Programme from 5 to 9 Oct. 1924



Booklet

Bron: FelixArchief nr. 1968#889

This text has been generated automatically on the basis of scanned pages, using OCR software. Because of the historical typefaces used in the programme booklets, the output is not flawless.

Show the facsimiles of this programme booklet


• VLAAM5CHE UIT­GAVE»

1924

en uan de Mum­mie

Be­heer en Redak­tie Korte Gasthuis­straat, 16, Antwer­pen


FILM-RE­VUE

Onze Bi­ogra­phien

DOU­GLAS MAC LEAN

1JN open gelaat ge­tu­igt van een on­ver­ganke­lijk goed humeur, wat eene der hoof­drede­nen is van Dou­glas Mac Lean’s suc­ces op het witte doek. Men schepte er spoedig ge­noe­gen in zijne han­den op het pro­gramma ter­rein, en waarin hij steeds de lev­enslust van een Dou­glas Fair­banks eve­naarde, zooals de schep­per van « Het Teeken van Zorro » en « Robin Hood », is Dou­glas Mac Lean een par­ti­j­ganger der « glim­lach-philoso-phie », en waar­door hij zich in zijne fil­men zeer spoedig sym­pa­thiek wist te maken. Flij ver­per­soon­lijkt in één woord de jonge, open­har­tige Amerikaan­sche jonge sport­man, met de uit­mun­tende in­borst, die gelaten en wel­wil­lend de wis­sel­val­lighe­den zi­jner « flirten » in ont­vangst neemt, maar onover­win­baar is tegen­over zijne tegen­stre­vers en al hunne laaghar­tige berekenin­gen ineen weet te doen storten.

Dou­glas Mac Lean is te Philadel­phia ge­boren en liep col­lege aan de Nord­west­ern Uni­ver­sity en aan het Tech­nisch In­sti­tuut Lewis. Na zijne ex­a­m­ens afgelegd te hebben deed de jonge man zijne in­trede in de Amerikaan­sche Akademie voor Tragedie te New-York, akademie die men best kan vergelijken aan onze Muziekschool.

Door de beroemde Amerikaan­sche too-neel­speel­ster Maude Adams opge­merkt, werd Dou­glas Mac Lean in haar tooneel-gezelschap opgenomen en hij deed zijn de­buut vóór t voetlicht in « Rosalmide » waarin, hij, aan. de zijde van Maude Adams, in een moeil­ijke rol, een welver­di­end suc­ces ver­wierf.

Deze bi­j­val be­zorgde hem eene verbin­te­nis van één jaar aan de stedelijke schouw­burg van Pitts­field, gevolgd met een kon­trakt met het Moresco The­atre te Los An­ge­les al­waar de jeune pre­mier de voor­naam­ste rollen van het reper­to­rium op’ zich nam.

Al spoedig zag men in, dat Dou­glas Mac Lean op het witte doek doch nog glan­srijker suc­cessen zou be­halen dan op de planken. Thomas H. Ince, aan wien William S. Hart en Charles Ray reeds hunne beroemd­heid te dankerf had­den, wist

Dou­glas Mac Lean te over­tu­igen het too-neel voor­goed vaar­wel te zeggen en aan stu­dio-ar­beid te gaan doen.

Onder de lei­d­ing van den ver­wezen-lijker van « Beschav­ing » en van a Be­straJ-jing », ver­scheen de jonge kun­ste­naar dus vóór het ap­pa­raat en veroverde wel­dra de( star-ti­tel.

Reeds vroeger had Dou­glas Mac Lean een rol­letje ver­tolkt in « As Ye Show » aan de zijde van Alice Brady. Deze film werd door de Old World Film Com­pany uit­gegeven. D. W. Grif­fith had hem daarna in beslag genomen voor eene voort-brengst waarin hij de hoof­drol van een oor­logs­drama moest ver­tolken: « The

Hum Within ». Daarna was hij de parte­naire van Mary Pick­ford in « Jo­hanna En­lists » en « Cap­tain Kid Ju­nior » onder de regie van den be­treur­den William D. T aylor.

DOU­GLAS MacLEAN

,n THOMAS H. INCE PARA­MOUNT PIC­TURES

FILM-RE­VUE

Dou­glas Mac Learn werd dus door Thomas H. Ince « gelanceerd » en wi­jdde hem star in u Twenty Tree and One Half Hours ». De kun­ste­naar be­haalde er een over­weldigend suc­ces in. Na deze kreatie was zijne kinema-faam voor­goed geves­tigd. Zijn nieuwe genre, half klucht half ern­stig, maakte hem spoedig pop­u­lair. Met een waar tal­ent deed hij de goedge-loovige per­son­ages her­leven, op zeer ver­schil­lende wijze van Charles Ray.

Immer onder de lei­d­ing van Thomas FI. Ince ver­wezen­lijkte hij nog: « Mary’s

Ankle », « What’s Y our Hus­band doing », « Let’s be Jash­ion­abb », « The Iail­brid », « The Rookie's Re­turn », « The Home Stretch », <( One a Minute » en tal­rijke tooneel­spe­len.

De meesten dezer fil­men zijn ons reeds ver­toond gewor­den. Men herin­nert zich nog: « Teddy ge­neesheer », « Teddy in de Wereld », « Teddy’s üerloj », « Teddy doet aan Joiner ij », « A Is de Vrouwen ja-lo­er­sch zijn », met Doris May; « De gele-gen­heids-De­teci­ief », « Dief on­danks zich-zelüe », met Madge Bel­lamy, « Het Rad der For­tuin », « De Won­der­pillen », « Ted in Kooi » met Doris May .

Daarna on­der­nam Dou­glas Mac Lean, nog steeds onder de lei­d­ing van Thomas Fl. Ince, voor reken­ing der First Na­tional, een nieuw sport­tooneel­spel, van een gan­sch nieuw genre: « The Hot­ten­tot ». Deze film welke on­te­gen­zeggelijk de beste is uit de gan­sche kun­st­loop­baan van Dou­glas Mac Lean werd ten onzent ver­toond onder den titel van « Olympic 13 Gag­nant ».

Tal­rijk zijn de fil­men waarin eene paar-denko­ers de « clou » vormt. Zoo hebben we o. a. reeds gehad: « Lady Loue », « De Man die zijne ziel aan den Duivel Verkocht » van Pierre Caron, « De Mis­daad van den BouiJ » met Tramei, « De Hin­der­laag .» met Francine Mussey en de on­langs overleden Henry Collen. « Gar­ri­son’s Weer­wraak » enz. De ontvo­erin­gen van Jock­eys zijn door­gaans de gewoon­lijke in­trigues van die lan­den.

Maar met « Olympic 13 Gag­nant » wonen wij eene koers van gan­sch bi­j­zon­der gehalte bij.

Na « The Hot­ten­tot » heeft Dou­glas Mac Lean nog twee ban­den voor de First Na­tional gedraaid. De eerste, « Bells Boy 13 » toont onze held in even­wicht op het dak van een New-Yorker wolkenkrab­ber. Door de angst­wekkende kracht­to­eren herin­nert deze band eenigszins aan Harold Lloyd’s band « Safety Last ».

Ein­delijk hebben we « The Sun­shine

Trail », wat de laat­ste voort­brengst van deze kun­ste­naar voor First Na­tional was.

Deze laat­ste dagen heeft Dou­glas Mac Lean zijn eigen gezelschap gevormd. Hij komt eene der kluchtig­ste ban­den uGo­ing Up » te draaien, eene kine­matografis­che aan­pass­ing van het te New-York beroemde stuk van Cohan en Har­ris- De rol van « Olympic 13 » werd op de Amerikaan­sche planken ver­tolkt door de groote Yan-kee-tooneel­spel­ers Frank Graven en Wal­lace Ed­dinger.

Om volledig te zijn di­enen wij er nog bij te voe­gen dat Dou­glas Mac Lean zwart haar heeft, bru­ine oogen en eene bru­ine gelaatskleur. Tevens dat hij gehuwd is en dat zijne echtgenoote, vroeger Miss Faith Cole, de dochter is van wi­jlen Pion.' Fre­mont Cole, een der beroemd­ste ad­vokaten welke de Nieuwe Wereld ooit gek­end heeft. De ver­make­lijke jeune pre­mier doet aan zoowat alle sporten, maar heeft voor het golf­spel eene uit­ge­spro­ken voorkeur.

En om te eindi­gen kun­nen wij nog zeggen dat Dou­glas Mac Lean eene der meest sym­pa­thieke en meest gewaardeerde filmhelden is van het Amerikaan­sche witte doek.

NEMO.

Kine­manieuwj es

NA VELE MAAN­DEN van moeil­ijkhe­den is toch ein­delijk, te Par­ijs, door het huis Georges Petit, de laat­ste film van Sarah Bern­hardt « La Voy­ante» voorgesteld. Sarah Bern­hardt stierf vóór de film voltooid was, daaraan lag de oorzaak der ver­trag­ing voor de ver­schi­jn­ing. De hoof­drollen zijn in han­den van Marie Mar­quet, van de Comédie Française, Harry Baur en Georges Mel­chior. De film is van groot be­lang voor de vele be­won­der­aats der groote treur­speel­ster; een menigte toonee­len zijn genomen in haar eigen won­ing te Par­ijs.

DE WEDi’lVE van den be­treur­den Wal­lace Reid heeft haar nie i wc film «Bro­ken Laws» voltooid.

REGAL PRO­DUC­TIONS begon aan het draaien van « The Fol­lies Girl », waarin Mar­garet Liv­ingston haar de­buut maakt als film-«star».

EEN HUNT STROMBERG pro­duc­tie is reeds ver gevorderd, namelijk « A Café in Caïro », met Priscilla Dean in de hoof­drol.

SID­NEY FRANKLIN bestu­urt « Heart Trou­ble» een fijne come­die, ver­w­erkt voor het witte doek. In de hoof­drollen staan Ronald Col­man, Al­bert Gran en Jeaf Her­sholt.

OOK MARY PICK­FORD en Dou­glas Fair­banks spreken beslist tegen, dat zij de United Aartists zouden ver­laten. Zij be­gri­jpen niet wie er be­lang in stelt zulke nieuw­jes de wereld in te zen­den.

CORINNE GRIF­FITH is aan het werk te Sacra­mento (Cal­i­fornië), voor haar vol­gende filn « Wilder­ness ».


Vrije Tribuun

Ik las met ver­won­der­ing in het num­mer van 12 Sep­tem­ber, uw aan­val tegen «Had-ja-me-maar». Zoo, zoo, beste heer, u vindt dat ver­dacht ’n meisje dat alleen naar de « kinema » gaat. Dan kri­oelt het van « ver­dachte juf­frouwen » in dien aard.

Als u nu nog niet gehuwd bent, en u hebt on­gelukkiglijk « oud­ers » die zoo een beetje van alles, be­halve van «kinema» houden, dan moet ge -u uw geliefkoosde ontspan­ning maar ontzeggen, omdat zekere dubbelzin­nige per­so­nen dat sterk ver­dacht vin­den. Is u gehuwd, dan is uw plaats naast uw echtgenoote. t’Akko­ord, maar... *t is dan wel eens te bezien of de echtgenoote dat ook zoo ver­staat.

Een gehuwde vrouw moet zich dus, vol­gens uw oordeel, maar op­sluiten, cm zich met het huishouden en haar « teergeliefde ben­gels » (lijk u het noemt) bezig te houden.

Neen, waarde heer X.X., u slaat den bal heele-maal mis.

Miss­chien wel tot later,... zoo’n grim­mige knie-zers kun­nen an­ders best gemist wor­den.

Nog een van die «sterk, ver­dachte juf­frouwen».

Solange.

