AU BON COIN

A. VAN OSTA

39 - 41 rue Carnot straat — rue Dambrugge straat, 1

Grande spécialité

VETE­MENTS sur MESURE

et de

la belle CON­FEC­TION

à des PRIX défiant toute con­cur­rence

Best gek­end huis der stad

voor GEMAAKTE en op MAAT TE MAKEN kleed­eren voor

HEEREN. JON­GELIEDEN en KINDEREN

AU BON COIN

jBB

Ven­dredi Samedi

Vri­jdag Za­ter­dag

* Pro­gramme 21 Speel­wjzer r

no Di­manche no Lundi lo jan­vier Jeudi« février "O Zondag Maandag Jan­u­ari Don­derdag » Feb­ru­ari

1. Eclair-Jour­nal

Ac­tu­alités sonores

2. Quand le chat dort

Dessn animé sonore

3. La Mi­gra­tion des Pois­sons

Doc­u­men­taire du ser­vice sei nt.​fique de l’U, F A.

1. Eclair-Nieuws­berichten

Ak­maliteiten up den klank­film

2. Als de Kat slaapt

Klank­teeken­film

3. Viss­chen als voort­trekkers

Doku­men­tarische film va de kuituur afdeel­ing der U. F A

Dis­ques PA HL.​OPMON B- Qrarn­mofo >n,Halen

UN RÊVF BLOND EEN BLONDE DROOM

5. Un Rêve Blond 4. Een Blonde Droom

Fan­taisie mu­si­cale Ee v lk­stuk met muziek

Pro­duc­tion Pro­duc­tie

ERICH POM­MER

Scénario: Gegeven :

W REISCH & B. WILDER

Adap­ta­tion française Fran­sche be­w­erk­ing

Bernard ZIM­MER

Musique: Muziek :

Werner R. HEY­MANN

Prises de vues: Zich­top­name :

O. RITT A U & K. TSCHET

Réal­i­sa­tion: Ver­wezei lijk­ing :

Paul MAR­TIN

Su­per­vi­sion: Al­ge­meene kun­stlei­d­ing :

André DAVEN

Decors: Scher­men :

Erich KET­TEL­HUT

Prises de sons: Klankop­name :

Fritz THIERY

DRAMA­TIS PER­SON/«

JoU-Jou . Lil­ian HAR­VEY L’Af­freux - De leel­ijkc . Pierre Piérade

Mau­rice I Henry Garat Mer­ry­man .... Robert H asti

Mau­rice 11 Pierre Brasseur Son Secrétaire • Zijn Sec­re­taris Charles Redgie

Cœur d’Ar­tichaut . Claire Fran­conay Le (De) portier . Charles Lor­rain

Un Rêve Blond Een blonde Droom

Mau­rice et Mau­rice sont deux co­pains, deux joyeux garçons. Laveurs de car­reaux pen­dant la journée, Mau­rice et Mau­rice ramènent le soir leurs grandes échelles, leurs seaux et leurs vélos, vers le coin de ban­lieue où ils habitent dans deux vieux wag­ons désaf­fectés.

Le sort les fait ren­con­trer une jeune fille blonde, Jou­jou, une pau­vre pe­tite, sans toit, sans ar­gent, sans abri, et qui a été dépouillée de ses économies par un es­croc. L’es­croc avait promis de lui faire faire du cinéma à Hol­ly­wood. Pris de pitié, nos deux amis re­cueil­lent la char­mante Jou­jou.

Deux coqs vi­vaient en paix, une poule survint... c’est l'éter­nelle his­toire: Mau­rice et Mau­rice sont tombés tous deux amoureux de Jou­jou... et voilà la guerre allumée.

Désireuse d'éviter un drame, la pe­tite Jou­jou s’en­fuit. Elle va trou­ver le véri­ta­ble imprésario dont son es­croc avait usurpé le nom et lui présente un « numéro » si séduisant, que l'autre l’en­gage immédi­ate­ment.

Mais les deux Mau­rice, qui l'ont suivie, sur­gis­sent à ce mo­ment et la sup­plient de fes­ter. C’est l’un deux qui par­tira à la place de Jou­jou pour Hol­ly­wood... comme secrétaire de l’imprésario, tan­dis qu elle restera en Eu­rope avec le Mau­rice secrètement préféré.

Mau­rice en Mau­rice zijn twee vrien­den, twee vroolijke jon­gens.

Beide zijn ruiten­wass­ch­ers. — 's Avonds, na.​de dag­taak, kan men ze met lad­ders en em­mers zien fi­et­sen naar de voorstad, waar zij in twee oude woon­wa­gens hun «Heimat» hebben in­gericht.

Het to­e­val brengt een jong blond meisje op hun lev­ensweg: Jou­jou, een arme kleine, zon­der on­der­dak, zon­der geld, zon­der steun en die haar laat­ste spaarpen­nin­gen kwi­jt­speelde in de han­den van een af­trugge­laar. Deze laat­ste had be­loofd van haar een film­star te maken aan den glanzen­den hemel van Hol­ly­wood!

Mau­rice 1 en Mau­rice II, even mee­warig van aard, moeten niet lang over­we­gen: Jou­jou zal bij hen een dak boven het hoofd voe­len!...

Doch zie, beide wor­den smoor­lijk ver­liefd op het schat­tige vrouwtje... Meer is er niet noodig om oor­log te maken!

Jou­jou wil echter een drama voorkomen en vlucht weg. Zij gaat den « echten » im­pre­sario op­zoeken en brengt een zóó aantrekke­lijk num­mer voor dat zij zon­der meer wordt geëngageerd.

Maar de twee Mau­rice s hebben ze gevolgd en smeeken ze te bli­jven. Een van beide zal in de plaats van Jou­jou naar Hol­ly­wood vertrekken, als sec­re­taris van den im­pre­sario, ter­wijl zij in Eu­ropa bli­jven zal... met den Mau­rice voor wien haar hartje wat sneller klopte...

Les qua­tre chan­sons du film: De vier gezan­gen uit den film:

Marche des Laveurs de Car­reaux — Je ne sais Un’ fois qu t’as com­pris! —- Pas d’pro­priétaire Paroles de BERNARD ZIM­MER Wo­or­den van BERNARD ZIM­MER

Musique de WERNER R. HEY­MANN Muziek van WERNER R. HEY­MANN

Sont en vente dan» 1* »alle à fr». 8,— Zijn te koop in de zaal aan fr. 8,— per

pièce, chant et piano. »tuk, »ang en klaviar.

TAV­ERNE DU

Paor­Roal

RENOMMÉE POUR SES

BIÈRES

ANGLAISES

SPÉCIALITÉ DE

VIEUX PALE-ALE

Les Récep­teurs

Stromberg Carl­son

seront pour vous une révéla­tion de tout ce que la radio peut

don­ner comme pureté de récep­tion et de qualité mu­si­cale.

Pour nous per­me­t­tre de four. ir aux dil­let­tanti, ces mer­veilleux in­stru­ments de vraie musique, à des prix aussi modérés, nous avons décidé de fournir di­recte­ment du pro­duc­teur, dont nous sommes les délégués, aux am­a­teurs.

De­man­dez le cat­a­logue il­lustré N° 2i ou venez en­ten­dre les

Stromberg-Carl­son

dans notre au­di­to­rium.

ROThER­MEL COR­PO­RA­TION S. A.

