DUDULE als NOU­NOUK

Uit­gave « Cinema, en Too­neel­we­reld », 25 Sep­tem­ber 1923

Kort Gas­thuiss­traat, 16, Ant­wer­pen.

( OIN­mA­WE­RELD

De Stille Kunst in Japan

E ramps­poe­dige gebeur­te­nis­sen welke het rijk der Rij­zende Zon zoo vree­se­lijk komen te teis­te­ren, bie­den er ons de gele­gen­heid toe, nu de naam van Japan op aller lip­pen ligt, er over mede te dee­len, in ver­band met eoe­fe­ning der Zevende Kunst bij de rda­nen van den Mikado. Ciné­ma­to­gra­phie is, in Japan, zeer vig.

voor­naam­ste cen­tra van voort-:t zijn gele­gen te Tokio en Yoko-, nu, meer dan waar­schi­jn­lijk, gever­woest. Men telde er zoo maar itjes rond de 500 stu­dio’s.

Maar wan­neer wij zeg­gen « stu­dio », vers­taan wij daar­door niet dat­gene wat te Los Angeles met dezelfde naam bes­tem­peld wordt. De stu­dios, hier, zijn slechts ruim­ten van 60 voet vier­kant (onge­veer 18 meter), omringd door een een­vou­dig schut­sel uit plan­ken, en zon­der dak. Als scher­men, een « ach­ter­grond » in ges­chil­derd papier, weleens in doek, japaansche land­schap­pen voors­tel­lende.

De fil­men in die minia­tuur-stu­dios voort­ge­bracht, geven dezelfde too­nee­len weer als ten onzent, of bijna. Wordt er een akteur een slag toe­ge­bracht, dan bedekt de ver­tol­ker zich het aan­ge­zicht met een gri­jn­zend mas­ker dat de « smart » voors­telt. Dient hij te lachen, een ander mas­ker, de « vroo­lij­kheid » voors­tel­lende, zal dan de « smart » ver­van­gen.

Het is een feit dat iedere film geene opeen­vol­ging is van lachen en tra­nen. Ook wis­se­len de artis­ten hun spel af door dan­sen, twee­ge­vech­ten, gevech­ten, lief-detoo­nee­len of god­sdiens­tige plech­ti­ghe­den. Over ’t alge­meen gebeurt er alles in » long shot », en wordt van de voor­plan-opna­men geen gebruik gemaakt.

De toes­tel­len welke men er bezigt, zijn er door­gaans zeer goed­koop, uit Duitsch-land inge­voerd. Geen kunst­licht, maar alleen de zon om het op te nemen too-neel te belich­ten. Zie­daar voor wat de volks­voort­brengst betreft, deze welke het

meest door het groote publiek ges­maakt wordt.

De ont­wik­kelde klasse, daa­ren­te­gen, houdt niet van der­ge­lijke soort fil­men.

Ook bezit men er een twaalf­tal stu­dio’s, op ame­ri­kaansche wijze inge­richt. De (( Sho­chiku Kinema Com­pany » is onte-gen­zeg­ge­lijk eene der meest belan­grijkste heden­daagsche cine­ma­maat­schap­pi­jen.

Een bezoek aan het «Sho­ckiku Stu­dio» herin­nert oogen­blik­ke­lijk aan de groote stu­dios der Veree­nigde Sta­ten, welke we reeds zoo dik­wi­jls op plaatjes heb­ben af -gebeeld gezien. Lieve tuintjes en goed onde­rhou­den gras­per­ken (de Japan­ners 1 zijn in den tuin­bouw onna­volg­baar) gaan de groote ingang­spoort voo­raf. Al de bu-ree­len zijn op z n Ame­ri­kaansch bemeu­beld. Eene Japaansche tele­fo­niste, vóór haar ver­dee­ling­sta­fel geze­ten, ont­vangt de bezoe­kers en meldt hunne tegen­woor­di­gheid aan het hoofd der gewen­schte af-dee­ling.

Eene breede bepla­veide dreef door­trekt loo­drecht den koer van het stu­dio. Vier groote gla­zen stu­dios vol­ma­ken het (< Sho­chiku Stu­dio ». Op de in open lucht omlig­gende 'ter­rei­nen zijn scher­men, Japaansche of Euro­peesche hui­zen en stra­ten voors­tel­lende, af gebeeld. Het gebe­zigde mate­riaal is er aller­mo­dernst: ver­lich­ting met de « Co.​oper-Hewitt », op-name-toes­tel­len van « Bell and Hawell »,

« Debrie », « Pathé » en « Erne­man ».

De stars van dit stu­dio zijn gek­leed, ( ’t zij naar de çuro­peesche, ’t zij naar de oude japaansche mode. Noch­tans gebrui­ken zij geene mas­kers en druk­ken hunne ver­schil­lende ziel­stoes­tan­den uit door het spel hun­ner gelaats­pie­ren, zooals onze artis­ten. Zij gebrui­ken er eve­neens het­zelfde schmink­sel als te Los Angeles.

De fil­men die men er voort­brengt, zijn heel en al modern en hunne sce­na­rios zijn door­gaans gegrond­vest op hei­den­ro­mans, lief­des­ges­chie­de­nis­sen of Japaansche avon­tu­ren.

De inrich­ting van dit stu­dio is gansch up-to-date, maar wat opval­lend lijkt, is dat de mees­ten der opne­mers vreem­de­lin­gen zijn. Twee zijn Ame­ri­ka­nen, één Duit­scher en één Engel­sch­man.

Om vol­le­dig te zijn moe­ten we natuur­lijk eenige namen opsom­men van aldaar te lande bekende film­per­so­na­li­tei­ten. De

CINEMA WERELD »

twee voor­naam­ste film­maat­schap­pi­jen zijn: de « Sho­chiku », voor­noemd, en de « Tokio-Inter­na­tio­nal Film Co ». De bekend­ste film­re­gis­seurs: Henry Kotani en Edward K. Tanaka, en de beroemd­ste vrou­we­lijke film­ster­ren: Harue Koike, de japaansche Mary Pick­ford; Sho­taro Ha-nayagi, de beruchte « fatale vrouw », en van de man­ne­lijke zijde: Kai­chi Seki, de graag­ge­ziene « jeune pre­mier », T. Tsu­shima en K. Kobaya­shi.

Noch­tans begint het Japaansche publiek de vreemde ban­den boven de eigen gefa­bri­keerde te ver­kie­zen, wat wel de dood van de Japaansche fil­min­dus­trie zou kun­nen betee­ke­nen.

Een cinema-uit­ba­ter zal veel meer ont­vang­sten slaan met een film van Tom Mix of van Pina Meni­chelli, dan een met Koi­chi Seki of met Harue Koiki.

Er wor­den vele Fransche (voo­ral Gau­mont), Ita­liaansche en Duitsche fil­men ver­toond, maar de voor­keur gaat steeds naar de Ame­ri­kaansche.

Ses­sue Haya­kawa mag hier op geene groote popu­la­ri­teit bogen, daar hij menige film draaide waa­rin de Japan­ner in een onguns­tig licht ges­teld werd. Hier heeft men hem « For­fai­ture » niet ver­ge­ven en tij­dens zijne laatste reis in Japan werd het hem zelfs van hoo­ge­rhand ver­we­ten deze film gedraaid te heb­ben. Tsuru Aaki, zijne vrouw, ech­ter, mag zich in de volks­gunst verheu­gen.

De in Japan meest graag­ge­ziene vreemde film­ster­ren zijn: Dou­glas Fair­banks, Mary Pick­ford, Tom Mix, William Rus­sell, Lilian Gish, Richard Bar­thel­mess, Buck Jones, Frank Mayo, Pola Negri, Mary Miles Min­ter, Glo­ria Swan­son, de Tald­mad­ge’s, Fran­cesca Ber­tini, Maciste, Alber­tini, Max Lin­der, William S. Hart, Van Char­lie Cha­plin houdt men er niet veel.

De meeste fil­men die men in Japan draait, wor­den niet uit­ge­voerd, omdat de onder­wer­pen ervan veel te inge­wik­keld zijn om door bui­ten­lan­ders, welke van de Japaansche zeden en gewoon­ten niet goed op de hoogte zijn, begre­pen te wor­den. Bijna al hunne ban­den zijn getrok­ken uit legen­den der Samon­raï-hel­den, en waa­rin die hel­den «Hara-Kiri» pleeg­den, vol­gens de tra­di­tion­neele god­sdienst­ge­brui­ken.

In Japan telt men onge­veer 600 cine-ma-zalen die regel­ma­tig dage­lijksch ver-too­ning geven en onge­veer 2000 die enkel bij tus­schen­poo­zen wer­ken. Op deze 600 zalen telt men er te Tokio 50, te Osaka 50, te Kobe 15 en te Kioto 10. leder dezer kan van 500 tot 1800 toes­chou­wers bevat­ten. Door­gaans zijn de pri­j­zen der plaat­sen zeer gemid­deld (in onze munt van 2 tot 3 frs), maar over ’t alge­meen zeer ver­schil­lend.

Men betaalt b.v. som­wi­j­len veel meer voor een half uur ver­too­ning in een kleine cinema dan voor vijf of zes uren in een groote volks­ci­nema.

De cinema-zalen zijn er niet inge­richt zooals ten onzent. Door­gaans bes­taan zij uit wat wij noe­men, een par­terre (gelijkv­loers) en een bal­con (ver­diep). Op het gelijkv­loers is geen enkel zetel: de Japan­ners zit­ten er op rie­ten mat­ten neer­ge­hurkt. Daa­ren­te­gen, op het bal­con, bevin­den zich stoe­len en zelfs zetels. Het is dààr dat de Euro­pea­nen en Ame­ri­ka­nen plaats nemen. De fil­men wor­den er eve­neens afge­wis­seld door aan­trek­ke­lij­khe­den welke er zeer ges­maakt wor­den.

En om te ein­di­gen zul­len we een woord rep­pen over de Japaansche film­cen­suur.

