FILM-RE­VUE

mie Loop­baan floor Leairice Joy

EN zekere win­ter­avond van 1918 bevond ik mij met mijn moeder op de brug van een schip dat ons van New-Orieans, mijn ge­boortes­tad, naar New-York had gevo­erd. Ron­dom

immer in het Zuiden geleefd hebbende,.

er nooit sneeuw had gek­end Ik zou

niet kun­nen zeggen wat mij die dag het

meest ver­raste, de stad of de sneeuw__

Ik had geen enkele on­dervin­d­ing. Mijn

ons sprei­dde zich de in­druk­wekkende cirkel der met­ro­pol­i­taan­sche wolkenkrab­bers uit. Het sneeuwde; ik was er zeer onder den in­druk van ge­bracht wijl ik,

kind­sheid en jeugd waren immer van de gelukkig­sten ge­weest. Ik stamde af van een der oud­ste fam­i­lies uit Louisana, geen enkel onzer had ooit den ge­boorte-

FILM-RE­VUE

grond ver­laten. In het Heilig Hary, klooster van New-Or­leans, opgev&ed, bracht ik het groot­ste gedeelte mi­jner verlofda­gen. op onze planterij van La Visa, in de buurt van het stadje Shute­ston, door.

Immer zal ik mij het genot'herin­neren mij door dit verlof ver­schaft. Ik bracht mijn tijd door met vo­or­dra­gen, met rollen uit het hoofd te leeren en tooneelver­too-nin­gen in te richten... Nim­mer heb ik er aan gedacht dat er eens een dag komen zou waarop ik artiste zou zijn... ik was er van over­tu­igd gan­sch natu­urlijk — dat ik er eene was...

Die hart­stocht voor het tooneel eindigde met mijn oud­ers en ken­nis­sen te verve­len. Dit ont­moedigde mij niet... Meer dan eens ver­tolkte ik, gan­sch alléén, mijn rollen, voor een in­ge­beeld pub­liek op­tre­dend.

Het jaar dat ik de school ver­liet, werd droe­vig gemaakt door de ziekte van mijn vader. Deze laat­ste was tan­darts te New-Or­leans. Zijn zwakke gezond­hei­d­stoe­s­tand dwong hem zijn beroep te laten varen. Van dan af waren wij zon­der inkom­sten. Ik had een broeder, maar rond dit ti­jd­stip was deze onder de wapens... Mijn vader kon dus in een sana­to­rium toe­gang vin­den en mijn groot­vader vroeg ons bij hem te La Visa te komen wonen.

Mijn moeder zou hi­erin hebben toegestemd, want de be­proev­ing was haar te zwaar, in­dien zij zooveel van den grond Louisiana niet had gehouden. Gan­sch an­ders was mijn besluit; ik had on­langs een stuk bi­jge­woond waarin een jong, for-tuin­loos meisje ver­plicht was, om haar kost te ver­di­enen, als meid bij rijke bloed­ver­wan­ten in di­enst te tre­den, die haar had­den gevraagd bij hen te komen in­wo­nen. Al­hoewel mijn groot­vader de lief­tal-lig­ste men­sch was die ik ooit gek­end had, beruste ik mij niet in het aan­bod. Ik was te on­afhanke­lijk van geest en kon er maar niet toe besluiten mij als arme bloed­ver­wante te doen door­gaan.

Rond dit ti­jd­stip werkte er te New-Or­leans een klein cin­emagezels­d­hap, de « Nola-Films ». Zijn bestu­ur­der, Mr Mar­tin, die ik een be­zoek had ge­bracht en hem mijn tegensla­gen had medegedeeld, nam mij aan als jonge hoof­drol. Van toen af moedigde mijn moeder mij aan, in het beroep van cin­ema-artiste te vol­harden en steeds ben ik haar om die houd­ing dankbaar ge­weest. De ledigheid te La Visa had mij veel min­der aan­ge­naam ge­weest dan mijn ar­beid als artiste, die mij immer zooveel vol­doen­ing schonk.

Bij de « Nola Films » draaide ik drie

ban­den, weliswaar bijna waarde­looze voort­breng­sten, maar die mij toch heel veel be­lang in­boezem­den. Ti­j­dens die ver­wezen­lijk­ing be­greep ik hoe moeil­ijk ieder ern­stig werk te New-Or­leans was en ik zag de mo­gelijkheid in van een verbinte- -nis, die mij van uit iNew-York zou'wor­den aange­bo­den.

Na menige wed­er­waardigheid, besloot mijn moeder mij naar het No­or­den te vergezellen. Te New-York aangekomen sloe­gen wij onze tent in een fam­i­lie-pen­sioen der drie en ne­gentig­ste straat, tuss­chen Broad­way en de Golombüs-Av­enue, op. Sti­laan gewende ik mij aan het leven in het kosthuis, meer afwis­se­lend tegen dit van Louisiana.

Ik begaf mij toen naar de ver­schil­lende stu­dios der metropool, in de hoop er maar een rol­letje, hoe klein.​ook, als fig­u­rante machtig te wor­den. Kort daarop ontv­ing ik een verbin­te­nis der Fort-Lee, en als fig­u­rante trad ik op in het tooneel­spel « The Other Man », met Fatty Ar­buckle.

Het leven eener fig­u­rante in Amerika is nu juist geen postje van rust en gemakzucht! Aan welke be­proevin­gen zijn die on­gelukki­gen niet bloot­gesteld!

Nim­mer vergeet ik de on­tel­bare uren wacht­ens aan de stu­diodeuren, onder de oogen van weer­barstige regis­seurs! Floe-veel ont­goochelde ver­hopin­gen! Flo­eveel ont­moedigin­gen!

Ik herin­ner mij, dat ik eens als «extra» in een film van Alice Brady op­trad..​Men draaide een ont­vangst­tooneel. Ik bevond mij boven aan het uiteinde van een trap, die ik moest af­dalen om bene­den, be­nige uitgenood­ig­den, rond de piano ver­gaard, te gaan ver­voe­gen. Ik dacht te doen wat

de in­sce­neerder mij zegde Toen ik het,

op­er­atieveld had doortrokken, riep de regis­seur mij toe: « Wel te duivel!... Denkt ge in een schuur te zijn?__ »

Zon­der het te weten was ik tuss­chen twee ver­tolk­ers, die een samen­spraak hielden, geloopen. Verbluft, leed ik lan­gen tijd onder die opgeloopen verned­er­ing.

Nochtans werd ik de daaropvol­gende win­ter hoofd­ver­tolk­ster der « Para­mount Black Di­a­mond ». Plet werk van ïig­u­ran-te stond mij niet meer aan en ik -besloot mij in het klucht­spel te wagen. Een van mijn vriendin­nen beval mij bij het « United Book­ing Of­fice » aan.

Tengevolge eener miss­ing kwam ik in het Palace The­atre terecht en bevond ik mij in de bu­ree­len der di­rec­tie van die in­richt­ing! Zij had­den een hoof­drol van doen om te Jack­sonville, in Florida, te

FILM-RE­VUE

gaan draaien.... Oogen­blikke­lijk ging ik op hun aan­bod in, het to­e­val ze­ge­nende dat mijn stap­pen had geleid.

Alzoo werd ik «tooneel­speeis­ter». Zes maan­den Werk­ten wij aldus in de oude stu­dios der Kalem, zeer tevre­den van het nogal ruwe kli­maat van het No­or­den ver­lost te zijn.

Het gezelschap richte zich toen na­dien naar Wikes­bare, in Pen­syl­vanië, al­waar het één tooneel­spel in de week draaide.

Het was rond dien tijd dat mijn vader mij en mijne moeder kwam op­zoeken. De ziekte had hem vreeselijk te­neer gedrukt, zon­der nochtans zijn moraal aan te tas­ten. Immer had hij nog dezelfde lev­endige geest van vroeger. Eenige weken later zou hij ten grave dalen.

« Een on­geluk komt nooit alleen » zegt het spreek­wo­ord. Mijn broeder werd rond dit ti­jd­stip gevaar­lijk ziek; men bracht hem naar het mil­i­taire hos­pi­taal van Wash­ing­ton over. Mijn moeder besloot hem al­daar te gaan ver­voe­gen.

Kort daarop richtte ik dus alleen mijn schre­den naar Cal­i­fornië. Te Hol­ly­wood aangekomen wendde ik mij tot een ver-bin­te­nis-agen­cie. Men deed mij enkele me­ters « proef » draaien en vroeg mij enkele in­lichtin­gen over mijn loop­baan! Ein­delijk, daar hij geen enkele mi­jner fil­men had gezien, nam de bestu­ur­der »af­scheid en ried mij aan nooit meer aan fig­u­ratie te doen.

Maan­den lang bleef ik toen werkeloos.

steeds op zoek naar een mo­gelijke verbin­te­nis.

Ein­delijk lukte ik bij de Eox in een be­lan­grijke rol met Dustin Far­num te debu-teeren. Na­dien draaide ik met Jack War­ren Ker­ri­gan « A Dol­lar Bid ». Het was ti­j­dens de ver­wezen­lijk­ing van die film dat ik ken­nis maakte, met Jack Gilbert, die kort daarop mijn echtgenoot werd.

De eerzucht van al de jonge artis­ten van Pi­ol­ly­wood bestaat in het deel maken van een rolverdeel­ing waarin de rneest bek­ende man­nelijke film­ster­ren voorkomen. Ik had het geluk gevraagd te wor­den de parte­naire té zijn van Charles Ray in een zi­jner voor­naam­ste ban­den.

Ik bestudeerde mijn rol met ijver­volle wilskracht, besloten hem op merk­waardige wijze te spe­len. Da­gen­lang bracht ik door met mijn garder­obe te schikken. Fei klopte mijn hart toen ik mij in het stu­dio aan­bood, om de verbin­te­nis te on­der­tee-ke­nen, enkele minuten voor den aan­vang van mijn werk...

Ik had mijn moeder een geestdriftige brief geschreven, haar meldende dat ik den roem ging bereiken. Ein­delijk lachte de for­tuin mij toe! Ik ging aan de zijde van Charles Ray op­tre­den! Gelukkiglijk had ik de brief niet gepost. Poen ik in het stu­dio aankwam, be­groette de regis­seur mij in deze be­wo­ordin­gen: « t Spijt ons geweldig, mejuf­fer, maar daar Doris May, die haar laat­ste film kwam te draaien, en een nieuwe verbin­te­nis voor zeer lan­gen ter­mijn met onze firma hebbende aange­gaan, is haar de rol toegek­end die men u had doen ver­hopen!... «

Plet was het vreeselijk­ste oogen­blik van mijn leven!...