27, Quai du Com­merce, 27 BRUX­ELLES

LIL­IAN HAR­VEY

Ge­boren den I9n Jan­u­ari te Lon­den. Nog als kind kwam zij naar Berlijn. Mary Zim­mer­man lei­dde ze op als danseres, waarna zij haar stud­ies voortzette in Wee­nen. Richard Eich­berg ont­dekte ze in een ... re­vue-en­sem­ble voor den film. «De Kuis­che Suzanna », « Prinses Troe­lala » en « De Dolle Lola » waren doorslaande suc­cessen voor haar. In 1928 trok zij naar Lon­den, waar zij 2 films draaide, o.a. « Een Nacht in Lon­den ». Nog het­zelfde jaar werd zij door de Ufa ver­bon­den en waar zij snel een wereld­beroemd­heid werd, welke de spreek­film nog ver­g­rootte. Men herin­nere zich maar « Liefde-wals », « Dé Weg naar het Paradijs »,

« Het Kon­gres danst », « De jon­gen en het meisje », « Quick » en nu « Een Blonde Droom » — als enkele tuss­chen vele — en in welke films zij zoowel de Fran­sche en de En­gelsche ver­sie draaide als de Duit-sche.

Haar laat­ste film is ge­weest « Het Tes-tmeant van Markies von S. ». Nu is zij naar Hol­ly­wood vertrokken, om al­daar haar geluk (?) te gaan be­proeven.

In tegen­stelling met wat wel eens is be­weerd, is zij geen­szins de echtgenoote van Willy Fritsch, die nog al­tijd vri­jgezel is...

HENRY GARAT

3 Maart is de ge­boortedag van dezen pop­u­lairen Fran­schen artist. Echte Par­i­jzenaar, kwam hij als tooneel­speler reeds vroeg naar den stom­men film, doch zijn op­gang is vooral be­gonnen met den spreek­film en sinds hij op­trad in «De Weg naar het Paradijs». En bi­j­val vol­gde toen op bi­j­val met « Op Hee­ter­daad », « Het Kon­gres danst », en dit jaar « De Jon­gen en het Meisje » en « Een Blonde Droom ». Henry Garat is een dier­ge­nen waar­van nog zeer veel te verwachten is.

Dis­ques de gramoph. Gram­mo­foon­platen

A. — Chant A. — Zang LIL­IAN HAR­VEY Par­lophone 22.938 Je ne sais. — Plus de pro­priétaire. Odéon 166.559 Quelque part dans un coin. Plus de pro­priétaire. HENRY GARAT, ac­com­pagné par le jazz Ufa — begeleid door de Ufa-jazz. Poly­dor 522.378 Je ne sais. — Plus de pro­priétaire. Poly­dor 522.379 Tou­jours con­tent. Une fois qu’ t’as com­pris. B. — Or­chestre B. — Or­test Par­lophone 85.415 Marche des Laveurs de Car­reaux Une fois qu’ t’as com­pris par l’or­chestre Par­lophone, avec re­frains chantés — door het Par­lophone-ork­est, met gezon­gen re­freinen. Crys­tal 5385 Marche des Laveurs de Car­reaux. Mon bel es­poir. Poly­dor 52390 Une fois qu' t'as com­pris par l’or­chestre de bal musette Car­rara door het dan­sork­est Car­rara Poly­dor 522.375 Je ne sais. — Tou­jours con­tent. Poly­dor 85.401 Je ne sais. Il était une fois une valse. Valse par B. von Geczy et son or­chestre. Wals door B. von Geczy en zijn ork­est. Sal­abert 3207 -’lus de pro­priétaire. — Mon bel es­poir. Par Roland Dor­say et ses cadets. Door Roiand Dor­say en zijn «jon­gens».

I DE VOL­GENDE WEEK

VIC­TOR B OUCH ER

HENRI LÉVRIER

Si­mone CER­DAN DE Mady BERRY

Gisèle Mme Bour­jeon

HF] Hin 1 h un

Vic­tor GAR­LAND WI­JN­GAARD Jean DAX

Jack Il lUl­lUl­l­l­lltU Hu­bert

DES

Jacque­line MADE Maod­miliène MAX

Yvonne H F! R R R N Aline

Een bli­jspel Een

spet­terend van aan­ge­name

geestigheid be­w­erkt naar het beroemde bli­jspel van ontspan­ning

— ROBERT de FLERS & —

Een film kri­oe­lend Fran­cis de CROIS­SET De kod­dig­ste

van door toe­s­tanden, de

pret­tige vond­sten RENÉ HERVIL leuk­ste avon­turen

ATE­LIERS DE CON­STRUC­TIONS WERK­TUIG- EN

MÉCANIQUES & HY­DRAULIQUES WA­TERKUNDIGE

LOUIS DONKERS

AV­ENUE DE LA VIEILLE BARRIÈRE 34/36, OUDE BAR­REELLEI Téléph. 587,36 MERXEM Tele­foon 587.36

Puits artésiens — Puits tubés — Puits cap­tant plusieurs sources pour grand débit — Sondages — Fil­tres de défer­rage — Col­lecteurs de sable — Com­presseurs — Pom­pes — Éléva­tion et dis­tri­b­u­tion d'eau

par l'air com­primé

Hy­drophore au­toma­tique avec fil­tre Au­toma­tis­che wa­ter­houder met

de défer­rage sous pres­sion. on­ti­jz­er­ings­fil­ter onder druk

Arte­sis­che wa­ter­put­ten — Buis­put­ten — Zand­houw­ers — Borin­gen — Wa­ter-in­stal­latiën met lucht­druk, voor aile af­s­tanden en hoogten, voor kas­tee­len, villa's,

land­huizen.

Coupe-pain

MAX BOL­S1US

11, COURTE PUE PORTE AUX VACHES, 11

(En face dn Canal an Fro­mage)

Téléphone: 257.85 Chèques postaux: 777.32

Tout ce qui con­cerne le ménaqe Foy­ers "Jan Jaarsma" à Feu con­tinu Cadeaux utiles

Prix défiant toute con­cur­rence

Choco­lat

Jt?c Mott­gin

le meilleur

11 n’est per­sonne pour ig­norer que la « grande scène » des « Vi­gnes du Seigneur», le chef-d’œuvre de Robert de Fiers et Fran­cis de Crois­set, est celle au cours de laque­lle le héros de l’his­toire, en état d ébriété, avoue à son ami d’en­fance que la femme de celui-ci est sa maîtresse.

Sit­u­a­tion d’au­tant plus co­casse que le » pochard », en l’oc­cur­rence Vic­tor Boucher, qui a donné à cette sit­u­a­tion un car­actère... met­tons... clas­sique, s’agrippe à son ami, l’ac­croche à lui, ne lui épargne aucun détail de sa... détresse.

Ceux qui, au théâtre ont vu déjà Vic­tor Boucher dans cette scène, ceux qui la con­nais­sent par le truche­ment du phono­graphe, imag­i­nent aisément quelle am­pleur le cinéma peut lui ap­porter tout en la re­nou­ve­lant de la plus aimable façon. * *

Des scènes fort amu­santes ont été tournées lors des prises de vues des « Vi­gnes du Seigneur », entre autres une al­ter­ca­tion entre Vic­tor Boucher et Vic­tor Gar­land, celui-ci par­lant français et l’autre anglais.