In 1917 kwam er eene wet in voege, waar­door de fi’men ver­deeld wer­den in twee klas­sen: die welke ver­toond mogen wor­den aan kin­de­ren bene­den de 15 jaar en die welke ges­chikt zijn voor per­so­nen boven dien leef­tijd. Van Augus­tus 1917 tot Januari 1918 wer­den te Tokio 1935 fif­men door de cen­suur­po­li­tie nage­zien. Daar­van zijn er maar 641 goed bevon­den voor eiken leef­tijd. Gedu­rende de tien vol­gende maan­den wer­den slechts 708 fil­men toe­ge­la­ten op 1509. Er was een totaal ver­lies van 2095 fil­men op 3444, bijna de 2/3 ver­te­gen­woor­di­gende. Kus­sen is in Japan ver­bo­den, 2073 too­nee­len, waa­rin gekust werd, moes­ten uit de fil­men verd­wi­j­nen. Moord­too­nee­len wor­den onvoor­waar­de­lijk gewei­gerd.

Sind­sdien is men er ook nog de cine-ma-uit­ba­ting gaan belas­ten, en de zware tak­sen zul­len er de Wes­tersche bes­cha­ving, waar­van zij wer­den afge­ke­ken, niet erg doen door beni­j­den. NEMO.

ROYAL - ZOO­LO­GIE CINEMA

Sam­son et Dalila

Gil­berte Surine, can­ta­trice célèbre, doit créer le rôle de Daliln. Elle veut, aupa­ra­vant, connaître l'his­toire de son héroïne, s'im­pré­gner de l'at­mo­sphère biblique. Elle va I éru­dit rab­bin Eléa­zar. elle l’aven­ture d'amour vagè de Dalila, son rapt tins, sa ren­contre avec vaut le géant indompté gié sur une inac­ces­sible nuit, dans la ville pour y enle­ver Dalila. se.​du tyran ennemi; il réus­sit dans sa

PRO­GRAMME DU 30 SEPT AU 4 OCTOBRE

consul­ter un vieil ami. Le savant évoque pour ancienne: l’en­fance sau-par le Prince des Phi­lis-Sam­son, sa stu­peur dece­lui-ci, qui s'est réfu-mon­tagne, des­cend, -une maîtres-folle en-

(reprise. Ils s’aiment, loin de tous, dans la soli­tude. Mais la créa­ture per­fide a gardé le regret du pou­voir, trois fois, elle cherche à sur­prendre le secret de la force de Sam­son. Trois fois, il évite le piège tendu par la femme étran­gère. Puis volon­tai­re­ment, il se livre; il lui dit son secret. Elle l’èn­dort, lui rase les che­veux... il est pris! On lui crève les yeux, il tourne la meule. Afin de célé­brer son triomphe et pour plaire à Dalila recon­quise, le Prince des Phi­lis­tins donne une fête. On y amène Sam­son aveu­glé. Celui-ci, dans une courte prière, invoque Dieu qu’il a offensé. Sa force antique lui est, ren­due tout à coup. Il étreint les colonnes du Temple qui s’écroule sur la maî­tresse infi­dèle et sur ses enne­mis confon­dus...

Gil­berte Savine a com­pris. Elle saura jouer Dalila. Elle remer­cie le rab­bin et s’en va. A la répé­ti­tion.du théâtre, elle ne trouve pas Pres­toni, son habi­tuel par­te­naire. Celui-ci souf­frant, s’est excusé. .Un jeune ténor inconnu le rem­place. La Pri­ma­donna rî’en veut pas! Elle, chan­tera avec Sam­son de son choix ou refu­sera de chan­ter. Tool s’in­cline devant son caprice. Pres­toni se ravise, en effet. Le soir de la pre­mière, Gil­berte est accla­mée par des ova­tion, tri de ses admi­ra­teurs enthou­siastes, le Prince André Andreïe­vitch vient la saluer dans sa loge. Il risque une décla­ra­tion, qu’elle repousse. Ce même Prince, la minute d’après, est guetté par un com­plot anar­chiste. I ne balle, tirée sur lui, l'ef­fleure et pro­voque dans la salle une panique. Gil­berte s'in­té­resse au blessé.

Elle se rend sur le yacht après le spec­tacle. Mais elle y trouve le Prince tout seul. Les convives annon­cés res­tent invi­sibles. De plus, le yacht sou­dain lève l’ancre, appa­reille vers la haute mer.

Mais un inci­dent se pro­duit. On a cap­turé un inconnu dans la soute du navire. 11 s’est embar­qué secrè­te­ment, on ne sait avec quel des­sein. Le Prince l'in­ter­roge. Tl se tait. On va le jeter â la mer. t ri mate­lot révèle alors que ce mys­té­rieux étran­ger était por­teur d’une machine infer­nale.

Gil­berte, res­tée seule avec lui. elle-même éper­due, vou­lant vivre, tente de séduire r! 1er une (l’est-, entre elle et lui. le rap­pel de la tra­gé­die théâ­trale: elle, joue Dalila pour fie bon, et cherche à sai­sir un -secret... EHe croit y .arri­ver et échoue. L’in­connu la domine mal­gré elle. C’est volon­tai­re­ment qu’à la fin, sen­sible tout de même à son charme, il lui révèle la vérité tout entière: il est le ténor qu'elle a dédai­gnée!

L’Ita­lienne à Alger....​Rossini

Ouver­ture

Une leçon de boxe (

par KID LEWIS

La Prin­cesse Jaune....Ç. Si. Saëns

Ouver­ture

Poils et

Plumes

Comé­die

Le Frei­schütz”

Air de l'Opéra

C. M. V. Weber Melle J. Lau­wers

J et DALILA

Inter­prété par MARIA CORDA et GALAOR

adap­ta­tion musi­cale spé­ciale pour chant et grand orchestre de l’œuvre de C- St. Saëns avec le concours de Melle J. LAU­WERS de l’Opéra Royal Flama

PRO­GRAMMA van 30 SEPT, tot 4 OCTO­BER

1. De Ita­liaansche te Algiers

Ope­ning­stuk

1 F ne boksles

Ros­sini

door KID LEWIS

La Prin­cesse Jaune....C- SI. Sacns

Ope­ning­s'uk

Haar en Plui­men

Too­neels­pel

De uVri­j­schut­ter” . . . . C. M. V. Weber

Aria Uit het Zang­spel Melle J Lau­wers

Ver­tolkt door MARIA CORDA en GALAOR bij­zon­dere muzie­kaan­pas­sing van het werk van (j). St. Saëns voor zang en groot orkest met de mede­werk’ van Mej. J. LAU­WERS van de Konrnk­lijke Vlaamsche Opera

Semaine pro­chaine le film sen­sa­tion­nel

LÄ DAME DE M0NS0RËMJ

d’apres l’œuvre d’ALEXANDRE DUMAS

et inter­prété par Mme Gene­viève Félix

Sam­son en Dalila

Om de roi van Dalila, die zij voor hot eerst ver­tol­ken moet, zoo getrouw moge­lijk in te leven gaat Gil­berte Savine. een beroemde opera-zan­geres, tot een rab­bijn die haar de bij­bel sehe ver­tel­ling van Sam­son voor­too­vert:

Dali­la’s ons­tui­mige jeugd, haar scha­king door de Filis­ti­j­nen, haar ont­moe­ting met Sam­son wiens reu­zen­kracht tiaar ver­bluft en aan­trekt ter­wijl hij niet hui­gen wil voor den over­win­naar; haar ont­voe­ring door Sam­son, hun wilde liefde, haar drie­maal herhaalde list, de vero­pen­ba­ring van het geheim zij­ner won­der­macht, bel laffe ver­raad, en Sam­son’s lij­den en gewel­dige wraak...

Zij gaat hee­le­maal op in dc uit­beel­ding dier eeu­wige vrou­wen­fi­guur en bij de voors­tel­ling behaalt zij een over­wel­di­gen­den bij­val. Tij­dens die­zelfde voors­tel­ling ech­ter heeft een aans­lag plaats op het leven van Groot­vorst Andrej, een vurige aan­bid­der van Gil­berte. De aans­lag mis­lukt, de groot­vorst weet zich .ters­tond te hers­tel­len en noo­digt de zan­geres uit; na de ver­too­ning, zijn gast te willen zijn aan boord van zijn yachi, waar zij 'dan ook met groole eer­be­wi­j­zen wordt ont­van­gen. Spoe­dig blijkt haar ech­ter dat het. vacht de haven ver­la­ten heeft en in volle zee stoomt. Zij ver­neemt van den prins dat het een opge­zette ont­voe­ring is: men zal niet naar lajid lerug­kee­ren voo­ra­leer zij hem belofte doet hem toe te bel­mo­ren...

's Nachts sluipt een don­kere ges­talte over het dek, die de red­ding­sboo­ten los­maakt en te water iaat. De geheim­zin­nige man wordt geval en cynisch bekent de vreemde dat hij een heische machine aan boord heeft weg­ges­topt, maar nooit beken­nen zal waar deze zich bevindt.

Bin­nen enkele uren zal het schip in de lucht vlie­gen, waar. nu de rade­looze angst zich van allen mees­ter maakt, ook van Gil­berte. In den oppers­ten nood zal zij trach­ten dien man te ver­lei­den, zij wordt Dalila in de wer­ke­lij­kheid en het aVi­ticke treurs­pel herhaalt zich tuss­clien hei­den: zij wil hem zijn geheim ontruk­ken, doch geluk! er niet in. Die vreemde man beherr­scht alien en alles... tot, vri­j­willig maar loch onder de beko­ring harer> oogen, hij dc waa­rheid open­baart... Ten slotte blijkt alzoo dat de geheim­zin­nige man niet zoo gevaar­lijk is als hij zich xoor­deed. het was een jonge zan­ger die eens door Gil­berte was helee­digd, wijl zij niet met hem wou optre­den en die haar thans had willen dwin­gen met hem Sam­son en Dalila te spe­len. Haar trots is gebro­ken en de lip­pen die zij bood om zich te red­den zal zij nu bie­den om haar plots ont­waakte lietcle te beze­ge­len.

De Groot­vorst die zijn spel heeft ver­lo­ren, tracht zoo goed moge­lijk zijn figuur te red­den en beveelt: (( Kapi­tein, met volle stoom terug... want... nie­mand is zeker van zijn léven, zoo­lang too­necl-.spe­lers aan boord zijn!»