Daar mijn cin­e­matografis­che loop­baan mij niet al de vol­doen­ing schonk, die ik

VIC­TOR VAR­CONI & LEATRICE JOY in de Para­mount­film «THE TRI­UMPH» door Cecil B. de Mille

FILM-RE­VUE

had gehoopt, sloot ik een verbin­te­nis af met de Tooneel­maatschap­pij Vir­ginia Bris­sac, van San Diego. Voor de eerste maal be­trad ik de planken... als beroep­s­ac­trice... Ik trok mij niet al te slecht uit den slag en ti­j­dens de om­reis Ver­tolkte ik een tien­tal ver­schil­lende stukken.

Het was ti­j­dens mijn verblijf te San Diego dat ik een telegram ontv­ing van den Para­moun­tregis­seur George Loane Tucker om een rol te ver­tolken in «Ladies must Live »

Het was het meest gewaagde ti­jd­perk van mijn loop­baan... Ein­delijk had ik geluk en kort daarop trad ik in « The Rjght of Way » met Bert Lytell, op. Ik was de hoofd­ver­tolk­ster van vijf groote fil­men bij Gold­wyn. Na­dien was mijn groot­ste suc­ces « Sat­ur­day Night » (De Omweg), film waarin ik voor de eerste maal onder de lei­d­ing van Cecil B. de Mille ar­bei­dde.

Sinds­dien heb ik voor de reken­ing der Para­mount een groot aan­tal ban­den gedraaid: « Het Rek­wisi­to­rium », « Men

mag zijne vrouw, niet bedriegen », « De

stilzwi­j­gende Part­ner », « De Tien Ge­bo­den », enz.

Nu leven mijn moeder en mijn broeder aan mijn zijde te Hol­ly­wood, en wij zijn zin­nens ons kor­tel­ings naar New-Orle-ans te begeven, dat ik in zes jaren niet meer heb gezien! Nu vrees ik niet meer als een « arme bloed­ver­wante » aanzien te wor­den, en ik iou wel gelukkig zijn op­nieuw den drem­pel van La Visa te over­schri­j­den! De sen­satiewekkende ver-toonin­gen die ik des­ti­jds voor een in­ge­beeld pub­liek gaf, zullen dan toch niet geheel en al nut­teloos ge­weest zijn!

LEATRICE JOY

Cin­emabrieven­bus

Aan onze vragers en vraag­stert­jes,

Ten gevolge de ver­letdag, O. H. He= snel­vaart, op onze drukkerij, zijn de laatst toegekomen vra­gen der vorige week niet kun­nen beant­wo­ord wor­den. Wij doen ze dus hier vol­gen en hopen hi­er­door alle ach­ter­docht nopens ver­getel­heid en derge= lijke weggenomen te hebben. Nemo.

AL­TIJD EVEN ZWAK. — 1) ’t Spijt ons zeer, maar die vraag gaat eenigszins buiten het kader der rubriek, zoo­dat we er U niet kun­nen op antwo­or­den.

2) Tom Mix fig­ureerde vroeger in eenige cow­boy fil­men.

3) Die per­soon waarover U ons spreekt, is ons to­taal on­bek­end,

GIJ EN IK. — 1) Tom Moore; adres: 1919, Van Nes Av­enue, Los An­ge­les (Cal.), U. S. A.

2) Ann For­rest; adres: Box, 807, Lau­rel Canyon (Cal.), U. S. A.

3) Edith Roberts; adres: c/o Suite 323, Taft Build­ing, Hol­ly­wood (Cal.), U. S. A.

VERGEET-MIJ-NI­ETJE. — 1) Lu­cien Dal­sace zendt zijn photo tegen ver­goed­ing van fr. 2,—; adres: 4, rue de Four­croy, Paris.

2) Pola Negri heeft zwarte oogen; miss­chien is uw brief zoek ger­aakt; best doet U hem nog eens te herin­neren.

3) Regi­nald Denny kan in de Fran­sche en En-gelsche taal geschreven wor­den; *endt gratis zijn photo; adres: c/o Uni­ver­sal Stu­dios, Uni­ver­sal City (Cal.), U. S. A.

MAR­GUYE DE MAYE. — 1) Hét is niet de

eerste maal dat we dergelijke klachten ont­van­gen; er zijn im­mers al­tijd van dit soort men­schen met een zeer rek­baar geweten die geen on­der­scheid weten te maken met het mijn en dijn_

2) Dan is het ook nog best mo­gelijk dat uw schri­jven is zoek ger­aakt en best doet U dan het hem nog eens te herin­neren.

MILTA. — 1) Die film werd in 1924 gedraaid; de Amerikaan­sche titel ervan is: « A Lit­tle Devil ».

2) Uw schri­jven ver­di­ende onze volle aan­dacht en we danken U om ’t vertrouwen dat U in ons stelt; ook moogt U gerust op onze geheimhoud­ing reke­nen. We hopen van U nog meer te verne­men al­sook inzendin­gen voor de Vrije Tribuun.

ADAM. — 1) Alice Cal­houn; adres: c/o Vita-graph Stu­dios, East 15th Street and Loenst Av­enue, Brook­lyn, New-York (U. S. A.).

2) U kunt haar in de En­gelsche taal schri­jven.

3) Van welke maatschap­pij was die film?

WALLY. — 1) Creighton Hale, adres: 1762,

Or­chid Av­enue, Los An­ge­les (Cal.), U. S. A.

2) Norma Tal­madge; adres: United Stu­dios,

5341, Mel­rose Av­enue, Los An­ge­les (Cal.), U. S. A.

3) Dorothy Gish; adres: In­spi­ra­tion Pic­tures,

565, Fift Av­enue, New-York (U. S. A.).

J. S. — 1 ) Maria Kous­ne­zoff; adres: 11, rue Theodore de Banville, Paris.

2) Con­rad Veidt, voor­naam­ste fil­men: « Dies Irae », « Der Graf von Cagliostro », « Graaf Kos-tio ».

Adres: 105, Kur­furs­ten­damm, Berlin-Halensee

(Duitsch­land).

3) Pauline Garon; adres: 7139, Hol­ly­wood

Boul­vard, Hol­ly­wood (Cal.), U. S. A.

A. VAN IERSEL. — Besten dank op voor­hand voor het be­loofde boek dat we aan­dachtig zullen door­lezen.

X. X. -— 1 ) Jeanne Provost; adres: c/o 3, rue de Ro­croy, Paris.

2) 3) 1 n welke fil­men en van welke maatschap­pij hebt U deze ac­tri­ces zien op­tre­den?

A. J. — 1 ) May Mac Avoy; voor­naam­ste fil­men: « Woman under Oath », « My Hus­bands Other Wife », « Hit or Miss »; adres: Para­mount Pic­tures, 6284, Selma Av­enue, Hol­ly­wood (Cal.), U. S. A.

2) Glo­ria Swan­son; voor­naam­ste fil­men: «Why Change Your Wife », « For Bet­ter, for Worse »,

« The Ad­mirable Crich­ton »; adres: zelfde adres als voor­gaande.

FILM*REVUE

3) Mar­jorie Hume; voor­naam­ste fil­men; « The Duchess of Seven Dials », « The Swindler », «The Keeper of the Door »; adres: c/o Roçm 33, The Fleet­way House, Far­ring­don Street, Lon­don E. S. 4 (Eng­land).

SANS-SOUCI. — 1) Michel Var­coni; adres: c/o suite 523, Taft Build­ing, Hol­ly­wood (Cal.), U. S. A.

2) Marie Kid; zelfde adres als voor­gaande.

3) Ernest 'Tor­rence; adres: 1933, High­land Av­enue, Los An­ge­les (Cal.), U. S. A.

DE BÉ. — 1) Suzanne Christy; adres: c/o 3, rue de Ro­croy, Paris.

2) In welke film en van welke maatschap­pij hebt U die artiste zien op­tre­den?

3) Jeanne Hel­bling is onge­huwd.

MARIE ROSE. — 1) Als vreemdel­ing hebt U bit­ter weinig kans dat een sce­nario, naar de Ver-eenigde Staten gezon­den, al­daar zal aan­vaard wor­den.

2) Fa­mous-Play­ers Lasky Cor­po­ra­tion, 485, Fifth Av­enue, New-York City (U. S. A.).

FORUM STU­DIO. — Gelieve uw adres te laten weten, daar er in­lichtin­gen over U gevraagd wor­den.

VLIEGENDE HOL­LAN­DER. — 1) Pearl White; adres: c/o 3, rue de Ro­croy, Paris.

Voor­naam­ste fil­men: « Ter­reur », « Ex­ploits of Elaine », « Black Se­cret ». .

2) Zendt gratis, haar photo; in de Fran­sche of En­gelsche taal te schri­jven.

ROOD­KOPJE. — 1) Pearl White is de ware naam dezer artiste; geschei­den van Wal­lace Mac Cutcheen; ge­boren op 4 Maart 1889.

EVA. —7 1) En... wie zegt U dat we niet van Asta Nielsen’s spel houden...?

2) De Amerikaan­sche titel van die film is: « Luck in Pawn ».

Ruth Clif­ford; adres: 7627, Emelita, Hol­ly­wood (Cal.), U. S. A.

3) Amerikaan­sche titel: « A Hasty Haz­ing ».

Ben Lyons; adres: zelfde adres alé on­der­staande.

4) Amerikaan­sche titél: « The Great Im­pos­tor ».

Eleanor Board­man; adres: c/o Suite 532, 1 aft

Build­ing, Hol­ly­wood (Cal.), U. S. A.

A LI-BEN-DA RA K. — 1) Her­bert Rawl­in­son; voor­naam­ste fil­men: « The Turn of the Weel », « Good Gra­cious Annabel », « The Com­mon Cause »; adres: 1735, High­land Av­enue, Hol­ly­wood (Cal..), U. S. A.