On devine le tapage qui en résulte, cha­cun d'eux s’imag­i­nant qu’il se fera mieux com­pren­dre en hurlant plus fort que son parte­naire!!! Ejt pour résoudre

ce con­flit de lan­gage, il ne fau­dra rien moins que Mady Berry qui n’a pas trop de tout... son poids pour les séparer...

C'est dans de mag­nifiques décors de Mi. D’Eaubonne que se déroulent les prises de vues, intérieurs mod­ernes où étin­cellent le ni ciel chromé et les miroirs.

Ici et là, des bibelots stylisés, de matière curieuse, quelques pan­neaux aux lignes so­bres...

Rarement pareille per­fec­tion n’avait été at­teinte dans l’exécu­tion d’un décor très « 1932 »; sobriété et sim­plicité le car­actérisent.

Une curieuse aven­ture est sur­v­enue au cours d’une des dernières scènes des « Vi­gnes du Seigneur ».

Vic­tor Boucher, en effet, de­vait vider son verre de liqueur dans un aquar­ium de pois­sons rouges; il eut à la vider maintes et maintes fois, on le devine, et bien que le liq­uide ne fût con­stitué que d’eau teintée de curaçao, les in­for­tunés pois­sons com­mencèrent bientôt à être eux-mêmes dans les « vi­gnes du Seigneur » et à frétiller de la plus ex­tra­or­di­naire façon.

LES RI­VAUX b DE LA PISTE i

RI­VALEN DER U

ïTen BAAN t

' WEST-END

CHAUS­SURES

17, CANAL AU FRO­MAGE Tel. 28.708 Anct. PONT DE MEIR, 5

RIEN QUE DES MAR­QUES DE RÉPU­TA­TION MON­DI­ALE

DE YAVW Isegliem

BALLY 5 uisse

SWAN SHOE An­gleterre

THIERRY France

Guin­ness

vous fera du bien

Hoe men "Ren­ner’ wordt

Toen men mij naast Suzet Maïs een der hoof­drollen van den nieuwen Ufa-toon­film « Ri­valen der Ren­baan » op­droeg, was ik let­ter­lijk begees­terd. Ein­delijk kon ik dus in een waren sport­film spe­len. Mijn sport-ken­mssen in­zake wiel­ri­jder­s­ba­nen waren gelijk aan nul, doch dat maakte de op­gave des te aantrekke­lijker. De rol van den jon­gen ren­ner in zuiver-re­al­is­tis­che op­vat­ting uit­beelden, zooals be­doeld in het tooneel-werk van Fred Anger­mayer (naar het­welk deze film werd be­w­erkt) was mijn doel. Het gold vóór alles door de kracht van een jong op­ti­misme uit de beroeps-sport die el­e­menten uit te schake­len, welke zoo dik­wi­jls deze maken tot den speel­bal van louter com­mer­cieele berekenin-gen.

'Bij mijn weten wer­den reeds tal van mijn films gedraafd, waarin de zes-da­gen-ko­ersen het hoofdbe­stand­deel uit­maak­ten. Doch hier wordt het gebeuren van een fi­etser-zelf uit­ge­beeld. Met z’n drieën: Jean Bru­mier, Gabriel Mar­cil­lac en ik, moesten wij heele­maal in het ren­baan-mid­den ver­plaatst wor­den.

Vat deed onze pro­duc­tielei­der Al­fred Zeisler? Deze zocht in No­ord-Duitsch­land een heer­lijk-gele­gen ren­baan uit, waarop wij ons « zwaar » beroep kon­den aan­van­gen voor den film. Zoo sloe­gen wij onze ten­ten op in Forst i.d. Lausitz en het du­urde niet lang of onze train­ing begon, al­sook de buitenop­na­men.

Zelden heb ik mij zoo snel in een mi­lieu in­geleefd.

In den vroe­gen mor­gen begon ik met « echte » train­ing op een « echt » ko­ers-veld, met daar­bij be­hoorende « in­wrij-vers n ofte masseurs en alle an­dere « be-nood­ighe­den ».

In de tuss­chen­poos rust­ten wij wat uit in de ka bi­enen der ren­ners­baan, zooals de echte sportlui bij we­dren. Twee uren train­ing, dan op­na­men die zich ti­j­dens de twee eerste weken zoowel... tuss­chen de toeschouw­er­splaat­sen als op het loopveld af wikkelden!

D'at moest zoo, dat kon im­mers niet an­ders, want deze sport die er oogen­schijn-hjk zoo gemakke­lijk uitziet, brengt heel wat mede!

Wan­neer men in on­ver­moeibaar ge­trap achter den mo­tor­fi­ets draaft, dan merkt men eerst op hoe on­mo­gelijk het is deze in te halen. De fi­nesse van den « trainer » berust juist in het zóó bereke­nen van zijn snel­heid dat de moto steeds een tien­tal se­tion­den sneller loopt als wij.

In de eerste week was het prob­lema: zon­der vallen over de ren­baan te ger­aken. Bijna was ik daar in gelukt. Doch op het einde der week wou mijn vriend en ik enkele kam­er­aden, die op be­zoek kwa­men, eens too­nen welke fameuze « koer-sers » wij al waren.

Bij deze gele­gen­heid on­der­schei­dde ik mij ook als uit­zon­der­lijke «vlieger». Ik vloog namelijk in een 60 kilo­me­ter-tempo van mijn fiets door de lucht op de houten baan. Een « gli­jd­vlucht » met... pi­jn­lijke gevol­gen.

Ni­et­te­gen­staande dat had een «razend» sport-eergevoel ons te pakken, wan­neer, drie dagen later, de groote ren­wed­strijd werd in­gezet, in tegen­wo­ordigheid van wel de gan­sche Forster-bevolk­ing!

En na de koers vertelde mijn Part­nerin, die den kam­ploop vanaf den aan­vang vol­gde, dat wij ons als echte « sport­beze-tenen » had­den gedra­gen, tot groote tevre­den­heid van onzen regis­seur Serge de

Poligny. AL­BERT PRE­JEAN.

RÉAL­I­SA­TION VER­WEZEN­LIJK­ING

L Ede 3 Sj­vanlfe, '

SERGE DE POLIGNY

avec met

AL­BERT PRÉJEAN

jim;ger­ald

D R E A N S U Z E T MAÏS Jean­nette F E R N E Y yv Madeleine \oUlTTY A

Le cinéma et le sport!... Je n'ose pas dire qu’ils ont le même âge, mais voilà deux cham­pi­ons qui, coude à coude, — et dans le même temps, — ont con­quis la faveur pop­u­laire. Ni l’art ni la sci­ence n'en ont connu ja­mais une pareille. 11 serait vain d’épi­loguer sur la for­tune de ces deux fa­voris, à la taille desquels se mesure une époque et dans lesquels elle se retrouve...

Les in­dus­triels du film savent fort bien que la com­bi­nai­son de l’élément sportif et de l'élément cinématographique est une re­cette sûre de succès. Or, l’on aime, au cinéma, les re­cettes éprouvées...

« Ri­vaux de la piste » est un film sur le sport. Il s'ajoute à une liste déjà longue. D ne æ*ra pas 1« dernier. Dans « Le

Cham­pion » et dans « Di­rect au cœur », c’était la boxe qui était à l'hon­neur — ou au déshon­neur. Dans « Ri­vaux de la Piste », on nous trans­porte au quartier des cy­clistes...