Impri­me­rie du Centre 26, Rem­part Kip­dorp. Anvers

ssi

POUR AVOIR UNE BIÈRE BONNE ET SAINE

Adres­sez-vous à la Bras­se­rie

VAN HOM BEECK

BEK­CHEM - Tél. 5210

lï!8Iîi> en BOU­TEILLES - en FUTS

HABILLEZ

VOS

ENFANTS

BRI­TAN­NIA

77, Longue rue d’Ar­gile

Mai­son BERTH Y

106, rue de l’Eglise, 106 (

www

FO U R R TIRES

Arran­ge­ments — Répa­ra­tions Conser­va­tion de four­rures

Prix avan­ta­geux

Tra­vail soi­gné

La Four­ni­ture fié­nê­rale Auto­mo­bile

12, rue Van Ert­born

Tél. 2921 ANVERS Tél. 2921

Agence pour la Pro­vince d’An­vers du Vrai “FERODO"

Agence pour Anvers des Rou­le­ments à billes S. K. F.

Agence géné­rale pour la Bel­gique du Dia­mond et Noble’s Polish

La seule mai­son de la place four­nis­sant aux garages aux prix de gros

PHO­TO­GRA­VEURS

DES­SI­NA­TEURS

Champ Vlerm­nekx.. 6 ANVERS

E5E5E5E5H5H5ÏL5H5HW5a5H5a5E5a5E5H5a5

“ OUVRAGES DE DAMES K

OUVlt AGIiS DES­SINES

LAINES, SOIES, COTONS, COUVRE-LITS, NAPPES, STORES, BON­NET­TE­RIE A LA MAIN, DEN­TELLES, JUM­PERS

MAI­SON EMMA

H K ND WER­KEN

WOL, ZIJDE, KATOEN, BED­SPREIEN, TAFEL-KLEE­DE­REN, STORES, KAN­TEN, HAND­BREI­GOED,

Sj JUM­PERS

jjj- Anvers, Rue Von­del­straat, 15, Ant­wer­pen

SE5ï5H­SE5H5HF5ï­reÏÏH5H5H­SH55H5H5E’,

GAR­NI­TURES

POUR

Fumoirs, Salons, Bou­doirs Chambres à cou­cher Veran­dah Fau­teuils - Club

Il, Longue rue du Van­neau

(PRÈS DU PARC)

MEUBLES J

I Les plus grands Maga­sins en Bel­gique

9 Longue rue des Claii*fes 9

(près Meir) |

I Grand choix de gar­ni­tures. 200 salles à man­ger, § |chan­jbres à cou­cher, salons, cui­sines, veran­dah’s,! g bureaux, lite­ries, chaises-longues, etc. etc. |

Mai­son Amé­ri­caine

Meilleur mar­ché qu’aillems I Ouvert tous les jours jus­qu’à 8 h. s. 1

Maga­sin fermé

jmiiiii­miiiiiiiiiiii­niiiiuiiiiiiiiiiii­mi­niiiiiiiiiii­miiiiiiiiii­i­i­i­m­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­t­i­i­n­i­i­iin

Autvs pour Céré­mo­nies, Mariages, Bap­têmes et Fêtes

Garage J & H. DEHU

Télé­phone 3107

42, Canal des Bras­seurs - ANVERS VOYAGES A L’ÉTRAN­GER - EXCUR­SIONS PRIX A FOR­FAIT

2*

A. e"î?oo s - $f3e­cuxût>t ooqeM.

CÊH êïüre STRMT20

BRO­DE­RIES

DES­SINS MODERNES

PER­LAGES, BOU­TONS, POINTS­CLAIRS. PLIS­SAGE

M= RYCKAERT

RUE RUBENS, 17, ANVERS

TRA­VAIL SOIGNE ET RAPIDE

.. ENGELSCH HO ED ENM A GA ZIJN.. V0N­DEL­STR., 19 CAUS (nabij St. Jans­plaats)

De laatste nieu­wi­ghe­den in Vil­ten Hoe­den

Ly Unrje k;eus ™ Ziet Eta­lage

I CINE­MA­WE­RELO »

VRIJE TRI­BUUN

Onder deze rubriek mag eenie­der, onder dek­naam, zijne opi­nie, de cinema aan­be­lan­gend, uit­druk­ken. De inzen­ders moe­ten noch­tans hun naanr en adres doen ken­nen op ons bureel en bli­j­ven verant­woor­de­lijk voor het inge­zon­dene.

Deze week had­den wij nog­maals het genoe­gen de « naar onze opi­nie » beste en schoonste fil­mac­teur te zien spe­len.

Zijn spel was zoo uit­mun­tend, dat wij er van het begin tot 't einde hee­lema&l in opgin­gen.

Dat hij als koning der artis­ten en der vrou­wen is uit­ge­roe­pen, is ons thans ook zeer dui­de­lijk. Maar, oh! laat ons niet te ver gaan, want ze zou­den ons in een ver­keerd daglicht kun­nen stel­len en ons plaat­sen ónder de vele sen­ti­men­teele jonge dame-tjes, die er een zekere ver­liefd­heid voor gevoe­len.

Wij zijn het dan ook vol­ko­men eens met Eddy dat Norma Tal­madge en Rudolf Valen­tino de schoonste en beste artis­ten zijn.

Sussy Tini en Nelly.

Ik ook, ieve­rig leze­resje, van de Cinema-Wereld, kan niet nala­ten ook eens mijn gedacht in de «Vrije Tri­buun» te zet­ten. Men noemt zoo­veel beroemde artis­ten als de bes­ten en de moois­ten. Maar, moest men eens een min beroemde artiste (ik bedoel nog geene ster) eene schoone rol voor­leg­gen, ik denk, dat ze zoo­wel aan Pris­cilla Dean, Mary Pick­ford of Norma Tal­madge zou kun­nen ver­ge­le­ken wor­den.

Ik weet niet vast of eene cinema-artiste hare eigene rol mag kie­zen. In alle geval, ik denk het niet. Maar stel u eens voor, men geeft aan Pris­cilla Dean een groote, schoone, gevoe­lige rol, maar aari een min­der beroemde artiste een kleine, waar de inhoud niets van is. Hoe kan men willen dat ze aan haar kan ver­ge­le­ken wor­den. ïfo neem wel aan dat men er iets of wat voor ges­phikt moet zijn, doch moest men aan hen (ik bedoel de min­de­ren), eve­nals aan die beroemde, ook een zoo schoone rol voor­leg­gen zij er ook eve­nals de ande­ren met volle onder­schei­ding zou­den door­ko­men.

Ik denk dat er vele mijne gevoe­lens zul­len dee­len als men ten minste, er eens rij­pe­lijk wil over naden­ken. IHitje.

dim. — Ant­woord aan Ver­geet-me-niet:

Dat alle Ïil­mai'tis­ten eerste schoon­he­den zijn, is natuur­lijk bui­ten­ges­lo­ten, maar met de heden­daag-sehe hulp­mid­de­len kan men het aan­ge­zicht heel wat ver­fraaien en aan­ge­na­mer maken. Het toi­let zal bet zijne bij­bren­gen en dik­wi­jls van een vogel­schrik een lieve jonge dame too­ve­ren.

Vol­gens uw gedacht, doet men dus ver­keerd met het inner­lijk leven der artis­ten bekend te maken. Ieder zijn gevoe­lens daa­ro­ver, maar om direkt uwe ach­ting aan de artis­ten te ont­ne­men, voor de fei­ten door Ù aan­ge­haald, vind ik nogal sterk.

Dat het in de artis­ten-mid­dens veel vri­jer en los­ser toe­gaat dan in onzen kring van gewone men sehen, zult ge toch wel begri­j­pen. Daar­bij komt nog: Andere lan­den, andere zeden en gewoon­ten. Dan nog: Wat en wie zijn de aan­lei­din­gen en oor­za­ken van die schei­din­gen? Over zoo’n kwes­tie moogt ge niet të opperv­lak­kig oor­dee­len vind ik, daar­voor zijn ze wel wat kiesch.

Ik bes­chouw de zaak zoo: Wan­neer ik naar

schouw­burg of cinema ga, dan ga ik voor de

«kunst» en om er van te genie­ten. Of de artis­ten mij dan al of niet vol­doe­ning schen­ken met hun spel, is voor mij geen reden, om hen af te bre­ken door hun par­ti­cu­lier leven.

Is het mij toe­ge­la­ten ééns mijn gedacht te zeg­gen over de « Vrije Tri­buun »?

Zoo ja, dan wil ik u wel zeg­gen dat er wel eens iets in ver­schi­jnt, dat een gezond vers­tand ver­raad en het lezen waard is. Doch, dat het nog meer mis bruikt wordt om aller­lei onzin uit te kra­men. Ik wil niet alles aan­ha­len, slechts dees wat « Eddy » ons te lezen biedt over schoone en talent­volle altis­ten.

Dat Norma Tal­madge de eenige mooie en goede artiste is.

Waar wil Eddy dan naar­toe met de vol­gende ster­ren, waar hïj niet eens van spreekt: Viola Dan

Maar, wat, me nog het zwaarste op de maag viel. is dat Eddy, Agnes Ayres en Mary Miles onder N" 3 durft rang­schik­ken, ’t is te zeg­gen, mooi doch zon­der talent. Heeft Eddy soms slecht gezien, toen fil­men ver­toond wer­den van deze twee ster­ren. En toch ben ik ver­ze­kerd, als hij ver­za­me­laar is van pho­to’s, hij aan die zelfde artis­ten schri­jft dat zij de meest gevierde en door hem bewon­derde artiste is.

Nu nog een woordje over Haya­kawa. Laat mij u zeg­gen, beste Eddy, dat u daar een grove fout begaan hebt. Hoe kunt u nu zeg­gen « talent en niet mooi». Voor­ze­ker, als u hem ver­ge­lijkt bij de blanke artis­ten, maar u moogt niet ver­ge­ten dat hij een «Japan­ner» is. Voor mij is hij zoo vol­maakt van per­soon als talent­vol artist, Want hij heeft een heel regel­ma­tig gezicht en het spel zij­ner oogen is ono­ver­tref­baar.

Maar genoeg daa­ro­ver, laat mij u zeg­gen, dat vol­gens mij ieder artist zijne bekoor­lij­kheid en aan­trek­ke­lij­kheid afzon­der­lijk bezit, en deze welke met onzen smaak ove­reen­ko­men zijn dan onze « fa vori’s». De eene houd van blonde, een andere van bruin­ge­lokte, een derde van over­ge­voe­lig spel. en dan nog ande­ren van «humor», en zoo komt het dat iedere ster hare bewon­de­raars heeft tot groot«:! erger­nis der tege­no­ver­ges­telde mee­ning. lid': men­seh­dom is het nooit eens geweest en zal het wel nooit wor­den.