2) Har­ri­son- Ford; voor­naam­ste fil­men: « Easy to Get », « Ro­mance and Ara­bella », « The Thoid Kiss »; adres: Lambs Club, 130 West, 44th Street, New-York City (U. S. A).

3) Mau­rice Flynn, voor­naam­ste film: « Web of De­sire »; adres: c/o suite 523, Taft Build­ing, Hol­ly­wood (Cal.), U. S. A.

N. B. — Zen­den alien gratis de hen gevraagde photo en di­enen in de En­gelsche taal te wor­den geschreven.

AI­GRETTE. — 1) Zie adres Norma Tal­madge antwo­ord aan Wally.

2) Bi­j­drage is weer te redak­tion­neel; tra­cht eens iets an­ders!

SIL­VETTE. — 1) Rolverdeel­ing niet gegeven.

2) Om fil­mac­trice té kun­nen wor­den moet men over veel geduld, veel geld' en door­gaans over veel lief­tal­ligheid beschikken.

BOUBOULE. — 1) Tsuru Aoki; adres: c/o

Suite 523, Taft Build­ing, Hol­ly­wood (Cal.), U. S. A.

2) Lu­ciano Al­ber­tini; adres: 225. Friedrich­strasse, Berlin S. W..48 (Duitsch­land).

3) Eric von Stro­heim; adres: c/o Metro Gold-wyn Stu­dios, Cul­ver-City (Cal.), U. S. A.

ALICE PAVOR. — 1) Van de gezusters Jane en Eva Novak is Jane de oud­ste: Jane is ge­boren op 12 Jan­u­ari 1896 en Eva in 1897.

2) Inzend­ing voor de Vrije Tribuun is nog scherp, op z’n minst scherp uitge­drukt, maar we nemen ze toch maar op.

3) U weet, wij mogen over fil­martis­ten geen uit­ge­spro­ken oordeel hebben: Bar­bara La Marr; adres: c/o Metro Stu­dios, 1025, Lil­ian Way, Los An­ge­les (Cal.), U. S. A.

4) Jus­tine John­stone; adres: c/o Suite 523, Taft Build­ing, Hol­ly­wood (Cal.), U. S. A.

5) Karikatuur van Glo­ria Swan­son is goed; alleen zijn de oogen, vol­gens onze beschei­den mee-ning, wat al veel ku­bis­tis­che kunst.

DUO. — 1) Volledige rolverdeel­ing niet gegeven.

JULIA EN PIERRE. — 1 ) Bar­bara Bed­ford; adres: 5269, De Long­pre Av­enue, Hol­ly­wood (Cal.), U. S. A.

2) Bran­don Hurst; adres: c/o Suite 523, Taft Build­ing, Hol­ly­wood r(Cal.), U. S. A.

3) Jane Novak; adres: 6629 1/2, Hol­ly­wood

N. B. — Onze oprechte geluk­wen­schen voor de lange lijst ont­van­gen pho­tos!

S ANS-SOUCI. — 1) Maria Corda; adres: 224, Friedrich­strasse, Berlin S. W. 48 (Duitsch­land).

2) In welke film en van welke maatschap­pij hebt U die artiste zien op­tre­den?

DE BÉ. — 1) Alice Terry; adi­ies: c/o Rex In­gram Pro­duc­tions, 33,,rue de Surène, Paris.

CHU-CHIN-CHOW. — 1) Jack Holt is op 1 Mei 1888 ge­boren; gehuwd, drie kinderen; meet 1 m. 80.

2) Dit nieuwsjè strookt met de waarheid; alleen wor­den zijn ban­den, die hij - on­afhanke­lijk draait, door Para­mount uit­gegeven.

3) Het is een pub­liek geheim dat Pola Negri en Glo­ria Swan­son het met elkaar niet al te best kun­nen schikken. Pola ver­toeft voor ’t oogen­blik te Par­ijs.

4) Of wij U niet al te nieuws­gierig vin­den? Hoe­ge­naamd niet! Maar... U weet toch gaarne veel, niet?

LICO. — 1 ) Gwen­dolyn is rond de zes jaar.

2) Car­lyle Black­well kunt U, beleefhei­d­shalve, niet « gratis » schri­jven; U hoeft 0,75 fr. port op den brief te plakken; maar zijn photo zendt hij Ü echter gratis... adres: c/o Room 53, The Fleet­way House, Far­ring­don Street, Lon­don E. C. 4 (Eng­land).

3) U moet be­gri­jpen, het tooneel­seizoen is voor­bij, en daar­door valt er heel wat tooneel­nieuws weg maar, zooals U zult zien, gaan we deze week weet naar boven.

4) Zie berichtje aan het hoofd dezer brieven­bus.

5) Rudolph Valentino; adres: 7139, Hol­ly­wood Boul­vard, Los An­ge­les (Cal.), U. S. A.

6) Char­lie Chap­lin; adres: 1416, La Brea Av­enue, Hol­ly­wood (Cal.), U. S. A.

7) (bij uit­zon­der­ing) Cullen Lan­dis; adres“: 1504, Gard­ner Street, Los An­ge­les (Cal.), U. S. A.

NEMO.

N. B. — Vra­gen ons na Zondag toege\omen Wor­den in het vol­gend num­mer beant­wo­ord.

FILM-RE­VUE

UIR­GI­I­IIA BROUIH FAIRE

MET is geweten, dat nu en dan de win­ner of win­ster van een schoonhei­d­spri­jskamp een suc­cesvolle ïilm­speel­ster of speler wordt; tuss­chen deze wordt gerek­end Vir­ginia Brown Faire.

Eenige jaren gele­den, in 1919, or­gan­iseerde een groep Amerikaan­sche uit­gev­ers van ti­jd­schriften zulken pri­jskamp, waar­bij Miss Faire de eerste prijs be­haalde; er werd haar als­dan een kon­trakt aange­bo­den om van haar een star te maken.

In een zaak als deze, valt het gew­c­ton-lijk voor dat zulk een meisje slechts éénmaal in een film voorkomt, doch Vir­ginia

Brown Faire werkte hard om er te komen en te prof­i­teeren van deze kans; zij slaagde er dan ook in om suc­ces te be­halen en in het filmbedrijf te bli­jven.

Dien tijd was Miss Brown Faire slechts 16 jaar oud; er werd tuss­chen de com­pany en haar vader een akko­ord getrof­fen dat het meisje steeds vergezeld zou zijn van haar moeder op alle her­halin­gen. De com­pany zou ook voor haar opvoed­ing zor­gen opdat zij lessen nemen zou in de muziek, de Fran­sche en En­gelsche taal.

Wan­neer zij in Cal­i­fornie aankwam werd het haar ver­gund om in de groote stu­dios te wan­de­len, opdat zij vertrouwd zou ger­aken met haar nieuw bedrijf en te leeren hoe films gemaakt wer­den. Wan­neer zij zich gan­sch te huis gevoelde werd haar de in­genue-rol gegeven in «Run­nin’ Straight », waarin Hoot Gib­son de hoof­drol ver­tolkte.

Het moet nie­mand ver­won­deren dat Miss Faire suc­ces be­haalde daar het spe­len haar in het bloed zat, want haar moeder was vroeger aan het tooneel ge­weest. De oud­ers van Vir­ginia Brown Faire waren Fran­schen doch zij zelve werd te Brook­lyn ge­boren.

De jonge artiste is vol en­t­hou­si­asme voor al wat ze doen moet. Zij houdt van dansen, zwem­men en bi­j­zon­der van paardri­j­den. Meer­maals wordt zij zeer vroeg in den mor­gen op weg gezien, te paard, alvorens zij naar het stu­dio gaat. Zij be­mint zeer bi­j­zon­der alle dieren en wan­neer zij in den be­ginne in de Uni­ver­sal Com­pany kwam, be­zocht zij dezes dier­en­tuin al­waar den dier­entem­mer haar toe­stond menig dier tot lievelinge te nemen. Zij koos een klein zwart varken, een witte gans, een zeer aardige poney en een jong leeuwken.

De tem­mer hield haar voor, dat zij deze beestjes niet te samen mocht opvoe­den daar deze later niet mochten overeen komen, doch wan­neer men enkel 16 jaar is dan luis­tert men niet veel naar goe­den raad; zij zegde dat zij deze dieren ging opvoe­den en ze leeren elkaar lief te hebben.

« Miss­chien wel » zegde de man «maar voor het oogen­blik, houdt ze maar een mijl van elka­n­der ».

Sinds die dagen heeft Vir­ginia Brown Faire menig suc­ces gek­end. Men heeft haar wellicht gezien in de vol­gende films: « Dou­bling for Romeo », « Rud­yard Kip­long », « With­out Ben­e­fit of

Clergy », « Omar the Tent­maker »,

rt Monte Cristo », « Fightin’ Mad »,

« Vengeance of the Deep » en « The Cricke.t on the Heart ». Een nieuwe film van haar is « Storm Swept ».

Miss Faire is van mid­del­matige groote, heeft donker haar en donker­bru­ine oogen. Zij is wel­gevormd en uit haar blik straalt u een sym­pa­thieke glim­lach tegen.

Miss Faire werpt zich met hart en ziel in haar werk; gelijk welke rol zij te vervullen heeft, niets is haar te veel óm het te ver­beelden per­son­age uit te diepen. Dat is ook de reden waar­door zij tot den eersten rang opgek­lom­men is, en dat het haar geen moeite kost om de tra­nen te doen vloeien waar het an­deren zooveel last veroorza­akt.

« Ik houd van de film » zegt zij, « en ik kan mij niet voorstellen wat mijn leven zijn zou moest ik het stu­dio vaar­wel zeggen ».

Artis­ten en nieuws der First na­tional Pic­tures

ANNA Q. NILS­SON

in “ONE WAY STREET” (De eenige Weg)

vóaarin zij een sport­man­tel draagt van kemel­haar

DORIS KENYON

in “IF I MARRY AGAIN” (Wan­neer ik op­nieuw huw) waarin zij een theepar­ti­jtje geeft en tér dier gele­gen­heid een zi­j­den kleed aan heeft.