Ik wou u wel graag mijn oordeel te ken­nen geven over de voorstellin­gen voor « Moed­ers met Zuigelin­gen ». Wat be­doeld u eigen­lijk met ge­noemde voorstellin­gen?

Eerst en vooral zouden deze geen aantrekking hebben:

1 ) Omdat de moeder ver­plicht zijn met hun «baby’s», alleen den avond door te bren­gen, en het voor hun niet zou zijn om uit te houden.

2) Omdat zulke ver­make­lijkhe­den'(??) niet lang zouden duren, en de kinemabestu­ur­ders, rap hunne deuren zouden moeten sluiten, tengevolge der schamele ont­vang­sten, der lut­tele toeschouw­ers. En dan nog, wan­neer u het witte doek wilt ongesto­ord be­won­deren, waarom waagt u dan geen paar frank meer, óm in een degelijke kinema een ver­toon­ing bij te wonen, waar niet geschreid of ge­jankt wordt.

Mij is het ook wel eens voorgevallen in Antwer­pen, dat ik mij in een kinema bevond, waar het alles be­halve aan­ge­naam was; bij elke nieuwe scène be­gonnen de jon­gens met de voeten te stam­pen of op de vin­geren te fluiten, om aan hun in­ner­lijke gevoe­lens lucht te geven.

Na dit, ben ik zoo vrij u aan te raden, el­ders te gaan, zooals ik, zoo­doende zult u in de toekomst op uw gemak en zon­der stoor­nis een gezel­li­gen avond kun­nen door­bren­gen.

Ik denk. Solange, dat u het mij niet kwal­ijk zult nemen, en vraag het oordeel der an­dere tri­bunis­ten.

Nana Stréa.

GE­BREK AAN FIL­MEN?

Reeds dik­wi­jls heb ik hooren kla­gen over kine-ma’s, waar­van de be­zoek­ers zoo dik­wi­jls dezelfde fil­men te zien kre­gen. Gewoon­lijk en op­per­vlakkig gezien, denkt men dan, het tekort van fil­men is de schuld. Welnu, ik kan u verzek­eren dat er ge­noeg fil­men op de markt zijn, v/el te ver­staan voor diege­nen die zich het geld getroosten ze af te huren. Maar, ban­den het eerst af huren, is kostelijk en daar ligt de harde noot die moet gekraakt wor­den.

Een volk­sk­inema zal daar niet het eerst (naar een nieuwe film) de hand naar uit­steken. De bi­j­zon­der­ste kinema van de stad (o. a. An­vers-Palace) be­gint daar b. v. het eerst mede. Dan vol­gen de an­dere zalen en dan de volk­sk­in­erna’s. Zooals tiouwens iedereen v eet, zijn er al­tijd zalen die voor ht afhuren van ban­den te samen gaan, Daarom is

het belache­lijk van achter een nieuwe film te loo-pen, als gij met zek­er­heid weet dat gij hem toch zult te zien kri­j­gen in uw gewone kinema. De eene ziet het suk­ses van den an­deren en allen willen hem af huren. U be­gri­jpt wel dat de prijs telkens min­der is.

£n, nu dat de noot wat van zijn harde schaal ont­daan is, nu willen wii er ook van smullen (voor den film hem afhuren). Meer­maals gaat dan een en dezelfde film gan­sch de stad rond. Ver­make­lijk voor diegenn die vi­jf­maal in de week eénen kinema be­zoeken? z

Het­geen ik daar kom te zeggen, wil ik laten gelden voor alle soorten fil­men, in­s­gelijks voor de kluchten. Wie is er geen liefheb­ber van een smake­lijke klucht? in den kinema zou men an­ders zeggen, dat daar geen am­a­teurs voor zijn. Want, om tweemaal achtereen geen klucht op uw pro­gramma (of beter, op het doek te kri­j­gen ...) is geen aardigheid. Ik geloof dat men de vreugde uit de wereld / wil helpen, en waarom?... Wat ik verkies op mijn * pro­gramma is: een klucht, een drama en een luimig tooneel­spel. Maar, hoor ik zeggen: gij hebt niet te kiezen!... Neen! het is waar, ik heb niet te kiezen; maar het zijn de kinemabestu­ur­ders die te kiezen hebben, en o wee, hun­nen goe­den smaak is dik­wi­jls ver tezoeken.

Ik wil hen wel eens herin­neren, dat een film aan een goud­mijn gelijk is. Men koopt een mijn na ze hebben laten schat­ten. De prijs was veel, maar met ze te ont­gin­nen, komt gij te bestätigen, dat gij u over den koop­prijs niet te bekla­gen hebt... En dan zult gij vreugde, vol­doen­ing van uw on­derne­m­ing beleven.

Van harte... Alice Pavor

FIAT LUX!

Ik heb gis­teren wat in mijn oude doku­menten ges­nuffeld en vond er de vol­gende brief, opgesteld door een groot pro­feet, ten jare 1538.

« Bin­nen hon­der­den jaere sal er een dinek ont-deckt worde, dat men sal noeme: stille cun­ste. Dat sal seer sgoone syn, want daarmee sal men spele laete sien op een doeck. Met die spele can men huyle, lache en siet men sci­ete. Die mensen die daar­voor spele, zullen goet be­taald wierde, seer vele selfs.

» Dan sullen er mensen ver­scheyne, die ooc sullen wille sulke spe­len doen; maar die sullen dit > vals ofte son­der werc­tuyge doen. Sy sulle dan aan \ hun leer­lin­gen veel goet en vee vraege. Maar na een tyt sulle sy sien, dat sy niets leere en dan gaen die be­t­ro­gen luyte by den schout klaege. Dan sal het telaet syn, want de valsche mensen kunne sy dan niet meer packe. Op een schip syn die fo­gels dan gevloge.

» Maar dan sal dat niet meer gebeure, ende zal dan alles su­u­ver syn. Men sal dan segge: Fiat Lux! Het worde licht. »

MIJNE MEEN­ING

Ik heb reeds lang gewacht, doch, nu wil ik het er maar in­eens door­bi­jten, en ook mijn gedacht be­proeven uit te drukken in de Vrije Tribuun; im­mers, naar ik meen, is deze rubriek daar­voor toch in­gesteld.

Ik wil u hier spreken over de

Fil­martis­ten

Deze kun­nen verdeeld wor­den in drie voor­name soorten. Tuss­chen die drie zijn er al­tijd die u aan­be­lan­gen en dn den smaak vallen: de eersten door hun kod­dig, de twee­den door hun luimig en de der­den door hun aandoénlijk en drama­tisch spel. Ni­et­te­gen­staande ik denk dat alle filmver-tolk­ers goed spel kun­nen lev­eren, in­d­jen de rol, welke zij in han­den kri­j­gen, geschikt is voor het tal­ent hun­ner spe­cialiteit (want mij dunkt, moet

FILM-RE­VUE

ieder hun­ner een spe­cialiteit bezit­ten in het ver­tolken van zekere fil­men; zoo is de eene dik­wi­jls buitenge­woon in rollen van zulke soort, ter­wijl de an­dere uit­munt in rollen van een gan­sch ver­schil­len­den aard. *t Beste be­wijs daar­van lev­eren de fil­men zelf) belet zulks niet dat men toch zijn lievel­ingsartis­ten heeft. Ik ga dan ook een wo­ordje zeggen over mijn « fa­vories » der drie kat­ego-ri€n.

/. Klucht­spel­ers

Ik heb me reeds dik­wi­jls afgevraagd wie er wel de komiek van den dag is? Vroeger was het Char­lie Chap­lin. Maar er wcjr­den tegen­wo­ordig hier zoo weinig fil­men (wel te ver­staan nieuwe ban­den) van hem af gerold, dat men al dadelijk zou be­gin­nen te twi­jfe­len of hij zijn rang in de filmw­ereld nog steeds heeft bli­jven be­houden. In alle geval, of hij het nu is of niet, ei zijn klucht­spel­ers ge­noeg, die, al­hoewel ze elk een ander genre nas­treven, Char­iot in zijn spel toch evenaren. Men heeft o. a. de waaghalz­erige Zig­oto, den on­nooze­len Harry Sweet, den immer scheeï-zien­den Ben Turpin, den nooit lachen­den Buster Keaton, de kleine Baby Peggy, enz. Ook de hond Brownie mag niet pp het achter­plan geschoven wor­den, eve­nals de fijne Fran­sche komieken Georges Bis­cot en Max Lin­der.

Doch de­ge­nen, welke, ten huidi­gen dage, het meest bek­end is, is wel denke­lijk Harold Lloyd. Im­mers: Wie kent er «Lui », de man met het on­af­schei­delijk mon­tuur op den neus, niet? Wie heeft hem nog niet zien spe­len? Hij is het tegen­overgestelde figuur van Char­lie Chap­lin. Ter­wijl deze laat­ste zich bij het pub­liek wist te' lan-ceeren, door een ar­mza­lig plunje aan te trekken, heeft « Lui » door zijn deftig heeren­pakje cn voor­namelijk door het hoor­nen mon­tuur, zijn in­trede bij het kinema­pub­liek gedaan. Ik ben er van over­tu­igd dat « Lui » tegen­wo­ordig zoo bek­end is. dan vroeger Char­iot bek­end was. Ook be­twi­jfel ik het sterk, of Lloyd soms de komiek van den dag niet is?

2. De Toonee1 spel­ers

Al­hoewel de treur­spel­ers zeer dik­wi­jls tooneel-spe­len ver­tolken, wil ik hier toch even enkele ac­teurs en ac­tri­cen aan­halen, die ik be­won­der en die zich bi­j­zon­der­lijk in het spe­len van kome­dies on­der­schei­den. Eerst en vooral wil ik de lieve Shirley Mason noe­men, wier spel zeer aan­ge­naam is. Zij weet door haar luimige streken en geestige zetten gezonde humor in den film te bren­gen, deze te ver­levendi­gen en zich op d»e wijze in de gratie van het pub­liek te stellen! Ook hare zuster. Viola Dana, mag niet ver­geten wor­den, want die bezit ook een spe­cialiteit in het ver­tolken van tnoneel­spe­len. Verder hebben we nog de gui­t­ige Con­stance Tal­magde, de opgeruimde Gladys Wal­ton, Bil­lie Burke, Mary Miles Minter, Wanda Haw­ley, Mary Prévost en Bebe Daniels. Ook Dou­glas Fair­banks, den gehen­den ath­leet, en zijn vrouw Mary Pick­ford di­enen opge­noemd.

Eve­neens tuss­chen de doo­den van het witte scherm, zijn er ver­schil­lende ac­teurs, welke in het tooneel­spel er­varen waren, o. a.: Harold Lock-wood, de vrien­delijke en schooné held uit « De gevraagde au­tomen­ner », Wal­lace Reid, de vroo-lijke hoof­drol van « 100 km. in het uur », « De weg tot den roem », enz., die spi­itig ge­noeg, te vroeg stierf, en de be­val­lige Olive Thomas, de te Par­ijs aan vergiftig­ing overleden artiste.

3. Dé Treur­spel­ers

Deze zijn zeer tal­rijk! Zóó tal­rijk zelfs, dat ik ze allen niet zou kun­nen noe­men! Toch wil ik er de voor­naam­sten van op­som­men: Ses­sue Hayakawa, Thomas Meighan, Frank Mayo, Lon Chaney, Bert Lytell, Her­bert Rawl­in­son, Con­way Tearle, Charles Ray, Richard Barthelmess, Georges Larkin, House Pe­ters, John Gilbert, Jack Pick­ford, William Rus­sel, enz. voor de man­nelijke. De vrouwelijke Maë Mur­ray, Claire Wind­sor, Bessie Love, Flo­rence Dixon, Mar­ion Davies, Clara Kim­ball Young, Carol Demp­ster, Ethel Clay­ton, Enid Ben­nett, Eva Novak, Elaine Ham­mer­stein, Lil­ian Rich, Lila Lee, Miss Dupont, Mary Mac Laren, Mary Carr, Norma Tal­madge, Mary Philbin, enz. Ziedaar slechts eeni­gen van de velen, die ik be­won­der! En nite­mand zal mij be­twisten, dat zij prachtig werk lev­eren!

Beste lez­ers en lez­er­essen, ik heb U hier in *t kort mijne opinie gezegd over elk der drie klassen. Doch, gij zult miss­chien wel opge­merkt hebben, dat ik over één soort geen woord heb gerept. Al­hoewel deze tot elk der drie be­han­delde afdee-Iin­gen be­hooren en zij dus geen af­zon­der­lijke klas vor­men, wil ik er toch nog een be­lan­grijk ar­tikeltje aan wi­j­den. Ik heb het namelijk over de

CoW-boys

Men ziet tegen­wo­ordig hier zoo weinig cow-boy-fi­h­nen, dat men zich afvraagt of hunne ster verbleekt of verd­wi­jnt van het cin­ema-fir­ma­ment. Dit zou echter spi­jtig ge­noeg zijn, daar zij een aan­ge­name afwis­sel­ing bren­gen tuss­chen de an­ders dik­wi­jls zoo verve­lende liefd­e­dra­mas, on­danks dit laat­ste toch ook reeds in die soort fil­men be­gint door te drin­gen. Ook wil ik er nog op wi­jzen dat men dik­wi­jls hoort zeggen: «Maar denkt gij, dat zij al die to­eren en hals­brek­er­i­jen uitvo­eren, dat het zulke helden zijn, lijk ze op het doek schi­j­nen? Gij zijt er wel mee! Ze ge­bruiken niets dan trukken! » Om die gezeg­den te keer te gaan en te lo­gen­straf­fen (ik be­doel natu­urlijk niet dat ALLES in werke­lijkheid gebeurt) wil ik hier slechts *t vol­gende nieuwsje aan­halen, het­welk ik, over een paar weken, gelezen heb in een plaat­selijk blad, en dat reeds aan­toont, dat cow-boys hunne helden­dadei\ dik­wi­jls met blessuren moeten bekoopen:

« De sym­pa­thieke Harry Carey komt zich twee ribben te breken en den schouder te on­twrichten door van zijn paard te vallen, ti­j­dens de ver­wezen­lijk­ing van een zi­jner Far-West fil­men. »

En dit is nog maar één van de vele on­gelukken, die er gin­der gebeuren bij het draaien van fil­men. Zeggen dat er dan nog men­schen twi­jfe­len aan het re­al­isme, dat de regis­seurs zooveel mo­gelijk in de ban­den tra­chten weer te geven. Nu, welke ac­teurs ik zooal be­won­der? Eerst en vooral de beroemde Harry Carey. Deze aanzie ik als een groot artist, die, al telt hij 44 jaren, zijn rol nog al­tijd even flink en gemakke­liik ver­tolkt, zoowel in uiterst drama­tis­che rollen, als in vroolijke too-neel­spe­len, vervult hij de hem in han­den gegeven taak op prachtige wijze. Ook de vroolijke ruiter Hoot Gib­son is een knap ver­tolker. Zijn vrien-delijken glim­lach en zijn schoon spel, doen hem spoedig uwe gratie win­nen. Verders nog de sym­pa­thieke William 5. Hart, Roy Stew­art, Franklin en Dustin Far­num, Tom Mix en Neal Hart be­vallen mij.

Ziedaar mijne meen­ing! Doch, mag ik u even­wel doen aan­merken, beste lez­ers en lez­er­essen, dat iedereen zijn smaak heeft. Bi­jgevolg, den eenen men­sch zullen die artis­ten be­vallen, ter­wijl den an­dere er een gan­sch van den eerste ver­schil­lende serie op na­houdt.

Ik heb u boven­staand MIJN gedacht medegedeeld, maar.... alle gedachten aijn niet het­zelfde.

T atafye


WAT DE Kl N EM A ONS DOET ZIEN EN BE­GRI­JPEN!

Het is wel on­gelukkig, dat er nog al­tijd men-schen zijn, die de kinema ve­r­af­schuwen als de pest! En in­dien men aan die lieden de oorzaak daar­van vroeg, zouden zij u zeker het vol­gende antwo­or­den:

« De kinema is een groot on­heil voor de rnen­schheid, vooral voor de jeugd, zij leert hen ste­len, mo­or­den, en al het slecht wat men maar be­denken kan! Men ver­toont op het witte doek de vuig­ste driften, waar­door de jon­gelui zich geestdriftig laten medesleepen en alzoo blind­el­ings in hun on­geluk loopen! Dat er tegen­wo­ordig zooveel wreede mo­or­den en dief­stallen gebeuren, is veel aan de kinema te wi­jten, want zij leidt de jon­geren tot ver­stokte mis­dadi­gers op!

Het eenig­ste mid­del om dit te keer te gaan, is de kine­mas af­schaf­fen! »

Dit zou natu­urlijk het laat­ste woord van die men­schen ge­weest zijn!

De kine­mas af­schaf­fen!

Wat een onzin­nige gedachte! Waar­lijk, ik moet er echt om lachen! Het eenig­ste en het beste ver­maak doen verd­wi­j­nen, waaraan iedereen, jong en oud, kan deel­ne­men, en het­welk u maar een paar franks kost om u een hee­len avond te amu-seeren? Ónmo­gelijk! De stille kunst is reeds te ver gevorderd en uit­ge­breid om haar nog ten gronde te richten! Dat er aan de kinema eenige nadee­len ver­bon­den zijn, daar schuilt wel wat waarheid in, maar noem mij eens een uitvin­d­ing dewelke die niet bezit! Doch, dat diezelfde lieden mee­nen, dat de stille kunst een groot gevaar is voor de jeugd, daar zijn zij wel eens ver mis in Zij zouden wel­dra van het tegen­deel over­tu­igd zijn, in­dien zij eens een mid­dagver­toon­ing gin­gen bi­j­wo­nen. Jawel, geestdriftig leven die ben­gels met den film mee. Zij be­won­deren den held van het stuk om zijn moed en grootsche daden.

Zou dit soms een nadeel­i­gen in­vloed op het jonge ges­lacht uitoe­fe­nen? On­gelukkiglijk, wan­neer mén iets haat. ziet men er alleen het slechte van in! Nochtans hoe nut­tig is de film­ni­jver­heid niet! Het ver­schaft aan duizen­den men­schen ar­beid en lev­en­son­der­houd.

Doch wat leert ons nu eigen­lijk de kinema

Zij doet ons iets zeer kost­baars waardeeren: de liefde eener moeder!

Zij leert ons het brute karak­ter van den man ve­r­achten, doch doet ons zijn opof­fer­ende goed­heid en gren­zeloozen moed be­won­deren.

Zij laat ons het geheimzin­nig­ste schep­sel der wereld, de vrouw, meer ken­nen. Het lichtzin­nige van haar karak­ter, haar neig­ing om te be­ha­gen, hare goed­heid en teeder­heid; dit alles toovert het witte doek ons voor de oogen!

De groot­ste ge­breken van het men­schdom wor­den ons ver­toond. De gierigheid. De zucht na>r geld. Het doel om al­tijd meer en meer te ve\ garen. De dronken­schap, welke van den men­sch een wild beest maakt! Het drinken, het­welk hen een tweede natuur gewor­den is, ver­stompt hun geest, en maakt van hen een men­sche­lijk wrak!

De onu­it­staan­bare begeerte om te ste­len, welke dik­wi­jls tot een moord leidt. Daarna komt de ver­schrikke­lijke straf! Het geweten ont­waakt. Tev­ergeefs tra­cht hij het van zich af te schud­den. Het vreeselijke gezicht van den ver­mo­orde ver­volgt hem gedurig! Vooral des nachts is de kna-gerij on­ver­dragelijk! De mo­or­de­naar wordt nu een opge­jaagd wild beest. Hij wantrouwt iedereen en wordt men­schen­schuw! Daarna be­gint hij te drinken om te ver­geten. Hij wordt sti­laan een on­taarde dronkaard. Doch de geest van den ver­mo­orde ver­laat hem geen oogen­blik! Zoo leidt die man

dit af­schuwelijk leven voort, tot­dat hij gevan­gen, of door den dood ver­lost wordt!

Deze men­sche­lijke fouten, op het witte doek ge­bracht, stelt de jeugd op hun hoede voor de gevaren van het lat­ere leven!

Jupiter

« JAMES KIRK­WOOD »

Al­hoewel ik sinds geruimen tijd «Vrije Tribuun» volg, toch moet ik nog de eerste maal over «James Kirk­wood » hooren gewa­gen, ’t Is juist daarom dat ik de stoutheid heb genomen, ook eens het mijne in « Vrije Tribuun » bij te bren­gen. Verwacht geen kun­stig ar­tikeltje van mij, geachte lez­ers en lez­er­essen, maar ik houd steeds voor leuze: «Iedere vogel zingt zooals hij gebekt is», en moest mijn zang u soms niet be­vallen, dan moet u het mij laten weten, zooniet... de ooren sluiten. Maar komen wij terug naar ons on­der­w­erp « James Kirk­wood ». Is hij dan niet gek­end, of zijn er zoo weinig be­won­der­aars en be­won­der­aarsters van zijn tal­ent? Houdt er dan nie­mand van die gri­jze oogen, die u toch zoo hard en streng, en toch weer gevoelig en sym­pa­thiek kun­nen tegen­stralen? Heeft dan ie­mand zijn ver­tolk­ing in « Dia­mant­waanzin », «Onder twee Vlaggen» en « Vox Fem­ina », als een kun­st­stuk aanzien? Houdt men dan niet van zijn spel, of wordt het te weinig op prijs gesteld? Ik houd dol veel van zijn ban­den en ben steeds nieuws­gierig een an­dere film van hem te zien, al­hoewel ik op voor­hand weet steeds een meester­stuk te zien te kri­j­gen.

Ik vraag ned­erig ver­schooning in­dien er soms per­so­nen moesten zijn, die het met mij niet eens zijn. Ieder heeft zijn smaak en ik weet heel goed, dat er nog een menigte puike artis­ten buiten James Kirk­wood bestaan. Ik houd b.v. ook veel van House Pe­ters, Jack Mul­hall en Eugène O'Brien en eigen­lijk weet ik zelf niet waarom, maar ik vind steeds een gelijke­nis tuss­chen die vier heeren. Ik lees soms dezelfde uit­drukking in hun oogen, als zij liefdescène weergeven, of ook wel als zij ie­mand streng bek­ijken, alsof zij door en door uw ziel zouden willen drin­gen, om te zien wat er in uw b:nnen­ste om­gaat. Dat vind ik me ware artis­ten. Hun spel heet ik kunst en ik hoop dat er meer be­won­der­aars en be­won­der­aarsters zullen op­tre­den, om .hun spel te roe­men, of, als er per­so­nen zijn die iets tegen te wer­pen hebben, aan hun het woord.

Steeds zien wij James Kirk­wood en House Pe­ters in drama­tis­che stukken op­tre­den. Jack Mul­hall doet hier echter uit­zon­der­ing. Hij speelt zoowel een « com­edy » als een drama. Ik heb zijn tal­ent nog, be­won­derd in « Rêve de seize ans », waar hij buitenge­woon gevoelig spel in leverde. Het stuk was dan ook eenig en had veel suk­ses.

But­ter­fly.

DE FIL­MEN OP DEN BUITEN

Iedere maal dat het pro­gramma van onzen dorps-kinema ve­ran­dert, ga ik er heen.