' Wees een vol­gende maal dus niet zoo haas­tig zulk hard oor­deel te vel­len over onze geliefde artis ten, anders kri­jgt u het mis­schien nog te doen met andere lezers wier afgod te kort gedaan wordt.​Daarom toch vrien­den, niet waar, Eddy.

Minou.

In een plaat­se­lijk dag­blad wordt er een zeer hevi­gen strijd gevoerd tegen de cinema. Bijna alle dagen ver­schi­j­nen er in dit dag­blad arti­keltjes, waa­rin er zins­pel­lin­gen gemaakt wor­den op het­geen zij noe­men «De Pest, der Jeugd». Het minste voor­val bedre­ven door de jeugd is voor hen een na-ape­rij van het­geen zij gezien heb­ben op het doek. Besef­fen de schri­j­vers van zulke arti­ke­len dan niet. dat zij, met zulke dwaa­she­den te schri­j­ven, zich bela­che­lijk maken. Er bes­taat voor die hee­ren slechts één doel, den cinema een gena­dige slag toe te bren­gen, het­geen geluk­ki­glijk niet zal gebeu­ren, daar het volk sti­laan meer en meer de cinema als alge­meen volks­ver­maak aan­neemt; maar dit zal niet belet­ten, dat de kine­ma­ha­ters, zooals ze met recht genoemd wor­den, hun­nen strijd zul­len sta­ken. Zij haten de kinema omdat hij, vol­gens hen, slechte voor­beel­den geeft. Neen. Mijn­hee­ren, als ge het zoo ver gaat zoe­ken zijt ge ver mis; slechte voor­beel-

« CINE­MA­WE­RELO > T

den kunt ge ove­ral vin­den, en het­geen erger is, op de open­bare wegen. Ik zeg dus, ove­ral zult ge ze vin­den waar ge ze zoekt, behalve in de kinema, en indien ze daar te vin­den zijn, vind ik het een grove fout van­wege degene die gelast zijn de fil­men te onder­zoe­ken, alvo­rens ze aan het publiek ver­toond wor­den. Gaat steeds naar een kinema om de stille kunst te door­gron­den, het spel der artis­ten te be-stu­dee­ren en de moraal van het stuk te begri­j­pen en ik durf U ver­ze­ke­ren, dat ge vol­daan huis­waarts zult kee­ren. Gaat ech­ter nooit naar een ver­too­ning met neven­ge­dach­ten, want dan doet ge beter er bui­ten te bli­j­ven.

Dou­glas.

Ais bij­voé­ging aan Mejuf­fer Leo­nore Per­du­ca­la’s prach­tige arti­kels over « La Gar­çcfhne », zou ik nog willen zeg­gen hoe kon­sekwent som­mige gazet­schrij-vers met hun eigen zijn.

In een zoo­ge­zegd zelf­stan­dig, Vlaainsch, demo­kra­tisch mor­gen­blad, werd voor ’n paar weken onzen bur­ger­va­der aan­ges­poord, om toch maar maa­tre­ge­len te nemen tegen die zoo­ge­zegde vui­li­gheid en werd een paar dagen later, het ver­bod ervan toe­ge­juicht.

Met groote ver­won­de­ring las ik nu, in dat­zelfde blad, ver­le­den week:

HIER EN GIN­DER

« Te Gent zal de film « La Gar­çonne » niet ver­bo­den wor­den. De Bur­ge­mees­ter van Ant­wer­pen kon van de gele­gen­heid eens gebruik maken, om naar de onbe­nul­li­gheid gaan te zien, waar­voor hij zoo­veel rek­laam heeft gemaakt. »

Wat denkt ge daar­van, Mejuf­fer Leo­nore? Met hei­me­lijke vreugde stelt dit blad nu vast dat de film in Gent niet zal ver­bo­den wor­den en bes­pot nu ter­zelf­der­tijd de bur­ge­mees­ter om zijn ver­bod.

Het blad in kwes­tie weet dat de bur­ge­mees­ter een werk veroor­deelde zon­der het gezien te heb­ben. Daa­rom raadt het blad de bur­ge­mees­ter aan eens een kijkje te gaan nemen in Gent. En alhoe­wel dat ook geen enkel redak­teur van dit blad de veel­bes­pro­ken film gezien heeft, noe­men ze toch ook het werk een onbe­nul­li­gheid?!

Kos­te­lijk, niet waar. leo­nore?

En der­ge­lijke lie­den zijn voor­lich­ters van ons volk!

Arm Vlaan­de­ren!!

Leo­pold D. W.

ONS PHO­TO­HOEKJE

De Leze­res­sen en Lezers welke eene photo van een(e) fil­mar­tist(e) ont­vin­gen, gelie­ven ons mede te dee­len:

1° na hoe­veel tijd zij ze ont­vin­gen; 2° gra­tis of niet;

3° het for­maat der photo.

Deze inlich­tin­gen wor­den onder deze rubriek inge­la­scht en zijn alzoo van groot nut voor eenie­der die ins­ge­lijks aan die artist(e) zou­den ges­chre­ven heb­ben.

Bloem­zak ont­ving gra­tis de photo van Flora Le Bre­ton 'na 18 dagen, van William Far­num na 43 dagen, van San­dra Milo­wa­noff na 65 dagen.

Yoneke ont­ving gra­tis de photo van Char­lie Cha­plin.

Mitje ont­ving gra­tis de photo van Frank Mayo na 1 maand; van William Rus­sell, na 2 maan­den; van Maë Mur­ray na 9 maan­den; van Ginette Mad­die, na 4 dagen; van Doro­thy Phi­lips, na 3 maan­den; van Viola Dana, na 4 1/2 maan­den, en van Marion Davies, na 31 dagen.

Alice Paüor ont­ving gra­tis de photo van: Jaque Cate­lain, na 3 dagen; Rudolph Valen­tino, na 7 weken; William

S. Hart, na 5 weken (allen met vrién­de­lijk schri­j­ven), ver­der van: Hobart Bos-​v.​orth, na 2 maan­den; Viola Dana, na 7 weken; Clyde Cook, na 6 weken; Alla Nazi­mova, het bekende « 25 cent » kaartje.

Ä.V. Steen­brug­ghe, ont­ving gra­tis de photo van: Theo­dore Roberts, IbxzZ, na 6 weken; Alice Terry, 13x18, na 9 weken; Gina Palerme, 9x12, na 8 dagen.

Puck ont­ving gra­tis de photo van Rudolf Valen­tino, Jean Angelo, Agnes Ayres, Jaque Cate­lain, Mary Pick­ford, deze laatste bui­ten­ge­woon prach­tig in » Rosita ».

Een men soban­daaltje le Hol­ly­wood

Het dan­se­resje Ethel Cass, een twin­tig­ja­rige

schoon­heid, welke in de film­ko­lo­nie in Cali­for­nie zeer bekend en voo­ral gezocht was om hare mooie plas­tiek en bekoor­lijke klas­sieke dan­sen, is het slach­tof­fer gewor­den eener ver­schrik­ke­lijke mis­daad

Men had het meisje in geene twee dagen meer gezien en de poli­tie, die er reeds zon­der­ling geruch­ten over gehoord had, drong in hare .prach­tige en weel­de­rig inge­richte villa te Bever­ley Hills bin­nen.

In hare slaap­ka­mer geko­men, ver­toond# zich voor hunne oogen een gru­we­lijk schouws­pel: men vond er de dan­seres, gansch ontk­leed op een divan lig­gen, ver­moord bij mid­del eener schaar. Treu­rige bizon­de­rheid: naast het lijk zat een baby van vijf­tien maa­ri­den, doch­tertje der ver­moorde, ros­tig met de bebloede schaar te spe­len.

Het onder­zoek heeft uit­ge­maakt dat het slach­tof­fer zich over­gaf an geest­ver­doo­vende mid­de­len. Zij maakte zelfs deel uit van eene geheim# ver-eeni­ging, bes­taande uit vrou­wen van lichte zeden, die ten harent ver­ga­der­den om er « in gezel­schap fce droo­men *. Tel­ken­male was het huis dan het lc.​cneel der grootste nach­te­lijke slemp­par­ti­jen, tij­dens dewelke een over­da­dig gebruik van cocaïne en hou­tal­kool werd gemaakt.

Men veron­ders­telt dat de mis­daad begaan is gewor­den door een andere vrouw, welke, in een aan­val van hys­te­rische razer­nij, zich op het slach­tof­fer heeft gewor­pen en haar ges­la­gen met het eerste wat kaar onder de hand viel: eene schaar.

Tij­dens de onder­vra­ging van eenige ver­dach­ten wor­den er nog groo­tere opschud­ding­swek­kend bizon­de­rhe­den ver­wacht, welke we niet zul­len nala­ten medo te dee­len.

Wal­ter West CHARLES JONES Mary Mar­tin EILEEN PERCY

Eene bui­ten­ge­wone bewe­ging heer­scht ïm liet kleine stadje Nat­chez nabij de Mis­sis­sipi. Het is de dag der groote paar­den­koers die elk jaar ont-zage­lijk veel volk lokt.

Mary Mar­tin, de eige­nares van eeti der prach­tig­ste land­goe­de­ren, heeft een kos­te­lijke gast in den per­soon van Wal­ter West, gent­le­man-cow­boy die haar inder­tijd het leven redde in de Mon­tanna toen zij zich aldaar bevondt.

Leo, de broe­der van Mary is een spe­ler. Hij moet reeds geld aan eeni­der, alsook aan een zekere book­ma­ker Laf fite... Om te onts­nap­pen aan de ijze­ren greep van zijn schul­dei­scher moest Leo hem belo­ven alles in het werk te stel­len opdat Wal­ter West den vol­gen­den dag niet zou win­nen in de koers. Hij zelf moest in deze koers over­win­naar zijn.

De wed­loop heeft plaats en een wei­nig voor de aan­komst komt Leo er toe Wal­ter West te doen vkl­len en aldus zelf de koers te win­nen.

West richt zich op, pijn gevoe­lende op ver­schil­lende plaat­sen van zijn lichaam. De getui­gen drin­gen aan om- te pro­tes­tee­ren. Zij heb­ben het inzicht van Mary’s broe­der inge­zien, maar Wal­ter West ant­woordt niets omdat hij aan haar die hij bemint geen leed wil ver­wek­ken.