FIRST NA­TIONAL heeft een kon­trakt getee-kent met C. C. Burr om een serie pro­duc­ties te lev­eren van den komiek Johnny Hines. De stukken moeten zóó zijn, waar­door deze artist de be­won­der­ing van het pub­liek heeft ver­wor­ven. De pro­duc­tie dezer serie is reeds in de maand Mei be­gonnen. Als regis­seur wordt ge­noemd Charles Hines en de be­licht­ing zal gedaan wor­den door Charles Gilson. Deze twee per­so­nen zijn. reeds lang in di­enst van Burr. First Na­tional gelooft dat dit kon­trakt hun een der pop­u­lairste artis­ten van het oogen­blik verzek­erd heeft.

Johnny Hines is nog geen 30 jaar oud. Hij werd te Pitts­burgh ge­boren en verkreeg zijn opvoed­ing op het Col­lege van New-York. Hij had .reeds acht jaren tooneel gedaan, alvorens naar de cin­ema over te gaan. Hij de­bu­teerde op het witte doek met « Peer­les-World » in films zooals: « Mlle Pet­ti­coat », « Tillie Wakes Up », « Alias Jimmy Valentin ». Tuss­chen zijn an­dere pro­duc­ties be­hoo-ren « A Scrap of Paper », « Neigh­bors », « Hearts of Gold», «The Lit­tle In­truder», «East­ward Ho », « Sure Fire Flint », « Burn Em Up Jones », « Luck », «Lit­tle Johnny Jones» en Con­duc­tor 1492 ». Aan deze films te zien kan men oordee­len dat Hines reeds een loop­baan achter den rug heeft en dat First Na­tional een goede aan­winst ‘gedaan heeft.

ER IS REEDS VEEL GESCHREVEN en gezégd over de cin­e­matografis­che rechten van « Kiki », waarin Lenore Ulric de hçof­drol speelt op het tooneel. Er wordt nu bek­end gemaakt dat die rechten ver­wor­ven zijn door Joseph M. Schenk en de film zal ver­vaardigd wórden voor Norma Tal­madge. Deze lieve artiste is nu bezig te draaien aan « Graus­tark » en « Oblig­a­tions » en zal daarop aan « Kiki » be­gin­nen.

SAMUEL GOLD­WYN heeft Frances Mar­ion geëngageerd om het sce­nario te schri­jven van «The Dark Angel» (De donkere Engel), het stuk van Broad­way en waarin als hoof­drol zal op­tre­den de Hon­gaarsche artiste/Vilma Banky en Ronald Col­man.

CHARLES AS­COTT, de bek­ende Amerikaan-sche na­bootser van dieren, zal mede spe­len in « The White Mon­key » (De Witte Aap) als het sym­bol­isch dier. Gedurende gan­sch zijn loop­baan heeft As­cott hon­den geïmi­teerd, voorhis­torische beesten, muilez­pls, kat­ten, beren, krokodillen en an­deren; hij verki­est een aap na te .boot­sen, meer dan een ander dier.

EENIGE JAREN GELE­DEN ver­wek­ten de geleer­den van het « Amer­i­can Mu­seum of Nat­ural His­tory » sen­satie door al de jour­nal­is­ten van de New-Yorker pers uit te nood­i­gen op een ban­ket van walvis­chvleesch. Maar het eerste diner van

di­nosaurusvleesch heeft plaats in de film « The Lost World » (De verd­we­nen Wereld).

THE SEA-WOMAN » ’(De Zeevrouw), aan­pass­ing van een stuk van Willard Robin­son, wordt een film First Na­tional FRANK LLOYD heeft zijn gezelschap mede genomen naar Canada om sneeuw­toonee­len op te nemen voor « The Winds of Chance » (De Kans keert). De eerste toonee­len in de sneeuw had­den plaats in de om­streken van Banff (Al­berta) nadat eenige toonee­len waren opgenomen te Daw­son City, in de streek van Rex Beach.

ELMER CLIFTON is aan gewor­ven door de In­spi­ra­tion Pic­tures Inc. om de vol­gende pro­duc­ties te besturen waarin Richard Barthelmess de hoof­drollen zal vervullen; deze zullen uit­gegeven wor­den door First Na­tional. « Shore Leave » (Toe­lat­ing om aan Land te gaan), een dezer films, is dë acht­ste pro­duc­tie in elkaar gezet door John A. Robert­son. Zoodra deze film voltooid is neemt Robert­son verlof en zal hij een reis on­derne­men naar En­ge­land en het vaste­land. M. Clifton bezit een bi­j­zon­dere kwaliteit als regis­seur én ac­teur in de cin­e­matografie. Gedurende 9 jaSr heeft hij gew­erkt voor D. W. Grif­fith; ver­schil­lende too-neel­spfe­len met Dorothy Gish heeft hij in elkaar gezet, onder het hooge toezicht van Grif­fith. « Down to the Sea in Ships » was ook van hem.

10

FILM-RE­VUE

Vrije Tribuun

Onder deze rubriek mag ee­nieder, onder dek­naam, zijn opinie, de kinema aan­be­lan­gend, uit­drukken. De inzen­ders moeten nochtans hun naam en adres doen ken­nen op ons bu­reel en bli­jven ve­r­antwçor­delijk voor het in* gezon­dene. De hoof­dredak­tie be­houdt zich echter het recht van op­name of weiger­ing voor.

FIAT AMOREI!

Uit het pret­tige hup­pe­len van wolk en zeege-spat, af­schei­dend een ab­strakte ma­te­ri­aliteit, werd ge­boren Amor, de goede, de lieve

En nauwe glo­orde ’t mor­gen­licht, en nauwe •dartèlde door de her­levende oneindigheid de in­ten­siteit van zon­nepret en lach­lucht, of Amor,'een kindje nog, met een rozige ver­rukke­lijkheid in oog en houd­ing, opende t mondje, en er zoefde uit een geur zoo heer­lijk dat ’t aardrijk her­leefde, en vele, vele men­schen, bevreemd en hun­kerend, aan­holden, nog niet bevroe­dend waar die geur-bronne dien lev­en­sa­dem uitrilde...

En de men­schen von­den dra Amor, de bronne...

Velen keken het lieve wichtje Amor slechts in de schit­terk­ijk­ers, want méér durf­den ze nog niet!

An­deren, meer ver­lang­ingsvol en de­votelijk, als in ongeweten ek­staas, knielden neder om nader en voller dat heer­lijke .uit Amors mond op te snuiven!

’n Paar lev­elin­gen even­wel, hak­end en dri­est, leg­den, onder ’t* voe­len van een ongek­ende, ziels-weelderige syn­chro­nisatie, hun mond op Amors, en hun oogen gin­gen open, wijd-open, en hun harte duwde sneller lev­ensvocht door het vleesch.

Zoo werd, uit Amors adem en ’s men­schen azen naar heer­lijkheid, de zoen ge­boren, want het lieve (de vrouw) be­greep van dan af het sterke (den man), en ze deden on­der­ling wat de smeek­ende ziele vroeg: ze zoen­den.

Zoo zegt een In­dis­che leg­ende.

En nu een weinigje ba­naler: het zoe­nen in de cin­ema.

Waarom er kussen?

Heel een­voudig: het deem­sterige der omgev­ing, het dicht-naast-elkaar-zijn, het groeiende gevoel van « liefde », de ge­niepige gele­gen­heid, ’t werkt alles samen om min­nende wezens tot een zoen te bren­gen, tot twee., tot meer!

Ik beaam geen kilo­me­ter-lan­gen kus, want dé saam­ge­ne­gen hoof­den hin­deren d’achterzit­ten-den, doch een vluchtige lip­pen­streel­ing, zelfs af en toe een her­hal­ing, berokke­nen geen hin­der.

Waarom niet zoe­nen? Brengt het tril­beeld van voorgestelde liefde geen trilling in het hart, en geeft men die trilling betere uit­ing an­ders dan door een zoen?

Buiten, in donkerte en een­za­amheid kan men zoe­nen, ja. Zoo zegt De Vos in z’n bi­j­drage!

Maar... de een­za­amheid brengt geen passende liefdegestel­te­nis zooals ze u voorge­tooverd wordt op het ekraan.

Lijk de muziek het wezen, voe­lend en ecel, ten hooge voert, zoo ook leidt het stille beeld in ’n hart naar ’n hart!

Men volgt de rol­prent-fazen, men leeft de too-nee­len mee, men wil, door edel voe­len, zoo hoog, zoo mooi staan als de per­so­nen die op ’t doek zeggen willen: « Ik min u ». Want, en het op­merken der vol­gende be­w­er­ing zal u geen moeite kosten, in de cin­ema zoent men 90 t. h. wan­neer op ’t zil­v­eren scherm gezoend of gedarteld wordt!

Zoent men bij *t aankijken eener mo­ordgeschiede­nis? Neen!

Zoent men bij een dolle klucht? Zelden!

Zoent men (ij 't zien van leed of ziel­swanorde? Neen!

Zoent men bij *n gevecht, ’n wilde worstel­ing? neen!

Die toe­s­tanden gaan niet met de ziel mee, ze bru­taliseeren het stille voe­len, ze pro­fa­neeren de gemoeds­gestel­te­nis! Men kust slechts dan, wan­neer de in­wendigheid naar het doek -gaat, wan­neer men voelt zooals het spon­taan in uw oogen speelt, wan­neer men zich opge­heven voelt door beeld en eigen geest en men de hoof­den samen neigt. Dan zoent men!

’t Is waar, velen kussen al maar door, uit gegroeide gewoonte, uit vernepen passie, maar de meesten zoe­nen uit spon­taneïteit, omdat hun harte zegt en smeekt « ge moet », omdat ze op­gaan in gekiekte liefde­his­to­ri­et­jes.

Laat stil-stoeiende paart­jes in de cin­ema hun hart op de lip­pen leggen!

Laat ons niet de mo­gelijkheid van stug en veron­der­stellen!

Laat ons zwi­j­gend kijken naar wat vóór ons geschiedt, en we zullen den kus, dien we raden of... hooren, stil-weemoedig kun­nen aan­passen aan wat we op ’t doek beschouwen!

De zoen, waar ook en door wie, sterkt de minne... dus «Fiat Amore », «dat Liefde worde!»

An­toon Van 1er sei

Woens­da­gavond ging ik met mijn oud­ers naar de cin­ema, waar men een stuk speelde dat ik reeds lang ver­langde te zien. We namen onze kaart­jes en bij den in­gang kre­gen we een pro­gramma, iets dat an­ders nóóit gebeurd. De plaat­sen waren opges­la­gen, de zaal bijna vol, wij gin­gen op­leggen, en toen we zaten gin­gen wij het pro­gramma inzien. Dan lazen wij dat het een feest was (een ci-nema-con­cert stond er) voor ju­bi­laris­sen.