Het is wel maar op den buiten, doch daarom is hij niet min­der be­lan­grijk als diegene van Antwer­pen.

Wan­neer ge nochtans zult verne­men, dat er fil­men zijn — en gewoon­lijk de schoonste — gelijk « Paar­den­molen », «Keiz­er­lijke Vioolt­jes» en nog an­dere, waar dee­len uit­ge­laten zijn, en zelfs de meest be­lang­wekkende, zal onzen kinema in ieders gedacht veel van zijn waarde ver­liezen.

Het ware te wen­schen, dat daar een einde aan kwam, en wij de fil­men « ongeschon­den » kre­gen, gelijk dit te Antwer­pen is. Want ieder zal het on­aan­ge­naam vin­den, wan­neer ge met per­so­nen over een film spreekt en ge moet dan bestätigen, dat er dee­len zijn die ge niet te zien kri­jgt.

FILM-RE­VUE

WAARDE TRI­BUNIS­TEN

Sinds lang volg ik de Vr. Tr. en telkens is het me aan moed en durf ont­bro­ken om ook eens mijn gedacht te zeggen. Het gaat over het fran­sch in de fil­men, hier in de cin­ema — en zulke zullen er nog velen zijn — zijn er van de tien men­schen die er komen, acht die geen fran­sch ver­staan, en nochtans wor­den er hier alle weken stukken gespeeld zon­der een enkel wo­ordje Vlaam­sch, ik be­doel den Pathé-Jour­nal en de kluchten van Fridolin en Zig­oto. Zou het on­mo­gelijk zijn daar ve­ran­der­ing aan te bren­gen? Ik denk wel dat we be­talen om te zien en te ver­staan, maar niet om daar als een uil­skuiken te zit­ten.

Met de hoop er spoedig ve­ran­der­ing in te zien komen, wen­sch ik u allen het beste.

Piete\o en OJetiep

BE­SMET­TELIJKE ZIEKTE

Verleden jaar, toen ik op kostschool was, had ik reeds de kine­maziekté. Op een nacht riep ik zoo lu­idde ik maar kon (en dat kan ik best, hoor!)

« J’adore Dou­glas!». Waarom Dou­glas? Daar hebt u dat gekke! ik kende er maar één! Een oogen­blik na­dien schrok ik me bijna een on­geluk; ik meende een leger spo­ken rond mij te zien, maar God­dank, ’t was een reg­i­ment «zusters» in nacht­ge­waad! (Tableau). Heel ma­jesta-tig verk­laarde de plechtige groep, dat ik een « pri­va­tion de carte » had. (Een « pri­va­tion de carte » op ons kostschool, is net een moord op *t gerecht.) ’s An­der­daags werd mama ver­wit­tigd en ik, arm schep­sel, met vin­geren gewezen! «In geen zes maand naar den kinema gaan, hoor je Yona!?» klonk de stem van papa.

« Jjja-a » zuchtte ik.

Na een maand was natu­urlijk alles ver­geten. Een heel ti­jdje werd er over cin­ema niet meer gespro­ken, tot ik ein­delijk aan « Kinema- en • Tooneel­w­ereld » kwam. Oh, hemeltje lief! dan zag ik wat af. Alle dagen kreeg ik een gepeperd ser­moen: «Maar Yona, hoe wil je zulke dwaze din­gen koopen! Ik weet niet hoe je er aan komt, zulke gekhe­den te lezen... enz,... enz... ». Enfin op een dag toen de bui weer op kwam en dat ik ho­orde dat ze erger dan ooit zou gewor­den zijn, nam ik een re­gen­scherm, deed hem open en * ette mij stil met een be­teutert gezicht naar mijn mama kijk­end. Als zij dit be­merkte vroeg ze: «Nou, maar Yona, je wordt toch niet gan­sch gek zeker? Waarom dien para­pluie?». «O, ma, ik wacht even tot het on­weder over is!». Toen barstte mama in een grooten lach los, en van dit maal heeft ze nooit meer over « Kinema- en Tooneel­w­ereld » dur­ven op­spe­len, en stil­let­jes aan begon ze die «gekke din­gen »(?) te door­bladeren en nu vraagt mama alle dagen of « Film­re­vue » daar NOG niet is, tot zoover, dat ze ’s mid­dags aan tafel (waar er nooit boek noch dag­blad mag te voorschijn komen) heel nieuws­gierig « Film-Re­vue » zit te lezen. Yona.

Ons Pho­to­hoekje

TA RZA ontv­ing gratis de* photo van Max Lin­der, for­maat 18x13, na 6 daien.

TARZAN ontv­ing gratis dé photo van Priscilla Dean, for­maat 12.5x18, na 4)1 dagen.

KRIEKEN­BERG ontv­ing gratis de pho­tos van Mae Marsch, 2 maan­den en 5 dagen, Alice Terry 3 maan­den en 17 dagen, Marie Prévost, 3 maan­den, Bebe Daniels, 1 maand en 25 dagen, allen groot for­maat; Rudolph Valentino, een met brief, waarin hij me schreef een mooier op te sturen zoodra hij an­deren had, een maand na­dien kreeg

ik een buitenge­woon prachtige en schoone photo, even­zoo van Beity Comp­son, op 2 maan­den.

TRIPTEN­TRAP ontv­ing gratis de vol­gende pho­tos: William Far­nurri na 45 dagen; Norma Tal­madge na 2 maan­den; Thomas Meighan, na 2 maan­den, Andrée Bra­bant na 7 dagen, Dou­glas en Mary Pick­ford na 4 maan­den (zeer prachtig); Rudi Valentino, na 2 maan­den en 14 dagen met vrien­delijk schri­jven, Betty Bal­four 2 maan­den en half, zeer prachtig postkaart­for­maat; Frank Mayo 1 maand en half; Mary Pick­ford na 3 maan­den in Dorothy Ver­non; Agnes Ayres na 75 dagen; Edna Pur­viance, zeer prachtig, na 4 maan­den; Pola Negri, heel lief, en groot for­maat, na 4 maan­den, ’k Laat u nog weten dat ik er nog 15 verwacht, in­dien ze mij toekomen.

EVA ontv­ing gratis vol­gende photo’s: Betty

Comp­son, 2 pho­tos; Georges Bis­cot, 14 dagen; Ivan Mosjoukine, 30 dagen; Huguette Du­f­los, 4 dagen; San­dra Milowanoff, 3 dagen. Allen postkaart­for­maat. Thomas Meighan (2) form. 18x13, na 65 dagen; Alice Terry, form. 18x13, na 58 dagen; Lois Wil­son, form. 18x13, na 42 dagen; Mil-ton Sills, form. 18x13, na 44 dagen; Ramon Navarro 18x13, na 42 dagen; Nor­man Kerry, form. 18x13, na 45 dagen; Viola Dana (2), 11x16, na 55 dagen; Harold Lloyd (2), 17x22, na 55 dagen; Dou­glas Fair­banks en Mary Pick­ford (2) médaljon, na 25 dagën; Norma Tal­madge, 19x24, na 8 weken; Con­stance Tal­madge form. 19x24, na 8 weken; Agnes Ayres 2e photo, form. 18x13, na 1 maand en half; Elsie Fer­gu­son, form, +1x16, na 1 maand; Betty Comp­son, 2 ver­schil­lende photo’s, form. 18x13, na 97 dagen; Mar­ion Davies, form. 25x30, na 35 dagen; Lila Lee, 2 ver­schil­lende photo’s, form. 18x13, na 112 dagen, met één door haar zelf geschreven briefje; John Gilbert, form. 18x13, na 47 dagen; Bebe Daniels, form. 18x13, na 2 maan­den; Dorothy Gish, form. 18x13, na 6 weken; Dorothy Philips (2), form. 19x24, na 36 dagen; Pola Negri, form. 19x24, na 44 dagen. In­gevolge een be­dank­ings­briefje, een derde photo van Lila Lee, form. 18x24 en van James .Kirk­wood, ongevraagd, in­ges­loten, form 19x24, na 10 weken.

SUN­RAY ontv­ing gratis d photo van:

Ses­sue Hayakawa, na 1 maand; groot for­maat. Mary Pick­ford, een tweede photo, na 1 maand; groot for­maat.

Bébé Daniels, for­maat 13x17, na 5 weken.

Betty Comp­son, for­maat 13x17, na 7 weken. Con­stance Tal­madge, for­maat 22x17, na zeven weken.

Pri­cilla Dean, fo­maat 13x17, na 2' maan­den. STIK­STERKENS ontvin­gen gratis de photo van R. Valentino, for­maat 15x20, na 56 dagen.

JULIA EN PIERRE ontvin­gen gratis de photo van Jack Pick­ford 17x22, na 2 1/2 maand. Es­telle Tay­lor 13x17. na 2 1/2 maand. An­to­nio Moreno 13x17, na 1 1/2 maand.

KOPPEKE ontv­ing gratis de vol­gende pho­tos: Van Dou­glas Fair­banks In Mary Pick­ford, for­maat 23,5x18, na 23 dagen; William Far­num 17.5x12.5, na 40 dagen; Glo­ria Swan­son 17.5x13.5, na 45 dagen; Mil­ton Sills 18x12, na 47 dagen; James Kirk­wood 21.5x16.5, na 48 dagen; Viola Dana 16.5x10.5. na 61 dagen; Agnes Ayres 18x12.5, na 90 dagen; May Mac Avoy 17.5x12.5, na 160 dacren.

PAL­LI­ETERKEN ontv­ing gratis de photo van Mary Pick­ford en Dou­glas Fair­bank 18x24, in medail­lon, na 24 dagen; Norma Tal­madge 19x24, na 48 dagen; Rudolf Valentino 16 1/2x21 1/2, na 45 dagen, met brief; William Far­num 12 1/2x 17 1/2, na 38 dagen; Regi­nald Denny (postkaart­for­maat). na 2 maan­den; Richard Tal­madge 16 1/2x21 1/2, na 4 maan­den en 7 dagen (’t was een prachtige photo.


mill

het on­ster­fe­lijk werk van

VIC­TOR HUGO

The Great­est Screen At­trac­tion of the A<3

Lhtff

Pre­sented h

CARL

LAEMMLE

Meester­lijk be­w­erkt voor het witte doek


in

FILM-RE­VUE

Kan een­voudige meisies

Er zijn een menigte cin­ema-ac­tri­cen, welke in het geheel geen tooneelon­der-vin­d­ing opgedaan hebben, of an­deren die niet het ger­ing­ste ver­lan­gen had­den aan den film te gaan. Daar zullen wij het deze week eens over hebben.

Enid Ben­nett, alvorens de school te ver­laten, liep reeds met de gedachte rond dat zij, wilde zij be­hoor­lijk door de wereld komen, een brood­win­ning moest hebben; wan­neer zij dus de jaren bereikt had, besloot zij bu­reeljuf­fer te wor­den en ging lessen nemen voor het machien­schri­jven, stenograaf en han­dels-ko­r­re­spon­den­tie. Zek­eren dag maakte 'zij ken­nis met Kather­ine Grey, de ac­trice, door wien zij in het tooneel werd in­gewijd. Na lang en hard werken vervulde zij ein­delijk groote rollen en werd zij opge­merkt door Thomas Ince welke Enid Benett alzoo aan den film bracht.

Alice Joyce was een tele­foon­juf­fer; zij werd opge­merkt door een cam­era­man welke haar aan­bevool aan een der bestu­ur­ders van de maatschap­pij Kalem, welke haar een kans gaf tuss­chen de fig­u­ratie. Het zon­der­linge in haar geschiede­nis is dat de­gene welke haar het eerst zag een per­soon was zooals zij: een werker en zij door nie­mand ges­te­und werd. Zij vertelt zelf dat zij lang aarzelde alvorens naar Kalem te gaan. Haar werk aan de tele­foon werd goed be­taald en zij was daar gaarne, doch zij zag dat er aan de film geld te ver­di­enen was, in­dien men hard wilde werken. Zij deed bei­den en ging stap voor stap op de lad­der der for­tuin.

Het is karak­ter­istiek hoe Alice Joyce gek­end was om haar vriendin­nen te helpen en deze, eve­nals zij, gelukkig te maken. Een der eerste welke zij aan den film bracht was Mabel Nor­mand. Mabel ver­di­ende haar brood met te poseeren voor artis­ten; zij di­ende als model voor Charles Dana Gib­son, Mont­gomery Flagg en Henry Hutt. Alice raadde haar aan naar de Bi­o­graph Co te gaan, waar te dien tijde D. W. Grif­fith aan het werk was. Mabel, welke niets te kort had, zag nie}: goed in waarom haar vriendin zulks ver­langde, doch om deze plezier te doen deed zij wat haar gevrhagd werd. Zij ging dus naar het stu­dio en... bleef er.

Anna Q. Nils­son dankte haar in­trede in het fo­to­spel in­s­gelijks aan Alice Joyce. Haar vader wilde van zijn dochter een schoolmeesteres maken en zond haar met dat doel van Chris­tia­nia naar New-York om te studeeren. Gedurende haar vakantie, om wat meer za­kgeld te hebben, poseerde zij als model voor den schilder Penhryn Stam­more en ont­moette al­daar Alice Joyce. Maan­den later, wan­neer Alice voor de film werkte, ho­orde zij haar bestu­ur­der zeggen dat hij gaarne een lief blond meisje wilde hebben voor een nieuwen band. Alice duidde Anna Q. Nils­son aan, en werd om haar gezon­den en de bestu­ur­der was met haar zoo in­genomen, dat hij haar dadelijk een kon­trakt aan­bood, het­welk zij aan­vaardde.

Bessie Love, op haar 1 6e jaar, droomde van on­der­wi­jz­eres te wor­den. Haar oud­ers woon­den te Los An­ge­les en gedurende de vakantie ging Bessie naar het stu­dio van D. W. Grif­fith, om als «extra» wat za­kgeld te ver­di­enen. Op het oogen­blik werd al­daar de film «Inti-lérance» in elkaar gezet; Grif­fith werd door haar gelaat zoo getrof­fen dat hij haar een af­zon­der­lijke les gaf; voldaan over dezen uit­slag bood hij haar een kon­trakt aan; Bessie Love is nu, zooals men weet, een film­ster. P. D. G.

Fil­men zijn de schoonste!

Film­spe­len

Er zijn ver­schil­lende beroepen in het leven welke een zekere aantrekkingskracht hebben en waar­voor dan ook vele liefheb­bers te vin­den zijn; maar onder deze beroepen kri­jgt het cin­e­maspe­jen zeker de eerste plaats. Waarom? De rede is natu­urlijk heel een­voudig: De enorme salaris­sen welke aan som­mige artis­ten uit­be­taald wor­den, de beroemd­heid welke men over gan­sch de wereld verkri­jgt en de, in schijn, gemakke­lijke brood­win­ning.

FILM-RE­VUE

Gemakke­lijk, ja, zoo gëmakke­lijk zelfs dat de toeschouwer in de zaal, ten min­ste diege­nen welke hun hoofd op hol zijn om het cin­e­maspe­len ook aan te leeren, met wantrouwen luis­teren naar de meer verständi­gen, welke hun vertellen welke gevaren de film mede­brengt.

Al­bert en Julia, gezeten in een cin­e­mazaal, hebben op iets an­ders te denken dan op de film welke er ver­toond wordt; zij ook zijn aange­tast door de cin­ema-koorts.

Zie maar hoe een­voudig die geschiede­nis op het doek wordt afgerold, de aer­so­nen wan­de­len de kamers in en uit, zij maken zekere gebaren, het is juist zooals men in het gewone leven doet. De ruzie tuss­chen de held en de valschaard ver­gen geene buitenge­wone in­span­ning in het fo­to­spel, noch de liefdescène tuss­chen het min­nend paar.

Geen won­der dan ook dat Al­bert en Julia bij het naar huis gaan elkaar ophit­sen om alle mo­gelijke stap­pen te doen om kost wat kost een mid­del te vin­den om toch maar die ver­lei­delijke brood­win­ning aan te leeren.

Is het nog noodig te her­halen, dat het cin­e­maspel eene uiter­ste in­span­ning vergt? Dat er velen, die toch gelukken, ont­moedigd terug­keeren? De film op het doek alleen is gemakke­lijk en het spreek­wo­ord « schijn bedriegt» is nog maals een harde waarheid.

Nog meer: Van deze ziekte wordt door be­hendige schurken mis­bruik gemaakt om die on­nooze­laars in de val te lokken; hun geld af te trugge­len en vele jonge meis­jes zelfs naar gevaar­lijke plaat­sen te bren­gen, waar zij voor hun verder leven 'on­gelukkig wor­den gemaakt. Voor ons liggen eene menigte dag­bladen met ar­tikels over processen van zulke bandi­eten.

Daarom, cin­e­mazieken, opgepast en oogen open. P. D. G.

Kine­manieu wsj es

DE AR­RIV­ISTE — De voorstellin­gen van « De Ar­riv­iste » te Par­ijs, in het Aubert-Palace, beleven een waar suk­ses. De cin­e­matografis­che be­w­erk­ing van de roman van Féli­cien Champ­saur is op alle

pun­ten won­der­baar. Het is een film, de Fran­sche kine­mani­jver­heid waardig, met een weelderige tooneelschikking, prachtige fo'o-zichten en met een meester­lijke ver­tolk­ing. Het is in één woord een over­heer­lijke pro­duk­tie, dewelke voor alle kine­maiografis­ten een goede zaak zal wor­den.

DE GROOTE ROMAN « Miram Rozella », van de schri­jver B. L. Far­jeon, en welke tweemaal in de Lon­den­sche « Daily Ma:l » als men­gel­w­erk ver­sch­enen is, be­haalt op dit oogen­blik i,n het buiten­land een over­weldigend suk­ses op het witte doek. De ver­tolk­ing is in han­den van de best geroemde artis­ten, zooals: Owen Nares, Ben Web­ster, Hen­ri­etta Wat­son, Nina Bouci­cault, Gertrude Mac Coy, Gor­don Craig, de kleine Marie Vin­ten en de lief­tal­lige Moyna Mac Gill (welke de rol speelt van Miriam Rozella).

Het is een over­heer­lijke pro­duk­tie welke zeer kor­tel­ings in België op de markt ge­bracht wordt, door het Huis C. Dubois, 40-42, rue des Plantes, Brux­elles.

HET GERUCHT, als zou Harold Lloyd over­gaan raar de Fa­mous Play­ers-Lasky, wordt steeds ver­spreidt. De groote komiek zelf spreekt dit nu tegen, doch, men bli­jft er aan houden dat hij wel degelijk Pathé gaat ver­laten.

NA « THE LOST WORLD » be­gint Lloyd Hughes aan «In every Woman’s Life», onder lei­d­ing van Earl Hud­son.

ANNA Q. NILS­SON heeft kon­trakt geteek­end met Sam Rork, om de voor­naam­ste rol te ver­tolken in «Inez from Hol­ly­wood». Lewis Stone heeft daarin in­s­gelijks een be­lan­grijke rol.

IN MEMO­RIAM

EVA MAY IS NIET MEER!

Eva May, de dochter van Joë en van Mia May, was op 29 Mei 1902, te Wee­nen ge­boren. Haar jeugd bracht zij .te Tri­est en in Italië door en nog zeer jong zi­jnde, ve­tolkte zij reeds haar eerste film­rol bij May-Gilm Ges. Zij huwde Man­fred Liebe­nau (Erik Lund), welke de Ring Film Gesellschaft stichtte, naar dewelke zij overg­ing. Van Liebe­nau geshei­den, ging zij terug naar de film­maatschap­pij harer oud­ers en draaide er « Der Henker von St. Marien ». Zij huwde voor de tweede maal met den tooneel­speler Lothar Mendes. De'laat­ste ti­j­den verbleef zij te Wee­nen, om er het ver­loop van haar nieuw echtschei­d­ing­pro-ces af te wachten. De tegen­werk­ing die zij hi­erin van de zijde harer schoo­noud­ers on­der­vond, maakte haar zoo droe­fgeestig, dat zij op 20 Sep­tem­ber 1.1., zich in ver­twi­jfel­ing een kogel door het hoofd joeg.

Haar voor­naam­ste fil­men zijn: « Ir­rlicht » ;

« Schwarze Perlen »; « Das töriche Herz »; « Die Braut des Entmüdigten »; « Schlosz Einöd »; «Die Fee von St. Menard »; « Eine Frauen­be­ichte »; « Im Wirbel des Lebens »; « Zwis­chen Lachen

und Weinen »; « Die Ama­zone »; « Die junge

Mama »; « Sadja »; « Erträumtes »; « Staat­san­walt Jor­dan »; « Stürme » ; « Die vei­wunch­ene

Prinzessin »; « Sei ge­treu bis in den Tod ».


FILM-RE­VUE

Kinemabrievenbtts

S A LOMÉ. — U is in het vorige geant­wo­ord gewor­den; uw ander schri­jven is aan de A. S. C. over­handigd gewor­den.

WANNES. — Mil­dred Har­ris is de geschei­den vrouw van Char­lie Chap­lin.

ZWARTJE. — 1) Nog steeds in be­sprek­ing.

2) Welken pri­jskamp be­doelt u?

3) Gelieve u hi­er­voor te wen­den tot de bu­ree-len der Red Star Line, Kam­men­straat, al­hier.

AL­BERT M. — De rolverdeel­ing van die film is niet gegeven gewor­den.

PAL­LI­ETERKEN. — 1) Jack War­ren Ker­ri­gan is op 23-7-1889 ge­boren; adres: 1743, Cah­nenga Av­enue, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

2) John Bow­ers, adres: c/o 6015 Hol­ly­wood Boul­vard, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

3) Gau­mont zal ti­j­dens dit win­ter­seizoen eenigc nieuwe fil­men van Richard Tal­madge aan de markt bren­gen.

SOLANGE. — 1) Glo­ria Swan­son heeft blauwe oogen; U vindt die zóó mooi? maar hebt u de gui­t­ige kijk­ers van Viola Dana al eens goed bezien?

2) We zullen natu­urlijk onze lez­ers op de hoogte houden van dit aangekondigd be­zoek van Glo­ria Swan­son; dit ge­brom van die fam­i­liele­den, zou dit niet een weinig.. jalo­er­schheid zijn?

3) Wal­ter Hiers weegt 123 kgr.

N. B. — Dit gewicht van Mary Pick­ford is juist, kent u ook geen ster­velin­gen van wien men zegt dat « schijn bedriegt »? Groeten terug.

WEET GRAAG ALLES. — 1) Maar m’n beste, in welke atlas hebt u nu toch het ei­land Para­mount opgevis­cht? Para­mount is de naam der groote Amerikaan­sche film­maatschap­pij en wil, ver­taald zeggen, « tot over de bergen ».

2) Stu­dio is de plaats waar bin­nen­toonee­len voor de fil­men wor­den opgenomen.

3) Om een « goede » film­ster te wor­den moet men pho­to­ge­niek zijn, tal­ent hebben, over veel

duimkruid beschikken, en_ in de gratie der ïegis­seurs staan of veel, veel geluk hebben.

SUN­RAY. — 1) Francesca Bertini is een Ita-li­aan­sche, adres: villa Elena, via a. Guat­tari, Rome.

2) Henny Porten, adres: 76, Park­strasse, Berlin-Dahlem.

3) Pauline Fred­er­ick is een Amerikaan­sche.

N. B. — U kuqt u b. v. eens wen­den tot den boekhan­del « De Stan­daard », Kathe­lyn­evest, al­hier.

LIZA EN NIC. — 1) Dorothy Davon­port, de we­duwe van Wal­lace Reid, zendt geen pho­tos meer van haar overleden echtgenoot.

2) Clara Kim­ball Young, in de fran­sche of En-gesche taal te schri­jven; adres: c/o Gar­son Stu­dios, 1845, Glen­dale Boul­vard, Los An­ge­les (Cal.) U. S. A.

3) Geneviève Félix, zendt hare photo tegen ver­goed­ing van 2 fr., adres, 35, rue du Sim­plon, Paris.

LOUISETTE. — Zeer kor­tel­ings wi­j­den wij een ar­tikel aan dit on­der­w­erp, dus nog maar wat geduld hebben.

AU­RORA. — 1) De rol van Anna Damby in « Kean » werd ver­tolkt door: Mary Odette, ge­boren in 1902; bru­ine oogen en bru­ine haren; zendt gratis hare photo; adres:11a. South Hill Park N. W. 3.

2) Asta Nielsen zendt gratis de haar gevraagde photo.

3) Fer­nand Her­mann is in 1887 ge­boren; heeft bru­ine oogen en bruin haar; we­duw­naar eener zan­geres, Angèle Grill; heeft een dochtertje; zendt zijne photo tegep 2 fr.; adres: 110, Boul­vard St. Ger­main, Paris.

N. B. — Al uwe vorige vra­gen zijn in het vorige num­mer beant­wo­ord gewor­den.

LEKKER­BEK. — 1) Wal­ter Hiers, adres: c/o Para­mount Stu­dios, 6284 Selma Av­enue, Hol­ly­wood, (Cal.) U. S. A.

2) Dou­glas Fair­banks, adres: Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

3) De eerste moet in de En­gelsche taal, de tweede kan in de En­gelsche of Fran­sche taal geschreven wor­den; bei­den zen­den gratis de hun gevraagde photo.

P. PEETERS. — Zie de gevraagde in­lichtin­gen over de Antwerp Stu­dio­Club in onze num­mers van 18 Juli en 15 Au­gus­tus.

MINETTE. — Het best doet u die haar zelf tel vra­gen; kan in en­gelsche of fran­sche taal geschreven wor­den; zij zendt hare photo gratis; Mary Carr, adres: c/o 6015 Hol­ly­wood Boul­vard, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

MARIO. — 1) en 2) Zie de gevraagde in­lichtin­gen in onze num­mers van 18 Juli en 15 Au­gus­tus.

3) Is uiterst moeil­ijk dit in een paar wo­or­den te zeggen; zeer kor­tel­ings zullen we een ar­tikel aan schminksel der kinema-artis­ten wi­j­den.

TEDDY. — Alice Terry zendt gratis dé haar gevraagde photo; adres: c/o Metro Stu­dios, 1025 Lil­ian Way, Los An­ge­les (Cal.) U. S. A.

KLEIN­GELD. — Zie de gevraagde in­lichtin­gen in onze num­mers van 18 Juli en 15 Au­gus­tus.

BINKO. — 1) Pola Negri is in de Duitsche of En­gelsche taal te schri­jven; adres: c/o Para­mount Stu­dios, 6284 Selma Av­enue, Hol­ly­wood, (Cal.). U. S. A.

2) Zij zendt gratis de haar gevraagde photo.

3) Voor­loopig is daar nog niets over geweten.

CON­STANT. — 1) Een stu­dio is een ruim gebouw, waarin de bin­nen­toonee­len voor fil­men wor­den opgenomen.

2) Dit scher­men op de film is echt, maar de doo­d­elijke gek­wet­sten is natu­urlijk maar geveinsd.

3) Het was een troep liefheb­bers welke dit maar alleen­lijk deden om .zooals men hier ten onzent zoo sap­pig zegt « om wat jan­nen­streken uit te halen »; was niets ern­stigs.

AM­BIORIX. — I) Gladys Wal­ton, adres: 456 South West­ern Av­enue, Los An­ge­les (Cal.) U. S. A.

2) Dit is maar één vraag.

3) Door over­last van werk kun­nen al die vra­gen niet in eens beant­wo­ord wor­den; volg regel­matig de brieven­bus, en om beurten ver­schi­j­nen de antwo­or­den.

PROOST. — Op per­soon­lijke briefwis­sel­ing kun­nen wij niet in­gaan.

JOHN WOR­DEN. — 1) De nieuwe fil­men die in « Kinema- en Tooneel­w­ereld » ver­schi­j­nen, komen allen kor­tel­ings aan de markt.

2) James Kirk­wood doet zeker nog aan kinema; ge­boren in 1883; in de En­gelsche taal te schri­jven • adres: Ath­letic Club, Los An­ge­les (Cal.) U. S. A.

3) Regi­nald Denny doet zeker nog aan kinema; en tot hi­er­toe heeft nie­mand hem dit nog niet ver­bo­den; hij draait nu voor de Uni­ver­sal.

TER­RI­BLE FOX. — Die artiste was Edith Je-hanne, onge­huwd, geen star.

FILM-RE­VUE

HAD-JE-ME-MAAR met ge­noe­gen verne­men we dat u van uwe reis terug zijt en be­danken u vriéndelijk voor uwe kaarten, voor wan­neer de be­loofde bi­j­dra­gen?

STIK­STERKENS. — 1) William Desmond en Thomas Meighan zen­den gratis de hun gevraagde photo.

2) Richard Tal­madge, adres: c/o 6015, Hol­ly­wood Boul­vard, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

KLEINE ZOT­TIN. — Zie die in­lichtin­gen in onze num­mers van 18 Juli en 15 Au­gus­tus.

2) Maar in hemels naam, waar hebt u toch gelezen dat al de kinema-artis­ten cocaïno­ma­nen zijn?

3) Tevens zouden wij u vrien­delijk ver­zoeken in 't ver­volg een meer ern­stiger dek­naam te kiezen.

BETTY. — 1 ) Lil­ian Gish dient in de En­gelsche taal geschreven te wor­den, een brief hoeft

2) Het zou zeer on­beleefd zijn de photo van Mary Pick­ford en van Dou­glas Fair­banks in één en dezelfde brief te vra­gen.

3) Rolverdeel­ing niet gegeven.

PERCY. — Charles Buck Jones is in 1889 ge­boren; zendt gratis zijne photo; adres: Crasena

Drive, Los An­ge­les (Cal.) U. S. A.

KOPPEKE. — 1) Ja, dit is dezelfde nov­elle.

2) Die namen zijn jam­mer­lijk ge­noeg niet medegedeeld gewor­den.

3) Charles Ray, adres: 1425, Flem­ing street. Los An­ge­les (Cal.) U. S. A.

N. B. — We had­den dit cc gezel­lig » avondje wel eens willen bi­j­wo­nen, hoor!

EVA. — 1) Agnes Ayres is geschei­den van Frank Schwiker.

2) Madge Bel­lamy, adres: c/o 6015, Hol­ly­wood Boul­vard, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

3) Jack Mower is geen star; voor­naam­ste film

« Manslaugh­ter », adres: Elk’s Club, Glen­dale

N. B. — U moet over die tegenslag in onze pri­jskam­pen geen ver­driet maken, u kent im­mers het aloude spreek­wo­ord cc On­geluk in ’t spel, geluk dn de.. »

OTH­ELLO. — 1) Richard Tal­madge is alleen maar de dek­naam van Met­zetti, heeft met de zusters Tal­madge hoe­ge­naamd geen uit­staans.

2) Franklin Far­num’s ware naam is William Smith; William en Dustin Far­num zijn broed­ers.

3) Alla Naz­i­mova is op 22-5-1876 ge­boren; haar echtgenoot is Charles Bryant.

O’KKEL TYP. — Van welke maatschap­pij die film?

2) Zelfde vraag.

3) Stu­art Holmes is geen broeder van Her­ber' Holrr\es.

WILLEN IS KUN­NEN. — 1) In cc Vi­docq »

werd de titel­rol ver­tolkt door René Navarre; de rol van cc FAristo » was in han­den van Gen­nica Mis­sirio; adres: 3, Square In­dien, Paris.

2) Door­gaans à 600 meter.

3) Neen, daar men er reeds En­gelsche artis­ten geëngageerd heeft.

4) Is on­mo­gelijk te zeggen, zoodra er plaats is, wor­den de bi­j­dra­gen voor de Vrije Tribuun opgenomen.

5) Fridolin is de dek­naam van James Aubrey; is een Amerikaan.

6) Het is net zooals u zegt, die bi­j­drage was wat al te.... scherp.

N. B. — Beste groeten terug.

IR­ROC-OMEN. — 1 ) Ein­delijk weer ver­rezen, we zouden u moeten be­knor­ren!

2) Door om­standighe­den, gan­sch on­afhanke­lijk

van onzen wil, is aan die wed­strijd nog geen gevolg kun­nen gegeven wor­den.

3) Voor wat die naam be­treft, we meen­den het goed, doch typten het slecht.

Het doet ons ge­noe­gen te, verne­men dat u ver­loofd zijt; voor wan­neer de bruiloft? Gulle groeten terug.

YONA. — 1) Garett Hughes, adres: Lau­rel Canyon, LoS An­ge­los (Cal.) U. S. A.

2) Die naam is niet medegedeeld gewor­den.

3) Shirley Mas­son ziet hoe­ge­naamd niet scheel, maar zijn het de kijk­ers van.... Yona niet, die door de late kine­maver­toonin­gen dik­wi­jls wat pim­pe­len, want u weet dat kindert­jes niet al te laat naar bed mogen gaan.

N. B. — We hebben uwe groeten aan gan­sch ons bu­reel medegedeeld en allen waren zeer in hun nop­jes; beste groeten terug.

JUPITER. — 1) Glo­ria Swan­son, adres: Lasky Stu­dio, 6284, Selma Av­enue, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

2) Maë Mur­ray, adres: c/o Metro Stu­dios, 1025, Lil­ian Way, Los An­ge­les (Cal.) U. S. A.

3) Bei­den zen­den gratis de hen gevraagde photo; in de En­gelsche taal te schri­jven.

DUX­E­FOUX. — 1 ) De vrouwelijke hoof­drol in cc Het Mi­rakel », werd ver­tolkt door Betty Comp­son.

2)o.a. Henny Porten, Asta Nielsen, Aan­nie Bos.

EEN PASTEIBAKKER. — 1) Het beste is dat

U die artis­ten aan hun Amerikaan­sch adres schri­jft, daar zij in Eu­ropa toch ron­dreizen.

2) Rudolph Valentino, adres: c/o Ritz-Car­leton Pro­duc­tions 6 West, 48th. Street, New-York-City (U. S. A.)

3) Jackie Coogan, adres: c/o Metro Stu­dios, 1025, Lil­ian Way L.​os An­ge­les (Cal.) U. S. A.

JULIA EN PIERRE. — Ij Dou­glas Mac Lean, adres: 406, South Al­varada Street, Los An­ge­les (Cal.) U. S. A.

2) Mary Thur­man, adres: 133, Edgeliff Drive, Los An­ge­les (Cal.) U. S. A.

3) Nico­las Ko­line zendt zijn photo tegen ver­goed­ing van 2 fr.

LEVE RAQUEL MELLER. — Mèn heeft U wat willen wi­js­maken; Raquel Meller woont: 14, rue Ar­men­gand, Saint-Cloud (Seine) France.

2) Lya de Putti kan in de Vlaam­sche taal, maar dan heel duidelijk schrift, geschreven wor­den.

3) Henry Rous­sel heeft nog geen nieuwe plan­nen, ten min­ste hij heeft ze nog niet ken­baar gemaakt.

N.-B. — Welkom, en we hopen U nog dik­wi­jls van di­enst te kun­nen zijn.

LIZI EN MIMI. — Pho­tos zijn niet ongustig, maar we zouden ze moeten kun­nen rangschikken.

VRIJE TRIBUUN. — Vol­gende inzendin­gen kun­nen niet opgenomen wor­den: Charles V.,

Ai­grette, Roos­jes uit ter Heide (allen te per­soon­lijk); Kismet niets nieuws; Ter­ri­ble Fox (te per­soon­lijk). NEMO.

N.-B. — Vra­gen ons na Zondag toegekomen, wor­den in het vol­gend num­mer beant­wo­ord.

Kine­manieuwsj es

THOMAS H. INCE heeft nu besloten aan de film, naar de nov­elle van Joseph C. Lin­coln cc Doc­tor Nye », de titel te geven van cc Idle Tongues ». In de rolverdeel­ing zien wij: Percy Mar-mont, Doris Kenyon, Claude Gilling­wa­ter, Lu­cille Rick­sen, Mal­colm Mac Gre­gor en an­deren.


14

CINE-RO­MAN

(To Have and to Hold) (Le Fa­vori du Roi)

Su­per­pro­duk­tie Para­mount Voorgesteld door Adolphe Zukor.

Sce­nario van Ouida Bergère.

Nov­elle van Mary John­ston Vlaam­sche be­w­erk­ing van Ed. Neorg.

Lady Jo­ce­lyne .... Betty Comp­son

Ralph Perry....​Bert Lytell

De Her­tog van Som­mer­set .... Theodore Kosloff James I, Kon­ing van En­ge­land .... Raym. Hat­ton * (7e Ver­volg)

«Hallo, Spar­row!» rie hij. «Welke wind voert u in dit hon­den­weer naar hier? »

«Voor een doo­d­een­voudige zaak, Math­ews. Mijn meester zit hier gevan­gen, ni­et­waar? En ik vrees dat hij hier lang bli­jven zal. »

« Men heeft hem in­der­daad hier ge­bracht. Maar, ik moet u beken­nen dat ik mij niet verwachtte de be­waker te moeten wor­den van de kapitein. Die brave jon­gen kan geen enkele mis­daad be­gaan hebben. »

« Helaas, mijn vriend, hij moet het slachtof­jer

«Nie­mand zal het weten... dit zult gij een oude kam­er­aad toch niet weigéren, ni­et­waar? »

« Dit is gemakke­lijk gezegd... enfin, ik heb het hart niet dit te weigeren... Maar,, be­loon mij nu nie: met te gaan vluchten, he? »

Zoodra was Spar­row niet met de be­waker in de cel gekomen, of hij wierp zich op hem en bond hem een za­k­doek voor den mond. Daarna, met de hulp van Perry, werd hij goed gebon­den en op het bed gelegd.

« Het spijt mij wel, oude vriend, zoo te moeten han­de­len, maar ge zult mij later wel vergeven, wan­neer ge verne­men zult, dat mijn kapitein zijn vrouwtje moest gaan ver­lossen. Gij hebt echter/ niets te vieezen, zeg maar dat uw gevan­gene u\ over­vallen heeft... Tot wierziens, Math­ews, en zon­der wrok, hé... Vooruit, meester.»

Een­maal buiten, raapte hij de degen op, welke hij daar neergelegd had, gaf hem aan Perry over, en vertelde hem haastig wat er na zijn vertrek was voorgevallen.

« Zij is zeker aan boord » fluis­terde hij, «want zie, daar is de Gou­verneur welke haar vergezeld heeft ».

Ver­bor­gen achter een muur, kon­den beide man­nen Lord Wolsey zich zien ver­wi­jderen, ter­wijl de ma­trozen, die hem aan wal ge­bracht had­den, hunne kam­er­aden in de kroeg gin­gen ver­voe­gen.

« Het ver­wi­jderen van deze lieden zegt mij dat ea weinig volk aan boord moet zijn. Ik geloof dat de kans schoon staan. Op weg! »

naderde

zijn van de een of an­dere poli­tieke dri­jfveer. Ik zal u dat eens vetellen. »

« Daar stel ik waar­lijk be­lang in... Geef mij in elk geval uw pak, ik zal hem dit bestellen, ik kan dan zien of er niets ver­dachts in steekt. »

« Oh, on­der­zoekt dit gerust, er steken geen vi­jlen in... Maar luis­ter, laat mij een oogvn­blik bij u bin­nen­tre­den. Men heeft de arme jon­gen, welke ik als een zoon liefheb, zoo plot­sel­ing medegevo­erd dat ik den tijd niet gehad heb om af­scheid van hem te nemen. Het zou mij toch zoo’n ge­noe­gen doen, vriend Math­ews, hem een oogen­blik te zien.»

« Hm, het­geen ge mij daar vraagt is tegen het re­gle­ment. »

dreigend

Deze wo­or­den wer­den gespro­ken door Perry. Zij spron­gen in een sloep, be­se­hen het zeil en kwa­men, eenige minuten daarna, op de « Royal-James ». Aan dek, nie­mand. Het was een duis­teren nacht. Men zag enkel twee ven­sters ver­licht, waar­naar dan ook Ralph Perry en Spar­row zich richt­ten. Het was wel degelijk de ka­juit waar Jo­ce­lyne zich wan­hopig verdedigde tegen Som­mer­set.

Haar wan­hoop­skreet werd dadelijk gevolgd door een vreugdekreet. Ver­baasd draaide de gun­stel­ing des Kon­ings zich om; voor hem stond de man, den degen in de hand, welke hij gevan­gen waande.

hem

FILM-RE­VUE

« Gij Verwacht­tet u er niet aan mij zoo spoedig terug te zien, niet waar? » prak de jonge man.

« En, naar het mij voorkomt, verbleekt gij van angst!.... Vrees echter niet voor uw leven, daar ik zie dat ge onge­wapend zijt.... op voor­waarde, dat ge geen enkele be­weg­ing maakt, dat ge geen enkele kreet slaakt, want in dit geval zou ’k ver­plicht zijn mijn degen door uw lichaam te drij-van.... Jo­ce­lyne, mijn schat, spoedig, neemt uw

man­tel en ga aan dek, een sloep wacht ons....

Wat u be­treft, mi­jn­heer, u moet ik meden­e­men, lev­end in­dien ge braaf zijt, dood in­dien ge den mond opent. »

Som­mer­set be­greep dat de bedreig­ing on­mid-del­lijk zou uit­gevo­erd wor­den. Ko­k­end van woede liet hij zich lei­den door de zware hand welke op zijn schouder ruste.

« Tiens » lachtte Spar­row, « wij hebben een vracht te laden, willen wij ze liever over boord wer­pen, kapitein? »

« Laat maar, jon­gen, maar in­dien, de Her­tog van Som­mer­set iets slechts mocht uithalen, doe dan maar zooals ge goed vindt. »

« Waar zeilen we heen, kapitein? »

« Waar de wind ons vo­eren zal!... Dit zal nu naar het Zuiden zijn. Bij het aan­breken van den dag zullen wij wel er­gens kun­nen lan­den. »

Gan­sch den nacht had het lichte vaar­tuig te kam­pen met het stormweer. Wan­neer de dager­aad op­kwam werd het op een ver­laten strand gewor­pen.

Jo­ce­lyne had zich ti­j­dens deze vaart met een be­won­derenswaardi­gen moed gedra­gen. Gele­und tegen den schouder van haar echtgenoot, welke haar zoo goed mo­gelijk tra­chtte te bescher­men tegen den geweldigen regen, was zij gelukkig ontsnapt te zijn uit de klauwen van Som­mer­set, en zich vrij te kun­nen overgeven aan haar liefde.

Wel­dra be­daarde het on­weer en kwam de zon te voorschijn uit een wolken­looze hemel. Op het zicht van Jo­ce­lyne, welke Perry dacht in aller­lei gevaar­lijke avon­turen te zullen meesleepen, voelde de kapitein droefheid in het hart.

« Vergeef mij, lief­ste, zegde hij, u aan vele gevaren te moeten doen deel­ne­men. »

« U vergeven! » riep zij. « Maar ik voel voor u niets dan be­won­der­ing en dankbaarheid, omdat ge mij gered hebt. Wan­neer ik nu maar al­tijd aan uw zijde zal kun­nen bli­jven, dan zal ik mij de gelukkig­ste achten aller vrouwen! »

« Goed zoo, Jo­ce­lyne; maar wij zijn hier nu op een vreemde bestem­ming en het zal zaak zijn een on­derkomen te vin­den. Het water en de beschuiten, welke wij per mi­rakel in de sloep gevon­den hebben, zal spoedig be­nut­tigd zijn, daarom zal ik eens op verken­ning uit­gaan, ter­wijl gij hier bli­jft onder de hoede van Spar­row. Van het droe­vig per­soon­tje daar hebt gij niets te vreezen daar hij, naar het schi­jnt, reeds veel van zijn over­moed ver­loren heeft. »

Met een blik wees hij Som­mer­set aan die, de kleed­eren in wanorde, ge­bro­ken door dien be­wogen nacht en gekrenkt in zijn hoog­moed, Perry bezag met een diepen haat in de oogen. Sedert zijn oplicht­ing had hij geen woord gespro­ken. Ziende dat Perry zich ging ver­wi­jderen, richtte hij nu het woord tot hem:

« Zeg eens, mi­jn­heer, nadat gij u veroor­loofd hebt mij in deze woestenij te bren­gen, hoe lang gaat ge nog met deze fan­tasiën voort­gaan? Sinds gis­ter­e­navond hebt gij uw zaak nog verzwaard. Ik ver­wit­tig u, dat ik aan den Kon­ing volledig ver­slag zal uit­bren­gen over uw han­del­wi­jze en dat gij alzoo uw straf niet zult ont­loopen. »

« Maar, mi­jn­heer, hebt gij u over mij te bekla­gen? Heb ik u één slecht woord toegevoegd en zijt gij het niet welke zich met mijn geluk hebt komen be­moeien? In­dien ge wilt, kunt ge zelfs vertrekken... Ik zal er mij niet tegen verzetten.... Bin­nen enkele dagen miss­chien hebt ge Jamestow bereikt en kunt ge alles aan den Kon­ing melden

wat ge wilt Goede reis, dus.... ».

Onder dit gezegde, waarin veel ironie lag, en dewelke Som­mer­set voelde, trok deze machteloos de vuis­ten samen. Zon­der nog naar hem om te zien ver­wi­jderde Perry zich. Zoodra deze uit het oog verd­we­nen was, kwam de her­tog naar Jo­ce­lyne toe, met het inzicht haar tot bondgenoote te maken, maar Spar­row wierp hem ten gronde, dreigend met een zwaar stuk hout.

Som­mer­set was wan­hopig, niet alleen omdat hij een gevan­gene was, maar ook; omdat hij vreesde . dat gedurende zijn afwezigheid, een Buck­ing­ham bij den Kon­ing zijn plaats zou kun­nen in­nemen..

In­tuss­chen had Perry het uiteinde van het strand bereikt en bek­lom de rot­sen. Een groote baai vor­mde zich voor zijn blik. Hij stond ver­baasd daar een gewapende brik ten anker te zien

__ 24 vu­ur­mon­den gaapten uit de wan­den....

Wel­dra me.​rkte hij dezes paviljoen op, waarop een

doo­d­shoofd op een zwart veld' de vlag der zeeroovers. Op het strand, niet ver van daar, een gan­sche be­man­ning.

Zich van rots tot rots laten gli­j­dende, naderde Perry de gevaar­lijke plaats. Drie man­nen had­den vol­gens hij ho­orde, ontzag over de an­deren. Wel­dra zag hij ook dat men een kuil gegraven had en daar zeker ie­mand van hen had be­graven. Eén van hen nam het woord:

« Dap­pere kam­er­aden van de « Schor­pi­oen », zegde hij met krachtige stem, wij allen zijn hier om een laat­ste hulde te bren­gen aan ons geëer­biedigd op­per­hoofd en om hem, vol­gens zijn eigen wen­schen, een kalme rust­plaats te geven. Aan u nu, tuss­chen ons, zijn drie lui­tenan­ten: Don­alds, Fre­ich­wantz en mij, Barry, bi­j­ge­naamd de « Haai », zijn opvol­ger te kiezen. Wij hebben op onze vlag gez­woren, zon­der haat of jaloezie, trouw diegene te di­enen welke als kapite­len mocht aange­duid wor­den. »

Ter­wijl luid ho­er­ageroep weerk­lonk kreeg Perry een stóute gedachte... zeer roekeloos in­der­daad, maar er was geen kans uit dezen toe­s­tand te ger­aken, waarin hij zijn welbe­minde Jo­ce­lyne ge­bracht had. Zon­der zich tijd te geven van na te denken, naderde hij de grop en riep uit:

« Goed heil, kam­er­aden! Vri­jbuiter zooals u, ben ik gelukkig op tijd te komen, om mij neer te buigen op het graf van een mi­jner broed­ers. » Iedereen aan­zag hem met ver­won­der­ing en niet zon­der wantrouwen. Een der drie lui­tenan­ten, dewelke luis­terde naar de naam van Barry-de-Haai, antwo­ordde on­mid­del­lijk:

« Zon­der­linge geschiede­nis... Hoe is uw naam?» « Eh! » lachtte Perry. « Het is waar ook, ik had me eerst moeten voorstellen... Ik ben Kirby, de meest gevreesde zeeroover welke ooit de zeeën doorkruist heeft! »

Hij had deze naam zon­der nadenken uit­ge­spro­ken, maar het to­e­val wilde dat het een naam was van een echte zeeschuimer. Een man van de groep naderde hem dreigend met de vuist:

« Gij liegt en ik ga u de tong uit­trekken. Ik ken Korby, ik heb twee jaren met hem gevaren; hij heeft trouwens ook een an­dere gestalte en ik vind het nog al stout­moedig u voor hem uit te geven, mijn jon­gen... Weet gij wel dat hij den besten degen van de wereld heeft en dat nie­mand hem ver­slaan kan? » (Wordt voort­gezet)


Vlaam­sche en Fran­sche uit­gave, is het meest aangewezen fam­i­lieblad van België en is met haar duizen­den en duizen­den oplaag, en door haar aan­ge­na­men in­houd over alles wat de Kinema be­treft, en met bi­jvoeg­ing van het weke-lijksch pro­gramma, uit­sluitelijk de FILM-RE­VUE voor een groot aan­tal Bel­gis­che Kinema’s. In die Kinema’s, waar FILM-RE­VUE eventueel nog mocht ont­breken of niet aan­wezig is, zult U goed doen, den Bestu­ur­der erover te raad­ple­gen.

Van onze zijde zullen wij alles doen om U tevre­den te stellen; van Uwen kant vra­gen wij dan ook daar­voor beleefd Uwe medew­erk­ing.

BBS SE

De Redac­tie.

Ce­heer en Redak­tie:

Kurie Gasthuis­straat, 16, Antwer­pen.

Drukkerij «Ex­cel­sior, na-, Antwer­pen


ROYAL - ZO­OLO­GIE CIN­EMA

La Vérité en Tenue

Film satirique en 5 par­ties.

Jimmy est af­fligé d’une imag­i­na­tion si abon­dante que les men­songes qu’elle lui fait dire font le désespoir du vil­lage de Barns­field.

Un jour, il tra­verse, la rue prin­ci­pale de la lo­calité en. cri­ant: « Sauve qui peut! Le bar­rage! » Tout le monde croit que le bar­rage derrière lequel se trouve le vil­lage est rompu et la pop­u­la­tion s’en­fuit vers les hau­teurs où se trouve la mai­son du maire. Jimmy a em­poigné une jeune fülle, l’a « sauvée » et menée cà la mai­son du maire. En­tretemps ce dernier a déjà téléphoné an gar­dien du bar­rage et ap­pris que celui-ci n’a pas bougé.

Outré de la panique causée par ce men­songe, le con­seil com­mu­nal décide d’en­voyer Jimmy dans une mai­son de cor­rec­tion. Les femmes parvi­en­nent • cepen­dant à aT­u­adouer le bourgmestre qui con­sent à en­voyer Jimmy chez un spécial­iste qui promet de le guérir.

En effet, après quinze jours Jimmy re­vient, in­ca­pable de dire un men­songe. C’est alors que tout le monde dans le vil­lage ap­prend que la vérité est bien plus désas­treuse que le men­songe!,

En rue, chez l’épicier, dans les réunions publiques, il de­vient, avec son in­ca­pacité de men­tir, le fléau du vil­lage, au point que les au­torités le ramènent; chez le spécial­iste pour lui ren­dre «l’usage du men­songe», mais le sa­vant doc­teur avoue qu’il ne possède pas cette sci­ence de faire « ma­chine en arrière ». Seul une grande émo­tion tissu de jolis men­songes, et nous voyons Jimmy peut faire ce mir­a­cle.

Or, Jimmy revoit la jeune fille qu’il a sauvée et dont il est folle­ment amoureux. L’amour... est un en faire un abon­dant usage.

Cette his­toire philosophique est adroite­ment mise eu scène et jouée à la per­fec­tion.

PRO­GRAMME du 5 au 9 OC­TO­BRE

1. Le Cortège....A Flégier

2. L Autre Aile

grand drame in­terprété par (

jY­Jeiie ]V[. f£ï£ et JAr J jMQR)\C

3. Les Festes d'Hébé ... J. Rameau

4 La Vérité en Tenue

Film satirique in­terprété par

CARETH HUGHES

Pen­dant la Pause

Récita î pour Orgue

PRO­GRAMMA van 5 tot 9 OC­TO­BER

1. De Op­tocht .

. . A. Flégier

!. De An­dere Vleugel

( groot drama ver­tolkt door jMej jM. Sit jYîr 3.​jYiÜÏ\Z:

3 De Feesten van Hébé

J. Rameau

De Mleede Waarheid

Tooneel­spel ver­tolkt door

CARETH HUGHES

Ti­j­dens de Poos

Récitaal voor O roei

Semai( pd haine

CON­STANCE BÏNNEY et MARY CARR

dans

Trois heures du matin

grand drame mod­erne

by­ic­tiorç Di­rect

De Gek­leede Waarheid

Jimmy is zoo n geweldige leu­ge­naar dat hij de wan­hoop wordt van het dorp Barns­field. Wan­neer hij het zoover bracht een paniek in het dorp te za­aien, met te schree­uwen dat de dam doorge­bro­ken is waarna. iedereen naar de hoogvlak­ten vlucht, wordt hij in een ver­be­ter­ing­shuis opges­loten maar de teergevoelige vrouwen weten van den burge­meester te verkri­j­gen dat hij naar een spe­cial­ist-ge­neesheer zal gezon­den wor­den.

Veer­tien dagen later keert Jimmy terug; het is hem on­mo­gelijk nog maar één leu­gen uit te bren­gen. En snel zullen de dor­pelin­gen be­sef­fen dat de waarheid nog vreeselijker is dan de leu­gen.

Op straat in den winkel, in open­bare ver­gaderin­gen wordt hij een echte plaag, door zijn on­mo­gelijkheid « te liegen » en rnen zendt hem terug naar den dok­ter om hem het « ge­bruik der leu­gen» terug te geven.

Doch wat gedaan is, bli­jft gedaan: slechts een groote on­troer­ing kan hem ve­ran­deren...

Hij ont­moet een meisje waarop hij smoor­lijk ver­liefd is... doet haar de won­der­baarste liefde-verk­larin­gen en daar de liefde... een web van gulden leu­gens is, zal hij snel «genezen» zijn...

grande comédie d’aven­tures

Im­primerie du Cen­tre 26. Rem­part Kip­dorp, An­vers


POUR AVOIR UNE BIERE BONNE ET SAINE

Adressez-vous à la Brasserie

VAN HOM BEECK

BERCHEM - Tél. 5210

la Min Général« MMuMlt

Tél. 292

12, rue Van Ert­born AN­VERS

Tél. 292

Agence pour la Province d'An­vers du Vrai "FER­ODO”

Agence pour An­vers des Roule­ments à billes S. K. F.

Agence générale pour la Bel­gique du Di­a­mond et Noble’s Pol­ish

La seule mai­son de la place four­nissant aux garages aux prix de gros

PHO­TOGRAVEURS

DESSI­NA­TEURS

Champ Vlem­inekx.. Ö AN­VERS

(«bww.​uiu Telépm - 9209

EX­E­CU­TION RAPIDE ET SOIGNÉE

«K HA­BILLEZ VOS Mai­son BERTH Y

EN­FANTS 106, rue de l’Eglise, 106

AU TVV ▼V (

BRI­TAN­NIA Grand choix en toutes sortes de FO U FF U FFS

77, Longue rue d’Argile Man­teaux et casaquins à par­tir de îr. 3.7 5

OU­VRAGES DE DAMES

OU­VRAGES DESSINÉS

LAINES, SOIES, CO­TONS, COU­VRE-LITS, NAPPES, STORES, BON­NET­TERIE A LA MAIN, DEN­TELLES, JUMPERS

IVîAISON EMMA

HANDW­ERKE!

iS WOL, ZIJDE, KA­TOEN, BED­SPREIEN, TAFEL-KLEED­EREN, STORES, KAN­TEN, HAND­BREI­GOED, JUMPERS

An­vers, Rue Von­del­straat, 15, Antwer­pen

GAR­NI­TURES

POUR

Fu­moirs, Sa­lons, Boudoirs Cham­bres à coucher Ve­ran­dah Fau­teuils - Club

11, Longue rue du Van­neau

(près du parc)

Si- I 71 II—.I ..I. rn — nm m

MEUBLES

I Les plus grands Ma­g­a­sins en Bel­gique |

9 Longue rue des Claires 9 g

(près Meir) |

1 Grand choix de gar­ni­tures. 200 salles à manger, | I cham­bres à coucher, sa­lons, cuisines, ve­ran­dah's, | I bu­reaux, li­ter­ies, chaises-longues, etc. etc. |

Mai­son Améri­caine

Meilleur marché qu’ailleurs I Ou­vert tous les jours jusqu'à 8 h. t. | Ma­g­a­sin fermé g

jfi­i­i­i­iui­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­inTi

Autos poui Cérémonies. Mariages. Baptêmes et Fêtes

Garage J & H. DEHU

Téléphone 3107

42, Canal des Briseurs - AN­VERS VOY­AGES A L’ÉTRANGER - EX­CUR­SIONS PRIX A FOR­FAIT

de- wm

££üre STR aat2û

BRODERIES-PEIR­LAGES

an­ci­enne

M— RYCK­AERT

A. Caucheteux suc­cesseur

Rue Rubens, 17 - Téléphone 12217 Rue Porte St. Georges, 27 - Tél. 1221S

AN­VERS

Ate­liers de „Plis­sage el Points-clairs

.. EN­GELSCH HO ED EN MA GA ZIJN..

VON­DEL­STR.j 19

CAUS

nabij St. Jansplaats)

l)e laat­ste nieuwighe­den in Vil­ten Hoe­den

üiirje eus

Ziet Zta­lae