Ce film a, d’ailleurs, toutes les qualités cinématographiques qu’on peut de­man­der à un film. 11 est copieuse­ment imagé, pit­toresque et vi­vant. On ne pourra pas lui faire le re­proche de s’in­spirer servile­ment du théâtre. Nous sommes bien, ici, au cinéma.

Le film tout en­tier a été com­biné pour nous présen­ter cette éton­nante, cette mer­veilleuse course de vélos derrière motos, qui est le grand at­trait de la pro­duc­tion.

C’est un « clou » com­pa­ra­ble — sur le plan mod am« — à h fs no *u se course de

chars de « Ben-Hur ». Le pub­lic pop­u­laire suivra les al­ter­na­tives et les péripéties de cette épreuve avec la pas­sion qu’il ap­porte aux réunions du Vél' d’Hiv’, en se dis­ant que celles-ci ne sont pas, tout compte fait, mieux... or­ga­nisées que cel-lelà. Ce que j'ai, pour ma part, admiré, c’est l’ingéniosité, l’in­stinct dy­namique et le tal­ent du met­teur en scène, M. Serge de Poligny, et la sci­ence de l’opéra­teur. Une telle réal­i­sa­tion suf­fit à classer le film. Lt la cen­sure alle­mande a cer­taine­ment obéi à cette con­sidéra­tion en le rangeant dans la catégorie des « films artis­tiques». Le di­a­logue et les chan­sons de MM. Marc Hély et Paul Colline sont vifs et di­rects. L'en­sem­ble est ex­cel­lent. C'est le fonds qui manque 1« plus.

Vous goûterez les solides et savoureuses com­po­si­tions de MM. Jim Gérald, Dtéan, Labry et Fer­nand Fabre. Vous re­gret­terez que le rôle dévolu à M. Georges Colin — re­mar­quable et puis­sant comédien que l'on n'em­ploie pas assez à l’écran — soit si court. Mlles Suzet Mais et Jean­nette Fer­ney ri­valisent de grâce. Mme Madeleine Gui­tty n’a qu’à paraître ou par­ler pour met­tre la salle en joie. Et j'ai gardé pour la fin le héros de l’aven­ture: c’est le char­mant Préjean, tou­jours égal à lui-même, plein de na­turel et d’al­lant. Je m’étonne qu’Hol­ly­wood ne nous l’ait pas en­core enlevé! 11 chante si bien la ro­mance!

CHARLES MERE.

An­niver­saire Je ve­Jette....

Il est au cinéma, une vedette qui, en quelques années, a été portée au pina­cle de la répu­ta­tion, dont la célébrité éclipse toutes les autres, dont le nom va de pair avec celui des Chap­lin et des Greta Garbo, des Dou­glas Fair­banks et des Marlène Dhet­rich. Et — prodigue! — à Hol­ly­wood, qui ne passe pas pour être un tem­ple de Charité chréti­enne, de cette jeune gloire, nul n’est jaloux: cha­cun, de­vant son succès, s’in­cline et se réjouit.

C’est une pe­tite per­sonne laide, mais in­fin­i­ment sym­pa­thique et d’une de ces laideurs spir­ituelles qui fasci­nent. Elle a des trou­vailles c'.’une co­casserie irrésistible, elle joue tous les rôles et ex­celle en cha­cun. Sans doute, ne dételle-t-on pas les chevaux de sa voiture et ne la porte-t-on pas en tri­om­phe, mais on l aime en si­lence, et c’est mieux. Elle a, fait ex­cep­tion­nel, son stu­dio à elle, qui n’a pas coûté moins de 50.000 dol­lars, et, à son ser­vice sont jour­nelle­ment em­ployées trois cents per­son­nes. E,t lorsqu’elle sort un nou­veau film, la foule s’y précip­ite d’en­t­hou­si­asme.

...​Son nom, dites-vous?... Mais, ne l’avez-vous pas deviné? 11 est sur toutes les bouches!... Micky Mouse!

Entre Mary Pick­ford et Dou­glas fair-banks, aux côtés de Char­lie Chap­lin, de Glo­ria Swan­son, de Samuel Gold­wyn, de D.-W. Grif­fith, elle est main­tenant un des mem­bres dirigeants de la United Artists Cor­po­ra­tion, un des groupes pro­duc­teurs les plus puis­sants de Hol­ly­wood.

Plus de 15.000 théâtres, par le monde, la présen­tent chaque se­maine. 172 jour­naux, par les Etats-Unis, ont créé une rubrique quo­ti­di­enne sous son égide. Un mil­lier de « Mickie Mouse Clubs » réunis­sant près d’un mil­lion d'en­fants, se réunis­sent chaque samedi pour ap­porter leur hom­mage à leur amie souris. Oh a fait des Mickie Mlouse en bois, en car­ton, en étoffe. D'es com­pos­i­teurs, des au­teurs chantent ses louanges, elle a sa place dans les re­vues de mu­sic-hall, les dis­ques de phono­graphes répètent son nom et la T. S.F. répand sa gloire. Et elle reçoit du cour­rier comme une vedette en chair et en os! La dernière chan­son à la mode à tra­vers l'Amérique est: «What? No Micky Mlouse.? What Kind of party is this? » (Quoi? Fas de Micky Mouse? Mais quelle sorte de fête est-ce donc?)

Au­jourd’hui que qua­tre bou­gies brûlent aux coins du « Errd day Cake », le gâteau tra­di­tion­nel qui célèbre les an­niver­saires, le monde en­tier souhaite à Micky Mouse longue vie et prospérité!

WRAAKNE­M­ING

Sacha Gui­try, de bek­ende Fran­sche tooneel­speler en schri­jver, is een uit­ge­spro­ken vi­jand van de film. On­langs nog luchte hij zijn gevoe­lens in be­wo­ordin­gen, die voor de « nieuwe kunst » waar­lijk niet maisch waren.

Maar de film heeft weer­wraak op hem genomen. Jaren gele­den werd namelijk een prent gemaakt, waarin Sacha Gui­try op­trad samen met Yvonne Print­emps, zijn vrouw, van dewelke hij on­langs geschei­den is.

Nu heeft een kleine Par­i­jsche cin­ema er niets beter op gevon­den, dan die oude film weer uit den vergeethoek te halen en voor te stellen.

Iedereen weet hoe gauw een film ver­oud­ert. Ook ver­maakt het pub­liek zich kostelijk, bij iedere voorstelling, ten na-deele van Gui­try, des te meer daar niet enkel de ver­tolk­ing, maar ook het sce­nario van hem is.

ETAB­LISSE­MENTS

TH I ELENS

42, RUE O/AMEGANCK, 42 14, RUE LÉOPOLD, 14

TÉLÉPHONES: 262 23 et 256.06

Achetez vos

Vins et Liqueurs

lim­i­naires

art.

le styles an­ciens et rao Jernes

— Toutes réal­i­sa­tions, cl éclairage artis­tique

- EN CON­FI­ANCE A LA MAI­SON -

Arthur En­thoven

Fondée en 1896

Rue Brey­del, 27, AN­VERS Tel. 271.92

Cham­pagnes et liqueurs fines de toutes mar­ques. Vins de toutes prove­nances.