Dat was nog alle­maal niets, maar nu, het stuk waar­voor iedereen kwam gaf men niet, er was alle­maal zin­gen. Nu kunt ge gaan denken hoe boos ik was. Dat ze een feest geven voor ju­bi­laris­sen, heel goed, maar waarom jnoeten ze het pro­gramma ve­ran­deren?

Ze zeg­den: ons feest is goed gelukt! Ik kan het gelooven, als ze het met zulken truk doen. Dat is ef­fe­naf de men­schen bedriegen, en ik geloof wel dat de men­schen, die daar tegen­wo­ordig waren, mij gelijk zullen geven. Maar ze zullen mij in het ver­volg niet meer hebben want als ik in een zaal man­nen zie staan met zoo n ben­ge­lende kaart­jes aan en pro­gramma’s, denk ik dat er velen mijn voor­beeld zullen vol­gen en... er uit­trekken.

Gis­monda

OOK CIN­EMA -LIEFHEB­BERS

Ik.​stel mij dik­wi­jls de vraag: « Waarom be­zoeken som­mi­gen toch een cin­ema-zaal? »

Men moest het er hooren en zien toe­gaan in ’n zekere deftige (ge­weest) zaal onzer stad. Ik spreek gedurende de namid­dagvoorstelling. En al zijn er daar meer groote men­schen (per­so­nen van rond de 20 jaren) dan kinderen, die jonge lieden vin­den er slechts ge­noe­gen in an­dere stille per­so­nen te» verve­len.

Gan­sch den tijd1 hoort men niets an­ders dan gemeene uitroepen, over en weer geloop met veel gedruisch, om eerlijk te zeggen: kleine oor­log.

De­ge­nen die voor de eerste maal zulk een « wel in­gerichte » in­stelling be­zoeken, hebben natu­urlijk

FILM-RE­VUE

van een eerste maal ge­noeg en... die or­den­telijke cin­ema heeft afgedaan.

Menig­maal reeds moest een poli­tieagent ’t een of *t ander « haan­tje vooruit » de deur wi­jzen en dan werd dfe onder de open lucht in vei­ligheid ge­bracht. Maar nu, nie­mand bezit nog de macht om tuss­chen dien rom­mel eens duchtig te vagen, en bi­j­zon­der, zon­der genade.

Wan­neer de cin­ema-bestu­ur­der om de zoo moeil­ijk en lut­tel bekomen stilte toch maar te behou, den geen poos geeft, dan laten die woel­mak­ers [(van bei­der ges­lacht) hun veront­waardig­ing zoo luid mo­gelijk blijken.

Denk nu maar niet dat die « zoo ver­langde » poos, voor hen zoo noodza­ke­lijk is. n Half uur, en langer, nadat de film weer wel en goed in gang is, komt de een na den an­dere den trap weer opgeslen­terd met gegichel en geduw, en bi­j­zon­der de meis­jes bezit­ten de spe­cialiteit van vrij on­zacht naar boven te komen.

Alle soorten Van dieren die op 'het doek voor-» komen zullen ze na-apen, en slechts liefdetooneel-tjes kun­nen die lu­idruchtige schaar een poosje in toom houden. An­dere toonee­len verve­len hun ten uiter­ste, dat merkt men aan hun lu­idop geeuwen en gelach bij het ern­stig­ste tooneel.

Wat het in die cin­ema op t laatst moet wor­den weet ik zoo preciçs niet, maar wat ik toch

met zek­er­heid denk te kun­nen zeggen is, dat al dat gerom­mel en gedom­mel van die min deftige per­son­nages on­mo­gelijk kan bli­jven duren. Ofwel maakt dien « hoop » met den tijd alles kort en klein, ofwel zet daar geen enkel weldenk­end men­sch nog zijn voet in.

Nu dat het zoover gekomen is zal het den bestu­ur­der heel moeil­ijk zijn er nog wat orde in te bren­gen. Want zijn per­soon­lijke schuld is het in tijds geen toezichters te hebben geplaatst (be­denk: voor groote men­schen) om stilte te hebben en te be­houden.

In­dien ieder doet wat hij doen moet, ten min­ste uit zel­fre­spect, dan zal het meeren­deel van per­so­nen die zaal niet «moeten ver­laten met ijselijke hoofd­pijn, veroorza­akt door dat moed­willig over­dreven gewauwel en gedreun van stoe­len die op en neer gaan.

Voor die law­i­jd­mak­ers zou men goed kun­nen zeggen « l’en­fant s’amuse ». Maar a. u. b. dan niet „in een cin­e­mazaal; in de open lucht is er plaats ge­noeg om al het mo­gelijke ru­moer te kun­nen be­vat­ten.

Ik vind dat de « stille kunst » maar verre van stil is. Mocht het beteren! Dat is voorzeker de wen­sch van vele cin­ema-liefheb­bers.

Alice Pavor

Een tooneel uit 11 De Hel van Dante”

FILM-RE­VUE

Bloedige Afloop

(Echéance Sanglante)

Drama­tis­che come­die met POLA NEGRI

TI­J­DENS een om­reis in Amerika, is Gérard Berton de gast van se-nor Pedro Moreno, rijk ranch-eige­naar, waar­van de vrouw vroeger een danseres was en die hij naar Amerika met zich genomen had.

Kort na haar huwelijk, we­duwe zi­jnde, en zich verve­lende, besluit de jonge vrouw in gezelschap van Gérard terug naar Eu­ropa te vertrekken. Deze laat­ste, op haar ver­liefd zi­jnde, brengt haar in het huis van zijn oom, William, waar zij zeer goed ont­van­gen wordt. Deze heeft als sekre­taris, Fred Ludo, vroeger bankier, en die nie­mand an­ders is dan de eerste echtgenoot van Lola, die door haar buiten­sporighe­den geheel zijn for­tuin had ver­loren. Het doel van haar tegen­wo­ordigheid'hier radende, tra­cht hij haar van haar besluit te doen afzien, maar hij zelf wordt door William die dol is op haar, » de deur gewezen.

Den dag dat Lola verneemt dat William scha­trijk is, stelt zij alles in het werk om den man te be­ha­gen, zon­der zich te bekom­meren over het ver­driet van Gérard.

Zoo ver­laten als hij is, besluit Gérard

een reis te doen; alvorens te vertrekken wil hij haar nog een­maal zien. Met Ludo, welke zijn vertrouwel­ing gewor­den is, gaat hij naar het gekos­tumeerd bal waar hij zeker is Lola te vin­den. Daar ziet hij haar in een loge gaan waar een gemaskerde man haar wacht. Woe­dend wil Gérard den on­gelukki­gen straf­fen, maar * op het oogen­blik dat hij wil tr­e­f­fen, herkent hij zijn oom!... Het wapen naar zich toe­keerende, doodt Gérard zichzelve.

Na dezen bloedi­gen afloop wachtte William niet zich van deze vrouw te schei­den, die van haren kant moest beken­nen dat men niet ônges­traft met de harten der man­nen speelt...

' oooooooooooooo <*•* oooooooooooooo

CHAUSSEE DE HAECHT, 31 BRUS­SEL (Porie de Sdi­aerUeeR) iel.: 549.60 549.61

FILM-RE­VUE

Cin­e­maniemvs­jes van

Para­mount

Richard Dix and Mary Astor in the Para­mount Pic­ture in the Para­mount Pic­ture Un­guarded Women" An Alan Crosland Pro­duc­tion «The Side, ohow oP Lite

RICHARD DIX en MARY ASTOR in hun nieuwe film

’’ON­BE­WAAKTE VROUWEN”

ERNEST TOR­RENCE

zooals hij op­treedt in

EEK BLIK BEZ­I­J­DEN HET LEUEN

MEN WEET dat Rudolph Valentino een jaar-lijksche medaille uit­looft voor de beste ver­tolk­ing van het jaar. Dit­maal is het John Bar­ry­more die d.e prijs heeft gewon­nen voor het jaar 1924. Tus-schen de Param­cunt-artis­ten die hebben medege­dongen zijn er de beroemd­ste tuss­chen, zooals: Adolph Men­jou, Rod la Rocque, Glen Hunter, Ernest Tor­rence, Betty Bron­son, Glo­ria Swan­son, Percy Mar­mont, Lois Wil­son, Theodore Roberts, Agnès Ayres en May Me Avoy.

Rudolph Valentino heeft het gelukkig gedacht gehad ieder jaar zulk een uitvo­er­ing te doen plaats hebben.

JESSE L. LASKY bericht dat Georges Rigas uitverkozen is om de parte­nair te zijn van William Col­lier in de groote voort­brengst: «The Wan­derer ».

JACK HOLT komt een kon­trakt met Para­mount te teeke­nen voor zijn nieuw paard «Chief», dat een be­lan­grijke rol moet ver­tolken in « The Light of West­ern Stars ». De rol van het dier bestaat hi­erin om over een hooge muur te sprin­gen, op een fluitsig­naal van zijn meester. « Chief » had slechts twee dagen en eenige stuk­jes suiker noodig, alvorens hij toe­lat­ing gaf om het kon­trakt te teeke­nen!

ADOLPHE MEN­JOU, de sym­pa­thieke artist van Para­mount, en die zulke suc­cessen be­haalde in «Mon Homme», «Ver­bo­den Paradijs», «Blinde Echtgenooten », enz., is heden op weg naar Frankrijk aan boord van den paket­boot «France».

Adolphe Men­jou zal zich naar Par­ijs begeven om al­daar een kor­ten tijd door te bren­gen.

MEN WEET nog al­tijd niet ge­noeg welke gevaren de fil­martis­ten kun­nen oploopen met het draaien. Zoo b v. Ray­mond Grif­fith heeft reeds on­tel­bare gevaar­lijke toonee­len gedraaid, die hem bijna het leven kost­ten of hem an­ders vreeselijk had­den kun­nen ver­won­den, maar telkens was het lot hem gun­stig.