Noch­tans neemt hij Leo ter zijde en ver­plicht hem de gansche waa­rheid te ver­tel­len. Hij richt zijne schre­den naar de plaats waar de schur­ken

WOL­VEN­GRACHTS­TRAAT, 35

zich veree­nigd heb­ben om het schan­de­lijk gewon­nen geld te ver­dee­len.

Maar Laf­fite pro­tes­teert. Joyce de ban­kier die zich had laten bedrie­gen belooft West dat hij het geld zal terug geven, maar op dit oogen­blik knalt er een revol­ver­schot en Joyce valt ten gronde. Het 's een zekere Reed, die ook deel maakte van het ivom­plot. die de dader was van dezen aans­lag, bitf -fite vlucht en Reed; speelt de rol van iémand die niets van de zaak weet. De schur­ken komen over een zich te ver­za­me­len in Vicks­burg.

Wal­ter West ver­zoekt Leo alles wat ér voor­ge­val­len is mee te dee­len aan zijne zus­ter en oogen-blikkd­lijk springt hij te paard om de vluch­te­ling te ach­ter­vol­gen.

Leo, Mary en Reed ver­trek­ken in een auto en vol­gen Wal­ter West om deze te hel­pen in geval het noo­dig; zou wezen.

De ach­ter­vol­ging is uit­zin­nig, doch Laf­fite ka* nog inti­jds aan de aan­leg­plaats van Hamil­ton gera­ken om juist de boot te nemen die van wal steekt. Wal­ter West heeft plaats geno­men op ee» ander schip dat wel­haast ver­trekt. Hier wordt ee* echte strijd gele­verd in het snelst varen. Wal­ter West komt er toe het schip van Laf­fite in te hale* er. aan boord te sprin­gen.

Hij vindt Laf­fite in het stoo­khol bezig, met orders te geven aan de sto­kers om maar immer meer druk­king te geven. Dit Heeft ten gevolge dat de stoom­ke­tels sprin­gen. Laf­fi­te’’komt ér toe al zwe* mende de oever der rivier te berei­ken juist op de plaats waar de auto van Reed staat. Reed de sehija aan­ne­mende van iemand die spijt over zijn dade* heeft neemt Laf­fite in de auto ondanks Mary en Le* die bei­den met koor­den gebon­den wor­den. Walte* West komt eve­neens op den oever aan­gez­wom­mea op het oogen­blik dat de auto weg snelt met zij*e ver­loofde.

Wal­ter, om hen te ach­ter­vol­gen springt op ee* elek­trisch voer­tuig dat aan den ijze­ren weg toe­hoort. Wan­neer de snel­trein voor­bij vliegt springt hij er in volle vlucht op en komt er toa onderwe» de auto van de vluch­te­lin­gen in te halen, maar onder geen voor­wend­sel kan de snel­trein stop­pen. Juist naast de spoor­baan komt er een auto aan­ge­re­den. Met één sprong is Wal­ter West er in e* tien minu­ten later komt hij in het hotel Car­rie aa* gelijk­ti­j­dig met de ande­ren. Daar men hem de toe­gang wil wei­ge­ren, gebruikt hij geweld e* zet zijn auto in vol­len gang en komt alzoo het hotel bin­nen­ges­tormd. Hier mist ons de kracht oi» te ver­tel­len wat er zooal voor­valt, wan­neer Wal­ter zon­der vrees in het hotel komt om de schul­dige* te straf­fen.

WOL­VEN­GRACHTS­TRAAT, 35

BRUS­SEL

10

« C1NE­MA­WE­RELD

POLA NEGRI in

SOIil­NII, de Dan­seres mei de fon­ke­lende Oop

Dit is dus de reu­zen­film waa­rin we de gtaag­ge­ziene ster kor­te­lings zul­len kun­nen bewon­de­ren.

Het is een sprookje uit « Dui­zend en Een Nacht ».

Eene dan­seres, een kuns­ten­ma­ker en eere heks, rei­zen door de Woes­tijn, wan­neer de dan­seres door een sla­ven­han­de­laar wordt opge­merkt die door Sou­mou­roun. de lie­ve­ling­svrouw van •den Sheik, is uit­ge­zon­den gewor­den om een noch mooier meisje te vin­den, dan zij is, die dan hare plaats zal inne­men en zich alzoo te bevri­j­den.

Want de groote sou­mou­roun is niet geluk­kig. Ondanks de strenge Coran-wet­ten die haar, eene onder­da­nige vrouw, aan haar heer en mees­ter voor­schri­jft, is zij niet onge­voe­lig geble­ven aan een jon­gen koop­man.

Het uit­wen­dige der vreugde is een voor­ge­vel waa­raan de harem-vrouw alles offert. Opperv­lak­kig bes­chouwd, lijkt het leven der moha­me­daansche vrou­wen vrij van alle zor­gen en hun karak­ter zou men het opwek­kend­ste der wereld wanen. Zij schi­j­nen zich met eene nie­ti­gheid te ver­ma­ken, hun schet­te­rende lach, klinkt, als zil­verk­lokjes, uit elk ver­trek. Deze dames kou­ten, bab­be­len, met eene zeld­zame wels­pre­kend­heid.

Maar indien men goed toe­kijkt, bemerkt men al spoe­dig dat die vroo­lijk-heid gekuns­teld is; dat de lach niet altijd juist klinkt; dat de ver­ma­ke­lijke ges­chie­de­nis­sen ver­teld wor­den om met geduld een leven te ver­du­ren, dat er in wer­ke­lij­kheid geen is. En meer­maals fon­ke­lén de oogen van tra­nen die niet ges­tord wer­den.

Zoo ook Sou­mou­roun.

Door eene naam­looze bes­chul­di­ging wer­den bei­den bijna in het ver­derf ges­tort, doch de zoon van den Sheik, kon zijn vader er van over­tui­gen dat hij zich ver­gist had, en hun leven werd ges­paard Hier­toe had ech­ter Sou­mou­roun zelve ook het hare bij­ge­dra­gen want in géén 3and ter wereld beheer­scht de vrouw de

an in den waren zin des woords als bij de Maho­me­da­nen. Uiter­lijk is de vrouw er eene sla­vin, zelf dik­wi­jls nog veel min­der, maar in hare ziel leven de sluwe kne­pen van een diplo­maat. Waa­raan de groot­waar­dig­hêid­sbek­lee-cier zijne onge­nade dankt, en de vali zijne benoe­ming tot minis­ter? Het kleine mondje met de kar­mi­jn­rood-geverfde lip­pen zal het U zeg­gen; en welk slank en albas­ten handje, gebal­semd met reuk­wer­ken, zal in het geheim de « irade » klaar maken dat de mees­ter zal tee­ke­nen zon­der ooit iets te ver­moe­den van het vïou­we­lijke net­werk dat' zijn opperste wil omwe­ven heeft. En noch­tans mis­pri­jst de maho­me­daansche vrouw de man, die van haar een speel­tuig maakte, en ze tot de schi­jn­hei­li­gheid en de lis­ten dwong.

En wede­rom maakte Sou­mou­roun gebruik van een harer lis­ten om zich van haar mees­ter te ont­doen.

Intus­schen was het rei­zende kuns­te­naars­ge­zel­schap te Hove aan­ge­ko­men en de dan­seres wordt door den zoor van oen Sheik opge­merkt die haar ges­chen-

< CINE­MA­WE­RELD »

ktn zendt, wat de kuns­te­naar, die zijne dan­seres waan­zin­nig lief heeft, tot wan­hoop dri­jft.

Later ont­moet de dan­seres de jonge koop­man, en wordt er ver­liefd op, maar de jon­ge­ling wijst haar af wat hem de dank­baa­rheid van den kuns­te­naar ver­ze­kert. Kort daa­rop moet zij voor de Sheik dan­sen en zij bevalt den heer­scher, zoo­dat hij haar in zijn paleis een onder­ko­men biedt. De kuns­te­naar trekt dit zoo ver ter harte dat hij uit waan­zin een drank inneemt die hem in een die­pen slaap dom­pelt. In dezen toes­tand wordt hij door de bedron­ken heks gevon­den die hem in een zak ver­bergt. Intus­schen zijn de bei­den sla­ven van den k opman in de tent der kuns­te­naars bin­nen­ge­dron­gen, en de zak ziende, nemen zij hem voor een rijke buit en nemen hem mede; maar bij het ope­nen den­ken zij een lijk gevon­den te heb­ben, en ver­ber­gen snel, zak en inhoud, in een kist.

In den harem wordt er een kom­plot ges­meed om het Sou­mou­roun moge­lijk te maken de koop­man te zien. Door toe­doen van de sla­ven des koop­mans wordt hij ins­ge­lijks ver­bor­gen in eene kist, met menige andere, welke door de favo­riete gekochte klee­ding­stuk­ken hee­ten in te hou­den, in het paleis ges­mok­keld. Sou-

Hoe Dou­glas Fair­banks zich dage­lijks oefent

« Die zich dik­wi­jls weegt kent zich opper­best » zegt Dou­glas Fair­banks. Het licha­me­lijk entrai­ne­ment van eene cine-ma-«star» ver­schilt niet veel van dit van een wereld­kam­pioen. Voo­ral van een; Star » zooals Dou­glas Fair­banks die echt akro­ba­tische toe­ren uitricht ten einde zijn spel op het witte doek te vol­ma­ken. Doch heden zul­len wij maar spre­ken over het gewicht.

Wan­neer een boks-kam­pioen zich op eer, ring voors­telt, is zijn gewicht tot een zeker punt bepaalt en de bas­kuul die het aan­duidt moet, alvo­rens hij «op den ronde van het Para­dijs gaat » een op voo­rhand vast­ges­teld cij­fer opge­ven en dit mag zelf geen cen­ti­gram méér bedra­gen.

mou­roun en de jon­ge­ling ont­moe­ten zich en bemin­nen elkaar.

Maar tus­schen die kis­ten bevond zich ook die­gene welke de kuns­te­naar inhield.

Spoe­dig daa­rop komt de Sheik terug cm zich naar zijne dan­seres te bege­ven, maar vindt haar in gezel­schap van zijn zoen, en in woede onts­to­ken treft hij haar doo­de­lijk met zijn dolk.

Vol droef­heid gaat hij Sou­mou­roun vin­den maar, o wee! Zij ook, bedriegt hem: hij bemerkt zijne lie­ve­ling­svrouw in de armen van den koop­man.

Door waan­zin gedre­ven, wil hij haar c ok met zijn dolk tref­fen en eene tweede ontrouwe uit de wereld hel­pen, tóen de kuns­te­naar, die inmid­dels ont­waakt en zich ach­ter een behang­sel ver­scho­len had, de dolk uit des Sheik’s han­den rukt en hem tot den hecht in zijn hart ploft.

Zijn lieve doode is gewro­ken en tege­no­ver de koop­man is het eene uiting zij­ner eeu­wige dank­baa­rheid.

En de harem zal wede­rom een geheim te meer heb­ben waar­van de bui­ten­we­reld nim­mer iets zal afwe­ten.

In het aan­pa­lende ver­trek eten de andere vrou­wen « cous­cous » en s'ur­pen Moorsche kof­fie.

Men weet genoeg bij­mid­del van welke han­del­wi­jze de bok­sers en jockeys er toe ker­nen om het juiste gewicht te beko­men: oefe­nin­gen, over­voe­ding of vols­la­gen vas­ten, entrai­ne­men­ten, turksche baden enz.

Doch men zal Ver­won­derd wezen bij het ver­ne­men dat het gewicht van de groote cinema-«star» en ath­leet zooals Dou­glas Fair­banks, ver­schilt naar­mate de film die hij draait. De groote Dou­glas volgt stip­te­lijk een zeer streng entrai­ne­ment en behoudt, gedu­rende al den tijd dat de film gedraaid wordt, het zelfde gewicht waar­mede hij begon­nen is.

Een onzer vrien­den bezocht laatst het hos­pi­taal der « Fair­banks Stu­dios » en zie­daar... daar zag hij Dou­glas in vol­len loop aan­ko­men met drie oefen­ma­ten. Fair­banks was gek­leed zooals een een­vou­dig loo­per, met span­nend wam­buis, korte broek en koers­san­da­len. Het was 5 uur ’s namid­dags en de avond begon

< CINE­MA­WE­RELD

sti­laan te val­len. Na twee maal de toer rond de stu­dios gemaakt te heb­ben, hield Dou­glas stil voor de deur der turn­zaal begon onmid­de­lijk eenige turn­toe­ren aan de rin­gen en de vaste barre. Onmidde-Jijk daarna begon hij eene boks­par­tij met zijn turksche entrai­neur en daarna nam hij de gewich­ten op en toonde eenige kracht­toe­ren die geheel en al ver­won­der­lijk waren voor een man die sinds ge-rui­men tijd, vol­gens het inziens der bezoe­kers, totaal « af » moest zijn. Ten hoog­ste geprik­keld vroeg onze vriend aan Dou­glas wat toch eigen­lijk de rede was dat hij zulk een streng entrai­ne­ment volgde te meer daar hij op dit oogen­blik juist niets aan het draaien was en hij maar zou her­be­gin­nen bin­nen eene maand.

Dou­glas ver­telde voo­reerst eenige anek­do­ten en dan legde hij uit dat, sinds een tien­tal dagen, hij iede­ren avond eene loop­koers deed van onge­veer 10 mylen afstand en iede­ren mor­gend eene koers van 5 mij­len, want, zegde hij, sedert mijne laatste reis naar New-York, heb ik zoo­veel werk gehad en heb ik zoo­veel ver­waar­loosd dat ik ach­te­ruit ben gegaan. De nieuwe film die ik bin­nen eene maand ga draaien, verei­scht zoo­veel van mijne krach­ten dat ik hem niet wil begin­nen voo­ra­leer ik in het bezit ben van gansch mijne leni­gheid. Te dien einde, wil ik 160 pond wegen, om dien film te spie­len...

« Waa­rom wilt gij 160 pond wegen? »

« Omdat ik een per­soon moet voors­tel­len « zwaar en krach­tig », breed ges­chou­derd, die een indruk geeft van kracht en macht en ik wil dat de minste

zij­ner bewe­gin­gen, ove­reen komt met die van zulk een man ».

Ver­schilt aldus uw per­soon­lijk gewicht met ieder uwer fil­men? »

« Natuur­lijk. — Ik heb «Robin Hood» gedraaid met 150 pond en gedu­rende gansch het draaien van dien film heb ik iTiij stand­vas­tig aan dit gewicht gehou­den, ondanks het zware van mijne ver­tol­king, die mij voor­ze­ker vers­thil­lige pon­den zou doen ver­lie­zen heb­ben hadde ik van geene over­voe­ding gebruik gemaakt om het ver­lo­rene terug bij te win­nen. Over twee jaar, toen ik de rol van d’Ar­ta­gnan, in «De drie Mus­ke­tiers » ver­tolkte woog ik maar 145 pond. Ver­geet niet dat Alexan­der Dumas van zijn held een lenige en zeer bewee­glijk per­son­nage maakt, en dit was de rede waa­rom ik 10 pond moest ver­lie­zen na ' l’Ex­cen­trique » gedraaid te' heb­ben waa­rin ik 155 pond woog.

Gedu­rende mijne reis in Europa in 1920, was ik min of meer zwaar­der gewor­den en toen ik te Hol­ly­wood aank­wam, om « Het Tee­ken van Zorro » te draaien woog ik 162 pond. Eene maand entrai­ne­ment deed mij 12 pond ver­lie­zen en ik draaide « Zorro » met 150 pond en ik scheidde er mee uit toen ik 148 pond woog. Ondanks al mijne pogin­gen had mijn ver­blijf in de woes­tijn mij gewel­dig dcen ver­ma­ge­ren en ik kwam er niet toe mijn gewoon gewicht te berei­ken. Vroe­ger, toen ik nog aan de « Tri­angle » speelde liet die kwes­tie van gewicht mij geheel en al onbe­zorgd, alhoe­wel deze een zeer groot belang heeft. Zooals u dus ziet, heeft het bedrijf van cinema-artist ook zijn zware en zorg­volle kant...

CINE­MA­NIEUWSJES

Terug aan de film. — Natha­lie Tal­madge Kea­ton komt terug aan het pho­to­spel. Men weet dat deze fiir­fis­peel­ster sinds zij gehuwd is niet meer gedraaid heeft. Zij zal terug optre­den in een film van haar man, geti­teld «Hos­pi­ta­lity», met als medespe-leis: Bus­ter Kea­ton, dezes vader Joseph Kea­ton en d: kleine Joseph Tal­madge Kea­ton, zoontje van Natha­lie en Bus­ter.

Het huwe­lijk van Char­lie Cha­plin, waa­ro­ver ine« /oo dik­wi­jls ges­chre­ven heeft, schi­jnt tens­lotte een reu­zen­rek­laam geweest te zijn der Para­mount Com­pany om Pola Negri, welke aldaar geën­ga­geert is, over de heele wereld beroemd te maken.

Een Bel­gische film. — Kor­te­lings zal or een

Bel­gische film op de markt komen, geti­teld « De Onbe­kende. Sol­daat ». Als ver­tol­kers wor­den ge-ncemd: Sergy, van den Alham­bra; Ger­san, van de Vau­de­ville; Liesse, van de Molière; William Ellie,. van de Gale­ries, en Fran­cis Mar­tin, Suzanne Chris­tie en Mme Kavier.

Pola Nej­gri/ heeft haar derde Para­mount-film

geëin­digd « The Spa­nish Dan­cer», naar het too­neel-stuk « Don Gesar de Bazan »; haar medes­pe­lers hie­rin zijn: Anto­nio Moreno, Wal­lace Beery, Kath-lyn Williams, Gareth Hughes, Adolphe Men­jou en Robert Agnew.

Jacque Cate lain draait voor Ciné­gra­phio « Les Mal­heurs d’Ani­cet », onder bes­tuur van Mar­cel Lb er bier.

Char­lie Cha­plin zal bin­nen kort te New-York, in hei Lyric Thea­ter, een nieuwe film ver­too­nen « A Woman of Paris». Een zeer inter­es­sante titel.

( CINE­MA­WE­RELD

Brie­ven­bus

1* Onze Brie­ven­bus is gra­tis.

2* Weke­lijksch wor­den er drie vra­gen beant­woord.

3” Stel uwe vra­gen afzon­der­lijk en num­mer ze.

4’ Naam en adres hoe­ven we niet te ken­nen: geef een dek­naam op.

Clai­rette Ciné. — 1°) In « Un bon Petit Diable » werd de roi van dien klei­nen schot­se­hen jon­gen, Gbarles Mac Lanee, ver­tolkt door Jean Rau­zéna, en de rol van het blinde meisje, Juliette, door Jane Hei­bling.

2°) In « Dans les Sou­liers d’un Autre » werd de dub­bele rol van domi­nee en zijn broe­der, ver­tolkt door Henry B. Wal­thall.

3°) Voor die z. g. eine­ma­les­sen, waar men eene gel­de­lijke ver­goe­ding èischt, is oppas­sen de bood­schap; door­gaans is hét slechts een reu­zenz­wen­del om goed­ge­loo­vige men­schen cen­ten uit den zak te kloppe«.

Pedro Gla­dio. — 1°) De rol van Jim Bir­song in « Een Arm Klein Straatje » wefd ver­tolkt door Lewis Sargent; adres: c/o Cos­mo­po­li­tan Pro­duc­tion, 127th street and 2d. ave­nue, New-York City, U.S.A.

2°) Mar­ga­re­tha Fisher, adres: c/o 6015, Hol­ly­wood Boul­vard, Hol­ly­wood (Cal.) U.S.A.

Roosje. — Het eenige stu­dio in Bel­gië, en dat die naam „waar­dig is, is gele­gen te Mache­len-bij-Vil-voor­den, en hoort toe aan de Belga Film, wier bu-ree­len op de Bar­the­lemy-Laan, 34, te Brus­sel, geves­tigd zijn.

Dolly Molly. — Die uits­lag werd tot nu toe nog door onvoor­ziene omstan­di­ghe­den verhin­derd.

Eleo­nore. -— 1°) Gelieve de naam der maat­schap­pij op te geven welke die film gedraaid heeft.

2°)1 San­dra Milo­wa­rioff. Adres: 10, rue Mer­lin de Thion­ville, Sur­esnes (France).

3°) Henny Por­ten. Adres: 76, Pärks­trasse, Ber­lin-Dah­lem.

Mary. — Van betee­ke­nis zijn er geene, en onbe­nul­li­ghe­den of men­schen die aan groo­theid­swaan­zin lei­den, zijn het ver­mel­den niet waard.

Yoncke.— 1°) De rol van «Dr. Mabuse» werd ver­tolkt door Rudolf Klein Rogge. Den­ken wel dat hij zijne photo zal zen­den. Adres: Feh­lers­trasse. 12, Frie­de­nau (Duit­schland). Best zal het wel zijn hem eenige mil­lioe­nén mar­ken op te zen­den.

2°) Bus­ter Kea­ton. Adres: Long Beach (Cal.) U.

M. S. 17. — Gelieve ons eens te komen spre­ken op ons bureel, iede­ren dag rond 12 1/4 uur.

Cuneo Les­ter. — 1°) Zie ant­woord -aan Dolly

Molly. 2» Door mid­del van de «Vrije Tri­buun», maar adres­sen van inzen­ders vers­trek­ken wij niet. 3°) Neen.

Alice Pavor. — 1° Annie Bos ver­toeft op ’t oogen­blik in de Vee­re­nigde Sta­ten. U kunt haar schri­j­ven aan het vol­gend adres: Miss Annie Bos, Dutch Motion Pic­ture Actress, c/o, 6015, Hol­ly­wood Boul­vard, Hol­ly­wood (Cal. ) U. S. A.

2°) Die per­soon is bij ons weten geene fil­mar­tiste.

N. B. — Bes­ten dank voor de mooie en ges­laagde tee­ke­ning.

Buck Jones. — 1°) In «De Kei­zer der Armen» werd de rol van Marc Ana­van ver­tolkt door Léon Mathot; adres: 47, Ave­nue Félix Faure, Paris.

2“) Sta­cia Napier­kowska. Adres: 35, rue Vic­tor Massé, Paris.

3°) De hoof­drol in «Wan­neer eene Moe­der weent», wordt ver­tolkt door Richard Bar­thel­mess.

N. B. — Er wor­den per week maar drie vra­gen beant­woord.

A. v. Steen­brugge. — 1°) Marise Dau­vray, adres: Lom­bardo. Films, 348, Via Roma, Napels (Ita­lië).

2°) Hët adres van deze per­soon is ons niet gekend.

3°) André Nox. Adres: 25, rue Des­bordes-Val­more (Paris).

Puck. — 1°) Bar­bara La Marr_ adres: c/o Metro Stu­dios, 1025, Lilian Way, Los Angeles (Cal.) U.S.A

2°) Dou­glas Mac Lean. Adres: 406, South Alva­rado Street, Los Angeles (Cal.) U. S. A.

3°) Pau­line Fre­de­rick. Adres: 503, Sun­set Boul­vard, Bever­ley Hills (Cal.) U. S. A.

Per­rault__1» Gelieve er u zelf eens bij den bewuste» per­soon over te willen infor­mee­ren.

2°) Zie ant­woord aan Dolly Molly.

Sire. — 1°) Hoot Gib­son zal u zeker ant­woor­den; wat geduld heb­ben.

2°) Op aan­vraag der meer­de­rheid der lezer»,, welke de cinema-rubriek lie­ver meer uit­ge­breid zagen.

Michel Maes. — Die pho­to’s kun­nen wij n niet bezor­gen, doch u kunt ze aan de artis­ten vra­gen welke de bewuste fil­men ver­tolk­ten.

Abonné. — 1°) In «De Slan­gen, de Mier en dé Reus » werd de hoof­drol ver­tolkt door Galaor (Alfred Boc­co­lini).

2°) Den­ke­lijk zal Robin Hood hier tij­dens het win­ter­sei­zoen afge­rold wor­den; waar, moge« we u niet mededëe­len.

3

NEMO.

N. B. .. Vra­gen ons toe­ge­ko­men na Zon­dag, wor­den in het vol­gend num­mer beant­woord.

CINE­MA­NIEUWSJES

Een « spre­kende film ». — Men meldt uit Ber­lija

aan de « Times »: Drie Zwit­sersche tech­ni­kers

gaven hier op 24 Sep­tem­ber eene demons­tra­tie van een nieuwe « spre­kende film ». Alhoe­wel de uit­vin­ding slechts in haar eerste stap­pen is bleek zij een groote voo­ruit­gang te zijn in de rich­ting van de spre­kende doek. 1

Om syn­chro­nisme van geluid en bewe­ging te beko­men, zijn door mid­del van een nieuw micro­phoa zijr de « geluid­gol­ven » in elec­trische veran­derd, d' op hunne heurt ver­wis­se­lin­gen veroor­za­ken, op het licht eener elec­trische lamp. Deze zijn foto­gra­fisch weer­ge­ge­ven in smalle hori­zon­tale lij­nen in ver­schil­lende gra­den van getal en dikte langs den kant van den film. Wan­neer nu de film gepro­jec­teerd wordt gebeurt de zelfde omzet­ting maar in omge­keerde rich­ting. De klank wordt dan ten slotte bij de doek gebracht door mid­del van een tele­foon­draad en door een luid­spre­kend appa­raat weer­ge­ge­ven.

De proef­ne­ming had veel succes.

Onze Ciné-Romans

Levens­bes­chri­j­ving van Norma, Natha­lie en Constance Tal­madge

DOOR ED. NEORG

(2de Ver­volg)

Ten laatste ont­lokt zij van hem een beken­te­nis dat hij een andere beminde.

« Laat die vrouw voor mij bren­gen! » beval zij. De kleine Natha­lie, in de rol van Mer­litta, kwam op het too­neel. Een ang­st­vol oogen­blik volgde; daarna ove­rhan­digde de Prinses aan Cyrus een zwaard.

« Onthoofd die vrouw, » zegde zij kalm. « Het is mijn konink­lijke wensch haar hoofd aan mijne voe­ten te zien rol­len. »

Cyrus was natuur­lijk aan­ge­daan; hij gaf de Prinses te vers­taan dat hij al zou doen wat zij ver­langde, maar dat dit te veel was.

« Hond van een slaaf! » kreet zij met een vree-selijke stem. « Hoe durft gij de Prinses Zaza onge­hoor­zaam zijn! »

« Genade, Prinses, » bad hij. « Het hoofd van Mer­litta is een kost­baar ding waar het nu is, maai' indien ik het van haar lichaam scheid, heeft het geen waarde meer. Ik kan het niet doen, door­luch­tige Hoo­gheid, zelfs niet voor u. »

« Zwi­jn­hond! » riep zij met razer­nij. « Het staat in mijn macht met u te doen wat ik begeer! Waa­rop wacht ik nog lan­ger om u te laten ver­scheu­ren door de ilde die­ren? »

« Spaar mij het hoofd van Mer­litta, Hoo­gheid, en ik zal al doen wat gij ver­langt. Als gij wilt zal ik die vlieg daar nadoen en aan de zol­de­ring wan­de­len. »

Bij deze woor­den stak de Prinses Zaza nog meer in toorn.

« Onbes­chaamde slaaf, gij durft nog met mij spot­ten! Bij den Hei­li­gen Tem­pel van mijn Konink­lijk Huis, gij zult doen wat gij daar zegt! Wan­del voor mijne oogen aan de zol­de­ring en gij en Mer­litta zijt vrij; maar zoo gij faalt... »

« Ik zal niet falen, door­luch­tige Hoo­gheid. »

In de stem van Cyrus was vreugde te hoo­ren. Aan de zol­de­ring van den kel­der waren ijze­ren bar­ren met kram­men waar men eer­ti­jds hes­pen en schi­j­ven spek aan­hing. Hij sprong op den konink­lij­ken troon en greep één der bar­ren; het vol­gende opgen­blik hing hij in de ruimte.

« Door­luch­tige Hoo­gheid, u ziet dat ik doe wat ik gezegd heb... Zie, kan een vlieg dat nadoen?... » Er steeg uit het publiek een har­te­lijk gelach op, onmid­del­lijk gevolgd door hand­gek­lap. Constance of beter .Cyrus, draaide eens rond en sprong dan op den vloer en boog zeer diep voor de Prinses.

« Glo­rie­rijke en won­der­bare Prinses, konin­gin der gansche wereld, laat de zon van Uwe Genade schi­j­nen op mij, arme slaaf. Ik ben slechts stof aan uwe voe­ten, doch gij hebt mij uw woord gege­ven. Zal Prinses Zaza haar woord bre­ken? »

Norma richtte zich in haar volle lengte op.

« Prinses Zaza breekt nooit haar woord, » ant­woordde zij. « Gij en Mer­litta zijt vrij... Ga! » zegde zij plech­tig. « De heele wereld is voor n bei­den open... Laat mij alleen in mijn paleis! »

Cyrus en Mer­litta. hand in hand, gin­gen zachtjes heen.

De Prinses stond op de trap­pen van haar troon, staarde recht vóór zich in vert­wi­j­fe­ling. Een lange stilte volgde _ waarna het doek lang­zaam daalde.

Mevrouw Tal­madge wendde zich glim­la­chend tot Mr Fen­wick, welke aan haar rech­te­rhand zat.

«Kom,» zegde zij tot hem, «kom eenige ver-fris­sching nemen, want gij hebt zeer gedul­dig zit­ten luis­te­ren. »

De man bezag haar ver­won­der­d'al­sof hij niet gehoord had wat zij zegde.

« Won­der­baar, » mom­pelde hij, « won­der­baar. »

« Wat? Dit too­neel­stuk? » vroeg zij.

« Zeker, het is won­der­baar. Niet het stuk, maar het spel uwer oud­ste doch­ter. Hebt gij dit niet gemerkt?... Dit kind wordt zeker eene too­neel-speel­ster! »

« Norma was niet slecht, » lachtte de moe­der.

« Beste vrouw Tal­madge, ik herhaal u dat het mij niet zou ver­won­de­ren dat uwe doch­ter op een zeke­ren dag een groote actrice wordt. »

Deze voors­pel­ling werd bewaa­rheid, want eenige ja ren later werd Norma Tal­madge een beroemde hlm­speel­ster. Sind­sdien, sinds haar ver­too­ning in den kel­der van het huis te Brook­lyn, heeft zij heel wat onder­vin­ding opge­daan. Zij gaat gansch op in haar werk, maakt al haar crea­ties karak­te­ris­tiek en, af gezien van .’haar schoon­heid, is dit het geheim van haar bij­val.

Op een war­men zomer­dag zaten een meisje en een jon­gen zich te ver­fris­schen in een win­kel to Brook­lyn met ijs­kreem en soda. Dit was een zeer gezochte ver­fris­sching bij jong Ame­ri­ka­nen, maar bij deze twee was het een dage­lijksche gewoonte.

Zij waren school­ka­me­ra­den. In Ame­rika, wor­den meisjes en jon­gens te zamen opge­voed en zit­ten zijde aan zijde in dezelfde klas. Dit heeft voor gevolg dat daar­door menige jaloer­sch­heid onts­taat, maar ook menige toe­ge­wi­jde onschul­dige vriend­schap. Zeer jong lee­ren als­dan de jon­gens de zwakke sek­tie eer­bie­di­gen. Langs den ande­ren kant lee­ren de meisjes de jon­gens ken­nen en hen bewon­de­ren voor hun sterkte en... zel­fo­pof­fe­ring. Dus, een geest van gezonde kame­raad­schap wordt aldaar gek­weekt. *De schoo­lu­ren voor­bij, gaan zij dik­werf te zamen uit voor het een of ander ver­maak. De gebrui­ke­lijke gewoonte wil ook dat het meisje voor zich­zelf betaald.

Het was een beval­lig meisje welke daar zat met ha$r school­ka­me­raad. Zij was nog geen 15 jaar, maar zag er zeer vers­tan­dig uit. De jon­gen, Harry Green, had omtrent dezelfde ouder­dom; hij aan­schouwde het meisje met zekere bewon­de­ring.

Zij had­den hunne sodas gebruikt waar­voor elk 5 cents had betaald; er was geen ver­dere reden om lan­ger in deze aan­ge­name plaats te bli­j­ven.

( CINE­MA­WE­RELD

Het meisje was teleur­ges­teld aan dit aan­ge­naam ges­prek een einde te moe­ten stel­len, doch haar dage­lijksch 5 cent-s waren bes­teed en dit was genoeg.

Gaf haar aan­ge­zicht weer wat zij dacht?... Het is moge­lijk. Het was een aan­ge­zicht het­welk jaren later al haar gewaar­wor­din­gen liet mer­ken.

In elk geval, Harry Green maakte van de gele­gen­heid gebruik en bes­telde zeer galant opnieuw twee ijs­kreems en betaalde ze bei­den. De toes­tand was gered; de teleurs­tel­ling verd­ween van des meisjes gelaat en het aan­ge­name ges­prek werd voort­ge­zet.

« Wan­neer gij de school zult ver­la­ten, gaat gij dan op een bureel of in een maga­zijn, » vroeg de jon­gen.

« Ik weet niet... Ik ben nog niet bes­lo­ten. »

« Ik zou den­ken dat het tijd gaat wor­den. »

Het meisje knikte ter­wijl zij aan haar kreem proefde.

« Oud wor­den is een erns­tige zaak, vindt gij niet? » lachtte zij.

« Voor een jon­gen zeker, » ant­woordde hij. « Ik ga naar het Wes­ten, naar een ranch, en ga trach­ten later dit voor eigen reke­ning te begin­nen. Dat is het leven voor een jon­gen. »

« Zeer goed, » merkte zij op. « Denkt gij niet dat men meisjes-ran­chers noocüg heeft? »

«Natuur­lijk niet!... Op de cinema, ja!» lachtte hij.

Men moet weten dat ten dien tijde de cinema popu­lair begon te wor­den. De oude Vita­graph Com­pany had een stu­dio in Brook­lyn en de zon­der­linge han­del­wi­jze der spe­lers trok zeer de aan­dacht van de inwo­ners van het dis­trikt

« Wel, ik denk toch ergens een plaats te vin­den, » zegde het meisje. « Zooals ge zegt het wordt tijd om. aan wer­ken te den­ken. Ik moet geld gaan ver­die­nen, en dit zal nu niet lang duren. Een meisje kan veel doen als ze wilt. »

«Dat'is waar en gij hebt een wil, Norma. Gij zult geluk­ken in al wat gij aan­durft. Indien ik in uwe plaats was, ik ging op een bureel en werd machien­schri­jf­ster en ste­no­graaf. »

« Daar zal ik eens op den­ken. »

(f Indien ik kan zal ik u hel­pen, » ging Harry ver­der. « Gij zijt een flink meisje; ik ken er zelfs geen flin­ker. Nog een soda? »

Het meisje bezag hem met ver­won­de­ring; zooiets was bui­ten de gewoonte; zij was gev­leid en tevens opge­wekt want het was klaar als de dag: zij had eene vero­ve­ring gemaakt. Zij wist wel dat zij door al de jon­gens gaarne gezien werd, maar geen één had de vriend­schap zoo ver gedre­ven.

De sodas waren gebracht en ver­bruikt en ten laatste ging het paar de zon­nige straat op.

En nu gaat Harry Green uit ons verhaal. Kort daa­rop ging hij naar het verre Zuid-Wes­ten en heeft mis­schien nu zijn eigen ranch, want hij was een vers­tan­dige jon­gen. Van zijn faam weten wij alleen maar dat hij Norma Tal­madge twee ijs-kreems met soda betaalde. Het jonge volkje ver­liet elkaar aan den hoek van de straat en Norma ging alleen in de rich­ting van haar huis.

Zij moest een heel eind gaan, maar zij spoedde zich niet daar haar gedach­ten vol droom­beel­den waren. Haar ges­prek met Harry Gïeen was daar de oor­zaak van. Harry had gelijk: zij kreeg sti­laan haar ouder­dom; de vol­gende geboor­te­dag werd zij 15 jaar, de tijd om aan wer­ken te den­ken.

Norma was er het meisje niet naar om te huis in ledi­gheid te zit­ten wach­ten tot er een jong­man

haar kwam vra­gen zijne vrouw te wor­den; daar­bijr zij had twee jon­gere zus­ters, hare lieve Natha­lie, de goed­heid zelve, welke altijd moe­der hielp, en Connie, nog een baby om zoo te zeg­gen.

Vol van deze gedach­ten, kwam het meisje aan eer; stille plaats. Zij hield halt voor een hooge muur. Norma kende deze muur zeer goed, zooals al de jonge lie­den uit den omtrek; menig­maal had z!j zich afge­vraagd wat daar ach­ter wel mocht gebeu­ren. Deze muur omsloot de toen reeds beroemde Vita­graph Stu­dios..

Norma aar­zelde een oogen­blik, maar ging dan de straat over om beter te kun­nen zien.

Van haar nieuwe plaats kon zij de gla­zen koe­pei zien van het hoofd-stu­dio, eenige schou­wen en het hoog­ste gedeelte van de voor­naam­ste gebou­wen. Zij ging ver­der, zeer lang­zaam, maar kwam ein­de­lijk aan een hek­ken.

Dit hek­ken werd zorg­vul­dig bewaakt, als was het de plaats eens konings. Het was onmo­ge­lijk er bin­nen te gera­ken zon­der bewijs.

De kleine Norma wist dit zeer goed.

« Maar het moet toch moge­lijk zijn er in te komen, » dacht zij. « Dege­nen welke er nu bin­nen zijn waren vroe­ger toch ook onbe­ken­den eve­nals ik. Ik vraag mij af hoe deze begon­nen zijn. »

Zij kwam meer en meer nader en zag een groep rr.​enschen nabij het hek­ken, hun oogen gericht op eer. aan­plak­bil­jet. Zij voegde zich bij hen en las eve­neens het bericht.

Het was een kleine ankon­di­ging waa­rin een zeker aan­tal figu­ran­ten gevraagd wer­den voor een groote film, de aan­bie­ders wer­den ver­zocht zich aan te bie­den de vol­gende mor­gend, om 9 uur stipt.

Wan­neer Norma dit berichtje las klopte haar hart gewel­dig, het bloed steeg haar naar het hoofd.

Hier was de weg om door dit wel­be­waakt hek­ken door te gera­ken.

Zij ver­liet de plaats en dit­maal was haar stap snel­ler. Aller­lei gedach­ten door­kruis­ten haar geest. Eenige minu­ten later bereikte zij haar huis. Zij vloog op haar moe­der toe en riep:

« Peg! Ik ga aan de cinema! Mor­gen vroeg om 9 uur stipt begin ik! »

Mama Tal­madge, steeds door haar kin­de­ren Peg genoemd, was in het geheel niet ver­baasd bij dezen plot­se­lin­gen uit­val.

En waa­rom niet, lie­ve­ling? » zegde zij vroo­lijk. « Uw spel is heer­lijk en gij hebt een lief gezichtje. Ik hoop maar dat ze u een hoof­drol geven. » Norma lachte har­te­lijk, sloeg haar armen rond mce­der’s hals en kuste haar vurig. Peg was altijd zoo aan­moe­di­gend.

« Neen, moe­der, niet zoo vlug. Ik ga als figu­rante; het is nog maar een begin, weet ge. »

« Zeker, kind... Maar ver­tel er mij meer van. » Daa­rop gaf Norma haar ken­nis van het Vita-gi aph-berioht en van haar plan­nen. Mevrouw Tal­madge gaf ten volle hare toes­tem­ming en beloofde haar de vol­gende dag naar het stu­dio te ver­ge­zel­len. « Enkel om te zien of ze u niet mis­ken­nen. »

« Oh! Peg! Zoudt ge den­ken dat ze mij niet zou­den aan­ne­men? » riep zij ang­st­vol.

« Dat niet, schat. Maar er zul­len zoo­veel aan­vra­gers zijn dat ge ach­te­ruit geduwd zult wor­den. » « Lieve Peg, ik houd van u... En gij denkt dat ik zal geluk­ken en eens eene ster wor­den zal? »

« Zeker, mijn engel. "Waa­rom gij niet zoo goed als een ander? »

(Wordt voort­ge­zet. )

Wan­neer een Moe­der Weent

Hen pracht­band van groote waarde. 'Z.​al kor­te­lings te Ant­wer­pen ver­toond wor­den

HUIS DE LAUGE

69, Groens­traat, 69. BRUS­SEL

Wan­neer men een

I film ver­toond dan is het zeker

H ACKIN

Kar­thui­zerss­traat, 9A. — BRUS­SEL p

GROOT SUCCES!

„Har­le­ki­j­nen in Zijde en Goud”

met Raquel Mel­ler en

LIEFDE en BEDROG

met Norma Tal­madge

(met groo­ten bij­val In Coli­seum afge­draaid) komen kor­te­lings in een groot aan­tal cine­ma’s op het doek.

Drukk.«Nep­tune», Steen­hou­wers­vest. 28, Ant.w.