*1

CINE­MA­WE­RELD

ORGAAN DER CINE­MA’S VAN BEL­GIË

Aan­ges­lo­ten bij den „ Bond der Bel­gische Per­io­dieke Druk­pers ”

CINEMA

Sta­tie­plein, 21, Ant­wer­pen - Tele­foon 5259

PRO­GRAMMA

HOOFD­BU­REEL EN OPS­TEL­RAAD:

ANT­WER­PEN 124, Van Schoon­be­kes­fraal, 124 ANT­WER­PEN

Tele­foon N° 11625

Post­chek N" 62703

BIJ­BU­REE­LEN:

BRUS­SEL: Broeks­traat, 37

MECHE­LEN: Gil­dens­traat, 19

OOS­TENDE: GENT :

Lang­straat, 55 bis Abra­ham­straat, 5

0006600000000 00 OOOOOO OOOOOOl'

1OOOOOOOOOOOOOOO6OOOOOOOOOO1

Prog­miiie ilii il an 15 ffr­ritr

1. Marche Lor­raine L. Gar­nie

2. EN PLEIN VOL

docu­men­taire

One step

4 MAMAN

Chef d œuvre ciné­gra­plrque en 9 par­ties avec Madame MARY CARR dans le rôle titu­laire

5. Mon cœur sou­pire . W. A. Mozart

6. MAMAN

7. Bar­ca­rolle . . . . J. Offen­bach

8. MAMAN

ROYAL - ZOO­LO­GIE CINEMA |

VY Adap­ta­tion musi­cale du film

I! „MAMAN,, i

pour Chœur mixte, Orgue et Grand Orchestre

***:* sous la direc­tion de Mr. Henri Ceu­le­mans *!v

Y£ 1. Rosa­munde (ouver­ture) .... Fr. SCHU­BERT.

2. La Chaise à Por­teurs .... A. Cha­mi­nade.

Y Y 3. Les Noces de Figaro (ouver­ture)... W. A. MOZART.

(pour Choeur mixte, Orgue et Orchestre) f S

£* 6. Sous les Tilleuls .... J. Mas­se­net.

*>* 7. MADRI­GAL .... Van Duy­sen.

(Chœur mixte « a capella ») g-,

8. La Cin­quan­taine .... G. MARIE. V

)*Y 9. Corio­lan (ouver­ture) .... L. V. BEE­THO­VEN. f

t,Y (Chœur mixte et Orchestre) Ji i

A 11. Andante can­ta­bile .... TsCHAï­FOWSKY.

Xt 12. Louise ....i... C. Char­pen­tier.

(Chœur mixte et Orchestre) c.

Y»> 14. La Reine Fia­mette (trio) .... X. Leroux.

* 16. LA VIERGE A LA CRECHE .... C. Franck. J',

»«Y , (pour deux voix de femmes et orchestre) f?

£* 18. LA MORT D’ISOLDE .... R. Wag­ner.

Y*J» (pour Soprano solo et Orchestre) JJ

Mme G. Cläuwens-Mat­tees­sen. /JJ

Y*J» 19. Peines de Cœur ....:.... E. GRIEG. ji J

.Y 20. Der­nier Prin­temps .. .... E. GrIEG. «J

** 21. A LA PORTE DU CLOITRE .... E. Grieg. JJ

(pour Soprano et Alto solo, Orgue et Orchestre) ij|

Y Mme Clau­wens-Mat­tees­sen. f f

.Y Mlle Weyers. / » j

*;*> 22. L’Onde tra­gique (ouver­ture) .... G. MARIE. J J

** 25. CHŒUR DE LA PAS­SION selon ST. JEAN . J.-S. Bach. ÿj

Y <• (Chœur mixte, Orgue et Orchestre) ,

Y *!> (Chœur mixte et Orchestre) J ?

Impri­me­rie du Centre, 26. Rem­parf, Kip­dorp, Anvers

l’roi­fiiiiiiiu un il loi 15 Fel­wiam

Marsch....L. Gar­nie

IN VOLLE VLUCHT

Oor­konde

One-step

MOE­DER

Kine­ma­to­gra­fisch mees­ter­werk in 9 dee­len met Madame MARY CARR in den

hoof­drol

Mijn hart ver­zucht . W. A. Mozart

MOE­DER

Bar­ca­rolle MOE­DER

J. Offen­bach

SEMAINE PRO­CHAINE LE GRAND FILM D’ART

LA DAME AUX CAMÉ­LIAS

d’après le célèbre roman d’Alex. DUMAS Fils et inter­prété par

NAZI­MOVA et Rudolf VALEN­TINO

Autos pour Céré­mo­nies, Mariages, Bap­têmes S et Fêtes

Garage J & H. DEHU

Télé­phone 3107 42, Canal des Bras­seurs - ANVERS

VOYAGES A L’ÉTRAN­GER - EXCUR­SIONS PRIX A FOR­FAIT

OUVRAGES DE DAMES i

OUVRAGES DES­SI­NÉS

LAINES, SOIES, COTONS* COUVRE-LITS, NAPPES, STORES, BON­NET­TE­RIE A LA MAIN, DEN­TELLES, JUM­PERS

MAI­SON EM VIA

I HAND­WER­KEN

“] WOL, ZIJDE, KATOEN. BED­SPREIEN, TAFEL-jjj KLEE­DE­REN, STORES, KAN­TEN, HAND­BREI­GOED,

S JUM­PERS

H Anvers, Rue Von­del­straat, 15, Ant­wer­pen

FOUFt­nU­FiES

Ate­lier spé­cial de répa­ra­tions et trans­forma-: tions de four­rures:

GRAND CHOIX

MAI­SON DE CONFIANCE

MAR­CHÉ St. JACQUES, 33

Huis MAR­GUE­RITE

Groote keus in Klee­de­ren voor Dames en Kin­de­ren:

Bui­ten alle concu­ren­tie

Alle soor­ten Zij­den Flu­weel en, Stof­fen en Elle­goe­de­ren. Litige!ie, Kou­sen enz.

Wij maken alles 033 maat

PRO VINCI ESTR AA T, 177

HABILLEZ

VOS

ENFANTS

Au ßritüi­mia

77, Longue rue d’Ar­gile

SQux J/flo­dèles Slé­gantse

14, me Natio­nale - 57, rue Bré­de­rode 13, rue des Peignes

0 NOTRE GRANDE SPE­CIA­LITE

1 Blouses - Robes - Pale­tots

Le plus grand choix de la ville Q)

@ Mai­sons conn, comme étant /es moins chères

SEULE MAI­SON BELGE D’IM­POR­TA­TION DIRECTE DE THES SUR­FINS

Dheere Bro­thers Tea Tra­ding C

TEA-CRO­WERS. IMPOR­TERS BLEN­DERS & PACKERS

Head Office: ANT­WERP, 4, Mar­ché aux OEufs

Branches: COLOMBO, CAL­CUTTA. BATA­VIA, HONG-KONG

AGENCES: BRUXELLES, MALI N ES, GAND, LIEGE, EUPEN, NAMUR, DINANT, BRUGES,

OSTENDE, NIONS, ETC,

Pro­prie­tors of the deli­cious “TJI­BOUN1 TEA,, and

AGENCES: LONDRES, AMSTER­DAM, PARIS, MAR­SEILLE, GENÈVE, BALE, AIX LA-CHA­PELLE, HAM­BOURG, MOS­COU, LUXEM­BOURG, 'G. 0.) ETC.

DMEE­RE’s "

High grade blends

THES EN GROS ET DEf­fil-GROS expor­ta­tion VENTE EXCLUS. DE THES DE QUA­LITE SUPER.

POUR AVOIR UNE BIÈRE BONNE ET SAINE

Adres­sez-vous à la Bras­se­rie

VAN HOM­BEECK

BER­CHEM - Tél. 5210

IHERES en BOU­TEILLES - en FUTS

Mai­son BERTH Y

106, rue de l’Eglise, 106

FO TJ Ft Fl U FIES

Arran­ge­ments — /Répa­ra­tions Conser­va­tion de four­rures Prix avan­ta­geux — Tra­vail soi­gné

TM! LON­DON STORE

MEUBE*LEN en CHAISES-LONGUES

Eet- en slaap­ka­mers in eik en aca­jou van af 800 fr. tot 2100 fr. Keu­ke­nin­rich­tin­gen 350 fr. tot 750 fr. Salon- en veran­dah­gar-nitu­ren 250 fr. tot 350 fr. Chaises-longues en bed­den­goed 75 fr. tot 200 fr. — Qeen fabriek­werk — Ste­vig hand­werk,

Rechs­treeksche ver­koop uit de wer­khui­zen van

L. VAN DEN WYN­GAERT

50, MECHELSCHE STEEN­WEG, 50

Huis van ver­trou­wen — Matige pri­j­zen Eerste kwa­li­teit gewaar­borgd

— “SIN­CLAIR” —

Union Pétro­leum Com­pany of Bel­gium

SIN­CO­GA­SO­LINE

Essence pour Autos et Motos DÉPO­SI­TAIRES

— LEY­SEN & FAU­WELS

Téléph 3551 — Adr. télég.: SIN­COUNE-ANVERS

Longue rue Van Bloer, 138, ANVERS

DEI­WAN­DEZ-EN DANS VOTRE GARAGE, ESSAYEZ ET COM­PA­REZ

PHO­TO­GRA­VEURS

DES­SI­NA­TEURS

EXÉ­CU­TION RAPIDE ET SOI­GNÉE

Champ Vle­mi­nek-x.. Ö ANVERS

pas­sera à par­tir du 26 januier 1923 Al! j1?al uertöond wor­den uan af 26 januari )923

O’né­nia Hooioie } Qnema-Zoo­lo­gie

ß Opi­nion de la Presse

Le Matin - Paris.

Ce fut un suc­cès et l’on peut dire que cette œuvre d'ex­cep­tion est très supé­rieure au niveau de la meilleure pro­duc­tion cou­rante.

... Madame Mary Carr est une pro­di­gieuse artiste dont nous aurons l'oc­ca­sion de repar­ler.

La Ciné­ma­to­gra­phie Fran­çaise - Paris.

.... C'est un chef-d'œuvre tout sim­ple­ment. Un chef-d’œuvre d'émo­tion natu­relle, directe, pro­fon­dé­ment humaine.

... Ce thème est la glo­ri­fi­ca­tion de l'amour mater­nel. Et cette glo­ri­fi­ca­tion — le mot n'est pas de trop — sera obte­nue par le récit très simple et constam­ment vrai­sem­blable, réel de la vie d'une mère.

Madame Mary Carr est une grande artiste 111 est cer­tain que jamais film ne nous a donné une plus forte impres­sion de la vie réelle.

... Un chef-d'œuvre, vous dis-je.

PAUL DE LA BOR1E.

La Semaine Ciné­ma­to­gra­phique - Paris.

Ah f la belle œuvre!

Il faut féli­ci­ter la M Fox-Film „ qui nous a donné la joie de voir un véri­table chef-d'œuvre ciné­ma­to­gra­phique inter­prété par de remar­quables artistes en tête des­quels nous applau­dis­sons et saluons res­pec­tueu­se­ment Madame Mary Carr.

... Maman I est un film hon­nête, moral et d’une haute élé­va­tion de pen­sée. GUILLAUME DAN­VERS.

Export Film « Bruxelles.

Maman est par-des­sus tout un film humain.

... L'œuvre est digne de l'ad­mi­ra­tion que lui témoigne M. "William Fox. C'est la pre­mière fois peut-être que nous avons res­senti au cinéma cette poi­gnante émo­tion qui angoisse et étreint et, comme Mar­got, nous le confes­sons: nous avons pleuré à cette trou­blante vision.

Madame Mary Carr est une remar­quable inter­prète.

Quelle grande leçon elle a su nous don­ner. Quel puia­sant ensei­gne­ment que celui qui nous est offert pas ce film.

... Maman f a obtenu un triomphe sans pré­cé­dent aux Etats-Unis sous le nom de u Over the Hill

JACQUES PIÉ­TRINI.

Fox New's * New-York.

Si les recettes peuvent don­ner une idée de la vogue de Maman I: plus de vingt-cinq mil­lions de francs ont déjà été encais­sés et le film a tenu l'af­fiche pen­dant plus d'un an à Broad­way, le quar­tier le plus chic de New-York.

L'In­dé­pen­dance Belge - Bruxelles.

Nous avons vu ce film à Paris. Quelle mer­veille! La beauté du scé­na­rio, simple cepen­dant, étonne le spec­ta­teur. Le cœur le plus dur doit se lais­ser atten­drir.

...​Nous conser­ve­rons long­temps le sou­ve­nir de .Madame Mary Carr. Cette talen­tueuse artiste a le don de nous faire vivre avec le drame.

... Oh I ce doux sou­rire qui veut cacher dps larmes amères 1 Votre souf­france. Maman, est la nôtre. Nous vou­lons expier nos fautes et nous implo­rons à genoux notre par­don.