Op een keer moest de dap­pere artist *een hevig gevecht aan­gaan tegen een stier, alvorens Vera Reynolds te kun­nen red­den, die met hem draaide. En aan een boom hangende, trok hij zijn parte­naire uit een auto, welke jn volle vaart kwam aan­gere­den!

Ray­mond Grif­fith bevindt zich steeds daar waar het gevaar het hevigst is, en immer trekt hij zich uit den slag zon­der maar één enkel let­sel op te loopen.

ES­THER RAL­STON zal met Richard Dix de hoof­drol spe­len in « Cal­i­for­nia-or Bust! »

FILM-REVÜE

CINE-RO­MAN

• naar het boek van Sir Arthur Conan Doyle « The Lost World »

Pro­duc­tie First Na­tional-Wat­ter­son R. Rothacker Vlaam­sche be­w­erk­ing van Ed. Neorg

Met spe­ciale toe­lat­ing van de First Na­tional Pic­tures van New York. EENIG RECHT VOOR BEL­GIE

ROLVERDEEL­ING

Pro­fes­sor Q. E. Chal­lenger Ed­ward Mal­one,, jour­nal­ist Lord John Rox­ton Pro­fes­sor Sum­mer­lee

Wal­lace Beery Lloyd Hughes Lewis Stone Arthur Hoyt

(6de Ver­volg)

Vijf mi­jlen verder zagen wij een pijl op de rot­sen geteek­end. Een weinig verder zagen wij een bres, daarin een tweede pijl, dewelke naar bin­nen wees.

Wij had­den sinds een hee­len tijd geen voed­sel genomen, doch onze zenuwen ston­den nu zoo ges­pan­nen dat wij er niet aan dachten. Wij bev­olen de In­di­a­nen ons kamp neer te slaan en wij, vier blanken, trokken de nauwe bres bin­nen.

Helaas! wij von­den geen plaats om op te klim­men. Wij gin­gen terug, maar plots vie­len de oo-gen van Lord John op het­geen wij reeds lang zochten. Heel hoog, boven ons hoofd, kwam de lucht door de stee­nen, het was de open­ing van een grot. Het was niet moeil­ijk naar boven te klauteren. Geen twi­jfel meer, daar boven was nog­maals een pijl geteek­end. Hier waren zeker Maple White en zijn kam­er­aad opgek­lom­men.

Wij waren zcfo aangedaan dat wij er niet aan dachten om naar het kamp terug te keeren, de ont­dekking moest on­mid­del­lijk verder gedaan wor­den. Lord John had een eïec­trische lamp in zijn knapzak en ver­schafte ons licht. Hij ging voorop en wij vol­gden achter elkaar.

De bek­lim­ming werd moeil­ijker daar het steiler werd. Opeens liet Rox­ton een kreet.

« De weg is geblok­keerd! » riep hij.

In­der­daad zagen wij een reusachtig blok den weg versper­ren.

« Het dak is in­gevallen! »

Wij probeer­den eenige stee­nen los te maken, maar als re­sul­taat verkre­gen wij dat wij gevaar liepen zware blokken op het hoofd te kri­j­gen en ons zouden ver­plet­teren.

De weg, langs waar Maple White was naar boven gegaan, be­stond niet meer. Zon­der spfeken klom­men wij naar om­laag en trokken naar het kamp.

Alvorens de bres uit te komen, overk­wam ons iets, wat zeer be­lan­grijk was voor wat verder komen zou.

Wij waren bij elkaar, op den bodem dezer grot, wan­neer * plots een reusachtig blok met oorver­doovend geruisch ons voor­bi­jrolde en ons allen bijna ver­plet­terd had; het moest zeker van boven gekomen zijn. Naar boven ziende was er niets te be­speuren. Wij haast­ten ons van de plaats weg, uit schrik dat er meer zulke stee­nen kon­den loskomen.

Er stond ons niets an­ders te doen dan onzen, weg rond het plateau te ver­vol­gen. Dien dag leg­den wij ongeveer 20 mi­jlen af, zon­der eenige ve­ran­der­ing te vin­den.

Wij deden echter een groote on­dervin­d­ing op. Lord John had een ajouti, iets als een varken, ge-?choten; de helft werd aan de In­di­a­nen gegeven en de an­dere helft kook­ten wij voor ons op het vuur. Het was koel dien avond, waar­door wij allen dicht bij het vuur gezeten waren. Er was geen maan aan den hemel, alleen eenige ster­ren waren zicht­baar waar­door wij een weinig voor ons kon­den zien. Plots schoot uit de duis­ter­nis ons, zoo iets als een aero­plane voor­bij. Ons gezel-( schap was voor een oogen­blik overdekt met led­eren vleugels en ik had het vi­sioen van een .ange slan­gen­nek, een vurig rood oog en ver­vaar-.ijken bek. Maar spoedig was het verd­we­nen, al­sook ons... maal. Wij allen zaten getrof­fen rond het vuur. Sum­mer­lee was de eerste welke den mond opende.

« Pro­fes­sor Chal­lenger », zegde hij, « ik ben ver­plicht u mijn verontschuldigin­gen aan te bieden. Ik heb on­gelijk gehad en ik bid u het verleden te ver­geten. »

Het was knap gezegd en de twee man­nen reik­ten elkaar voor de eerste maal de hand. Dit had­den wij dan toch gewon­nen met de eerste ont­moet­ing met dien ptero­dactyl. Een gestolen souper was het wel waard.

Zoo er werke­lijk voorhis­torisch leven op het plateau be­stond, scheen het toch niet erg te zijn, daar wij de .vol­gende drie dagen er niets van be­merk­ten.

Wij doortrokken een wilde streek beza­aid met ruwe slee­nen of met mo­erasachti­gen bodem, en om de plaats nog slechter te maken, het scheen, daar het geliefkoosde verblijf te zijn van de Ja-racaslang, de meest gevreesde in Zuid-Amerika,

Het was met steeds ons ge­weer gereed te houden en op tijd te vuren, dat wij ons leven kon­den be-y-veili­gen. f

Wij von­den maar geen weg om het plateau te*' bek­lim­men, waarop wij den toe­s­tand be­spraken.

cc Maar in elk geval, » zegde ik, « moet de regen toch een uitweg vin­den en moeten er in de. rot­sen sporen van zijn.

« Onze jonge vriend heeft een helder doorzicht, » voegde Chal­lenger er aan toe, mij op den schouder klop­pende. « Doch, op de rot­sen zijn geen sporen te zien, het water zal dus een uitweg vin­den bin­nen­waarts. »

cc Dan is er in het mid­den een meer. »

cc En waarschi­jn­lijk is dit meer dan een oude krater », ver­vol­gde Sum­mer­lee. cc Daar­bij, de gan-sche streek schi­jnt vulka­nisch te zijn. »

Op den zes­den dag maak­ten wij voor de eerste-maal een om­draai van de rots en bevon­den wij ons terug in ons eerste kamp. Wij ger­aak­ten een oogen­blik ont­moedigd. De plaats, welke Maple1 White met krijt had aange­duid, was nu on­mo­gelijk te bereiken.

Wat moest er nu gedaan wor­den? Ons pro­viand! en mu­ni­tie kon het nog lang uithouden, maarr

FILM-RE­VUE

eens zou den dag komen dat deze op ger­aak­ten. In een paar maan­den zou het re­gen­seizoen be­gin­nen en dan zouden wij uit ons kamp gewassen wor­den. De rots was harder dan marmer; geen mid­del dus om er een pad in te kap­pen.

Elk zag op naar elkaar met een droe­vi­gen blik. Dien avond zag Chal­lenger, het hoofd in de han­den, bij het kam­pvuur.

Doch in den mor­gen was het een gan­sch an­dere Chal­lenger.

«Eu­reka! » riep hij. cc Gen­tle­men, ge moogt mij dank zeggen, ge moogt elkaar dank zeggen, de zaak is opgelost! »

«Hebt gij een uitweg gevon­den?»

« lk durf ja zeggen. » cc En waar? »

Voor alle antwo­ord wees hij naar den top der rots, aan onze rechterz­i­jde. Dat dit kon bek­lom­men wor­den, daar was geen twi­jfel aan, nji­aar tuss­chen die rots en het plateau lag een diepen af­grond.

« Daar kun­nen wij nooit over komen, » merkte ik op.

cc Wij kun­nen in elk geval dien top bereiken », antwo­ordde Chal­lenger. « En wan­neer wij daar­boven zijn, zal ik u be­wi­jzen dat mijn zin­nen niet gerust hebben. »

Na het ont­bijt pak­ten wij alle klim­benood­igd-heden, welke de pro­fes­sor had mede ge­bracht uit. Hij nam een lichte, maar sterke koord, een 150 voet lang, voorzien van haken: Lord John en Sum­mer­lee waren goede berg­bek­lim­mers, zoo­dat ik alleen daarin een leer­jon­gen was.

In werke­lijkheid was die bek­lim­ming geen moeil­ijk werk, maar mij deed het meer­maals de haren ten berge ri­jzen.

t)e eerste helft ging nogal gemakke­lijk, maar de tweede helft was zeer moeil­ijk en ver­moeiend.

Sum­mer­lee. Lord John noch ik, zouden er gekomen zijn, hadde niet Chal­lenger het top­punt bereikt. Daar maakte hij de koord vast rond een ste­vi­gen boom. Daar­door warep wij bek­waam naar boven te klauteren. Wij bevon­den ons als­dan op een klein grasachtig plat­form.

De eerste in­druk welke ik had, na op adem te zijn gekomen, was het be­won­derenswaardig zicht van de streek welke wij door­reisd had­den. Het geheele Brazil­i­aan­sche plein lag bene­den ons, m de verte verd­wi­j­nende in een dichten mist. Op den voor­grond had­den wij de vallei met aller­lei gewassen beza­aid; ver weg zagen wij de bam­boe­plan-ten welke wij gepasseerd had­den en daarop de boss­chen op een on­afzien­baren af­s­tand.

!k stond dn be­won­der­ing voor dit prachtig panorama, wan­neer ik plots de hevige hand van den pro­fes­sor op mijn schouder voelde.

« Dezen weg op, jonge vriend! » riep hij. «Men moet nooit achter­waarts zien, maar steeds naar ons glo­ri­er­ijk doel! »

Ik sloeg een arm rond de tak van den boom en le­unde voorover. Ver bene­den ons ston­den onze be­di­en­den, naar ons opziende.