IM­POR­TA­TIONS DI­RECTES

Reis­agentschap Voy­ages —

AV­ENUE DE KEYSER, 44, DE KEY­SER­LEI

AN­VERS-ANTWER­PEN

GLOBE

Le Globe

est une bois­son rafraîchissante d’une pureté et d’une fi­nesse in­com­pa­ra­bles.

Son goût ex­quis, son par­fum suave et sa déli­cieuse fraîcheur, lui ont valu son surnom —

L'AME DU CIT­RON

; I rÎNhniM KSKQiKffl

Onder de Eu­ropeesche film­mo­gend-heden bek­leedt Duitsch­land nog immer, zooals ten tijde van de zwi­jgepde film, de eerste plaats. Op­merkenswaardig is, wat dit be­treft, hoe weinig eigen­lijke Fran­sche films op de markt komen en hoe Duitsch­land zich als het ware gespe­cialiseerd heeft in de ver­vaardig­ing van films met twee of drie ver­sies. Te Berlijn bevindt zich op het oogen­blik een echte kolonie van Fran­sche film­spe-lers, ter­wijl toch maar bij uit­zon­der­ing Duitsche « stars » zich ver­plaat­sen naar Par­ijs.

IVLen berekent dat voor Duitsch­land de fil­muitvoer dan ook een win­st­gevende zaak uit­maakt. In 1931 zou het uit dien hoofde niet min­der dan 19 mil­lioen mark of 160 tot 165 mil­lioen frank uit het bui-, ten­land hebben getrokken, waar­van de Ufa, de groot­ste Berli­jn­sche film­firma, op zichzelf voor 1 1 mil­lioen mark in aan­merk­ing komt.

klier nu mogen eenige sta­tis­che gegevens vol­gen over de in­richt­ing van de Duitsche film­ni­jver­heid.

Sedert I92w­er­den een 5000 klank­film­pro­jek­toren verkocht, met een geza­men-{ lijke waarde van 50 tot 55 mil­lioen mark.

! In Sep­tem­ber 1932 waren 68 t.h. van de J Duitsche cin­ema’s voor de klank­film­pro-jek­tie toegerust. Op te merken valt, dat in dit ci­jfer ook de zalen medegerek­end zijn, die maar een- of tweemaal spe­len per week.

Het maken van een spreek­film kost gemid­deld 30 tot 35 t.h. meer dan een zwi­j­gende film. In 1925, dus in den bloeitijd van de stomme cin­e­matografie, wer­den 212 groot« Duitsche film« ukge­braeht; 185

Duitsch­land

in 1926; 242 in 1927. _

Het aan­tal cin­ema’s in Duitsch­land daalde van 5267 in 1928 op 5071 in 1931. Het aan­tal cin­ema’s toegerust voor de klank­film­pro­jek­tie steeg van 223 in 1929 tot 2600 in Au­gus­tus 1931 en 3532 in Sep­tem­ber 1932.

Daar in de cinéma’s er een veel groo-teré kliëri­teel is voor de goed­koope plaat­sen dan voor de dure, denkt men dat de toe­gang­spri­jzen nog zullen ver­laagd moeten wor­den, wat een weer­slag op den bloei van het heele filmbedrijf hebben kan.

An­der­sz­i­jds: uit het jong­ste ver­slag van de ’Berli­jn­sche Kamer van Koo­phan­del blijkt, dat de cin­ema-ont­vang­sten met 30 t.h. hebben afgenomen in ver­houd­ing tot verleden jaar.

EEN STA­TISTIEK OVER 1932

ln « Film-Kurier » ver­scheen een jaar­balans over de Duitsche filmvoort­bren-ging, opge­maakt door George Herzberg en waaruit wij het vol­gende overne­men:

Van 1 Jan­u­ari tot Ker­st­mis 1932 wer­den aan de Duitsche cen­suur slechts 207 films voorgelegd, wat heel wat min­der is dan

in vorige jaren: 286 in 1931, 305 in 1930, 436 in 1929, 520 in 1928, 521 in 1927, jaar waarin het hoog­ste ci­jfer werd bereikt.

In die ci­jfers be­houdt de Ehritsche voort­breng­ing natu­urlijk het leeuwe­naan­deel: 126 Duitsche in 1932, tegen 52 Ame-rikaar.sche an 29 uit an­dere Eu­ropeesche lan­den; voor 1931 was die ver­houd­ing:

148 Duitsche, 80 Amerikaan­sche, 58 uit an­dere lan­den; in 1927: 241 Duitsche, 192 Amerikaan­sche, 88 uit an­dere Eu­ropeesche lan­den.

De Film in

HOE DE REGIS­SEURS WERKEN

Voor het op­maken van de verdere sta­tistiek kwa­men alleen in aan­merk­ing de films, in Duitsche stu­dio’s (Berlijn en München) opgenomen en die reeds hun eerste voorstelling beleef­den.

127 films komen voor in de lijst tegen 137 in het vorige jaar, 148 in 1930, 170 in 1929 en 188 in 1928. Wer­den hi­er­bij te werk gesteld: 72 regis­seurs -— waaron­der 5 « kop­pels » — in 1932, 76 in 1931, even­veel in 1930, 93 in 1929, 99 in 1928.

Regis­seur Carl Boese legde de meeste bedri­jvigheid aan den dag: hij maakte in 1932 niet min­der dan 7 films, en een acht­ste in samen­werk­ing met Heinz Hill. Het jaar te voren had dezelfde regis­seur 8 films gemaakt, heele­maal alleen.

Vijf an­dere regis­seurs pak­ten uit elk met vier films: namelijk E. W. Emo, Carl Fr­pelich, Vik­tor Jan­son, Jo­hannes Meyer en Franz Wen­zler.

Negen an­dere ver­vaardig­den elk drie films: onder hen bevindt zich Erich

Wasch­neck, wiens prenten « Acht Meis­jes in de Boot », « Aan het heilige Water » en « Vera Holgk en haar Döchters » uit kun­stoog­punt werke­lijke be­teeke­nis blijken te hebben.

Verder kun­nen zestien regis­seurs bogen op een jaarak­tief van elk twee films. Zijn te ver­melden: Karl Hartl met « Gravin van Monte-Christo » en «F. P. I antwo­ordt niet »; Robert Siod­mak met « Stürme der Lei­den­schaft» of «Tu­mult» en «Quick»; Al­fred Zeiszier met « Een Schot in den Ocht­end » en « Een Streep door de Reken­ing » of « Ri­valen der Ren­baan ».

De overige 41 regis­seurs hebben zich tevre­den gesteld elk met een enkele film. Onder hen vallen vooral te on­thouden: S. Th. Dudow met « Kuhle Wampe », E. A. Dupont met « Peter Vos de Mil­lioe­nendief », Julien Du­vivier (een Fran­sch-man) met « Allo Par­ijs, hier Berlijn! »; Her­mann Koster­litz met « Het Avon­tuur van een schoone Vrouw »; Paul Mar­tin met « Een blonde Dtoom »; G. W. Pabst met « L’At­lantide »; Leni Riefen­stahl met « Het blauwe Licht »; Gus­tav Uci­cky met «De man zon­der Naam»; Fritz Wend­hausen met «Het eerste Recht van het Kind».

HET AAN­DEEL VAN DE VER­TOLK­ERS

De 127 films uit 1932 om­vat­ten samen 1946 rollen, die gespeeld wer­den door 848 ver­tolk­ers; in 1931 wer­den de 1932 rollen uit de 137 gemaakte films verdeeld onder 832 spel­ers; in 1930 wer­den de I 792 rollen uit de 148 films door 814 ver­tolk­ers uit­ge­beeld.

De meest gevraagde ver­tolker blijkt Julius Falken­stein te zijn: hij trad op in 21 ver­schil­lende prenten, wat voor hem een rekórd is, ver­mits er maat 20 waren in 1931 en 17 in 1930, waaraan hij medew­erkte.

Op hem vol­gen Ernst Behmer rpet 18 films, Anton F'oint­ner met 16, Paul Hoer-biger en Ida Wust elk met 13, Ger­hard Damman met 14.

Onder de ook al­hier bek­ende Düit-sch­ers stip­pen wij verder aan: Theodor Loos en Adele San­drock, elk met 12 films; Bernard Goet­zke en Fritz Kam­pers, elk met I I filpis; Paul Hei­de­mann met 10 films; Georg Alexan­der, Hans Brausewet­ter en Mar­garete Kupfer, elk met 8 films; Hans Junker­mann en E-rnst Ver-ebes, elk met 7 films; Martha Eg­gerth, Adalert von Schlet­tow en Gretl Theimer, elk met 6 films; Ad­fred Abel, Elga Brink, Werner Fuet­terer, Gus­tav Froehlich, Hertha Thiele en Dorothea Wieck, elk met 5 films.

! ÉCONOMIE, 1

\ Hygiène, Con­fort,

S avec les

RAD­lA­TEURS‘‘I|\f lU” s

I CHAUDIÈRES HJl/AL ï

pour

[ CHAUFFAGE CEN­TRAL 3

par Eau chaude ou par Vapeur.

De­man­dez la Brochure spéciale envoyée franco sur de­mande.

Chauffage cen­tral

Dis­tri­b­u­tion d’eau chaude

In­stal­la­tions

san­i­taires

Louis VE­R­AN­NEMÂN j

BE­SPAR­ING, GEZOND­HEID en BE­HAAGLIJKHEID

zijn U verzek­ert

door de

Cen­trale Ver­warm­ing

met Ra­di­a­toren en Ketel

“IDEAL fi Bi * s

CLAS­SIC „ J&-

Vraagt het uitleg­boekje, dat U kosteloos zal toege­zon­den wor­den, aan vJWür U**'

Louis VE­R­AN­NE­MAN

43, Vlagstraat, Antwer­pen

TELE­FOON 557.45

43, Rue du Pavil­lon

AN­VERS

Tèl- 557.45

MAI­SON — HUIS

Jules Peeters

14, rue Hou­blonnière - Ho­p­land, 14, AN­VERS — ANTWER­PEN

Fondée en Oes­ticht in 1870

JL apis

en tous gen­res

Tis­sus

1 api­jten in allen aard

Stof­fen

LINOLEUM

Au Mono­pole

Grande Mai­son de Blanc

31, Marché au Lait -- rue Vlem­inck, 1

Téléphone 272.00

COU­VER­TURES COU­VRE - LITS LIN­GERIE LINGE DE TABLE STORES R IDEAUX BON­NETERIE jg

Remise de 101, 0 aux mem­bres de la "Ligue des familles nom­breuses” et In­valides de Guerre.

Apotheek - Drogerij “DE AREND,,

10, De Con­inck­plein, 10 (hoek Van Artevelde­straat)

VRAAGT HET DE­MAN­DEZ LE

“CA­CHET SPÉCIAL,,

oÉitar Icp Iff Ml, H1IP­IJS, enz. || Maillée sniüre itï IE 1ÜÎF, ËMLffi elc. - Phar­ma­cie» Droguerie “L’A 16 LE,, -

Tel. 350.88 10, place De Con­inck,10 (coin Rue Van Artevelde) Tel. 350.88 |

Op den hoek van de Vine-street en Sun­set, te Hol­ly­wood, heb ik hem ont­moet. Hij stapte uit een mooie zes-cylin­der, was heel net­jes gek­leed en wel­dra waren we in een druk gesprek gewikkeld. Hij vertelde... Hij had veel gereisd, was als in­ge­nieur uit een verre stad in Azië gekomen. Hij had nü èen uit­noo-dig­ing ont­van­gen om bij de «'Fox » te komen werken...

Ik wist wel­dra met zek­er­heid dat hij, on­danks zijn el­e­gante kleed­ing en zijn zes-cylin­der, het niet al te breed had. En in­der­daad, hij be­ho­orde tot de tal­rijken die naar Hol­ly­wood komen, gedreven door een zoete hoop, en die dan maan­den en maan­den in de il­lusie leven het baan­tje van « extra », dit is fig­u­rant, te ver­w­er­ven...

Dë « extra’s »!... Wat een bonte menigte! Er zijn daar men­schen van eiken leeftijd, van eiken stand, van elk ras. Maar allen bezielt die eene idee: aan fcin­ema doen!

Nochtans, ho­eve­len zijn niet ont­goocheld! De droom was milder dan de werke­lijkheid!...

— « Het is voor­bij », zegt me een jon­geling die ook eens iets beters droomde,

« Het is voor­bij. Maar ik weet dat ik voor niets an­ders geschikt ben dan voor de ki-nema; dus blijf ik en ik weet niet waarop ik wacht. »

Zoo zijn er velen, die zon­der enkele hoop bli­jven rond­dooien. « De hel van Hol­ly­wood »!

In die wereld van extra’s heeft men kas­ten. Eerst en vooral dezen die een klein rol­letje wis­ten te be­machti­gen en

in Film­land

die voor een vluchtig op­tre­den vi­jftig dol- 1 lar trekken!

Dën zien we de « el­e­gan­ten »: dezen die getrouwe be­zoek­ers van de bars waren en die door hun el­e­gante ver­schi­jn­ing op het doek een geest van mondainiteit en sno­bisme weten te schep­pen.,,t En dan zijn er nog dezen, die slechts medew­erken in toonee­len waar men groote volks­massa’s te zien kri­jgt. Die men­schen doen alles wat men van hun vraagt. Ik heb er in het slijk zien ploeteren, moeil­ijke en gevaar­lijke toonee­len heb ik hen zien uitvo­eren en eens was ik ge­tu­ige van een woest schouwspel: Oud­er­lin­gen, vrouwen en kinderen wer­den onder de voeten ver­trapt, opgezweept door gen­dar­men die er « echt » met gum-mi-km.rp­pels lustig op loss­loe­gen. Ja, het pub­liek eis­cht veel!

Ik herin­ner me goed eens aan­wezig te zijn ge­weest bij de op­name van een film, waarin Fair­banks Ju­nior op­trad. Dë fig­u­ran­ten vor­m­den een jam­mer­lijk in lom­pen uitge­doste, huilende menigte...

Eens bij een nacht-op­name rilde ik... van koude en medeli­j­den. Voor vijf dol­lars doken extra’s van hooge muren in het ijsk­oude water en gin­gen zich daarna in al­ler­ijl ver­war­men aan groote vuren en veror­ber­den in haast een sand­wich, of rook­ten een sigaret. In haast, want een fluit­jes-sig­naal, van den tooneelschikker, kon hen ieder oogen­blik terug ter plaatse roepen.

En ge moet eens oplet­ten hoe in die groote menigte iedere èxtra zijn uiter­ste best doet om zijn rol naar be­hooren te spe­len. Vooral de jong­sten, die nog al­tijd in de zoete verwacht­ing leven eens door den een of an­deren di­rek­tem opge­merkt

te wor­den. Was dit niet het geval met Janet Gaynor, Charles Far­rell en an­deren?

Ein hoe weten de di­rek­tem* daar­van ge­bruik te maken! Hoe weten ze de gevoelige snaren van die extra’s aan het trillen te bren­gen! Zek­eren ocht­end spreekt de di­rek­tem de extra’s in dezer voege toe: « Wat gij te doen hebt is heel moeil­ijk. Om te lukken moet gij bi­j­zon­dere kwaliteiten bezit­ten. Uit­gekozen man­nen heb ik gevraagd en men heeft u gezon­den. Ik reken op u! »

Hoe Straalt dan de hoop uit de oogen der jon­geren!

Is er iets bi­j­zon­ders gevaar­lijk te doen. dan wordt er bijna ge­vochten om de enkele sup­ple­men­taire dol­lars te win­nen. Och, zoo is Tom Mix ook opge­merkt!

Dik­wi­jls vallen er doo­den te be­treuren. In de « Ark van Noach » kwa­men er ver-schei­de­nen om het leven. Het wa­ter-too-neel, het meest sen­sa­tion­eele van de hee-le film, was het werk van die ned­erige extra’s die nooit hun naam op de aan-plak­brieven zagen!

In de .(( Piste des Géants » moest een kozak op zijn paard over een bergspleet sprin­gen. Telkens weigerde het paard en telkens werd her­nomen. Ein­delijk was het dier op het punt te sprin­gen toen het met een poot aan den rotswand bleef haperen, de kozak viel er af en be­landde, bij mi­rakel, ongedeerd in de diepte.

— « Prachtig, prachtig! » riep de too-neelschikker opge­to­gen uit, en hij schudde de hand van den extra. « Dat was prachtig, vriend, doe dat nog eens op­nieuw. »

— « Na u, me­neer », lu­idde het koele antwo­ord.

Van den extra ver­langt men alles en dik­wi­jls bet ónmo­gelijke. Vooral een on­be­grensd geduld ie vereiecht. Hij moet

zich uren en uren ter beschikking van den grimeur stellen om slechts enkele minuten voor de lens te ver­schi­j­nen.

In Hol­ly­wood leven tien­duizend extra's. Er ver­schi­j­nen regel­matig nieuwelin­gen, er is echter voor­namelijk het tra­di­tion­eel korps.

Ge ziet daar de oude « deftige » dame, uit de groote wereld. Ze zit met veel praal en zwier aan de speeltafels van het kasino. In feite doet ze niets an­ders dan het spel van haar goede ti­j­den voort te zetten.

Die arme extra’s! Nooit zijn zij vrij! Zij wachten al­tijd op iets. Op een tele­fonis­che med­edeel­ing, dat zij mogen komen fil­men! Zij dur­ven bijna niet van huis gaan! Doen zij het toch dan zit­ten zij ner­gens gerust. Men mocht eens tele-foneeren! Daarom hollen zij telkens waar zij kun­nen naar een ap­pa­raat en vra­gen of er geen bood­schap is voor hen. Twee-, driemaal op een namid­dag bellen zij om te hooren of er niet naar hen gevraagd is. Zij laten thuis een zieke of een ge­brekke-lijke vrouw, of een jongetje die niet van het ap­pa­raat weg mag. En komt dan een med­edeel­ing, dan zijn zij den rijk­ste te rijk. A. Z.

Stu­dio pour film et télévi­sion

On va, paraît-il, con­stru­ire un stu­dio im­mense dont le prix s’élèvera à un mil­lion et demi de dol­lars, sur un ter­rain de

100.000 hectares, situé à Tea­neck, dans le New Yersey et ap­par­tenant au Philips Manor Coun­try Club. Ce stu­dio sera des­tiné au cinéma et à la télévi­sion. Il serait fi­nancé par un groupe de pro­duc­teurs, com­prenant Howard Hughes, Adolph Zukpr, Ralph Kohn, A. C. Blu­men­thal, David Warfield, Samuel «Roxy» Rothafel et tous les fi­nanciers du « Roxy » de New York.

DES PRA­LINES? DU CHOCO­LAT? DES BON­BONS?

PRA­LINES? CHOCO­LADE? SNOEPER­I­JEN?

CON­FIS­ERIE «EDEL­WEISS

PLACE Db LA GARE a côté du Ciné-Zo­olo­gie

N’ou­bliez pas de vous y ren­dre

— avant la représen­ta­tion —

— pen­dant l’entr’acte —

ST A! 1ER LEI N naast de in­gang van Cine-Zoo/ogie!

Loop er even bin­nen

— Vóór de ver­toon­ing —

— ti­j­dens de poos —

HUIS

Wieqs­traat, 17-19

bij de Meir­brug

Tele­foon 257.00

Sinds 1866 het de­qelijk­ste voor uw Handw­erken, Kousen en brei­goed, Zijde, Ka­toen. Oaren. — Alle Benood­ighe­den —

MAI­SON

DON­NEZ

Rue du Berceau, 17-19

près du Pont-de-Meir Téléphone 257.00

Depuis 1866 la meilleure pour vos Ou­vrages de mains. Bon­neterie Soies. Co­tons, Mer­ceries, — Toutes Four­ni­tures. —

EM­PLOYEZ UN Agence générale pour la EEN R OTOS AIT

R O T O S A N Al­ge­meen gent voor 2elgië:

POUR PU­RI­FIER VOS W.C. R. LEEN .ERS IN UW W. C. VER­WEKT STEEDS FRISS­CHE

DANS VOS AR­MOIRES, 8, ue de la Sta­tion, 8 LUCHT. IN UW KASTt-N

POUR ÉLOIGNER LES 8, Sta­ties­traat, 8, VER­JAAGT HET DE MOT

MITES, ETC EECK­FREN ENZ.

EN USAGE ICI AN­VERS - ANTWER­PEN HIER IN VER­BRUIK

Un hasard, comme ce fut du reste le cas pour la plu­part des idées ingénieuses, est l’orig­ine de cette in­ven­tion. Un dessi­na­teur de dessins animés ex­am­ine la struc­ture de T im­pres­sion sonore sur la bande d’un film sonore. Au cours de cet ex­a­men, il lui vient à l'idée de re­pro­duire les sil­lons sonores en les dessi­nant sur du pa­pier sans l’em­ploi d’un pro­duc­teur de son mécanique quel­conque. Il fixe en­suite son dessin par la pho­togra­phie sur une pel­licule de film, puis fait passer ces sil­lons sonores dessinés et pho­tographiés dans l’ap­pareil de re­pro­duc­tion, tout comme il au­rait fait avec un autre film sonore. Et voilà que du dif­fuseur sor­tent des sons sem­blables à ceux des films en­reg­istrés suiv­ant la méthode usuelle. Il est vrai cepen­dant que les sons perçus sont en­core d’un autre genre et pro­duisent un autre effet que ceux des films or­di­naires; car ces sons tirés du néant, ces ondes sonores is­sues comme par en­chante­ment d’un cerveau génial, pro­duits à l’aide d’un peu d’encre de chine, de la plume, du pinceau et du tableau de cal­culs, agis­sent sur notre ouïe d’une façon toute différente à ceux que nous avons cou­tume d’en­ten­dre. Ils réson­nent tout d’abord à notre tym­pan d’une manière aussi fan­tas­tique et frap­pante que l’in­ven­tion elle-même. Mais après quelques min­utes notre tym­pan se fa­mil­iarise à ces pre­miers et nou­veaux ef­fets de sons qu’il perçoit pour la première fois. En réalité, les sons doux et courts nous parais­sent, si l’on peut dire, plus sym­pa­thiques, plus in­times, alors que les sons longs et aigus sem­blent par­fois agir sur nos nerfs d’une façon étrange et trop perçante.

La première présen­ta­tion de la série a donné lieu aux re­mar­ques suiv­ante«:

Le film sonore d’in­tro­duc­tion parlé par Pfen­ninger et Hel­mut Renar tente d’ex­pli­quer, d’une manière compréhen­si­ble à tous, le car­actère et l’im­por­tance de l'in­ven­tion. Des films de la série « La manus-crip­tion sonore », c’est le film de mar­i­on­nettes grotesques « Bar­ca­role » le mieux réussi. C’est un char­mant petit film auquel on peut pren­dre un réel plaisir tant au point de vue vi­suel, qu’au point de Vue acous­tique. Les scènes de mar­i­on­nettes des frères Diehl, jointes à l'effet fan­tas­tique de la musique de Pfen­ninger pro­dui-sen un en­sem­ble qui, à notre avis, in­dique la route du futur développe­ment de l’in­ven­tion. Ce char­mant petit film sonore, riche en trou­vailles, placé dans un cadre véni­tien, de­vien­dra sans doute un succès sans précédent comme supplément de pro­gramme, et il le mérite.

La comédie bur­lesque sous l’eau «Pitsch et Patsch», est égale­ment très jolie. Elle manque toute­fois d’idées en ce qui con­cerne le son. Le'bal­let bur­lesque «Kleine Re­bel­lion » a un peu trop de préten­tion, d’au­tant plus qu’il est peu en rap­port avec le genre de musique em­ployé. On présente en­core «Largo», un film par­fait au point de vue tech­nique sonore, et le film de mar­i­on­nettes « Sérénade ».

La première présen­ta­tion de la série Pfen­ninger démon­tr­era claire­ment que «La man­u­scrip­tion sonore» qui, malgré toutes les qualités déjà at­teintes est évidem­ment cer­taine­ment en­core au début de son développe­ment, est ex­ploitable et d un bel avenir. 0*n peut sans doute féliciter le di­recteur Karl Grüne d’avoir per­mis à Pfen­ninger de trou­ver l’aide tech­nique et matérielle, sans laque­lle la vie ne peut être in­sufflée à n’im­porte quelle in­ven­tion.

UIT FILM­LAND

4e Ieder jaar richt het ti­jd­schrift « Der Deutsche » een ref­er­en­dum in, om « de beste films van het jaar» te ken­nen.

Voor 1932 luidt de uit­spraak:

1. IVlelo; 2. Houten Kruisen; 3. Grand Hôtel; 4. Shangaï-Ex­press; 5. Aan ons de Vri­jheid; 6. Suzanne Lenox (Cour­tisane); 7. De Kam­pi­oen; 8. Movy Crazy (Stilte, men draait); 9. Scarf ace; 10. York; II. Hu­ur­der Schulze tegen allen.

Het vorig jaar had René Clair’s « Het Mil­lioen » de eerste plaats in­genomen.

★ De Fran­sche Para­mount-maatschap-pij keert een div­i­dend uit van fr. 150 (brutto) op de win­sten van het di­en­st­jaar

1931.

# Het gek­ende zangspel « De Bar­bier van Sevila » gaat ver­filmd wor­den door Jean Kemm.

Is dit wel de weg waarop de spreek-film zich moet wagen?

4e Lil­ian Har­vey heeft zich in­gescheept om, on­mid­del­lijk te Hol­ly­wood aangekomen, haar eerste film voor Fox aan te van­gen. Had zij het dan zóó slecht in Eu­ropa?

* Te Lon­den werd met een kap­i­taal van 100 Pond een pro­duc­tiemaatschap­pij voor spreek­films opgericht onder de be­nam­ing « Women’s Pic­ture Cor­po­ra­tion Ltd ». Dé bestu­ursters zijn Lady Raglan van Lon­den en Muriel K. Wilkin­son, van Barcelona.

Als de vrouwen er zich gaan mede be­moeien!

4e Dé Ufa heeft beslist in haar zalen twee groote films per avond af te rollen.

Dit is een maa­tregel welke zij nemen moet, met tegen­zin, van­wege de mededing­ing welke zij on­dervindt van an­dere zalen in de nabi­jheid der hare gele­gen.

4s Firmin Gémier, die wij zoo pas in « Een Man zon­der Naam » hebben gezien, gaat in een nieuwen film op­tre­den, eve­neens een drama­tisch spel met Edith Méra als Part­nerin en voor Vi­afilms.

4* Cari Th. Dreyer zal te Par­ijs « Dé Ver­bor­gen­heden van Par­ijs», van Eugène Sue, ver­wezen­lijken.

Dat be­looft wat!

$ Flo­relle is be­gonnen aan « Dé Ellen-di­gen », de nieuw­ste kino­grafis­che be­w­erk­ing van Hugo's meester­w­erk.

4s Het Fran­sche vak­blad « Le Cour­rier Cinématographique » heeft een sce­nario-wed­strijd uit­geschreven, waarin wer­den bekroond:

met den prijs van 5.000 fr. Lois Le Gou-ri­avec met zijn sce­nario « La Mort en Fuite » (Dé dood op de vlucht);

met een prijs van 3.000 fr.: André Char­p­en­tier met zijn sce­nario « Elixir de Vérité »;

met een prijs van 1.000 fr.: mevr. Henri Dérlach met haar sce­nario « Odette Mau­roy ».

Men meldt het over­li­j­den van Emil Justitz, een per­soon­lijkheid uit de Düit-cche cin­e­matografie, die op­trad als film-speler en als regis­seur. Onder regie van Carl Froelich, was hij bij her­hal­ing de part­ner van Henny Porten.

Theodor Dteiser was niet voldaan over de wijze waarop zijn roman « Een Amerikaanss­che Tragedie » ver­filmd werd door Josef von Stern­berg.

Toch stemt hij er in toe, dat .een an­dere van zijn ro­mans, namelijk « Jen­nie Ger­hart », op het doek wordt ge­bracht door regis­seur Gehring en met Sylvia Syd­ney in de hoof­drol

]_«es PI­O­NNIERS Je 1 en­reg­istre

ment des meilleurs Fil ms

par les VEDETTES

REPER­TOIRE IN­TER­NA­TIONAL

L. Bas­te­nie-Pehrs­son

OF­FERAN­DESTRAAT, 31 ANTWER­PEN

Kachels, Haar­den, Prachtvuren

van

N. MAR­TIN A FONDERIES BRUX­EL­LOISES A CINE7 A JAARSMA A SUR­DIAC A A A A PER­MA­NENT A TURENNE A A A Spe­cialiteit van

Cuisinières

IN EIGEN GEMAAK

LET WEL OP HET ADRES