... Œuvre d'une haute mora­lité. Que nous voici loin du sen­ti­men­ta­lisme com­pli­qué, de la comé­die fade: Mon­sieur, Madame et son Amant, de l'amour roman­tique exprimé du bout des lèvres. MAU­RICE WID'Ÿ.

Ciné Jour­nal - Bruxelles.

Maman î C’est un chef-d'œuvre.

Ciné-Revue.

Maman est l'un des films qui nous firent l'im­pres­sion la plus poi­gnante, qui nous fut la plus salu­taire des leçons: c’est une des œuvres scé­ni­que­ment les mieux trai­tées et les plus par­faites au point de vue de l'in­ter­pré­ta­tion. Il fau­drait citer tous les artistes l'in­car­na­tion de Maman, par Mary Carr et de Jean (le bon fils), de Pierre (l'égoïste), sont des rôles tenus magis­tra­le­ment, encore qu’avec mesure.

Décors simples, parce que action simple. Photo très bonne. Maman est une œuvre en tout point réus­sie, et qui mérite le grand suc­cès que “ Over the Hill,, rem­porta outre Atlan­tique. MAR­NIX.

Ciné-Revue Ciné-Revue

EDI­TEUR: J. MEU­WIS­SEN UIT­GE­VER: J. MEU­WIS­SEN

• 10-12, rue Charles de Cos­ter 10-12, Karei de Cos­ters­traat

Tél. 316.78 BRUXELLES Tel. 316.78 BRUS­SEL

Maman, le pre­mier mot du nou­veau-né rieur...

' Le refuge des petits, et des grands, dans la peine...

Maman, toute la dou­ceur...

L’ul­time san­glot des hommes, des héros que la mitraille a fau­chés et qui répètent « Maman » pour endor­mir leur souf­france et entrer dans le Ciel comme ils ont com­mencé sur la terre.

« Maman » Vous qui êtes la bonté, la beauté, le sacri­fice et la noblesse.

Vous dont l’âme ren­ferme la plus belle expres­sion de Dieu.

Vous dont le cœur est le plus grand amour du monde.

Rece­vez ici l’hom­mage uni­ver­sel de vos enfants ingrats mais atten­dris.

Het eerste woord van 'n pas­ge­bo­ren wicht...

De toev­lucht voor klein en groot...

Moe­der, even­beeld der zach­theid...

De laatste snik der man­nen, dor hel­den door het schroot neer­ge­maaid en welke « Mörder » herha­len, om hunne smar­ten te ver­ge­ten, en in den Hemel te komen zooals zij op de Aarde begon­nen waren...

Moe­der, Gij die de Goed­heid, de Schoon­heid en Edel­heid beli­chaamdt.

Gij wier geest de schoonste uit­druk­king Gods is.

Gij wier hart de hoog­ste liefde der wereld is.

Ont­vang hier het alge­meen hul­de­be­toon uwer ondank­bare, maar berouw­volle kin­de­ren;

Van allen die zich herin­ne­ren, en zich schul­dig voe­len weleens ver­ge­ten te heb­ben wat ze U te

De tous ceux qui se sou­viennent et s’ac­cusent d'avoir oublié par­fois qui vous êtes, et ce que vous valez, sûrs qu’ils étaient de votre éter­nel par­don.

Et cha­cun de nous a été un de vos enfants. Un de vos six petits diables avec ses défauts et ses qua­li­tés.

Selon notre tem­pé­ra­ment, nous avons été Jean « l’en­fant ter­rible * tur­bu­lant et bon cœur. Nous avons été Pierre, l’aîné, égoïste et sour­nois, ou Charles le .petit artiste un peu veule, ou Tho­mas, ou Suzanne, ou Lucy...

Le foyer de Mm* Ben­ton aurait pu être le nôtre. Per­sonne n’a songé à « inter­pré­ter » un rôle. C’est la vie même qui nous est « ser­vie » lorsque Maman, avec sa lourde nichéè de six bam­bins, s'ex­té­nue de tra­vail et que papa plus opti­miste accepte le des­tin comme il vient...

Vingt ans après, nous retrou­vons tout notre monde.

Maman n’est plus qu’une bonne vieille à che­veux blancs. Les enfants sont deve­nus des hommes et des femmes et se sont mariés. .Jean, le seul, est resté près de ses parents. La for­tune ne lui a pas souri. Il n’a pu se déci­der à ten­ter la for­tune au loin, à quit­ter Maman et Isa­belle, sa petite fian­cée de tou­jours qui lui souf­flait déjà les réponses de ses pro­blèmes sur les bancs de l'école.

La fête de Maman a réuni tous ses enfants autour d'elle. La bom­bance durera quatre jours. C’est la joie pour tout le monde, sauf pour papa qui doit four­nir l’ar­gent qu’il faut.

Et papa, depuis long­temps, se livre à un « com­merce » facile qui lui demande moins d'ef­forts qu’un tra­vail hon­nête: il va voler des che­vaux la nuit.

Cette nuit-là, les gen­darmes sont pos­tés. Jean, retour de chez sa douce Isa­belle avec qui il vient d’échan­ger dés ser­ments,

sur­prend son père en fla­grant délit. Il s'in­ter­pose. Il veut faire ren­trer les che­vaux et favo­ri­ser l’éva­sion de son père.

C’est lui qui est sur­pris et arrêté, et il ne' dira rien, parce que la faute d’un enfant, une bre­bis galeuse dans un trou­peau n'est rien; mais le déshon­neur du père rejailli­rait sur toute la famille.

Le papa repen­tant doit accep­ter cela mais il meurt de dou­leur et de regret tan­dis que Jean subit sa peine de trois années dêm­pri­son­ne­ment.

Tout passe... Jean vient sur­prende sa vieille Maman. Il a payé sa dette à la Société.

La réunion, pas pour long­temps, remet du bon­heur dans le vieux foyer de plus en plus aban­donné.

Jean ne peut pas res­ter dans le pays où il serait en butte aux quo­li­bets.

Avant de par­tir, il ren­contre son frère aîné Pierre et lui recom­mande de prendre soin de Maman à qui d’ailleurs, il enverra chaque mois une somme d’ar­gent suf­fi­sante pour son entre­tien.

Jean parti, les autres enfants décident que Maman « à son âge » ne peut plus tenir sa mai­son pour

Moe­der is nog slechts eene goede oude vrouw met wit haar. De kin­de­ren zijn gehuwde man­nen en vrou­wen gewor­den. Jean, alleen, is bij de ouders geble­ven.

Het lot was hem niet guns­tig. Hij had er niet kun­nen toe bes­lui­ten verre weg te gaan om for­tuin te zoe­ken, zijne Moe­der en Isa­bella te ver­la­ten — zijne kleine ver­loofde welke hem reeds op school hielp, bij het oplos­sen van vraag­stuk­ken.

Moe­ders naam­dag brengt alle kin­de­ren en klein­kin­de­ren weer eens in het ouder­lijk huis. Het feest zal vier dagen duren. Allen zijn uit­ge­la­ten, behalve vader die de onkos­ten moet beta­len. En sedert lang dri­jft vader een gemak­ke­lij­ken han­del welke min­der krach­tins­pan­ning vergt dan eer­lijk werk: hij gaat 's nachts paar­den ste­len...

Dien nacht waren de gen­dar­men op post. Jean keert terug van zijne zoete Isa­bella met wie hij n tede­ren eed wis­selde, en betrapt zijn vader op hee­ter­daad. Hij wil de vlucht zijns vaders bevoor­dee­len. Doch hij wordt ver­rast en aan­ge­hou­den. Jean zal ech­ter zwi­j­gen.

De berouw­volle vader moet dit aan­ne­men, maar hij sterft van ver­driet en wroe­ging ter­wijl Jean zijne ’ 3 jaar gevang uit­doet.

Alles gaat voor­bij... Jean komt zijne pude moe­der ver­ras­sen. Hij heeft vaders Schuld aan de maat­schap­pij betaald. De korts­ton­dige veree­ni­ging brengt een wei­nig geluk in den steeds meer en meer ver­la­ten ouden haard.

Jean kan in het land niet bli­j­ven waar iede­reen hem zou bes­pot­ten.

Alvo­rens te ver­trek­ken ont­moet hij zijn broe­der Pierre en beveel1 hem aan goed voor moe­der te zor­gen aan wie hij boven­dien elke maand het nooLge geld zal zen­den voor haar onde­rhoud.

dan­ken had­den, te zeker dat zij waren van qwe eeu­wige 5 ver­gif­fe­nis.

Moe­der, voor U bui­gen wij diep. Zoo gij, in deze ges­chie­de­nis, den naam draagt van Mary Ben­ton, 't doet niets ter zake.

Is niet het hart van ééne Moe­der, dat aller moe­ders? Dus waart gij ook onze Moe­der.

En elk onzer was een uwer kin­de­ren, uwer zes kleine dui­vels met hunne vele gebre­ken en wei­nige deug­den.

Vol­gens ons tem­pe­rament waren wij Jean de eigen­wi­jze jon­gen, wis­pel­tu­rig maar goed­har­tig. Wij waren Pierre, de oud­ste, ikzuch­tig en genie­pig; of Karei, de kleine kuns­te­naar; een wei­nig zwak; of Tho­mas, Suzanne of Lucy...

Mevrouw Ben­ton’s haard had de onze kun­nen zijn. Nie­mand dacht er aan een « rol » te spe­len. Wij zien hét wer­ke­lijke leven wan­neer Moe­der met hare zes kin­de­ren zich afslooft bij

het werk, ter­wijl vader meer opti­mist, het leven opneemt zooals het komt.

Twin­tig jaar later vin­den wij allen terug.

6 elle seule. Tout ce qu'elle pos­sède est par­tagé. Elle va vivre d'abord chez Charles, l’ar­tiste dont la femme est fri­vole et méchante. Maman ne tarde pas à y être consi­dé­rée comme une simple domes­tique et même, bien­tôt, elle est mise dans l’obli­ga­tion de s’en aller.

Chez sa fille Suzanne où elle se tue de tra­vail et de pri­va­tions. Maman ne peut durer que quelques mois. On a appelé Pierre en consul­ta­tion. L’aîné pré­texte qu’il a deux enfants et qxi’il n’est pas riche.

Maman le prie de la recueillir pour quelques jours, le temps d’avoir les réponses aux lettres qu’elle écrit à ses deux der­niers enfants qui habitent la camppgne et ont de plus grandes faci­li­tés.

Les réponses viennent, enthou­siastes, enflam­mées!...

Mais dans la pre­mière, on dit à Maman qu’il fait trop froid et que ce serait mau­vais pour elle; et dans l’autre, pleine de pro­tes­ta­tions non moins aimantes, on lui explique que la sai­son des fortes cha­leurs com­mence jus­te­ment, et que sa santé ne pour­rait pas sup­por­ter un tel cli­mat.

Maman ne se plaint pas!

Sa vie­ri’a-t-elle pas tou­jours été un cal­vaire? Et, pourvu que tous les enfants soient bien, n'est-ce pas l’es­sen­tiel?

Cepen­dant, Pierre explique qu'il ne peut conti­nuer son « sacri­fice ». Non seule­ment il ment, mais encore, depuis que Jean est parti, il empoche régu­liè­re­ment le chèque qu’il adresse chaque mois à sa mère, sous pré­texte que lui, Pierre, a souf­fert du pré­ju­dice causé par l’ar­res­ta­tion de « l'en­fant ter­rible », le voleur de che­vaux.

Et « Maman », triste chose, pauvre épave, échoue à l’asile des vieillards. En route, la bonne Isa­belle, la prie de res­ter avec elle jus­qu’au retour de son Jean en qui elle a tou­jours foi.

Maman n’ac­cepte pas. Par fierté, elle ne dit pas où elle va. Ses petits... elle ne leur en veut pas! Ils ne sont pas méchants. Ils font de leur mieux...

Et Jean, Jean le ter­rible et bon gar­çon de tou­jours, revient alors qu’on ne l’at­ten­dait pas.

Il croit d’abord que Maman est morte. Puis il finit par dévoi­ler la cupi­dité de son frère et l’in­fa­mie de tous les autres. Sa colère est grande. Il sai­sit Pierre et le frappe. Il va le traî­ner jus­qu’à l'asile des vieillards pour qu’il aille implo­rer son par­don.

Wan­neer Jean ver­trok­ken is, oor­dee­len de andere kin­de­ren dat Moe­der te oud is om het huis voor haar alleen te hou­den en alles wordt ver­deeld. Zij gaat eerst inwo­nen bij Karei, den kuns­te­naar, wiens vrouw licht­zin­nig en boo­saar. dig is. Moe­der wordt er wel­dra als eene een­vou­dige dienst­meid aan­zien en is spoe­dig ver­plicht te ver­trek­ken.

Bij hare doch­ter Suzanna, waar zij zich door wer­ken en ont­be­ring onder­mi­jnt, kan Moe­der het slechts enkele maan­den vol­hou­den. Men heeft Pierre te rade gevraagd. Deze beweert ech­ter twee kin­de­ren te heb­ben en niet rijk te zijn.

Moe­der smeekt hem haar voor eenige dagen op te nemen: de tijd om het ant­woord af te wach­ten, der twee laatste kin­de­ren welke den bui­ten bewo­nen en het dus gemak­ke­lij­ker heb­ben haar te her­ber­gen.

De ant­woor­den zijn enthu-sias­tisch...​Maar in het eerste zegt men dat het tekoud is voor Moe­der en dus onge­zond; in het andere, met niet min­der lief­de­be­tui­gin­gen, wordt uit­ge­legd dat het sei­zoen der hevige wamrte aans­taande is en zij onmo­ge­lijk zulk kli­maat zou kun­nen ver­dra­gen...

Moe­der klaagt niet. Was haar leven niet altijd een kal-varie­berg? En indien al de kin­de­ren slechts tevre­den zijn, is dit niet het voor­naam­ste? Pierre legt haar uit dat hij zich onmo­ge­lijk nog ver­der kan “ opof­fe­ren „. Niet alleen liegt hij, maar sedert Jean ver­trok­ken is, strijkt hij regel­ma­tig alle maan­den het geld op dat Jean naar zijne moe­der stuurt, onder voor­wend­sel dat hij, Pierre, schade gele­den heeft door de aan­hou­ding van Jean, den paar­den­dief.

En moe­der, de ver­schop­pe­linge, het ouwe wrak, komt in het ouder­lin­gen­huis terecht. Onder­weg vraagt haar de goede Isa­bella bij haar te bli­j­ven tot Jean terug­komt.

Moe­der neemt ech­ter niet aan. Uit fie­rheid zegt zij niet waa­rheen zij gaat. Hare kin­de­ren... Zij neemt het hun niet euvel. Zij zijn niet kwaad en doen hun best...

En Jean, Jean de ver­schrik­ke­lijke en altijd goede jon­gen komt terug wan­neer men hem niet meer ver­wachtte. Hij denkt eerst dat moe­der dood is. Ma m ont­mas­kert ten slotte zijns broe­ders schraap-

Je*n traî­nant son frère Pierre à l'Asile des Vieillards afin de deman­der par­don à " Maman „

MARY CARR

à genoux. Il le traî­nera en dépit des gens ameu­tés, et même si Pierre doit en mou­rir.

Mais, en route, Isa­belle sur­vient qui calme son Jean et l’em­pêche de confi­ner cette scène qui bri­se­rait le coeur de Maman si elle la voyait.

Jean court à la mai­son des pauvres. Il enlève la bonne vieille qu’il a sur­prise, à genoux, bros­sant et les­si­vant un par­quet.

Maman, qui n’y voit plus très bien, ne le recon­naît pas tout d’abord. A tra­vers ses larmes de bon­heur, elle devine son petit qui l’em­porte en cou­rant.

Des démé­na­geurs ont repris chez tous les enfants les meubles de Maman. Sa mai­son rede­vient à vue d’œil comme elle était autre­fois.

Le foyer est recons­ti­tué.

Et tous les frères et sœurs repen­tants viennent autour d’elle et elle leur par­donne, et elle les aime, et elle ne fait dans son cœur aucune dif­fé­rence entre eux, ses enfants, ses petits, à qui elle appar­tient, pour qui elle endu­re­rait encore toutes les souf­frances, pourvu qu’ils soient bien, et contents et heu­reux, Super­pro­duc­tion :

FOX-FILM.

zucht, alsook de eer­loo­sheid der andere. Groot is 7 zijn gram­schap. Hij gri­jpt Pierre vast en slaat hem; en zal hem naar het ouder­lin­gen­huis slee­pen en hem daar op de knieën ver­gif­fe­nis doen vra­gen. Doch onder­weg ont­moet hij Isa­bella welke haar Jean tot kalmte brengt en hem belet dit too­neel voort te zet­ten dat voor­ze­ker moe­der’s hart zou bre­ken, moest zij het zien.

Jean loopt naar het huis der armen en neemt zijne goede oude moe­der mede welke hij daar vond ter­wijl zij op de knieën bezig was een par­ketv­loer te schu­ren! Moe­der welke niet al te goed meer ziet, herkent hem eerst niet. Doo­rheen harer tra­nen van geluk raadt zij haren klei­nen jon­gen welke haar mede­voert.

Bij al de kin­de­ren wor­den moe­der’s meu­be­len terug­ge­haald. En al de broe­ders en zus­ters komen zich met berouw­vol hart rond haar scha­ren en zij ver­geeft hun, en zij bemint hen en in haar hart maakt zij niet het minste onder­scheid tus­schen hare « klei­nen » aan wie zij toe­be­hoort en voor wie zij nog steeds, alles zou lij­den, opdat zij maar wel tevre­den en geluk­kig zou­den zijn.

Super­pro­duc­tie: FOX-FILM.

" Sri­tique de l’œuvre ciné­ma­to­gra­phique “ maman "

Pro­duc­tion Fox-Film.

est de vieilles gens dont les forces se sont usées par un effort inces­sant pour assu­rer le bon­heur et l’ai­sance de leur nom­breuse nichée. Les che­veux ont blan­chi, le cœur est resté plein de claire affec­tion pour les petiots, deve­nus des hommes et des femmes conscients de leur tâche de citoyen — mais oublieux de leurs devoirs de fils.

Nous connais­sons aussi des mamans qui passe-

Beoor­deeiing van ’t cine­ma­to­grapM werk- moe­der

Fox-Film pro­duc­tie

Zulke oude, afges­loofde oude vrouwtjes bes­taan er, helaas! die gansch hun leven gewijd heb­ben aan de opvoe­ding van haar kroost. Heur sla­pen zijn bes­neeuwd, doch het hart bleef warm klop­pen, vol toe­wi­j­ding en liefde voor de kleine kleu­ters, die thans vol­was­sen man­nen en vrou­wen wer­den, hun bur­ger­plich­ten indach­tig, doch vaak hun kin­der­plicht ver­ge­tend.

rent leurs der­nières années chez l’un, puis chez l’autre de leurs enfants — comme un meuble encom­brant dont on a haJte de se défaire — pour échouer enfin dans des mains mer­ce­naires et par­fois à l’hos­pice...

Heu­reux encore quand, comme dans le récit filmé qui nous occupe, un des enfants — un seul — rachète un peu de l'in­gra­ti­tude de tous les autres, et fait qu’après un long cal­vaire, la vieille et vaillante femme peut ache­ver ses jours, entou­rée de calme et d'af­fec­tion!...

Le film Maman, pré­senté par Fox, s’émaille de vingt dures véri­tés, qui nous font à tous faire un juste retour sur nous-mêmes.

Wij ken­nen zulke « moe­dertjes » die van het eene huis­ge­zin naar het andere gin­gen, en ner­gens bij haar kin­de­ren, erken­te­lij­kheid en mede­voe­len von­den; en men haa­sie zich ze gauw weg te heb­ben, als een las­tig plaats­ne­mend meu­bel­stuk.

Geluk­kig nog wan­neer — als in het hier­bes­pro-ken film­stuk, één der kin­de­ren zich om moe­ders lot ont­fermt, en de ondank­baa­rheid der andere helpt weg­ve­gen; na een lange kal­va­rie­berg, vindt ein­de­lijk dan de oude vrouw, kalmte en liefde, tot het graf haar de eeu­wige rust biedt.

De film « Moe­der », is voor ons allen een harde

ANVERS

LOUIS CAVENTS

Ins­tal­la­tions et Répa­ra­tions d’Elec­tri­cité

Mai­son Prin­ci­pale:

21, RUE LÉO­POLD

Suc­cur­sales:

6o, rue de l'Eglise 118, rue Natio­nale

Ate­liers:

rue Guillaume Tell, 1

GROS

Devis gra­tuit sur demande

DÉTAIL

Spé­cia­lité: LUS­TRER1E

FABRIQUE:

Rue Vin­çotte, 88 BOR­GE­RHOUT - [Anvers] —

TELE­PHONE 5842

Voor­be­hou­den aan het huis A L’IN­NO­VA­TION Me i r p i aats Ant­wer­pen

Hoe deze film gedraaid werd

Toen over meer dan een jaar de groote Fransche Film « De Drie Mus­ke­tiers », naar de roman van Alexan­der Dumas, hier werd afge­rold, wijd­den wij een der­ge­lijk arti­kel aan dezen band. Nu dat het ver­volg op <( De Drie Mus­ke­tiers » onder den naam van « Twin­tig jaar later » van af deze week ins­ge­lijks wordt ver­toond, willen wij de gele­gen­heid niet laten voor­bi­j­gaan onze lezers eenige bizon­de­rhe­den mede te dee­len over de wijze hoe en wan­neer de opna­men van dien film wer­den gedaan.

I. — Reeks der Fransche dekors

15 Mei. — Kamer van d’Ar­ta­gnan in het hotel de la Che­vrette.

16 Mei. — Laag­ge­welfde zaal der Che­vrette.

17 Mei. — Salon bij de her­to­gin de Che-vreuse te Parijs; wacht­ka­mer der her­to­gin.

18 Mei. — Kamer eener pas­to­rij.

19 Mei. — Bij Athos, op het kas­teel de Bra­ge­lonne; Athos’ keu­ken op het kas­teel.

20 Mei. — Ara­mis’ kloos­ter.

22 Mei. — Ara­mis’ kamer in het kloos­ter.

23 en 24 Mei. — De cel van den her­tog de Beau­fort te Vin­cennes.

25 en 26 Mei. — Bij Por­thos op het kas­teel Pier­re­fonds.

27 Mei. — In den toren St-Jacques-la-Bou­che­rie.

29 en 30 Mei. — Oran­ge­rie van het kas­teel Rueil; onde­raardsche gewel­ven te Rueil; voor­ka­mers en gan­gen der oran­ge­rie; gevang van Athos; gevang van d’Ar­ta­gnan; bin­nen­plaats van het kas­teel.

31 Mei tot 2 Juni. — Kabi­net en wacht­ka­mer van Maza­rin in het konink­lijk paleis.

6 Juni. — Notre-Dame te Parijs.

7 Juni. — Bij de Win­ter te Parijs.

8 Juni. — Bij de Condi.

9 en 10 Juni. — Kamer en bid­plaats van Anna van Oos­ten­rijk; geheime gang der bid­plaats.

12 Juni. — Kamer van Lode­wijk XIV.

13 Juni. — Par­le­ment te Parijs.

14 Juni. — De her­berg Nou­lette, bin­nen-en open­lucht­too­nee­len.

15 Juni. — Groote zaal op het kas­teel Saint-Ger­main.

16 Juni. — Kabi­net van Maza­rin te Saint-Ger­main.

17 en 19 Juni. — Kamp van Condé.

20 Juni. — Bij Athos te Parijs.

21 Juni. — Bij Scar­ron.

22 Juni. — Kamer en trap van Brous­sel.

Te Fon­tai­ne­bleau

23 tot 29 Juni. — Ach­ter­vol­ging van den her­tog de Beau­fort; optocht der mus­ke­tiers te paard van Bra­ge­lonne; zich­ten van het slag­veld te Lens.

Te Pérouges

I tot 7 Juli. — Her­berg te Bou­logne; zich­ten van het Te Deum te Parijs; Parijs tij­dens de Fronde; zich­ten van Lens.

Op het Fort van Vin­cennes

9-10 Juli. — Het « Jeu de Paume ».

II tot 15 Juli; — Ach­ter­vol­ging der mus­ke­tiers; het Hof op het kas­teel te St-Ger­main; aan­hou­ding van Athos.

Te V itré

17 Juli tot 2 Augus­tus. — Geheime deur van het konink­lijk paleis; bui­ten­trap van het konink­lijk paleis; Hôtel de Lon­gue­ville te Noisy; ontv­lech­ting van Beau­fort.

Te Lecrouan

De Fronde te Parijs; door­trek­ken der stra­ten te Parijs; door­trek­ken der stra­ten te Lon­den; slag van Cha­ren­ton; aan­hou­ding van d’Ar­ta­gnan en Por thos; New­castle.

Te Douar­ne­nez

De Fransche kust. Ont­sche­ping.

« cine­ma­we­keld »

Te Quim­per Het schip « l’Eclair »; hoe­den van Por-thos en Athos; de bak der Oise.

Te Beno­det Ont­plof­fing van het schip.

Te Parijs

4-12 Augus­tus. — De te Billan­court gebouwde hui­zen en de voor­ge­vel van Notre-Dame; too­nee­len met groote figu­ra­tie; Te Deum; terug­keer van de Beau­fort; terug­keer des konings; het Par­le­ment; de bar­ri­ka­den; de straat­ge­vech­ten.

II. — Ree­fys der Engelsche decors 16-17 Augus­tus. — Engelsch Par­le­ment. 18-19 Augus­tus. — Veld der Tyne; kamp van Karel I; kamp der Schot­ten; kamp van Crom­well.

21 Augus­tus. — Bij den bis­schop Suxon.

22 Augus­tus. — Open­lucht­too­nee­len van Crom­well’s huis.

23 Augus­tus. — Het huis te New­castle.

24 Augus­tus. — Bin­nen­too­nee­len van Crom­well’s huis.

23 Augus­tus. — Het huis van Rys­ton. 26-28-29 Augus­tus. — De gevan­ge­nis van den koning te White-Hall; wacht­ka­mer der gevan­ge­nis van den koning; onder den plan­kenv­loer des konings.

Voor al deze scher­men ver­bruikte men 17,000 vier­kante meters hout; 700 stand­beel­den in plaas­ter; 9,000 kg. verf.

Het is het bewo­gen tijd­perk der Fronde dat Dia­mant Ber­ger heeft uit­ge­ko­zen om op het scherm te bren­gen. Om dus een der­ge­lijk ges­chied­kun­dig tijd­perk ‘ te behan­de­len, diende de regis­seur, om de waa­rheid geen afbreuk te doen, zoo­veel doku­men­ten moge­lijk te raad­ple­gen.

Dit tijd­perk bizon­der­lijk is zeer inge­wik­keld. Zoo hadt men op zeker oogen-blik drie Frondes tege­lij­ker­tijd en die niet dui­de­lijk van elkan­der ges­chei­den waren.

Maar er bleef één punt over, en dit zijn de groote ges­chied­kun­dige fei­ten.

Zoo is de onthoof­ding van Karel I terug ineen­ge­zet gewor­den met de hulp van geloof­waar­dige doku­mentent.

Indien het too­neel van Athos, de eerste hel­den­da­den aan­hoo­rende welke zijn zoon, de burg­graaf de Bra­ge­lonne hem ver­telt, niet strikt his­to­risch is, het «Te Deum », dat in de Notre-Dame, na

de over­win­ning van Lens, gezon­gen werd is het des te meer.

Dank zij de archie­ven kent men, op eenige per­son­nages na, al de namen der bloem van den toen­ma­li­gen Flan­schen adel, welke die plech­ti­gheid bij­woonde. Zoo ins­ge­lijks de plaat­sen ei door het Hof inge­no­men, want de konink­lijke eti­quette duldde er geene inbreuk op.

Indien men nu nog de Notre-Dame bezoekt, kan men zich zon­der moeite het too­neel voors­tel­len waa­raan de jonge Lode­wijk XIV en de konin­gin Anna van Oos­ten­rijk deel­na­men.

De haven van Lon­den is mis­schien niet zoo nauw­keu­rig weer­ge­ge­ven zooals zij rond dit tijd­perk was; maar men kon er toch niet aan den­ken eenige eeu­wen bes­cha­ving de Theems in te wer­pen om de verei­schte too­nee­len te draaien; men moest zich dus wel tevre­den stel­len met een zoo juist moge­lijk beeld weer te geven, immer met zich van doku­men­ten te bedie­nen die niet altijd gemak­ke­lijk om vin­den waren.

Ook heeft men er maar een klein hoekje van weer­ge­ge­ven: Athos, er niet in gelukt zijnde Karel I te red­den, scheept zich voor Fran­krijk in.

We zul­len niet spre­ken over het hout­werk der scher­men, de vor­men der ta-fel­poo­ten, der zetels, der kroon­luch­ters, die allen zoo getrouw moge­lijk wer­den nage­bootst.

En ondanks alles, vra­gen wij ons zelve af, indien men bij het afrol­len van den film, niet vele mis­sin­gen zal opmer­ken. Het is zóó moei­lijk van zich eensk­laps in het toen­ma­lige tijd­perk over te plaat­sen, dat men aan die­ge­nen, welke deze kracht­toer heb­ben ver­richt, niet méér kan vra­gen dan wat hunne krach­ten toe­la­ten. Nemo.

BERICHT.

De pho­tos der Para­moun­tar­tis­ten, waa­ron­der die van den ver­le­den week over­le­den Wal­lace Reid, zijn van af deze week wede­rom in onze bnree­len. Gas­thuiss­traat, 16, alhier, ver­kri­jg­baar aan den prijs van fr. 0.50 per photo.

CINEMA WEï­tELD:

Se \n

S 2<

fcl

CO Pt

Éj gj-|

Lui

fcc

—N, ß ON 'O

OcS

loi

4) öS

O O'S

131

V- O »wO ßX

vJ J-J

tu t,

►J •pr: d)

J.SzJ

S gCQ

2<13

< CINE­MA­WE­RELD »

Inge­zon­den

Een onzer lezers, die « Fil­mar » teekent, zendt ons eene bij­drage waa­ruit wij het onders­taande Ott­tlee­nen:

Bel­gië en de Film-Indus­trie

Reeds menig­maal werd de vraag geop­perd waa­rom er toch in Bel­gië geene enkele erns­tige film­maat­schap­pij kan tot stand gebracht wor­den, en tel­ken­male wer­den er onve­ran­der­lijk deze twee argu­men­ten, hin­der­pa­len voor elke dege­lijke ont­wik­ke­ling in ons land opge­ge­ven: het kli­maat en het kapi­taal.

Het eerste argu­ment ie reeds meer dan eens op dui­de­lijke wijze weer­legd gewor­den: men hoeft maar naar Zwe­den en Dene­mar­ken te zien en trou wens, kan men hier niet, eve­nals in het bui­ten­land met dege­lijk stu­dio­ma­te­riaal wer­ken?

Het tweede argu­ment, het kapi­taal is voor eene meer nit­ge­breide bes­pre­king vat­baar. Men beweert dat der­ge­lijke onder­ne­ming hier in Bel­gië met groote ver­lie­zen zon arbei­den.

Van waar komen de kos­ten ver­bon­den aan het voort­bren­gen der fil­men? Een gedeelte vindt zijn oors­prong in de inrich­ting van het stu­dio met al zijne afhan­ke­lijke diens­ten, onde­rhoud en beheer, het andere gedeelte uit­ga­ven wordt rechts­treek, voor het ins­ce­nee­ren van eiken film afzon­der­lijk, tot zijne geheele vol­tooing, gevergd, dat is tot hij door een uit­ge­ver kan wor­den aan­ge­kocht, die er dan het ver­dere risico van draagt. Men kan zoo best het stu­dio aan eene fabriek ver­ge­lij­ken: hoe spoe­di­ger en hoe meer, ter­zelf­der­tijd van goede hoe­da­ni­gheid, men voort­brengt, hoe voor­dee­li­ger de koop­waar kan wor­den afge­zet, maar natuur­lijk gaat dit niet altijd met de kunst­waarde gepaard.

De eerste kos­ten zijn betrek­ke­lijk gering in ver­ge­lij­king met som­mige nij­ve­rheid­son­der­ne­min­gen; zij wor­den uit­ge­delgd in verhou­ding van den tijd bes­teed aan het werk, ook zien wij daa­rom som­mige groote film­maat­schap­pi­jen tot twin­tig fil­men te gelijk op touw zet­ten, en werkt men in et stu­dio aan ver­schil­lende too­nee­len te gelijk. Som­mige fil­men die eene grootsche ins­ce­nee­ring en bizon-dere zor­gert, duur­be­taalde ver­tol­kers en kos­te­lijke ver­plaat­sin­gen voo­ral verei­schen, sti­j­gen uiter­mate hoog in prijs, maar kun­nen toch eene goede zaak wor­den, als een stout uit­ge­ver er iets ophef­ma­kend in ziet, en er op rekent deze aan hooge pri­j­zen te verhu­ren. Bli­jft ech­ter de maat­schap­pij die de fil­men draait er mede zit­ten, dan wor­den er groote kapi­ta­len roer­loos, zoo als bij den groo­than­de­laar die in zijne maga­zi­j­nen met een opges­la­gen stock koop­wa­ren bli­jft zit­ten waar nie­mand van wil. Som­mige maat­schap­pi­jen zagen zich daar­door ten onder gaan; mees­tal lag de oor­zaak in min­der­waar­dige pro­duc­tie, of in geld­ver­bras­sin­gen door onbe-kwa­men en onneer­lij­ken. Maar:n ’t alge­meen getui­gen de bilans van prach­tige wins­ten. Zoo boekte Pàthé Cinema, de Pari­j­zer maat­schap­pij, ver. leden jaar, eene winst van zes­tien mil­lioen franks. In Ame­rika zijn do wins­ten nog veel groo­ter: één enkele film die drie mil­lioen kostte, bracht 17 mil­lioen op. Dik­wi­jls zijn de artis­ten hun eigen uit­ge­ver en wagen hunne gansche for­tuin op een énkele film, aldus Dou­glas Fair­banks met zijn laatste film « Robin Hood », die 15 mil­lioen heeft gekost.

!' Zoo grof moe­ten wij er ech­ter niet aan­gaan. Het film­be­drijf vergt in ver­ge­lij­king met andere nij-verheids-onder­ne­min­gen en han­dels­za­ken slechts eën gering kapi­taal, en er wor­den veel gevaar­lijke spe­cu­la­ties onder­no­men. Als Bel­gië daar in ach­ter-j'wege bleef is dit meer een gebrek aan ini­tia­tief,

mis­schien ook omdat er geene bevoegde man­nen voor te vin­den waren, die het zich kon­den aan­trek­ken, en in wien men ver­trou­wen kon stel­len. Nu wij ech­ter de onder­vin­ding van het bui­ten­land als leid­draad heb­ben, zijn mis­re­ke­nin­gen veel meer uit­ges­lo­ten. Maar wij moe­ten ons bepa­len bij zulke fil­men, die hunne schoon­heid put­ten in boeiende sce­na­rios, naar het hart en den zin van het publiek, zon­der daa­rom ooit aan wans­maak toe te geven; wij moe­ten zoe­ken naar oors­pron­ke­lijke en artis­tieke ins­ce­nee­ring, elke film afzon­der­lijk be han­de­len, met scherpe of zachte beel­den, naar den geest van het sce­na­rio; de motie­ven in ons land, onze ges­chie­de­nis, onze let­ter­kunde en ons volks leven zoe­ken, er een natio­naal karak­ter aan geven, dat het bui­ten­land zener zal waar­dee­ren. De waarde van een film ligt niet in het feit dat men er groote kas­tee­len voor opriohtte of 25,000 figu­ran­ten in his­to­rische klee­dij voor te been bracht. Ook in een geest van een­vou­di­gheid en zui­nighw heeft men schoone gewroch­ten voort­ge­bracht, \ . den groots­ten bij­val behaal­den.

Nu . dat een eerste stap door « Too­neel­we­reld », onder vorm der keuze eener eerste Bel­gische Film­ster is gedaan gewor­den, is het niet meer dan billijk dat er mid­de­len wer­den gevon­den om deze Bel­gische ster in een Bel­gisch stu­dio, Bel­gische fil­men te laten kun­nen draaien.

Hopen wij dat het Bel­gisch kapi­taal deze zal steu­nen, die begaafd zijn, en hunne talen­ten wen-schen te ont­wik­ke­len ten bate der film­ni­j­ve­rheid in ons land, zoo­dat wij ook spoe­dig eene eere­plaats bek­lee­den in de film­kunst, dat wij onze eigene « Ster­ren » kun­nen bewon­de­ren, en aan onze land-genoo­ten het geld kan ten goede komen, dat wij nu voor vreemde voort­breng­se­len moe­ten uit­ge­ven.

FIL­MAR.

DRIE KEMELS...

Een plaat­se­lijk dag­blad dat er sinds een paar weken eene «Kinema Rubriek» op na wil hou­den, vult deze met zulke kopij dat er deze week een lezer, én van ons Blad, én van bewust dag­blad, ons de iro­nische vraag stelde: «Of de artie­kels over cinema van dit dag­blad allen waa­rheid bevat­ten?»

Een eerste pareltje uit de hand­svol is een artie­ke’ ' tje over Agnès Ayres: na er wat roman­tische sa tima­li­teit omheen gewe­ven te heb­ben, spreekt merï er zon­der blik­ken noch blo­zen, over haar gemaal in. Wie wel het meest ver­won­derd zou opkij­ken, zal Agnès Ayres zelve wel zijn, daar de stel­ler haar een echt­ge­noot toe­dacht die zij niet heeft, noch ooit had.

Pareltje num­mer twee, is een vers­trekt adres van Wal­ter Hiers. Deze artist zou name­lijk te berei­ken zijn in de Uni­ver­sal Stu­dios, te Uni­ver­sal City, in Cali­for­nie. Nu is Wal­ter Hiers nog nooit, vanaf het begin zij­ner loop­baan, aan een ander stu­dio ver­bon­den geweest dan aan dit der Para­mount.

Alléén artis­ten, ver­bon­den aan de Uni­ver­sal kan men door het eerste opge­ge­ven adres berei­ken. Dus... dege­nen die aan het eerst vers­trekte adres schre­ven, zijn er aan voor hunne moeite, post­ze­gels en hoop.

Een andere kemel van belang wordt ges­cho­ten door een Brus­selsche cinema tijd­schriftje, dit had ergens een cli­ché ter leen gekre­gen en geluk­kig als het was deze te kun­nen afdruk­ken, vond het over­bo­dig te infor­mee­ren wie de cli­ché wel eigen­lijk voors­telde, en nn prijkt de naam van Agnès Ayres, in blok­let­ters, met onde­raan hare voor­naam­ste fil­men in gezel­schap eener photo die in plaats de Ame­ri­kaansche ster Agnès Ayres te moe­ten voors­tel­len, nie­mand anders dan hare Zweedsche kol­lega Anna Nill­son blijkt te zijn.

» CINE­MA­WE­RELD »

De kunst zijne schul­den te beta­len

Voors­tel­ler .... Jesse L. Lasky

,, . Geral­dine Ban­ner

Sena­rio van .... Eimer Har­ris

Film­re­gis­seur .... Tho­mas Hef­fron

Euro­peesche omwer­king van .. Franck Ser­vèt

VER­TOL­KERS:

Kate Riber....​Ethel Clay­ton

Jack Buck .... Wal­ter Hiers

Tom God­frey .... Clyde Fill­more

Tere­miah Buck .... Theo­dore Roberts

De jonge en hupsche Kate Riber is eene wees die er ondanks hare magere inkom­sten er een weel­de­rige smaak op na houdt. Zij is er des te bek­wa­mer om geld zon­der bere­ke­ning uit te geven en hare schul­dei­schers, wier aan­tal gedu­rig groo­ter wordt, geduld te doen oefe­nen. Hare beide zeer rijke tantes wei­ge­ren haar te hel­pen en hopen er haar alzoo te kun­nen toe dwin­gen een rijk huwe­lijk aan te gaan; de oom ech­ter is een groot lief­heb­ber van hui­shou­de­lijke vrede, en wil er bij­ge­volg niets over zeg­gen. Om Kate’s hand din­gen er twee ver­lief­den: de jonge mil­lion­nair Jack Buck, een goe­dige dik­kert, zoon van den «vee-koning» uit Mon­tana, en Tom God­frey, de bes­tuur­der van den ranch. Om haar nieuw en prach­tig hotel te hul­di­gen en II ter­zelf­der tijd van gebruik te maken zich in de wereldsche mid­dens te wer­pen geeft Jack’s zus­ter eene weel­de­rige avond­par­tij; Kate, haar oom en hare tantes wor­den ins­ge­lijks uit­ge­noo­digd. Kate maakt er ken­nis met Jere­miah Buck, een bon­kig, aan het ruwe leven der wes­tersche far­mers gewend man, die van al dit wereldsche cere­mo­nieel een hei­lige afkeer heeft. Hij vindt Kate zeer bekoor­lijk en hij voelt zich de geluk­kig­ste der ster­ve­lin­gen de tantes van het jonge meisje te hoo­ren verk­la­ren dat deze niets anders wen­scht dan zijn zoon te kun­nen huwen.

Maar Kate bemint Tom, en wan­neer deze ver­neemt dat Jack zich als ver­loofde zij­ner beminde doet door­gaan, bes­luit hij in zijne wan­hoop, zijn terug­keer naar Mon­tana te bes­poe­di­gen, na de jonge mil­lion­nair gelast te heb­ben zijne afscheid­sgroe­ten aan het jonge meisje over te bren­gen. Maar wan­neer Kate Tom’s ver­trek ver­neemt, voelt zij de liefde de boven­hand nemen: zij zendt de fami­lie Buck en hare tantes wan­de­len, en neemt daarna het vaste voor­ne­men haar ver­le­den goed te maken, geene schul­den meer te heb­ben, ten einde Tom op waar­dige wijze te kun­nen huwen.

Door hare schul­dei­schers in ’t nauw gebracht, bes­luit zij onmid­del­lijk het

CINEMA WERELD

beroemde halss­noer « des­ti­jds door La Fayette aan hare groot­moe­der ges­chon­ken » te ver­koo­pen. En met dit doel gaat zij de grootste juweel­han­de­laar der stad vin­den, wiens zoon zij toe­val­lig op het bal der Buck’s ont­moette.Maar deze verhaalt haar de ges­chie­de­nis van het bekende snoer: hoe wij­len Kate’s vader, in benarde omstan­di­ghe­den, het oors­pron­ke­lijke snoer een 30 jaar gele­den ver­kocht ter uit­wis­se­ling van een namaak­sel.

Ont­moe­digd, keert Kate naar huis weder en vindt aan hare deur nie­mand anders dan Tom God­frey. Deze ver­no­men heb­bende dat die­gene die hij bemint Jack Buck niet huwen wil, kwam in alle­rhaast naar Kate terug. Noch­tans wei­gert Kate de vrouw van dien bra­ven jon­gen te wor­den zoo­lang zij hare schul­den niet veref­fend heeft, daar zij deze niet ten laste van haar echt­ge­noot wil laten. Tom zegt haar met gebro­ken hart vaar­wel. Op al die fei­ten ver­schi­j­nen oom James en de tantes terug op 't too­neel ten einde hunne nicht om uit­leg over haar schan­de­lijk ver­trek bij de Buck’s te komen vra­gen. Kate deelt hun

hare nieuwe en wel­ge­meende inzich­ten mede en onthult hun tevens het geheim van het beroemde fami­lie­ju­weel. Om het open­baar wor­den van deze voor de fami­lie-eer bezoe­de­lende zaak te ver­mi­j­den, doet de goede oom, bij hooge uit­zon­de­ring, zijn gezag gel­den, en om zijne nicht te hulp te komen schenkt hij haar een rijke bruid­schat, wat haar zal toe­la­ten Tom God­frey op waar­dige wijze te huwen.

PARA­MOUNT - nieuws­traat 48 - BRUS­SEL

Gine­ma­nieuwsjes

Pau­line Fre­de­rick heeft de echt­schei­ding aange viaagd. Na eenige maan­den gehuwd geweest te zijn, verk­laart zij zich over haar derde echt­ge­noot niet tevre­den.

Poia Negri draait nu voor de Para­mount « The Cheat». Dit is niets anders dan «For­fai­ture» welke we hier over een drie­tal jaren te zien kre­gen.Ses-sue Haya­kawa en Fan­nie Ward waren er toen de twee hoofd­ver­tol­kers van. Nu wordt de rol van Japan­ner ver­tolkt door de Fransche fil­mar­tist Charles de Roche­fort.

Dabris, de jonge Fransche fil­mac­trice welke in «Het meisje van Arles» de titel­rol ver­tolkte, is over­le­den.

Wai­ter Hiers komt te huwen met Miss Adah Mac William, Zijne echt­ge­noote is een heel klein per­soontje. Wal­ter Hiers %veegt maar eventjes 150 k.

De Para­mount in Ame­rika heeft bes­lo­ten van op het doek de namen der ver­tol­kers door «Mevrouw» of «Mijn­heer» te laten voo­raf­gaan.

Tom Mix’s heeft zijn paard «Tony» gekocht vol 150 dol­lar (frs. 2,600) en het is nn ver­ze­kerd voor"

Ora Carew komt te huwen met John Ooward, een hotel­hou­der.

Norma Tal­mad­ge’s pri­js­vraag, tij­dens haar ver­blijf te Lon­don, om eene ver­tolks­ter voor haar nieuwe film, deed dui­zen­den inzen­din­gen toe­ko­men. De uit­ver­ko­rene is zekere Mar­ga­reth Leahy, eene win­kel­juf­frouw. Zij is nu reeds op weg naar Ame­rika.

Steunt onzen Strijd

TEGEN de tak­sen VOOR het goedk­pope volks­ver­maak

€ CINEM A WERELD »

Slechts een Kus

RITA KEE­NER . MARIE PRÉ­VOST (1)

Of zij nu rijk zijn, of arm, toch heb­ben alle jonge meisjes, mooi of min­der mild door de natuur bedeeld, meer dan eens in het mys­tieke licht van den manes­chijn aan den ver­loofde gedroomd, die hun hart zal vero­ve­ren...

... en het is dit droom­beel­dige ideaal dat de mooie Rita Kee­ner nas­treeft. De ver­loofde waa­raan zij haar geluk zou toe­ver­trou­wen moet jong, mooi, open­har­tig en moe­dig zijn. Waren al deze hoe­da­ni­ghe­den in Robert Mor­ton, de speel­ge­noot harer kin­der­ja­ren veree-nigd?... Zij gelooft het niet... wèl bezit hij eene kleine hoe­da­ni­gheid... hij is rijk... onme­te­lijk...

Rita’s moe­der bes­loot dat Mor­ton haar schoon­zoon wor­den zou; dit moest gebeu­ren, want, wat de vrouw wil...

Robert heeft Rita op een door weder­zij dsche vrien­den gege­ven bal uit­ge­noo-digd. Eene zaken­bi­jeen­komst verhin­dert hem ech­ter er heen te gaan; hij ver­wit­tigt er het jonge meisje van, maar Rita is vers­toord en bes­luit van er alleen naar

toe te gaan. Te mid­den der gemas­ker-den is er één die Rita ono­phou­dend ach­ter­volgt en ter­wijl zij in het hoekje van een lief priëel zich aan droo­men heeft over­ge­la­ten, nadert er haar iemand, neemt haar in de armen en een lange, innige kus wordt op Rita’s lip­pen gedrukt. Tot de wer­ke­lij­kheid terug­ge­keerd bes­luit Rita in de bal­zaal de stout­moe­dige arle­kijn te trach­ten her­ken­nen, wan­neer, op kloks­lag mid­der­nacht, de mas­kers zul­len afge­no­men wor­den, maar dààr, vlak voor haar, bemerkt zij drie mas­kers, gelijk aan die­gene welke kaar de kus onts­tal.

Zij herkent ze: Jim Robert­son, Harry Becker en dok­ter Hens­ley. Wie is het dier drie? Door mid­del van eenige lis­ten denkt Rita gevon­den te heb­ben welke zij zoekt: het is dok­ter Hens­ley. Zon­der aar­ze­len bekent zij hem hare liefde en voor Mevrouw’s Kee­ner’s wei­ge­ring ver­trek­ken beide jong­men­schen naar Bal­ti­more alwaar de echt­ve­ree­ni­ging zal gevierd wor­den. Onder­weg omhelst Hens­ley zijne ver­loofde... maar, o

< CINEMA WERELD »

wee!... het is dezelfde kus niet van den gemas­kerde... van­daar uit­leg­gin­gen: Hens­ley bekent de dader van dien bewus­ten kus niet geweest te zijn. Ver­schrikt tele­gra­feert Rita hare moe­der, maar Hens­ley, ver­moe­dend dat een mooie bruid­schat hem gaat onts­nap­pen tracht het jonge meisje geld af te per­sen en haar te kom­pro­met­tee­ren en alzoo te

nood­za­ken hem te huwen. Maar onder­weg houdt de trein plot­se­ling stil... een gemas­kerde ban­diet dreigt de rei­zi­gers, met zijn revol­ver, zon­der dat ééne der trein­be­dien­den aan het ges­chel der alarm­bel gehoor geeft. Maar de ban­diet is een beleefd man; hij eischt de beurs der rei­zi­gers niet op. Zich tot den dok­ter wen­dende, ont­neemt hij dezen de huwe-

« CINE­MA­WE­RELD

lijks­pa­pie­ren die gansch klaar zijn om slechts met het hand­tee­ken van den gees­te­lijke bek­leed te wor­den, en ont­voert boven­dien zijne ged­won­gene ver­loofde. Van hun eerste schrik beko­men gaan de onthutste rei­zi­gers op inlich­tin­gen uit en de trein­wach­ter deelt hun op de min­ne­lijkste wijze mede dat de dader der ont­voe­ring nie­mand anders is dan Robert Mor­ton, de direk­teur van het net; en het is deze welke Rita herkent wan­neer zij tot het bewust­zijn weer­keert. Zij dringt zich tegen hem aan en ins­tinct­ma­tig laat zij zich omhel­zen... Maar wat?... die kus, ja, die kus ([ lie zij komt te ont­van­gen... zij droomt niet... het is dezelfde... deze welke de gemas­kerde harer droo­men op hare lip­pen drukte... maar... dan zijn de arle-kijn en Robert... slechts één?...

Wat de vrouw wil, God wil!... Mevrouw Kee­ner wilde dat hare doch­ter de vrouw van Mor­ton werd., en het gebeurde zooals zij bes­lo­ten had.

Soleil Levant Films

29. ZERE­ZOS­TRAAT, 29 - BRUS­SEL

(I) Zie levens­bes­chri­j­ving van Marie Pré­vost op blz. 3.

< CINEMA WERELD »

Robin­son Cru­soë

Roman van Film­re­gie van

VER­TOL­KERS:

Robin­son Cru­soë .... Vri­j­dag Magda Betty Xuri Cru­soë Claude Mérelle Numès

Robin­son als jon­gen gevoelde zich reeds tot het avon­tu­ren­le­ven aan­ge­trok­ken.

Toen hij als jon­ge­ling zijne ouders het voor­ne­men mede­deelde naar zee te gaan, werd zijn vader boos en had zijne moe­der er veel ver­driet om. Zeke­ren dag werd de aan­drang hem toch te sterk en op een mooie nacht, in ’t jaar 1651, ontv­luchtte hij het ouder­lijke dak en scheepte zich als een­vou­dig matroos voor Gui­nea in.

Het schip werd onder­weg door Turk-sche zee­roo­vers over­val­len en Robin­son werd gevan­gen geno­men.

Dank zij de toe­wi­j­ding van een zij­ner bewa­kers, Xuri, kon­den zij samen ontv­luch­ten en in een kleine bark kozen zij zee. Een hevige storm wierp hen op een onbe­woond eiland in de nabi­j­heid der Groene Kaap.

Maar de wilde die­ren nood­zaak­ten hen wel­dra terug zee te kie­zen en zij

wer­den door een koop­vaar­der die naar Bra­zi­lië ste­vende, opge­no­men. Na een paar maan­den hier ver­ble­ven te heb­ben kreeg Robin­son heim­wee. Hij scheepte voor Enge­land in, maar eene ver­woede

orkaan sloeg het schip aan stuk­ken. Toen hij tot het bewust­zijn terug­keerde lag hij aan een strand: wede­rom was het eiland onbe­woond en Xuri was verd­we­nen.

Zoo goed hij kon richtte Robin­son zich in. Jaren ver­lie­pen en hij telde de dagen door ins­ni­j­din­gen in een boom te maken.

Zeke­ren dag land­den wil­den op het eiland aan en maak­ten zich bereid een mensch te doo­den en zich aan zijn vleesch goed te doen.

« CINE­MA­WE­RELD »

Robin­son slaagde er in de men­schen-eters op de vlucht te dri­j­ven en het slach­tof­fer te red­den. Daar dit op een Vri­j­dag gebeurde gaf Robin­son hem dien naam.

Nu had hij gezel­schap aan een rede­lijk sche­pel.

Ein­de­lijk kwam er een vaar­tuig in ’t zicht. Maar er was mui­te­rij aan boord en de kapi­tein had bes­lo­ten de ops­tan­de­lin­gen op dit onbe­kende eiland aan land te zet­ten.

Robin­son verhaalde den kapi­tein zijne lot­ge­val­len. Daar hij ech­ter zooals alle men­schen gele­den had, was hij niet wreed; de ops­tan­dige zee­lie­den wer­den vrij gela­ten en ten einde ze in de gele­gen­heid te stel­len zich door den arbeid in eere te hers­tel­len, liet hij hen zijne kud­den, lan­de­ri­jen, hut­ten over.

12

CINEMA WERELD »

Daarna scheepte Robin­son zich in en twee maan­den nadien zette hij op den geboor­te­grond voet aan wal.

Eeni­gen tijd later huwde hij met eene zekere Magda die ech­ter kort daa­rop stierf.

Robin­son gevoelde zulke wreede ver­ve­ling, zijn huisje werd hem zóó te eng dat hij terug zee koos.

Tij­dens een gevecht dat hij onder­weg met wil­den had werd zijn trouwe Vri­j­dag gedood. Om zijne smart te ver­ge­ten door­reisde hij de gansche toen bekende wereld en kwam slechts op twee en zeven­tig jari­gen ouder­dom naar Enge­land terug, alwaar de dood hem eenige maan­den later in haren schoot kwam opne­men.

Film VAN GOIT­SEN­HO­VEN, Oude Kleer­koo­perss­traat, 17, BRUS­SEL

Cine­ma­nieuwsjes

Het Stu­dio te Mache­len, bij Vil­voorde, toe­hoo-rende aan de Belga Film Maat­schap­pij is Zater­dag 1.1. af gebrand. Het was het eerste en eenig­ste stu­dio in Bel­gië.

Aus­tra­lië telt 800 cine­ma’s.

Alaska telt er 26.

In Onta­rio (Canada) wor­den geene zelf­moor­den in fil­men toe­ge­la­ten.

Fran­krijk telt 4,500 cine­ma’s.

Enge­land telt er 4,000.

Bra­zi­lië tolt er 351.

Fin­land telt er 100.

Jeru­za­lem telt er 2.

Bel­gië telt er 914.

Ant­wer­pen telt er onge­veer 40.

In Ame­rika zijn er 17,824 cine­ma’s: in den Staat New-Yo

Aldaar kost een gewone film van 5 dee­len tus-schen de 50,000 en 125,(XX) dol­lar (fr. 750,000 tot 1,875,(XX)).

In 1921 wer­den er 4000 fil­men gedraaid.

4000 ker­ken bezi­gen er de cinema.

Van Juni 1920 tot Juni 1921 wer­den er aan het huren van fil­men 119,023,754.60 dol­lar (1 mil­liard 785,356,319 frank) betaald.

Er zijn 450 film­maat­schap­pi­jen.

Er ver­schi­j­nen 50 eine­ma­ti­jd­schrif­ten.

Er bes­taan onge­veer 2000 film­ve­rhu­ring­sbu­ree-len.

840 inrich­tin­gen der Y.M.O.A. bezi­gen er de cinema.

In Cali­for­nië zijn er 60 stn­dios; te New-York en omstre­ken 47.

Er zijn 1200 goed gekende cine­mas­peel­sters; 70 goed gekende cinema-aetri­cen en 50 kin­de­ren cine-mat­pe­lers; daa­ren­bo­ven telt men nog dui­zen­den figu­ran­ten en min­der goed gekende ver­tol­kers; et’ 325 goed gekende film­re­gis­seurs en 260 goed gekende sce­na­rio-schri­j­vere.

Do éerste man die er een «film» afrolde was een Engel­sch­man, Edward Muy­bridge, die in Cali­for­nie leefde, deze groote gebeur­te­nis greep plaats in den zomer van 1877; het onder­werp was een paar­den­koers.

De grootste cinema van New-York is op ”1 oegen­blik het Capi­tol Theatre dat aan 5200 toes­chou­wers plaats biedt.

«Pas­sion» de film met Pola Negri bleef twee we ken op het pro­gramma van het Capi­tal Theatre en deed eene ont­vangst van 100,000 dol­lar (1,500,000 frank ) boe­ken.

«Het Mira­kel», de groote Para­mount­film, kost rond de 1,500,000 dol­lar (22,500,555 frank); tot Juni 1922 was hij reeds 7800 maal ver­toond gewor­den.

Er is uit­ge­re­kend dat er dage­lijks 15,000,000 men­schen naar de cinema gaan.

In 1919 was er in de Veree­nigde Sta­ten n Canada een kapi­taal van 700,000,000 dol­lar (10,500,000 frank) in cine­ma’s (zalen) belegd.

BELAN­GRIJK BERICHT

Alle brief­wis­se­ling, mede­dee­lin­gen, enz. (( Too­neel­we­reld » of « Cine­mawe-reld » aan­be­lan­gende, moe­ten üan af heden, aan onders­taand adres gezon­den wor­den.

« TOO­NEEL­WE­RELD »

Post­bus n° 47, Ant­wer­pen I.

« CINE­MA­WE­RELD »

BRIE­VEN­BUS

ürroc Omen. — 1° De bul­le­ti­jns voor onzen film-wed­strijd mogen in één omslag inge­zon­den wor­den.

2° Vroe­ger zon­den Ginette Mad­die en Huguette Duflos immer hunne pho­to’s gra­tis; den­ken nu ook nog van wel.

3° Zoo­lang de zaak niet in ’t reine getrok­ken is, mogen we de naam van de in dien moord betrok­ken film-artist, niet mede­dee­len.

N. B. .— We ver­moe­den dat vele cine­ma­lief­heb-bers op uw kamertje ver­sierd met de 80 pho­to’s, wel afguns­tig zijn.

J. V. 30. — De film «Moe­der» (Over the Hill) werd hier te Ant­wer­pen maar alleen afge­rold in de Cine­ma’s «Zoo­lo­gie» en «Tokio». De band «Moe­der» (Mother O’Mine), werd afge­rold in den cinema «Natio­nal».

N. B. — Wie heeft nu de wed­ding gewon­nen?

G. De Groof, — Tn orde voor de pho­to’s.

Wartje. — Wanda Treu­mann. Adres: Am Park, 15, Schöneberg, Ber­lin, (Duitsc­bland).

2° Hedda Ver­non. Adres: Kurfürs­ten­damm, 23, Ber­lin W. 15, (Duit­schland).

3° Betty Comp­son. Adres: Lasky Stu­dios, 6784 Selma Ave­nue Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

N. B. — Ver­ne­men met genoe­gen dat u Henny Por­ten’s photo ont­vingt, na deze over twee maan­den gevraagd te heb­ben.

Zizi. — 1° Shir­ley Mason is gebo­ren in 1902, gehuwd met Ber­nard Dur­ning, Adres: 1770 Grand Concourse, New-York City (U.S.A.). Zij zendt bare photo, maar kun­nen u niet ver­ze­ke­ren of zij op een brief ant­woor­den zal.

F. Por­ta­beila. — 1° De film «Haar Ver­le­den» is een Duitsche band.

2° Die artiso- was Lilian Wal­ker. Adres: Riad-sand Film, 1400, Broad­way, New-York City (U.S. A.).

N. B, — Met genoe­gen ver­ne­men we dat u de pho­to’s ont­vingt- van Dou­glas Fair­banks, Consta. -ce Bin­ney en Betty Bal­four.

a. o. v. — çri tve u te wen­den tot de Eed Star Line, Kam­mens­traat, 22, alhier.

Jack­son et Char­ley. — 1° Eddie Polo. Adres: C/O Dream­land Film Co Ltd; Renn­weg, 5, Wien (Oos­ten­rijk).

2° Lili Jacob­son is in 1893 gebo­ren; gehuwd.

3° William Far­num. Adres: Fox Stu­dios, 1401, Wes­tern Ave­nue, Los Angeles (Cal.) U.S.A.

A. Jans­sens. —• 1° Om de photo, van een(e) film-artist(e) te ver­kri­j­gen, gelieve ze zelf te vra­gen; U kunt hun b.v. schri­j­ven dat u een groot bewon­de­raar van hun spel zijt.

2° Doro­thy Dal­ton. Adres: Para­mount Stu­dio’s, 6284, Selma Ave­nue, Hol­ly­wood (Cal.) U.S.A.

3° Henny Por­ten. Adres: 76, Parks­trasse, Ber­lin-Dah­lem, (Duit­schland).

Ver­geet mij niet. — 1° die artiste is Anna

2° Daar zou­den we veel kun­nen over zeg­gen, maar....

3° In «Moe­der» wer­den de rol­len van Charles, 20 jaar later, (Wal­lace Carr), Lucy, kind, (Rose­mary Carr), Suzanne, kind (Mary Beth Carr) en Suzanne, 20 jaar later, (Louella Carr) ver­tolkt door Mary Carr’s eigen kin­de­ren.

F. Som en L. V. Dyck. — 1° Onze wed­stri­jd­film zal zeker te Brus­sel afge­rold wor­den.

2/3 Welke maat­schap­pij bedoelt u?

Sloeb. — 1° Hoot Gib­son. Adres: Uni­ver­sal Stu­dio’s, Uni­ver­sal City (Cal.) U.S.A.

2° Harry Carey. Adres: Uni­ver­sal Stu­dio’s, Uni­ver­sal City (Cal.) U.S.A.

3° Maë Mur­ray. Adres: West, 67th. street, New-York (U.S.A.).

N. B. —Er wor­den per week maar drie vra­gen beant­woord.

V. R. F. R. — 1° De film geeft door­gaans de bewe­gin­gen der ver­tol­kers weer met dezelfde snel­heid toen zij wer­den opge­no­men.

3° De man­ne­lijke hoof­drol uit « Het Para­dijs van een Dwaas» werd ver­tolkt door Conrad Nagel.

3° De film «Moe­der» kostte 45,000 dol­lars (675,000 franks).

Fr. Stroo­bant. — 1° De pho­to’s zijn wede­rom

voor­ra­dig.

2° Lilian Gisch was onlangs de Athene (Grie­ken­land).

3° Bus­ter Kea­ton zendt zijne photo.

Krol­le­ken. — 1° William Rus­sell. Adres: Fox Stu­dio’s, 1401, Wes­tern Ave­nue, Los Angeles,(Cal.) U.S.A.

2° Tom Mix zendt zijne photo. Adres: 5841,Carl­ton Way, Hol­ly­wood (Chi. U.S.A.

3° Noch post­ze­gels, noch geld op te zen­den.

Tur­ner. — 1° Gina Relly is nog onge­huwd.

2° Bert Lytell draait zeker nog.

3° De hoofd­ver­tol­ker van den film «De Prinses van New-York» was David Powell.

Ver­geet mij uiet (Hemixem). — 1° Een abon­ne­ment op «Too­neel­we­reld» voor 6 maan­den kost frs. 12.—•; voor één jaar, frs. 22.50. U zoudt het blad dan Vri­j­dags mor­gends ont­van­gen.

2° De rol van Gina Gins­berg in «Humo­resque » werd ver­tolkt, als kind, door Miriam Bat­tista, als jong meisje door Alma Rubens.

3° Meer dan waar­schi­jn­lijk. Vraag het ove­ri­gens eens aan den bes­tuur­der van uwen cinema.

N. B. —• Ver­ne­men met genoe­gen dat u eene gek­leurde photo van Maë Mur­ray ont­vingt, na haar over 6 maan­den in de Vlaamsche taal ges­chre­ven te heb­ben.

Dür­kopp. — 1° Henny Por­ten zendt hare photo gra­tis, maar nu dat de mark­koers zoo laag staat kunt U er gemak­ke­lijk een briefje van 100 mark bij doen. Moeie­lijk te zeg­gen wan­neer U ant­woord zult ont­van­gen.

2. Mary Pick­ford zendt hare photo gra­tis. Adres: Hol­ly­wood (Cal.) U.S.A.

3° William S. Hart is gehuwd met Wini­fred Wes­to­ver. Zendt zijne photo gra­tis. Adres: Bates and Effies­treets, Hol­ly­wood (Cal.) U.S.A.

Jim. — 1° Luciano Alber­tini is de Fransche taal éen wei­nig mach­tig. Zendt door­gaans zijne photo. Adres: Frie­drichs­trasse, 12. Ber­lin, 48, (Duit­schl.).

2° Maciste (zijn ware naam is Ernesto Pagani). Adres: U.C.I., 51, Via Mace­rata, Rome (Ita­lië).

3° Al de opge­ge­ven fil­mar­tis­ten zen­den hunne photo.

Won, waaf, was. — 1° Die artis­ten zen­den hunne photo.

2° Die kwes­tie is ter stu­die.

3° De naam der ver­tolks­ter door ons opge­ge­ven, is de juiste, daar wij der­ge­lijke inlich­tin­gen rechts­treeks uit het Stu­dio ver­kri­j­gen.

Anna Cool. —. 1° U kunt een abon­ne­ment nemen op «Too­neel­we­reld». Per jaar: fr, 22.50. Daa­rin zult ge al het gewen­schte nieuws vin­den.

2° U kunt de pho­to’s dezer artis­ten in de Fransche taal vra­gen. Zij zen­den ze gra­tis. De brie­fom­slag met 0,50 fr. post­ze­gel fran­kee­ren.

Goed­hart, — Indien u aldaar fami­lie­le­den hebt wonen, is het beste aldaar uwe kans te gaan beproe­ven; u zult er veel meer geluk heb­ben dan hier.

€ CINEMA WERELD »

C. Beer­naert. — 1° Voor­loo­pig is er nog niets v

2° In welke film hebt u deze artiste gezien

Scboone Bloem. — Denkt u pho­to­gemsch te zijn?

Terry. —- 1° Frank Mayo. Adres: 7018, Frank­lin Ave­nue, Los Angeles (Cal.), U,S.A.

2° Viola Dana. Adres: 7070, Frank­lin Ave­nue, Los Angeles (Cal.), U.S.A.

3° Harry Carey, zendt zijne photo. Adres: Uni­ver­sal Stu­dio, Uni­ver­sal City (Cal.), U.S.A.

Eddy. — 1° George Walsh. Adres: C/O Raoul A. Walsh, Great Neck, Long Island, New-York, (U. S. A.).

2° Pris­cilla Dean. Adres: Uni­ver­sal Stu­dios, Uni­ver­sal City (Cal.), U.S.A.

3° William Rus­sell draait zeker nog. Adres: Fox Stu­dio, 1401, Wes­tern Ave­nue, Los Angeles (Cal.) U.S.A.

V. Steen­brug­gen. — Pho­to’s in orde.

Artho Peel. — 1° U kunt u eens wen­den tot de Belga Film, 37, Bar­thé­lémy Laan, Brus­sel.

2 «Over­win­nen of ster­ven» hoofd­ver­tol­ker van dien film was: Eddy Polo.

Geor­gette. — De heer Franck is de uit­ge­ver van het blad en niet de cine­ma­re­dak­teur, dit is de reden waa­rom er over uw schri­j­ven nog geen gewag is gemaakt gewor­den. Gelieve naam en adres te doen ken­nen.

Eva Novak. — 1 Dat u een ledige omslag van Pris­cilla Dean ont­vingt, ligt hie­rin dat de photo onder­weg ver­suk­kelde.

2 Of die artis­ten een brief zul­len beant­woor­den, valt af te wach­ten. Hunne photo zen­den ze in ieder geval.

3° In «Maman» werd de rol van Jan, als kind, ver­tolkt door Jerry Devine, en 20 jaär later, door John­nie Wal­ker; de rol van Isa­belle, door Vivienne Osborne.

N. B. — Ver­ne­men met genoe­gen dat u twee pho­to’s ont­vingt van Fer­di­nand Her­mann, twee van Blanche Sweet, twee van Miriam Bat­tista, eene van Liane Haid en van Peggy Jean.

De Hoop. — Komt ons Zater­dag, 21 dezer, rond 1 1/2 ure op ons bureel, Korte Gas­thuiss­traat, cens spre­ken.

Vinck. — 1“ Lil­lian en Doro­thy Gish zijn geen twee­ling. Lil­lian is gebo­ren op 14 Octo­ber 1896, en Doro­thy, op 11 Maart 1898.

2° Pau­line Starke, is op 10 Januari 1900 gebo­ren. Adres: Select Pic­tures, 729, Seventh Ave­nue, New-York City (U.S.A.).

3 Den­ke­lijk zal hij in het bui­ten­land zijn; nemen inlich­tin­gen.

Fischlin (B.A.C.). — 1 Carl Laemmle is rond de vijf­tig jaar oud.

2 Rai­ce­vitch. Adres: C/O U.C.I., 51, Via Mace­rate, Rome (Ita­lië), zendt zijne photo.

3 Of dé arti­kels over cinema van dit. dag­blad allen waa­rheid bevat­ten? Nu, van een eve­naaste willen we geen kwaad zeg­gen maar moe­ten u toch om uw opmerk­zame geest geluk wens­ç­hen.

R.V.D.S.— William S. Hart. Adres: Bates and Effies Street, Hol­ly­wood (Cal.), U.S.A., zendt altoos zijne photo gra­tis.

2 Mary Pick­ford en Dou­glas Fair­banks. Adres: Hol­ly­wood ((Cal.), U.S.A. zen­den ins­ge­lijks hunne photo gra­tis.

Jane Novak. — 1° Jean Devalde. Adres: 31, Bou­le­vard de Strass­bourg, Paris.

2° Mösjou­kine. Adres: 31, rue Greuze, Paris.

3° Jane Grey. Adres: 5, rue du Colo­nel Renard, Paris.

Kno­botsby. —- «De vrouw van den Pha­rao» is een Duit­scha film.

2 De rol van «Theo­nis», in «De vrouw van den Pha­rao» werd ver­tolkt door Dagny Ser­vaes. Adres:

Grü­ne­wald­strasse, 6 a Ste­glitz (Duit­schland), Ik eene Duitsche.

Will Fox. — 1 Joê Ryan. Adres: Vita­graph Stu­dios, 1708, Tal­mad­ges­treet, Los Angeles, (CaL), U.S.A.

2 House Peters. Adres: Uni­ver­sal Stu­dios, Uni-vei'sal City (Cal.), U.S.A.

3 Ses­sue Haya­kawa. Adres: Haworth Pic­tures, 5341, Mel­rose Ave­nue, Los Angeles (Cal.), U.S.A.

N. B. — Er wor­den per week maar drie vra­gen beant­woord.

Laura B. — In tegens­tel­ling met wat dit plaatr selijk dag­blad beweerde, als zou het adres van Wal­ter Hiers zijn in de Uni­ver­sal Stu­dios, kun­nen wij deze mede­dee­ling in haar geheel logens­traf­fen; zijn adres is: Para­mount Stu­dios, 6284, Selma Ave­nue Hol­ly­wood (Cal.), U.S.A.; is zelfs nooit aan de Uni­vei’sal ver­bon­den geweest.

Mana Levants. —• De photo van Wal­lace Reid is op ons bureel ver­kri­jg­baar aan den prijs van fr. C.50 oer photo.

Willen is kun­nen. — 1 Denkt u pho­to­ge­niscb te zijn?

2 De meeste Fransche film­maat­schap­pi­jen doe» dit.

3° Meer dan onwaar­schi­jn­lijk.

Nemo.

N. B. . . Vra­gen ons toe­ge­ko­men na Zon­dag, wor­den steeds in het eerst­vol­gend num­mer beant­woord.

DE STRIJD TEGEN DE TAK­SEI

De Verhuur­ders en Uit­ge­vers oom films heb­ben, op 25 Januari 1923 bes­lo­ten:

de bekende dagorde van het lomi­teit tot ver­de­di­ging der belan­gen van de open­bare ver­ma­ken goed te geu­ren en te steu­nen.

Uit hunne belan­grijke dagorde ont-lee­nen wij het Vol­gende:

« Bewust dat al de belan­gheb­ben­den » in de fil­min­dus­trie hun grach­ten moe-n ten Veree­ni­gen om de voor­ge­no­men » werks­ta­king te doen geluk­ken;

» Bes­lui­ten ieder per­soon­lijk geen » film te leve­ren gedu­rende de werksta-n king en later uits­lui­tend hun pro­gram-» ma’s voor te behou­den aan die­ge­nen, » welke hun zalen zul­len ges­lo­ten heb-» ben;

» Aan­vaar­den tevens hunne » ten op te schor­sen tot het einde Van » de werks­ta­king en geen /fon­fraf af » te slui­ten later dan 30n April 1923. »

Het volk heeft recht op goed­koo­pev onts­pan­ning. Daa­rom hopen wij dat de Voor­ge­no­men werks­ta­king niet zal door­gaan, omdat de Regee­ring het onzin­nig tak­sen­siel­sel zelf zal sta­ken VÓ6t 50n April 1923.

« CINE­MA­WE­HELD »

ONZE CINÉ-ROMANS De Ver­bor­gen­he­den & & & & van Parijs

(Les Mys­tères de Paris)

Groot Avon­tu­ren-drama naar het beroemde werk van Eugène Sue, en naar den film der Pho­céa. Vlsamsche bewer­king van Ed. Neorg.

(14e Ver­volg)

Mevrouw d’Har­ville beefde over het gansche lichaam; een oogen­blik dacht zij er aan om terug te kee­ren; zij waagde eene uiterste poging en ging de trap­pen op.. Welk was hare ver­ba­zing niet, toen zij op het eerste ver­diep geko­men, zij zich vlak tege­no­ver Prins Rodolphe bevond; deze stak haar eene heure in de hand en zegde sul:

« Uw echt­ge­noot weet alles, hij volgt u... »

Op dit oogen­blik hoorde men de stem van Madame Pipe­let vra­gen:

« Waar gaat gij naar toe, mijn­heer? »

« Hij is het! » ver­volgde Rodolphe ter­wijl hij haar naar de trap­pen van de tweede ver­die­ping drong. « Ga naar het vijfde ver­diep, daar woont de arme fami­lie Morel, breng hen hulp! »

Gerucht voor zijne deur hoo­rende, kwam Charles Robert naar bui­ten, maar Rodolphe duwde hem terug naar bin­nen, zich zelf met den kom­man­dant bin­nen slui­tende, op het oogen­blik dat de Mar­kies de deur voor­bij ging.

« Mijn­heer, wat beteekent dit? » vroeg Robert.

« Houdt u stil. » mom­pelde de Prins.

Eensk­laps hoorde men een gerucht als van een lichaam dat de trap­pen afrolde.

« De onge­luk­kige heeft haar ver­moord! » riep Rodolphe.

« Ver­moord!... Wie?... Maar zeg mij toch, mijn­heer, wat er gebeurd? »

Zon­der te ant­woor­den opende Rodolphe de deur en zag de kleine Tor­tillard voor­bij loo­pen met de beurs in zijne hand welke hij aan Mevrouw d’Har-ville gege­ven had. Men hoorde de lichte stap van do Mar­kie­zin, gevolgd van die van haar echt­ge­noot, welke hun weg naar de vijfde ver­die­ping ver­volgde. Niet begri­j­pende hoe die beurs in het bezit van Tor­tillard kwam maar een wei­nig gerust ges­telo, / zegde de Prins tot Robert:

« Ver­laat deze plaats niet voor 1 uur, mijn­heer; M. d’Har­ville weet alles; hij volgt zijne vrouw naar boven. »

« Oh, mijn God, mijn God! » riep Robert, «Wat gaan zij daar boven doen? »

« Blijf hier tot dat de por­tiers­ter u komt ver­wit­ti­gen » ver­volgde Rodolphe zon­der op de vraag van Robert te ant­woor­den; daa­rop ging hij naar bene­den.

« Madame Pipe­let » zegde de Prins, « wilt gij mij een groo­ten dienst bewi­j­zen? » en hij legde 5 Louis in de hand der por­tiers­ter. « Wan­neer die dame naar bene­den komt, vraag haar hoe de fami­lie Morel het maakt. Zeg haar ook dat zij een goed werk ver­richt met die onge­luk­ki­gen ter hulp le komen zooals zij de laatste maal beloofd had. » Madame Pipe­lèt bezag Rodolphe en het goud met ver­ba­zing.

« Hoe, mijn­heer... dit geld is voor mij? En deze dame is niet bij den kom­man­dant? »

« De heer die haar volgt is haar echt­ge­noot. Begri­jpt gij nu? »

« Ik hoor hen, kom bin­nen. »

Rodolphe ging in de loge. M. en Mevrouw d’Hat ville kwa­men naar bene­den. De Mar­kies gaf de?-i aan zijne vrouw; deze was kalm maar zag zeer bleek.

« Welnu, mevrouw, gij hebt deze arme lie­den gezien? Oh, goede God, wat een goed werk gij gedaan hebt met hen te hel­pen. Men kan voor deze fami­lie Morel niet genoeg doen. » riep madame Pipe­let,

« Een engel! Zij is een engel!... Welke las­ter! »

« Een engel, ja, dat is zij! Een engel van God gezon­den! » ver­volgde do por­tiers­ter.

De Mar­kies en zijne echt­ge­noot ver­trok­ken.

« En nu kunt gij den kom­man­dant ver­wit­ti­gen » zegde Rodolphe tegen madame Pipe­let.

De por­tiers­ter deed wat haar gezegd werd; op het oogen­blik dat die kom­man­dant het huis ver­liet kwam er Tor­tillard bin­nen.

« Heeft Chouette nog niet naar mij komen vra­gen? » vroeg de kleine aan madame Pipe­let.

« Neen, klein mons­ter, waa­rom? »

« Om mij mede naar den bui­ten te nemen... Ah '. daar is zij i neen rij­tuig! »

En wer­ke­lijk, door de rui­ten van het rij­tuig zag men de trek­ken van Chouette. Zij deed tee­ken aan Tor­tillard en de kleine stapte in. Chouette was niet alleen. In een hoek zat de Maître d’école gedo­ken, gewik­keld in een oude man­tel; zijne uit­ge­doofde oogen gaven een zon­der­linge glans aan zijn ake­lig gelaat, ver­wron­gen door de koude.

« Alloh, kleine schelm, ver­berg u tus­schen de bee­nen van mijn man, daar door zult gij hem >-er-war­men. » zegde Chouette.

« En nu, Chouette, naar de hoeve van Bouqu‘ val, hiet­waar? Ge ziet dat ik een rij­tuig kan voe ren, lie? »

Deze vraag werd gedaan, zooals men ziet, door een mede­plich­tige.

« En spoed u! » riep de Maître d’école, « wij moe­ten dezen avond de kleine nog in onze macht heb­ben! »

Het rij­tuig ver­liet de rue du Temple.

Twee uren later, de avond viel reeds, hield men stil aan een weg welke naar de hoeve leidde alwaar Fleur-de-Marie zich onder de hoede van Madame Georges bevond.

Eene beloo­ning

De kleinste zaken in de pro­vin­cie mal­ten de grootste opschud­ding. Zoo zag men de inwo­ners van Isle-Adam in groe­pen staan pra­ten over eene nieuwe been­hou­we­rij welke zich opende in de nabi­j­heid der kerk. In de win­kel zag men een gast welke al zin­gende zijn werk verichtte. De uits­tal­lin­gen waren voor­zien van prach­tig versch vleesch.

Twee man­nen, per rij­tuig van Parijs komende, tra­den in den win­kel. De eene was Murph, gansch gene­zen van zijne wonde. De andere was Chouri-neur, bijna onken­ne­lijk door de nieuwe klee­ding en de veran­de­ring welke zich op zijn gelaat voor­deed.

X Op mijn woord, jon­gen, het was een lange weg en eene bij­tende koude. »

« Wel, mijn­heer Murph, daar heb ik niets van opge­merkt... ik ben meer dan tevre­den... en dan de vreugde... dit alles ver­warmt!... »

« Wat wilt ge zeg­gen? »

« Gis­te­ren zijt ge mij aan mijn werk, aan de taai Saint-Nico­las, komen opzoe­ken... Ik had u niet meer gézien sinds dien ake­li­gen nacht, ge weet wel... met. de Maître d’école?... »

« Maar gij zelf, Chou­ri­neur, zijt niet meer terug geko­men in de Allée des Veuves, waa­rom niet? »

€ CINE­MA­WE­RELD »

« Wel, mijn­heer Rodolphe heeft mij niet meer gevraagd. Ik dacht dat hij mij niet meer noo­dig had... Maar spre­ken wij daa­ro­ver niet... Gij hebt hebt mij mee geno­men naar hier... ik zie hier eene been­hou­we­rij... »

« Ja, mijn joïi­gen, zij behoort aan een mij­ner vrien­den, wij gaan ze eens bezich­ti­gen... »

« Het zicht ervan herin­nert mij aan mijne jeugd. »

De beide man­nen bezoch­ten het huis van onder tot boven en terug bene­den geko­men, zegde Murph:

« Die vriend van mij is een geluk­kige kerel. Dit huis en zijne toe­be­hoor­ten is zijn eigen­dom zon­der te spre­ken van het lig­gende geld. Hij is 38 jaren oud, sterk als een stier en heeft eene goede gezond­heid... Kom, wij gaan nu naar den per­soon die in de been­hou­we­rij u eene plaats zal geven. »

« Mij eene plaats geven? » a Ja. »

« Een oogen­blik, mijn­heer Murph, ik moet dit aan u zeg­gen maar ook aan mijn nieuwe baas: dat ik op de galeien geze­ten heb... »

« Komaan! ï lachtte Murph.

Zij gin­gen naar boven, eene deur ging open en zij bevon­den zich plots in tegen­woor­di­gheid van Rodolphe.

« Mijn goede Murph, laat ons alleen. » zegde deze.

« Bravo! Wat ben ik blij u weer te zien, mijn­heer Rodolphe!... of lie­ver mon­sei­gneur!... » riep Chou­ri­neur.

« Goe­den dag, mijn vriend, het is mij aan­ge­naam u hier voor mij te heb­ben! » ant­woordde Rodolphe ter­wijl hij de hand uits­tak.

« Maar mon­sei­gneur... »

« Steeds mijn­heer Rodolphe, Chou­ri­neur. s « Welnu, mijn­heer Rodolphe, ver­geef mij u niet meer te heb­ben bezocht na dien nacht met de Maître d’école, maar gij had mij niet meer noo­dig, niet­waar? »

« Ik ver­geef u » lachtte Rodolphe; « mijn­heer Murph heeft u dit huis laten zien? »

« Ja, mijn­heer Rodolphe. Schoone win­kel, prach­tige been­hou­we­rij, dit moet ik zeg­gen. En mijn­heer Murph zegt mij dat ik hier kan wer­ken? » ic Beter dan dat, mijn jon­gen. Gansch dezen eigen­dom, met been­hou­we­rij en al en dan daar­bij nog een groote som in deze brie­ven­tasch, is voor­taan uw eigen­dom. »

Chou­ri­neur was een en al ver­ba­zing, bracht de hand aan het voo­rhoofd en barstte toen uit:

« Wat?... Dit is... dit is... mijn eigen­dom? »

Chou­ri­neur zonk op een stoel, krabte zich het hoofd, sloeg de oogen neer, maar bleef spra­ke­loos.

« Ik?... Ver­dien ik dit? » riep Chou­ri­neur plots.

« Zeker... Van af uwe jeugd ver­la­ten, overge leverd aan alle kwade drif­ten, 15 jaren opges­lo­ten in het bagno, ellende en hon­ger gele­den en niet­te­gens­taande door de omstan­di­ghe­den gedre­ven tus­schen alle soort kwaad­doe­ners, zijt ge eer­lijk geble­ven. Meer, gij hebt wroe­ging getoond voor de daad welke u o-p de galei bracht. »

Deze een­vou­dige woor­den waren bij Chou­ri­neur eene nieuwe bron van ver­ba­zing. Hij bezag Rodolphe met eene diepe dank­baa­rheid.

« Maar, mijn­heer Rodolphe, zoo iets is ónmo­ge­lij­ker zijn andere arme lie­den die gansch bun leven braaf geble­ven zijn en die... »

« Dit weet ik, mijn jon­gen, en voor velen heb ik reeds gedaan het­geen ik voor u doe, maar u ben

ik eene per­soon­lijke erken­te­lij­kheid schul­dig. » Rodolphe nam de hand van Chou­ri­neur en ging ver­der:

« Ik spot nim­mer met het goed gedrag van een braaf en eer­lijk man. Ik zweer bij mijn eer dat hier alles uw eigen­dom is en dit een bewijs is mij­ner erken­te­lij­kheid ten uwen opzichte. » Chou­ri­neur bezag een oogen­blik zijn bes­cher­mer hij twi­j­felde nu niet meer aan de waa­rheid en zegde diep bewo­gen:

« Ik geloof u, mijn­heer Rodolphe, ik dank u zeer en al wat ik kan zeg­gen is dit: Dat ik nooit een arme mensch aan zijn lot zal over­la­ten, maar hel­pen met al het moge­lijke. »

« Goed, mijn jon­gen! »

En nog­maals drukte de Prins har­te­lijk de hand van den gewe­zen galei­boef.

XVI

Eerste Boe­te­doe­nin­gen.

Dien avond zat Madame Georges met de goede abt van Arnou­ville in de groote bene­den­zaal der hoeve van Bou­que­val wan­neer plots Fleur-de-Marie bin­nen kwam.

« Van waar komt gij, mijn kind? » vroeg Madame George.

« Van de zaal waar het fruit bewaard wordt. »

« Mijn­heer de abt, gij moest deze zaal eens bezoe­ken » zegde Madame Georges, « gij kunt niet geloo­ven met wat zorg Marie al dit fruit rang­schikt. »

De abt bezag het meisje glim­la­chend en ant­woordde:

« Ja, ik heb reeds de mel­ke­rij bewon­dert welke, zij zoo flink bes­tuurt en zeker zal ik één dezer \ dagen eens naar het fruit komen zien... Maar nu is de zon reeds onder en zult gij mij niet meer naar de pas­to­rij kun­nen ver­ge­zel­len. Een der knech­ten kan mee gaan. »

« Mijn­heer de abt, ik zal den­ken dat gij boos op mij zijt indien ik u niet vol­gens gewoonte mag bege­lei­den. » weder­voer Marie.

{Wordt voort­ge­zet.)

ONZE FILM-STER WED­STRIJD

Uit­ge­deelde deel­ne­ming­sbul­le­ti­jns van 12 tot 18 Januari 60.000

19 tot 26 Januari 75.000

27 Jan. tot 1 Febr. 50.000

2 tot 8 Febr. 5.000

Totaal 235.000

Als ge het woord

aan de deur van een Kinema ziet staan9

treedt dan bin­nen en ge zijt zeker een aan­ge­naam oogen­blik door te bren­gen

S* CIU nwo - S« MUIS CINE­Mi­TO­GRi­rilE

Uit­ges­chre­ven door liet week­blad TOO­NEEL­WE­RELD .. Orga­nisé par l’Heb­do­ma­daire TOO­NEEL­WE­RELD ..

I. Aan -wlelke bloem geeft U de Voor­keur?

A quelle fleur don­nez Vous la pré­fé­rence?

Met hoe­Veel stem­men zal de Eerste Bel­gische Film­ster geko­zen vJor­den?

Avec com­bien de Vois sera élue la pre­mière Etoile Ciné­ma­to­gra­phique Belge?

3- VJelk zal Vol­gens U de alge­meene rang­schik­king zijn, hoe­Veel stem­men zal elk der acht kan­di­da­ten beko­men?

Quel sera d'après Vous le clas­se­ment géné­ral, et com­bien de Voix obtien­dra chaque concur­rente?

Alge­meene rang­schik­king - Clas­se­ment géné­ral AAN­TAL STEM­MEN NOMBRE DE VOIX,

'Z.​ie keer­zi­jde - >Joir au Versa

BANK CRÉ­DIT POPU­LAIRE

I en wer ken do Maat­schap­pll - - Stat­le­pleln. ANT­WER­PEN

Alle Bank­ve­rhan­de­lin­gen

Lce­ningcn op stad­slo­ten en andere waar­den

Aan­koop en ver­koop van Publieke fond­sen en

andere wa.​mlen

Cheks op alle lan­den - Hypo­the­ken

Krftüiötope­nin­gen Voo» schol t*-n Om koop­wa­ren

GKLD­PLAAT­SIN­GEN: Loo­pende reke­mag 3 50 o

spaar­kas 4 00 o/o

Plaat­sin­gen op ter­mijn van 5.25 tot So

intrest ‘sjaars vol­gens ter­mijn, a HAND­KOF­FERS VAN AF IO Fr. 'S JAARS

Suroe­len open van 9 tot 12 en van 2Vi tot uur

Naam JSh den deel­ne­mer Notr< du par­ti­ci­pant Adres

Adresse

Dui­de­lijk in-Oul­len en ten­den onder moto „FILM­WED­STRIID” aan „Too­neelv­le­reld” Post bus 47 Ant­wer­pen I of te bes­tel­len op ons bureel: Korte Gas­thuiss­traat, 16, Ant­wer­pen-EnJoer dûment rem­pli sous la motion „CONCOURS CINÉ­MA­TO­GRA­PHIQUE" à „Too­neel-vJe­reld” Boîte Pos­tale 47 Anvers I ou à remettre à nos bureaux; Courte rue de l’Hô­pi­tal, 16 à Angers