« Het is in­der­daad zon­der­ling, » ho­orde ik plots pro­fes­sor Sum­mer­lee zeggen.

•Ik keerde mij om en zag dat hij den boom on­der­zocht, waaraan ik hing.

« He! » riep ik ver­won­derd. « Het is een beuken­boom! »

« Ja, jonge man, een landgenoot in een ver land! »

cc Ja maar, » lachte Chal­lenger, cc hij is niet alleen een landgenoot, maar tevens een bondgenoot. Dezen beuken­boom zal ons helpen over den af­grond te ger­aken. »

cc Bij George!» riep Lord John, «een brug!» « Juist, mijn vrien­den, een brug! Het was niet

voor niemen­dalle dat ik verleden nacht niet ges­lapen heb!... Ik dacht er op om een brug te vin­den... Daar is ze! »

Het was een heer­lijke gedachte. Chal­lenger had een groote bijl medegenomen bij de bek­lim­ming; hij reikte ze mij over en sprak:

« Hier zal onze jonge vriend ons van groot mit zijn... Ik ver­zoek u niet aan u zelf te denken, maar juist te doen wat u gevraagd wordt. »

Onder Chal­lenger’s lei­d­ing, kapte ik stukken uit den boom, zoo­dat deze in de aanged­mde richt­ing vallen zou. Lord John nam 'lijn taak over. Op een weinig meer dan één uur tijd, was er een luid gekraak, viel de boom neer aan de an­dere zijde, op het plateau en ver­mengde zijn takken tuss­chen het an­dere groen aan den overkant... Daar was onze brug naar het on­bek­ende.

Wij druken allen zwi­j­gend de hand van pro­fes­sor Chal­lenger, welke glim­lachend zijn c-troohoed af­naarri en een diepe buig­ing maakte.

« Ik cisch de eer op », zegde hij, « om het eerst over de brug te gaan en het on­bek­ende te be­tre­den. »

Hij naderde reeds de brug wan­neer Lord Johl\ zijn hand op dezes schouder legde:

cc Mijn beste vriend, dit kan ik niet toes­taan. », «Niet toes­taan, mi­jn­heer!»

cc Neen; wan­neer het de weten­schap be­treft», dan is het aan u. Maar wan­neer het mijn de­parte­ment be­treft, dan is het mijn beurt. »

« Uw De­parte­ment? »

cc Wij allen hebben ons beroep... Wij gaan een* land in­trekken met aller­lei vi­jan­den! » tc Welnu, mi­jn­heer, wat is uw voors­tel? » cc Het is mo­gelijk dat daar er­gens een stam kan­ni­balen huist, wach­t­ende op hun lunch, » zeg­den Lord John, over de brug ziende. « Mal­one en ik, zullen terug naar bene­den gaan om de gew­eren te halen en keeren terug met Gomez en de an­deren. Een enkel man zal dan over de brug gaan ter­wijl de an­deren hem beschut­ten met de gew­eren. Is alles veilig dan gaan wij allen over de brug. »

Chal­lenger zat ongeduldig te luis­teren ter­wijl wij Lord John niets an­ders dan gelijk kon­den geven.

Wij deden aldus zooals besloten was. Wij haalden de gew­eren naar boven. De kleurlin­gen had­den ons in­s­gelijks gevolgd met eenig pro­viand, in geval het tochtje langer mocht duren dan wij ge. dacht had­den. Wij had­den allen een gordel om de lenden met pa­tro­nen.

cc Nu Chal­lenger, » sprak Rox­ton, « in­dien gij er dus aan houdt de eerste over te steken. »

cc Daar gij mij wilt toes­taan voor te gaan, » nnt* wo­ordde de gram­storige pro­fes­sor, cc ben ik u zeer ver­plicht. »

Met de bijl over den schouder -was Chal­lenger spoedig aan de overz­i­jde. Daar gekomen zwaaide hij met de armen en riep: cc Ein­delijk! Ein­delijk! »

Ik keek hem angstig aan, verwach­t­ende dat er hier of daar uit het groen iets te voorschijn zou komen dat hem nood­lot­tig kon zijn. Doch, alles was stil, alleen een vreemde vogel vloog van on-, der zijn voeten uit.

Sum­mer­lee ging de tweede over den boom. Daarop vol­gde ik en tra­chtte niet naar bene­den te zien, over den ein­de­loozen af­grond. Dan kwam Lord John en wan­delde over de brug alsof hij het-steeds gedaan had.

En daar ston­den wij gevieren in het droom­land, de verd­we­nen wereld van Maple White. He; scheen ons het op­per­ste oogen­blik van den tri­omf! En wie zou ons gezegd hebben dat on­mid­deil­ijk. daarop ons een hevi­gen slag zou tr­e­f­fen?

(Wordt voort­gezet)

POUR AVOIR UNE BIERE BONNE ET SAINE

Adressez-vous à la Brasserie

VAN HOM BEECK

HA­BILLEZ

UOS

EN­FANTS

BRI­TAN­NIA

77, Longue rue d’Argile

Mai­son BERTH Y

106, rue de l’Eglise, 106

Grand choix en toutes sortes de

FO ZJt­tJR U FIKS

Man­teaux et casaquins à par­tir de fr. 37 5

La Four­ni­ture Générale Ai­i­ioino­li­ile

12, rue Van Ert­born

Tél. 2921 AN­VERS Tél. 2921

Agence pour la Province d’An­vers du Vrai "FER­ODO"

Agence pour An­vers des Roule­ments à billes S. K. F.

Agence générale pour la Bel­gique du Di­a­mond et Noble's Pol­ish

La seule mai­son de la place four­nissan aux garages aux prix de gros

PHO­TOGRAVEURS

DESSI­NA­TEURS

EX­E­CU­TION RAPIDE ET SOIGNEE

Champ Vlem­inekx.ô AN­VERS TéLéPH-9209

HSHSH­SE­SH­SiS­B­SaSÜSfflî

OU­VRAGES DE

DAMES

OU­VRAGES DESSINÉS

LAINES, SOIES, CO­TONS, COU­VRE-LITS, NAPPES,

STORES, BON­NET­TERIE A LA MAIN, -j

DEN­TELLES, JUMPERS Cj

MAI­SON EMMA

HANDW­ERKEN

tU WOL, ZIJDE, KA­TOEN, BED­SPREIEN, TAFEL-KLEED­EREN, STORES, KAN­TEN, HAND­BREI­GOED, JUMPERS

An­vers, Rue Von­del­straat, 15, Antwer­pen

P ALLE EL­E­GANTE DAMEN KOOPEN HUNNE

PELSEN

Pels­man­tels, Boas en Marabous

in het

Huis ANNA

. Diepes­traat, 140 - ANTWER­PEN _

MEUBLES

I Les plus grands Ma­g­a­sins en Bel­gique

9 Longue rue des Claires 9

(près Meir)

I Grand choix de gar­ni­tures. 200 salles à manger, § Icham­bres à coucher, sa­lons, cuisines, ve­ran­dah's,! I bu­reaux, li­ter­ies, chaises-longues, etc. etc. 1

Mai­son Améri­caine |

Meilleur marché qu’ailleurs I Ou­vert tous les jours jusqu’à 8 h. s. | I Ma­g­a­sin fermé

ïfi­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­imi­i­i­i­i­i­i­i­i­iMi­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­imi­i­i­i­i­i­i­i­i­m­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­u­iiiï

Autos pom Cérémonies, Mariages, Baptêmes et Fêtes

Garage J- & H. DEHU

Téléphone 3107

H 42, Canal des Brasseurs - AN­VERS

VOY­AGES A L’ÉTRANGER - EX­CUR­SIONS PRIX A FOR­FAIT

Qvu­JLi&vLr cLe

L cU- j

Pour TOUS vos „PLISSES fii vomie

LA MAI­SON

A. CAUCHETEUX

Broderies - Per­lages

est SPÉCIALISÉE

ATE­LIER DE „POINTS CLAIRS”

17, Rue Rubens Tél. 32217

27, Rue Porte St. Georges Tél. 32218

..​EMGELSCH HO ED EN U A GA ZI JDI.. JN­DEL­STR., 19 CAUS (nabij St. Jansplaats

De laat­ste nieuwighe­den in Vil­ten Hoe­den

Püirrje leus

Ziet Sta­lave

ROYAL - ZO­OLO­GIE CIN­EMA

Le Roi du Cirque |

En ce temps là le Palace Hôtel avait, comme clients de mar­que le Mar­quis de Pom­padour et son neveu le Comte Max de Pom­padour, auquel l’oncle re­proche de di­lapi­der sa for­tune.

Le Mar­quis a trouvé un moyen d’empêcher son neveu de sor­tir: il le prive de sa garde-robe, mais l’ingéniosité de Max est grande. Grâce à l’ac­cou­trement d’un groom, nous retrou­vons le beau Max au danc­ing du Palais Mont­martre.

Au matin, à l’heure où les braves gens voiit tra­vailler, Max est con­fort­able­ment in­stallé dans le lit réclame d’une de­van­ture de marc­hand de meubles. L’oncle est mis au courant de la nou­velle frasque de son neveu et le re­tour au logis ne va pas sans péripéties.

Le Mar­quis somme son neveu d’acheter une con­duite... d’intérieur et lui donne à choisir entre les trois filles de Madame de la Roulette,

Alors Max avoue à son oncle qu’il a fait la con­nais­sance de la belle Ketty, jeune ac­ro­bate au cirque Buf­falo. Hor­reur! un de Pom­padour épouser une ac­ro­bate, ja­mais, et l’oncle refuse pareille mésal­liance.

Le père de Ketty aussi n’en­tend pas pareille mésal­liance! sa fille n’épousera qu’un ac­ro­bate. Et Ketty suggère Max à de­venir ac­ro­bate. Rentré ehe/, lui il com­mence ses éludes ac­ro­ba­tiques. Aidé du valet de cham­bre John, il fait des sauts avant et arrière, trapèze, barre-fixe, équili­bres, mais il ne s’aperçoit pas que le plancher trem­ble, les sus­pen­sions os­cil­lent, les voisins protes­tent, est-ce donc la fin de son rêve? Non! il avise le fond de com­merce de Mme Dumînet domp­teuse de puces 1 Joyeux Max bon­dit au cirque où, quelques min­utes après tout le monde se livre à un grattage ef­farant. Max s’en­fuit après avoir mis. knoe’out Emilio son rival en amour. Cette fois Max croit toucher au bon­heur. Il aura Ketty, mais au­para-

PRO­GRAMME du 7 au 11 JUIN

@ l. La Brigade fantôme....M. My­d­dle­ton

PATHÉ - REVUE

Place aux Femmes

vaude­ville d’après la pièce de

M. Hen­nequin

Le Roi du Cirque (

in­terprété par

MAX LIN­DER

Pen­dant la Pause

Récital pour Orgue

PRO­GRAMMA van 7 tot 11 JUNI

1. De Spook brigade....M. My­d­dle­ton

2. PATHÉ - REVUE

Plaats vo­orde Vrouwen

bli­jspel naar het stuk van

M. Hen­nequin

4/ De Cirkuskon­ing

ver­tolkt door

MAX LIN­DER

Ti­j­dens de Poos

Récitaal voor Orgel

Se­maine prochaine

VIOLA DANA

dans

Le Bébé de cinq Dol­lars

comédie

vant il devra dompter Tibere, le plus farouche des lions de l’Atlas. Max s’arrange avec un clown qui se déguis­era en lion, et qui exécutera les tours de haute école. Le cirque est plein à cra­quer. Emilio a décou­vert le se­cret du clown, et lorsque Max pénètre dans la cage il ne se doute pas qu’il a af­faire à un vrai fauve. Après quelques in­stants de tra­vail Max a com­pris, ses cheveux se dressent sur sa tête, il veut fuir, mais le lion le de­vance, et se sauve dans les coulisses, le pub­lic ap­plau­dit, Max tri­om­phe, et le père de Ketty présente Max le Roi du Cirque.

GRAND SUC­CES

GRAND SUC­CES

De Kon­ing van het Cirkus

De Graaf Max de Pom­padour maakt de wan­hoop uit van zijn oom, de Markies, dra­gend dien­zelf­den eerbied­waardi­gen naam.

Hij haalt de gek­ste frat­sen uit, komt in treuri­gen staat thuis, aangevezen als ’n oude tem­pe­lier, wan­neer hij niet, bij to­e­val, verzeilt in een meu-bel­winkel waar hij, ten aanzien van al de voor­bi­j­gangers, zijn roes uit­slaapt dat het een lust is.

Zijn oom wil hem uithuwelijken. Waarom P Dat gaal eigen­lijk nie­mand aan. Het feit is dat deze flinke onzek­er­looze Max in het bootje moet stap­pen, wan­neer hij ver­liefd wordt op een paard-ri­jd­slcr uit het cirkus.

Uit loutere liefde voor haar zal hij eerst akro-baat wor­den, na­dien vlooien­tem­mer tot hij het zoo ver brengt niets min­der dan leeuwen­tem­mer te wor­den.

En den­zelf­den dag dat hij een glo­ri­er­ijke over­win­ning be­haalt op den prächti­gen leeuw van den Atlas wordt zijn verlov­ing gevierd met de aangebe­den Ketty.

De Kon­ing van het Cirkus zal de­gene huwen die hij be­mint.

Im­primerie du Cen­tre, 26. Rem­part Kip­dorp, An­vers

Ons Pho­to­hoekje

SPEESKE ontv­ing gratis de photo van Mary Philbin, na 35 dagen; Betty Comp­son, na 39 dagen.

X.X. ontv­ing gratis de photo van Andrée Bra­bant, for­maat 13x8, na 5 dagen, Ramon No­varro, 17.5x12.5e na 123 dagen; Betty Bron­son, 17.5x 12.5, na 60 dagen.

DE BIE ontv­ing gratis de photo van Claire Wind­sor, na 5 weken en drie dagen; Gin­nette Mad­die, na 15 dagen; Flo­rence Vidor, na 2 maan den; Pat Moore, na 68 dagen; Tom Moore, na 105 dagen; Colleen Moore, na 6 weken en 1 dag; Jeanne Hel­bling, na 3 dagen; Gina Relly, na 23 dagen; Dou­glas Fair­banks, na 7 weken; Mary Pick­ford, na 3 maan­den; Con­stance Tal­madge, na 6 weken; Jane Rol­lette, na 6 dagen; Edouard Mathé, na 4 dagen; Ce­line James, na 19 dagen.,

JULIA EN PIERRE ontvin­gen gratis de photo van Alice Terry, na 2 maan­den; Andrée Bra­bant, na 1 maand; Agnes Ayres, na 2 maan­den; Alma Rubens, na 2 maan­den; An­to­nio Moreno, r.a 2 "maan­den; Anna Wils­son, na 2 maan­den en half; Adolph Men­jou, na 1 maand en half; Bil­lie Burke, na 1 maand en half; Blanche Mon­tel, na 1 week; Bar­bara La Marr, na l maand en half; Bessie Love na 2 maan­den;. Bebe Daniels, na 3 maan­den; Betty Comp­son, na 2 maan­den, Bert Lytell, na 1 Charles Raÿ, na 6 maan­den; Clyde Cook, na 1 maand en half; Char­lie Chap­lin, na 2 maan­den; maand en half; Con­stance Tal­madge, na 2 maan­den; Con­stance iBney, na 1 maand; Cullen Lan­dis, na 4 maan­den; Con­rad Nagel, na 3 maan­den, Carmel Mey­ers, na 8 maan­den; Con­way Tearle, na 2 maan­den; Colleen Moore, na 1 maand en half; Dorothy Philips, na 2 maan­den; Di­anna Man­ners, na 1 maand; Dustin Far­num, na 3 maan­den; Dou­glas Fair­banks, na 1 maand; Es­telle Tay­lor, na 2 maan­den; Elsie Fer­gu­son, na 4 maan­den; Ernest Tor­rence, na 1 maand en half; Frank Mayo, na 4 maan­den; Flo­rence Vidor, na 1 maand en half; Flora 1e Bre­ton, na l jaar; Georges Car­pen­tier, na 2 maan­den en half; Georges Bis­cot, na 1 maand; Gina Palerme, na 6 dagen; Ginette Mad­die, na 6 dagen; Geneviève Félix, na 8 dagen; Georges Larkin, na4 maan­den; Garet Hughes, na 3 maan­den; Glo­ria Swan­son, na 2 maan-

« Niet aan boord zijn » schi­jnt de gewoonte te wezen, want spin­nen von­den den tijd onont­war- \

bare webben te span­nen voor de kijkven­sters der kajüiten en even­zeer op de deuren van een beeldige bun­ga­low op Catalina ei­land, deuren die de haam dra­gen: «Tom Mix» zette de tijd en de ver­laten­heid zijn stem­pel.

« Het is god­delijk » verk­laarde Mix, een prachtvolle yacht te bezit­ten en een zomer­huisje in de Pa­cific, doch het is nog heel wat pret­tiger hen te kun­nen bezi­gen. »

Juist nu, verbli­jft de William Fox-star in een ver­laten kamp, ver voor­bij Utah, waar hij « 1 he Dead­wood Coach » draait. Nog niet lang gelédèn, keerde hij terug uit Nöord-Cal­i­fornië, waar de toonee­len van « Teeth » (Dans ce brasier) wer­den gedraaid.

Alles nagerek­end, is het Tom Mix gegeven ge­weest in het geheel 76 nachten in Hol­ly­wood door te bren­gen.

Drukk. «Ex­cel­sior», n. v. Somersstr. 22 Uit­gave :« CIN­EMA- EN 1OONEEL­W­ERELD »

Gine­manieu wsj es

DE BEL­GIS­CHE VOORT­BRENGER Paul Flon is op het oogen­blik aan de Azurenkust, in gezelschap van Suzanne Christy, al­waar hij toonee­len draait voor de film « Een Haard zon­der Moeder », waar­van hij ook den schri­jver is.

JEAN RENOIR EN PIERRE DE­STRU­IGUEZ

hebben een film­spel geschreven, getiteld: « La

Be­lote » het­welk door Aubert zal op het doek ge­bracht wor­den.’

TOM MIX... IN WAARHEID DE ARME RIJKE MAN. — In de San Pedro haven, gek­lonken aan de ste­vige ket­tin­gen ligt het prachtige schip « Miss Mixit», Boven, op den, top zi­jner mas­ten iVuift de blauwe vlag en wim­pel, die de zee­haven­den meldt dat de eige­naar niet aan boord is.

den en half; Gina Relly, na 10 dagen; Ho­bart Bosworth, na 2 maan­den en half; Harold Lloyd, na 2 maan­den; Hope Hamp­ton, na 1 maand; Huguette Du­f­los, na 8 dagen; Her­bert Rawl­in­son, na 3 maan­den; Ivan Mosjoukine, na 3 weken; Joseph Swickard, na 1 maand en half; Jean Tou-lout, na 3 dagen; Jack Pick­ford, na 3 maan­den;

John Gilbert, na 1 maand; James Kirk­wo­ord, na

1 maand en half; Julia Faye, na 4 maan­den; Jack Holt, na 4 maan­den; Jack Mul­hall, na 2 maan­den; Jaques Cate­lain, na 1 maand; Lila Lee, ra 4 maan­den; Leatrice Joy, na 2 maan­den en half;

Lois Wil­son, na 2 maan­den; Lewis Stone, ra 3 maan­den; Lloyd Hughes, na 2 maan­den; Lu­ciano Al­ber­tini, na 3 maan­den; Mary Pick­ford, na I maand; Maë Mac Avoy, na 4 maan­den; Mary Prévost, na 1 maand en half; Mario Au­so­nia (2), na 1 maand; Mar­ion Davies, na 2 maan­den; Madge Bel­lamy, na 1 maand en half; Mil­ton Sills, na

2 maan­den; Mal­colm Mac Gre­gor, na 2 maan­den;

Max Lin­der, na 2 maan­den; Mary Philbin, ra 1 maand en half; Nita Naldi, na 2 maan­den; Nor­man Kerry, na 2 maan­den; Priscilla Dean, na 2 maan­den; Pola Negri, na 2 maan­den; Patsy Ruth Miller, na 1 maand en half; Pauline Garon, na 2 maan­den; Ro­muald Joubé, ra 2 maan­den en half;

Richard Barthelmess, na 2 maan­den; