 1) «Stars» kri­j­gen ook wel eens ver­lof zooals andere ster­ve­lin­gen, en eene reis geeft altijd aan­lei­ding tot publi­cité t.

2) Het echt­paar Fair­banks-Pick­ford ver­bli­jft nu te Hol­ly­wood.

3) Menige Uwer bij­dra­gen zijn ges­chikt ter opname, ande­ren zijn het niét; een bewijs dat U kunt als U maar wil.

JULIA EN PIERRE. — 1) Het adres van d e artist is: c/o Players Club, New-York-City, (U.

2) Louise Claum, zie adres ant­woord n° 1 aan

3) De film «De Witte Zus­ter» is hoof­za­ke­lijk in Ita­lië ver­we­zen­lijkt gewor­den.

FILM-REVUE

EIWIT. — 1 ) Charles de Roche­fort zendt zijne photo;tegen ver­goe­ding van fr. 2,—, adres: 17, rue Vic­tor Massé, Paris.

2) Ceorges Car­pen­tier, adres: 4, rue Chambi-ges, Paris.

3) Jac­que­line Logan, adres: c/o Para­mount

Stu­dios, 6284 Selma Ave­nue, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A., zendt gra­tis hare photo.

/. S. — Het spijt ons zeer dat Uw schri­j­ven niet terecht kwam; we nemen inlich­tin­gen en zul­len niet nala­ten, indien we ze ont­van­gen, ze in de brie­ven­bus mede te dee­len.

2) Pat Moore, adres: c/o 1919 Van Ness Ave­nue, Los Angeles (Cal.) U. S. A.

3) Bes­sie Bar­ris­ca­lie, adres: Brun­ton Stu­dio,

5341 Mel­rose Ave­nue, Los Angeles (Cal.) U.S.A.

ALIr­BEN-DARAK. — 1) Liane Haidt, adres: 55, Kai­se­ral­lee Ber­lin-Wil­mers­dorf.

2) Lloyd Hughes, adres: 601, S. Ram­part, Los Angeles (Cal.) U. S. A.

3) Dus­tin Far­num, adres: Uni­ted Far­num Pro-JT duc't­jions, Glen­dale (Cal.) U. S. A.

N. B. — Zen­den allen gra­tis hun photo.

V. VAN STEEN­BRUGGE. — I) Ramon Novarro, voor­naam­ste fil­men: « Sca­ra­mouche.; ,

«Where the Pave­ments ends», adres: c/o Rex Ingram, 33, rue de Surène, Paris.

2) Lea­trice Joy, voor­naam­ste fil­men: « Mans­laugh­ter », «Satur­day Night», adres: 1626, Vine Street, Los Angeles (Cal.) U. S. A.

3) Nita Naldi, voor­naam­ste fil­men: «Sands and1 Blood », « The Ten Com­man­de­ments »: zie adres

fr ant­woord Nr 1 ) aan Lek­ker­bek.

DOLLY. — 1) Rudolph Valen­tino, adres: 7139, Hol­ly­wood Boul­vard. Los Angeles (Cal.) U.S.A.

2) Ivan lyios­jou­kine, adres: c/o Stu­dio Alba­tros, 53, rue du Ser­gent Bobillot, Mon­treuil Sous Bois (France).

3) Tho­mas Meghan, adres: c/o Para­mount

Stu­dios, 6284 Selma Ave­nue, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

N. B.:— Nr 1 ) en 3) in de Engelsche en Fransche taal te schri­j­ven; Nr 2 in de Fransche taal alleen. -

CRE­DIT. — Gina Relly, adres: 53, rue Cau-lain­court, Paris.

2) Jack Demp­sey, adres: c/o Jack Kearns

710-74, Haas Buil­ding, Los Angeles (Cal.) U.S.A.

3) Jack Living­stone, adres: c/o Suite 523, Taft jf Bui­ding, Hol­ly­wood (Cal.) U.S.A.

|v N. B. -— Er bes'aat hier slechts een zwen­del-zaak. Voor wat de lijst betreft, het spijt ons zeer, maar ze is zoek geraakt.

FLEUR DES CHAMPS. — 1) Pau­line Fre­de­rick adres: 503. Sun­set Boul­vars, Bever­ley Hills (Cal.)

2) Il vaut mieux de le lui envoyer par « recom­mandé » (best is het, haar dit « aan­be­vo­len » te zen­den.

SANS SOUCI. — 1) Georges Vaul­tier, adres: 78, rue de Strass­bourg, Vin­cennes (France).

2) De hoof­drol:n « Kin­de­ren van Parijs » wordt ver­tolkt door Mar­gue­rite Madys.

3) Alice Terry, adres: c/o Rex Ingram, rue de Surène, 33, Paris.

ALICE PA VOR. — I) U begri­jpt dat wij geen uit­ges­pro­ken mee­ning over een fil­mar­tiste mogen op na hou­den, maar... inwen­dig mogen we den­ken wat we willen.

2) We zijn per­soon­lijk een groot par­ti­j­gan­ger van gek­leurde fil­men, maar de per­fekt e hie­rin is nog niet bereikt.

3) We zul­len hier met een weder­vraag ant­woor­den: weet u dat Qlo­ria, voor ze begint te draaien, 70 minu­ten onder kap­per’s han­den zit? dus....‘

SPEESKE. — 1) Maë Mur­ray, adres: c/o Me-tro-Goldwyn, 1025 Lilian Way, Los Angeles (Cal.) U. S. A. (zendt gra­tis haar photo).

2) Glo­ria Swan­son, adres: c/o Para­mount Stu­dios, 6284, Selma Ave­nue, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A. (Zendt gra­tis haar photo).

3) France Dhé­lia, adres: 97, rue Jean Jau­rès, Leval­lois-Per­ret (France). (Vergt 2 fr. voor het ver­zen­der eener photo).

VAN MEU­LE­BROECK. — 1) Mary Pick­ford, adres: 7100 Santa Monica Boul­vard, Los Angeles, (Cal.) U. S. A.

2) - Betty Comp­son, adres: c/o Para­mount Stu­dios, 6284 Selma Ave­nue, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

3) Pris­cilla Dean, adres: c/o Suite 523 Taft Bui­ding, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

SIMON. — 1 ) In « Het Gebro­ken Nest » ver-'tol/kt Jane Novak de dub­bele rol van moe­der en doch­ter.

2) Ses­sue Haya­kawa is nog steeds zoo gezond als een vischje.

3) Is een groote zwen­del­ges­chie­de­nis waar­bij die per­soon zijn naam aan ’t vers­pe­len is.

CHU-CHIN-CHOW. — 1) «De Witte Zus­ter» is in Ita­lië ver­we­zen­lijkt gewor­den.

2) De part­ner van Lilian Gish in die film is Ronald Col­man.

3) Mis­schien wel, dit hangt af van de'ci­nema-bes­tuur­der welke deze ban­den voor zijn zaal moet afhu­ren.

N. B. — U hebt waa­rach­tig gelijk; we waren op ons geheu­gen voort­ge­gaan en daar­door heeft die naam­ver­wis­se­ling plaats gehad; onze felicta-ties voor uwe scherp­zin­ni­gheid.

JEA­NETTE. — 1) Uit New-York kunt u bin­nen de dre weken nieuws ont­van­gen en uit Ca-lifor­nië bin­nen de vijf weken.

2) Is too­neel­brie­ven­bus.

DE BÉ. — 1) Edith Chap­man, adres: c/o Suite 523, Taft Buil­ding, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

2) Dus­tin Far­num, adres: Uni­ted Far­num Pro­duc­tions, Glen­dale (Cal.) U. S. A.

3) Jane Paige, adres: Vita­graph Stu­dio, 1708, Tal­madge Street, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

GREEGJE GOE­THALS. — A notre tour, nos meilleurs vœux de Pâques! (Op onze beurt onze beste Paa­sch­wen­schen!)

J. SUY­KER­BUYCK. — 1) Tom Mix zendt gra­tis zijn photo; te schri­j­ven in de Engelsche of Fransche taal; adres: 5841, Carl­ton Way, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

2) Hatold Lloyd, idem, adres: 502, Irving Boul­vard, Los Angeles (Cal.) U. S. A.

3) In een film wor­den hev'ge ruk­win­den ver­kre­gen door het ingang stel­len van een vlieg­tuig-schroef.

SANS SOUCI. — 1) Flo­rence Vidor, adres: 1713 Selma Ave­nue, Los Angeles (Cal.) U. S. A.

2) Lea­trice Joy, adres: 1626, Vine Street, Los Angeles (Cal.) U. S. A.

3) Lewis Stone, adres: c/o Suite 523, Taft Buil­ding, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

LEK­KER­BEK. — 1) Mary Carr, adres: c/o Suite 523 Taft Buil­ding, Hol­ly­wood (Cal.) U.S.A.

2) Rudolph Valen­tino, zie adres ant­woord aan Dolly.

3) Adolphe Men­jou, adres: 1911 Car­men Ave­nue, Los Angeles (Cal.) U. S. A.

N. B. — Zen­den allen gra­tis de hun gevraagde phöto.

J’Y SUIS. — Bij­drage voor V. T. is goed van inhoud, maar, spi­j­tig genoeg staan er te veel fou­ten in. NEMO

N. B. — Vra­gen ons na Zon­dag toe­ge­ko­men wor­den in het vol­gend num­mer beant­woord.

FILM-REVUE

Wat is een Film?

TAP voor stap, dit is de wijze waa­rop een film gemaakt wordt, van af zijn ontótaan in het brein tot de ver­too­ning ervan in de zalen.

Een ui film­ma­ker » schept reeds het nieuw gewrocht, wan­neer het voor­gaande nog niet vol­tooid is.

In feite wordt er in de stu­dios, zon­der ophou­den, naar nieuwe ges­chie­de­nis­sen gezocht. Deze komen uit drie bron­nen: agen­ten die boe­ken en stuk­ken zoe­ken te ver­koo­pen; inge­zon­den sce­na­rios en de gemengde en ver­schei­dene lezin­gen van het bes­tuur. Soms wordt een aan­vraag tot ops­tel­len van een film gericht aan befaamde schri­j­vers voor het doek. De pri­j­zen betaald voor boe­ken en stuk­ken loo-pen van 500 tot 25.000 en zelfs tot 75.000 dol­lars. Oors­pron­ke­lijke wer­ken bren­gen van 500 tot 10.000 dol­lars op.

Gewoon­lijk, voo­ra­leer aan­ge­no­men te wor­den, moet een stuk door de Ihan­den gaan van de film­ster, den bes­tuur­der, de voort­bren­gers en den bond der pers­man­nen, ver­koo­pers, enz...

Eens het stuk bepaald aan­ge­no­men, gaat het naar den sce­na­rio­schri­j­ver, die het schrif­te­lijk werk, « conti­nuity » genaamd, ops­telt, iln dezen vorm wordt het verhaal inge­deeld in tafe­ree­len. Aan­dui­din­gen voor het opne­men der beel­den staan hie­rop ver­meld.

Dit is voor den bes­tuur­der, wat het plan is voor den bouw­mees­ter.

Soms wordt dit werk ver­richt door een aan den staf ver­bon­den schri­j­ver. Soms door een bui­tens­taan­der. Zeer dik­wi­jls onder­gaat het sce­na­rio gioote veran­de­rin­gen: de film­ster oefent kri­tiek uit op som­mige tafe­ree­len; ander­maal is het de bes­tuur­der of de voort­bren­ger die veran­de­rin­gen invoe­ren.

Nu het bepaald ineen ges­to­ken is, gaan kopi­jen ervan naar offi­cieele per­so­nen: den kunst­bes­tuur­der, die schet­sen begint op te maken; naar den kostü­mier, die de klee­de­ren begint te tee­ke­nen en naar den pro­duc­tie­bes­tuur­der en den bij­ge­voeg­den bes­tuur­der.

Daarna ver­ga­dert' de « kri­jg­sraad » om te bes­lis­sen in welke orde de beel­den dienen opgenc­men.

Bij het opma­ken der fil­men volgt men geen natuur­lijke orde; men begint niet met het begin en men volgt niet den gang

van het verhaal. Louise Fazenda zegde eens dat het hare groote eer­zucht was een­maal een voors­tel tot trou­wen te mogen ont­van­gen — onder het fil­men — voo­ra­leer gehuwd te zijn!

Van de orde waa­rin een stuk gefilmd wordt hangt zeer dik­wi­jls de com­mer-cieele bij­val af.

Het doei van den bes­tuur­der is, zoo­veel het kan de tafe­ree­len ach­te­reen op te nek­ten van een­zelf­den spe­ler, teneinde dez( van de beta­ling­sli­jst te schrab­ben.

B. v. indien een ellen­de­ling een meisje weg­voert en zij er iin gelukt te onts­nap­pen om hem, jaren nadien, weder te ont­moe­ten, dan zal de bes­tuur­der al de tafe­ree­len doen opne­men waa­rin de ellen­de­ling ver­schi­jnt, ten einde de ledige uren te ver­mi­j­den en uit te spa­ren.

Een ander punt van belang is het op-3 maken der opeen­vol­gende dee­len, zoo-, dlat de schri­jn­wer­kers den tijd heb­ben de scher­men op te tim­me­ren en af te bre­ken zon­der veel tijd­ver­lies.

De nacht­mer­rie van den pro­duc­tie­bes­tuur­der is het nacht­werk van tim­mer­lie­den en schil­ders; dit beteekent ove­ru­ren en dub­bel tarief. Korte buten tafe­ree­len wor­den gefilmd ter­wijl de scher­mo­prich-!ers aan t werk zijn.

Hier komt nog bij de figu­ra­tie, biet gebeurt dat een stu­dio de hulp noo­dig heeft van een groep cow boys en deze moet voor­zien van gehuurde klee­de­ren. (

Natuur­lijk wordt er aan gedacht al de tafe­ree­len waa­rin zij moe­ten optre­den, te veree­ni­gen.

Tijd­ver­lies ver­mi­j­den, dit is de groote kunst.-

Daarna komt de beurt der artis­ten; deze. maken de plan­nen hun­ner klee­de­ren op; de kcs­tu­men wor­den ver­vaar­digd in de stu­dios, doch soms ook er bui­ten. Befaamde speel­sters ver­kri­j­gen bij iedere nieuwe film, een gansch nieuwe uit­zet: Ter­wijl zij in twees­trijd is met haar kiee-. deren, is de bes­tuur­der op zóek naar dege­lijke spel­lers en speel­sters.

Hier dagen nu alle­rhande moei­lij­khe­den op: de spe­lers zijn niet vrij en heb­ben een ver­bin­te­nis voor een .ander stuk; som­mige onder hen vra­gen een te hoog loon; het stuk is niet genoeg bekend, of te kort of te lang naar den zrn van de ster.

FILM-REVUE

In ieder stu­dio is een bes­tuur­der voor het opma­ken en nazien van steek­kaar­ten; hij bezit een groot aan­tal pho­tos van altis­ten, met op den rug hun sala­ris, hun ges­talte, hun gewicht, hun lichaam­sges­teld­heid, enz.

De beste spe­lers heb­ben agen­ten die hen ver­bin­te­nis­sen bezor­gen en ont­van­gen 10 t. h. com­mis­sie­loon.

Dik­wi­jls zendt de bes­tuur­der om een dier agen­ten en vraagt hen; « Wie is er vrij? «

Een­maal de keuze gedaan, komen dè spe­lers naar het stu­dio en 'tee­ke­nen een ver­bin­te­nis met aan­wi­j­zing van het sala­ris en andere vöorwaar­den. Daarna ko* ren de kiee­der­proe­ven. in kor­ten tijd neeft de kostü­mier klee­de­ren voor­be­reid voor de ster, ten minste voor wat de eerste tafe­ree­len betreft. Het is de gewoonte de(n) hoofd­ver­tol­ker te pho­to­gra­fiee­ren alvo­rens het fil­men begint.

Dit alles ges­chiedt om een proef te heb­ben van het alge­meen uit­zicht en van de scha­du­wen en om te zien of de kleu­ren der stof­fen goed weer­ge­ge­ven wor­den door de camera. Zoo heb­ben de came­ra­man­nen ook de gele­gen­heid eenige nut­tige bevin­din­gen te doen.

Dan vangt eerst het opne­men van de beel­den aan. De bes­tuur­der bes­chikt over een tame­lijk groo­ten staf: een bes­tuur­der-hel­per, die alles naziet en in gereed­heid brengt en de artis­ten ver­wit­tigt wan­neer zij dienen op te tre­den; ver­schei­dene fö-

Cine­ma­nieuwsj es

DRIE GEDACH­TEN OVER DE FILM

John Bar­ry­more:

Film-Onthei­li­ging Ik geloof niet dat de diepte van. « Ham­let » op de film tot haar recht zoude kun­nen' komen. Het zou iets kri­j­gen van een Madonna met kort­gek­nipt haar.

Dean of Man­ches­ter:

Bor­rel en Bios­coop Ik kan niet ont­ken­nen dat, naar mijn mea­ning, de bio­sco­pen heb­ben bij­ge­dra­gen tot het doen afne­men der dron­ken­schap.

Crains in « Weekly Des­patch »:

De moreele waarde van de film Geen beter mid­del ter ver­brei­ding Van ideeën dan de bios­coop. De film ver­leent hun kleur, vorm en bewe­ging. Wijs­gee­rige denk­beel­den wor­den er geïn­car­neerd eft blik­ken op het leven giet men er in den vorm van men­sche­lijke actie. In den bios­coop luis­tert de menigte aan­dach­tig, door midd, el van de oogen, naar wijze levens­les­sen, waar­voor nie­mand naar "een kerk zou willen gaan om ze aan te hoo­ren; en men­schen, die een broertje dood schi­j­nen te heb­ben aan alle moraal, jui­chen het toe wan­neer op de film de deugd .triom­pheert.

togra­fen en hulp-foto­gra­fen, werk­tuig­kun­di­gen, tim­mer­lie­den, een steaio-typiste; zij volgt het spel, neemt nota’s van, de inci­den­ten, van de klee­der­dracht der artis­ten, enz Dit, om te voor­ko­men b. v.

dat een spe­ler op zou komen met een Der­by­hoed op het hoofd en weg­gaan met een strooien hoed, want tus­schen het Ie tafe­reel en het tweede, ver­loo­pen mis­schien twee, drie maan­den, en zon­der de « Shor­thand girl » zou dit uit het oog ver­lo­ren wor­den. In een woord, zij moet fou­ten voor­ko­men.

Na ieder tafe­reel wor­den er meer­dere pho­to’s geno­men van het­zelfde. B. v.; Op een beeld ziet men een sol­daat die de ellen­de­ling wurgt en het meisje ver­lost. Nadat het ibeeld geno­men is, wor­den de camera s weer opges­teld en vol­gende bij­zon­de­rhe­den wor­den nog gefo­to­gra­fieerd: het ang­stig, betraande gezicht van het meisje; een der wal­ge­lijke gezich­ten van den ellen­de­ling; een van het glo­rie­rijke gelaat van den sol­daat, held; waar­schi­jn­lijk de vin­gers van den held op de keel van den ellen­de­ling.

Voor ieder van deze kleine bij­zon­de­rhe­den wor­den, elek­trische lich­ten her­schikt en veran­derd. Dit is de reden waa­rom men, onder het opma­ken van fil­men, wei­nig of geen bewe­ging bemerkt bij de spe­lers, men zou enkel zeg­gen dat zij met de lich­ten spelçn.

NEMO

JACK DEMP­SEY en ESTELLE TAY­LOR heb­ben hun wit­te­brood­swe­ken door­ge­bracht 50 mij­len van San Diego—

EEN BRAND, welke groote schade ver­richtte, brak uii gedu­rende de ver­too­ning van de weten­schap­pe­lijke film « Insu­linde » te Ber­lijn; dit ten nadeele van de Europa Films; het gebeurde in het Vox-huis, een Ber­li­jnsche radio-stat’e.

CHAR­LIE CHA­PLIN heeft een too­neel bes­tuurd in de film « Zan­der the Great », een film van Marion Davies. Marion heeft aan Char­lie gevraagd haar vol­gende pro­duk­tie te bes­tu­ren, doch hij heeft dit niet kun­nen aan­ne­men daar hij andere groote plan­nen heeft; hij gaat voor Edna Pur­viance een film maken in den aard van « Opi­nion Publique ».

M. F. BER­TONI is begon­nen voor Les Grandes Pro­duc­tions Ciné­ma­to­gra­phiques de ver­we­zen­lij­king van « Frères Zem­ganno », naar den roman van Edmond de Gon­court. Dank zij de wel­willend­heid van M. Debray, bes­tuur­der van het Nieuwe Cir­kus, zijn ver­schil­lende too­neel'en in zijn inrich­ting gedraaid. De voor­naam­ste rol­len zijn in han­den van Sta­cia Napier­kowska (la Tomp­kins), Constant Rémy (Gionni), San Juana (Nel-lo) en Ber­tone (de direc­teur).

FILM-REVUE

CINE-ROMAN

De verd­we­nen Wereld

onmo­ge­lijk... Daar ge nu gewaar­schuwd zijt kunt ge uw voor­zor­gen nemen.

— Daar­voor mijn har­te­lij­ken dank, mevrouw.

— Indien ge ziet dat hij zich opwindt, spoedt u dan u‘t de kamer. Wacht niet om met hem te redet­wis­ten want vele lie­den heb­ben met dit te doen erns­tige won­den opge­loo­pen. Meer nog, dan is er een publiek schan­daal, het­welk op ons allen neer­komt... Ik veron­ders­tel dat het voor Zuid-Ame­rika is, dat ge hem ver­langt te z:en?

Tegen die dame kon ik niet lie­gen.

— Lieve God! riep zij. Dit is een gevaar­lijk onder­werp! Ge zult geen woord geloo­ven van al | wat hij zegt... doch zeg hem dit niet want het maakt hem woe­dend... Doe of ge hem gelooft, dan zal alles zich wel schik­ken... Herin­ner dat hij het zelf gelooft... Wacht nu niet lan­ger of hij kri­jgt arg­waan... Indien gij hem gevaar­lijk vindt, echt gevaar­lijk, trek aan de bel­koord en houdt hem in bed­wang tot ik kom. To/t zelfs in het kri­tiekste oogen­blik kan ik hem bed­win­gen.

Met deze aan­moe­di­gende woor­den op zak, volgde ik den zwi­j­gen­den Aus­tin, welke gewacht had als een bron­zen stand­beeld.

naar het boek van Sir Arthur Conan Doyle « The Lost World »

Pro­duc­tie first Natio­nal-Wat­ter­son R. Rotha­cker Vlaamsche bewer­king van Ed. Neorg

Met spe­ciale toe­la­ting van de First Natio­nal Pic­tures van New York. EEN1G RECHT VOOR BEL­GIE

ROL­VER­DEE­LING

Pro­fes­sor G- E. Chal­len­ger Wal­lace Beery

Edward Malone,, jour­nal'st Lloyd Hughes

Lord John Rox'on Lewis Stone

Pro­fes­sor Sum­mer­lee Arthur Hoyt

« Goed... Kom dan maar zien Woens­dag of er ant­woord is; doch, vriend e, voor­zich­tig zijn, hij is een gevaar­lijke kerel. »

Wan­neer ik mij des Woens­dags aan­bood, dan was er een brief met de vol­gen­den inhoud:

« Emmore Park W.

» Mijn­heer,

» Ik heb uwen brief ont­van­gen en sta u toe op » het gevraagde uur te zien. Doch, ik ver­wit­tig u » dat ik nooit mijn opi­nie veran­der. Gij kunt de-» zen brief aan mijn por­tier. Aus­tin, too­nen welke » alle voor­zor­gen moét in acht nemen om mij te » bes­cher­men tegen die jakhal­zen van jour­na­lis­ten.

George Edw. Chal­len­ger. »

Het was bijna half elf, ik nam een taxi en liet mij naar de plaats van bes­temm'ng voe­ren. Het was een prach­tig huis waar­voor wij stil­hiel­den en alles duidde aan dat die pro­fes­sor een weel­de­rig man was.

De deur werd geo­pend door een per­soon van onze­ke­ren ouder­dom, gek­leed in een don­ker pak en met lede­ren « get­ten » waar­door ik begreep dat die man de chauf­feur was. Hij bezag mij met een onder­zoe­ken­den blik.

— Ver­wacht? vrog hij.

— Hebt ge uw brief?

Ik toonde de enve­loppe.

— In orde!

Ik volgde hem maar werd plots op mijn Weg tegen gehou­den door een klein vrouwtje. Het was een leven­dig per­soontje, meer Fransch dan En-gelsch.

— Een oogen­blik zegde zij. Aus­tin, ge kunt wach­ten... Kom bin­nen, mijn­heer... Mag ik u vra­gen of ge met mijn echt­ge­noot vroe­ger reeds een onde­rhoud hebt gehad?

— Neen, mevrouw, die eer had ik nie".

— Dan moet ik u reeds op voo­rhand mijn veront­schul­di­ging aan­bie­den... Ik moet u zeg­gen dat de pro­fes­sor een onmo­ge­lijk per­soon is, vol­strekt

Aus­tin klopte op een deur en daar stond ik plots van aan­ge­zicht tot aan­ge­zicht tege­no­ver de pro­fes­sor. Hij zat in een rie­ten stoel, ach­ter een breede tafel, dewelke over­dekt was met boe­ken, land­kaar­ten en dia­grams.

Wan­neer ik bin­nen kwam staarde hij mij door­drin­gend aan. Zijn ver­schi­j­ning deed mij ver­baasd toe­kij­ken. Ik had me wel aan iets vreemds ver­wa­chit, maar dit ging mijn veras­sing te boven. Zijn ges­talte was die van een reus; zijn hoofd was enorm groot. Hij had een gelaat en baard van een Assy­rische stier; groote blauw-gri­jze oogen keken scherp toe; twee mas­sieve schou­ders en twee han­den, over­dekt met zwarte haren, waren een ver­wit­ti­ging voor den bezoe­ker.

— Welnu? begon hij. Wat nu ?

— Gij waart zoo goed mij te ont­van­gen zegde ik, hem de enve­loppe too­nend.

Hij nam mijn brief te voor­schijn en legde hem voor zich.

— Oh, gij zijt die jonge man welke niet al te best Engelsch vers­taat, doch ge zijt wel zoo goed om mijn alge­meen bes­luit goed te keu­ren.

— Zeker, mijn­heer, zeker! haaste ik te ant­woor­den.

— Zoo, dit vers­terkt mijn posi­tie... In elk geval lijkt ge mij beter dan dat zwijn in Wee­nen.

— Het schi­jnt dat ze zich daar slecht gedra­gen heb­ben.

— Ik ver­ze­ker u dat ik mij kan ver­de­di­gen. Maar komen wij tot ons doel... Komaan, voo­ruit!

Er lag iets drei­gends in zijn toon.

— Ik ben natuur­lijk nog maar eigen­lijk een student ant­woordde ik, meer dan een gewoon bezoe­ker, maar ik vind dat ge toen tege­no­ver Weis-mann een wei­nig te streng waart. Heeft sins­dien de publieke opi­nie hem geen gelijk gege­ven?

— Welke publieke opi­nie? vroeg hij met kalme bedrei­ging. Ik veron­ders­tel dat ge wel weet dat de sche­del-index een voort­du­rende fac­tor is?

— Natuur­lijk, ant­woordde ik.

— En dat tele­gony steeds « sub judice » is?

— Onget­wi­j­feld!

FILM-REVUE

— En dat de kiem­vorm ver­schil­lend is van het

par­the­no­ge­ne­tisch ei?

— Zeker! riep ik verheugd uit, ver­won­derd over mijn eigen stout­moe­di­gheid.

— En wat bewi­jst dit alles? vroeg hij zeer vrien­de­lijk.

— Ja, wat bewi­jst dit? herhaalde ik.

— Zal ik het u zeg­gen? ging hij ver­der.

— Dit bewi­jst riep hij plots met een don­de­rende stem en met van woede gloeiende oogen, dat ge de grootste lege­naar van geheel Lon­den zijt! Een ellen­dige, gemeene jour­na­list welke zoo­veel van weten­schap afweet als die tafel daar.

Hij was als een razen­den tij­ger recht ges­pron­gen. Doch, ik had toch nog den tijd tot mijn grootste ver­won­de­ring te bestätigen dat de pro­fes­sor niet zulk een reus was als hij op het eerste icht scheen; hij had zeer korte bee­nen maar een groot lichaam en dito hoofd.

« Dacht gij », ging hij ver­der, « dat ge mij in de doe­ken kon­det doen, gij met uw her­sens van een kas­tanje?... Gij hebt een gevaar­lijk spel ges­peeld, M. Malone, en gij hebt het ver­lo­ren! »

« Zie­hier, mijn­heer... », zegde ik, ter­wijl ik ach­te­ruit week naar de deur, « gij kunt zoo­veel bru­ta­li­teit bezit­ten als ge wilt, maar aan alles komt een grens. Gij zult mij niet aan­ra­ken! »

« Zal ik niet? » Hij was mij lang­za­me­rhand gena­derd met drei­gende geba­ren, doch hij bleef nu staan en stak de han­den in zijn zak­ken. « Ik heb er ver­schil­lende van uw soort uit mijn huis ges­me­ten. Gij zult de vijfde of de zesde zijn! Drie pond, 15 shil­lings elk! Hét is wel duur, maar het is noo­dig! Dus, mijn­heer, warom zoudt gij uw col­le­ga’s niet volg­fen?... Ik zeg: het moet! »

Hij her­nam zijn drei­gende wan­de­ling, daar­bij op zijn tee­nen gaande als een dans­mees­ter.

« Maar ik zal u weers­taan, mijn­heer! Gij maakt mij niet bang! » ant­woordde ik.

« Lieve God! » lachtte hij. « Gij zult mij weers­taan? »

« Wees toch niet zoo gek, pro­fes­sor! » rep ik.

« Ik weeg 72 kilos, ik ben hard als steen en ik speel eiken Zater­dag voor de Lon­don-Irish Cen­ter irie kwaart... Ik ben de man niet... »

Het was op dit oogen­blik dat hij naar me toes­prong. Geluk­kig had ik reeds de deur geo­pend of wij had­den er dwars door gegaan. Wij dedén te samen een bu'te­ling en rol­den de trap­pen af. In onzen val had­den wij een stoel mede­ge­no­men en deze brak in stuk­ken. Mijn mond was vol van den pro­fes­sor zijn baard, onze armen hiel­den elkaar omk­lemd en die ver­wen­schte stoel speelde tus­schen onze bee­nen en deed ons een aar­dig oogen­blik bele­ven. De wach­tende Aus­tin stond dood­ge­woon toe te kij­ken ter­wijl wij in de straat­goot terecht kwa­men. Dan stond hij op, zwaaide zijn vuist en ging te werk als een beze­tene.

« Hebt ge genoeg? » brulde hij.

« Gij duvelsche hond! » riep ik, ter­wijl ik ins­ge­lijks recht sprong.

Wij zou­den zeker opnieuw aan slag gegaan zijn, hadde er geen hulp opge­daagd. Een poli­tie­man stond nevens mijn zijde, zijn nota­boekje in de hand.

« Wat beteekent dit? » vroeg hij. « Zijt ge niet bes­chaamd?... Voo­ruit, ver­tel op! »

« Die man heeft mij aan­ge­val­len! » zegde ik.

« Is dit waar? » vroeg de man der wet aan den pro­fes­sor.

De pro­fes­sor ant­woordde niet.

« Het is de eerste maal niet », ging de agent

ver­der. « Ver­le­den maand zijt ge nog voor der­ge­lijke zaak veroor­deeld. Zie eens hoe ge dezen jon­gen man nu weer hebt toe­ge­ta­keld. Moet ik een aank­lacht optee­ke­nen, mijn­heer? »

Ik aar­zelde.

« Neen », zegde ik plots. « Ik zie er van af. ) « Wat! » riep de poli­tie­man.

« Ik ben zelf niet van schuld vrij te plei­ten. Ik drong bij hem bin­nen en hij heeft mij een ver­wit­ti­ging gege­ven.

De gerechts­die­naar sloeg zijn boekje toe.

« Wees in het ver­volg meer u zelf, niet waar? sprak hij tot Chal­len­ger... « En gij­lie, ga uw weg voort F* » Dit laatste was tot eenige nieuws­gie­ri­gen welke nader­bij waren geko­men.

De pro­fes­sor zag me aan, er was iets humo­ris­tisch in zijn oog.

« Kom bin­nen », zegde hij, « ik heb met u nog niet gedaan. »

Al was de toon zij­ner stem niet vj fnde­lijk, toch volgde ik hem.

Aus­tin, steeds als een stand­beeld, sloot ach­ter ons de deur.

Nau­we­lijks was de deur toe of mevrouw Chal­len­ger kwam bin­nen. Zij was woe­dend. Zij vers­perde haar echt­ge­noot den weg. Het was zeker dat zij het ver­loo­pen too­neel had bij­ge­woond, maar mijn terug­keer n:et had bemerkt.

« George, ge zijt een brute! » riep zij. « Gij hebt dien jon­gen gent­le­man aan­ge­val­len! »

« Onzin »„ lachtte hij, « hier is hij in vei­lige haven. »

« Ver­schoo­ning », sta­melde zij tegen mij, « ik had u niet gez'en. »

« Ik ver­ze­ker u, mevrouw, dat alles in orde is. »

« Arme jon­gen, gij hebt een blauw oog. George, het is onvér­gee­flijk van u. Ge maakt u bela­che­lijk voor de geheele wereld. Doch, nu is mijn geduld ten einde! Dit moet uit zijn!... Waar is uw waar­di­gheid, George? »

« En waar de uwe, lie­ve­ling? »

Hij nam haar plots van den grond en zette haar op een pie­des­taah

« Laat me hier af gaan! » riep zij.

« Brute! Laat me er af, George! »

« Kom in mijn stu­deer­ver­trek, M. Malone, v (( Waar­lijk, mijn­heer... » Ik zag naar zijn vrouw.

« Jes­sie, zeg: als ’t u belieft. »

« Brute!... Als t u belieft, George! »

• « Gij moet u weten te gedra­gen, lie­ve­ling. M. Malone is een pers­man. Mor­gen zet hij u in zijn gazet... Allo kom! » Hij zétte daa­rop zijn echtge-noote terug op den grond... « En nu, M. Malone, ik riep u voor wat betert terug dan u getuige te doen zijn van onze hui­se­lijke twis­ten— Vrouwtje, ga nu aan uw bezi­ghe­den en laat ons alleen... M. Malone, langs hier, bid ik u... »

We tra­den terug in de kamer welke wij op zoo n zon­derlnge manier ver­la­ten had­den. De pro­fes­sor sloot zorg­vul­dig de deur, leidde mij naar een arm­stoel en stak een siga­ren­kistje onder mijn neus.

« Echte San Juan Colo­rado », zegde hij. «Licht onv­lam­baar volk, zooals gij, moet die roo­ken. Lieve God, bijt de punt er niet af, ge moet heirr

er af sni­j­den En nu, leun goed ach­te­ro­ver en

luis­ter aan­dach­tig naar wat ik zeg­gen ga. Indén ge iets op te mer­ken hebt, bewaar dan die opmer­king voor een goede gele­gen­heid. »

(Wordt voort gezet).

FILM-REVUE

SALAMMBO

in het Opera van Parijs

Het is bes­list: «Salammbô», de won­der­bare film, ver­we­zen­lijkt door Pierre Ma-rodon, naar het mees­ter­werk van Flau­bert, zal ver­toond wor­den in het Opera, en niet als eenige bui­ten­ge­wone ver­too-nin­gen, maar als een lange serie gewone voors­tel­lin­gen.

M. Jacques Rou­ché, bes­tuur­der van de Natio­nale Muziek-Aca­de­mie, heeft de film gezien, welke hem voor­ges­teld werd door M. Louis Aubert. Hij heeft aan den geluk­ki­gen uit­ge­ver en ver­we­zent­lij­ker, zjjn har­te­lijkste kom­pli­men­ten betuigd voor de prach­tige fil­mee­ring van den roman van Flau­bert.

Van den ande­ren kant mee­nen wij te weten, dat M. Jacques Rou­ché er voor uit­komt, dat het zijn bedoe­ling is om in het Opera een reper­to­rium samen te stel­len van groote Fransche films, juist zoo-als hij een reper­to­rium samen­ges­teld heeft van lyrische wer­ken. En « Salammbô » zou de eerste film zijn, inges­chre­ven op dit eere-reper­to­rium.

Om aan deze plech­ti­gheid meer luis­ter bij te zet­ten, heeft M. Rou­ché den wensch uit­ge­drukt, dat eeii spe­ciale par­ti­tuur zou gemaakt wor­den door een der moderne muziek­beoe­fe­naars, om het afrol­len van den film te bege­lei­den. Wij geloo­ven te weten dat M. Florent Schmitt, de wereld­be­roemde schri­j­ver van « La Tra­gé­die de Salomé », voor­ges­teld werd om de par­ti­tuur voor de film « Salammbô » te « Salammbô » uit te stel­len.

Wan­neer zui­len wij aldus het mees­ter­werk van Maro­don op het doek van het eerste lyrisch too­neel van Fran­krijk te aan­schou­wen kri­j­gen?

De nood­wen­di­gheid om aan den kom-ponist behoor­lijk den tijd te geven, om zijn par­ti­tuur te schep­pen en te laten gra-vee­ren, ver­plicht M. Louis Aubert, in ove­reens­tem­ming met M. Jacques Rou­ché, eenige maan­den de ver­too­nin­gen van « Salambô » uit te stel­len.

De film zal hoog­st­waar­schi­jn­lijk ver­toond wor­den in den loop van den Zomer, het­welk geen dood sei­zoen zijn zal,( dank zij de Inter­na­tio­nale ten­toons­tel­ling van deco­ra­tieve kunst.

Er is ook kwes­tie van de opvoe­ring te ver­da­gen tot in de maand Okto­ber, gezien de per­iode der vacan­ties.

In eik geval zal er kor­te­lings een bes­lis­sing geno­men wor­den, gezien de belan­grij­kheid van de zaak en in het belang der alge­heele Fransche film­ni­j­ve­rheid. Zoo­dra er iets naders bekend gemaakt wordt zul­len wij onze lezers er van op de hoogte bren­gen.

Drukk. «Excel­sior», n. v., Somerss­traat.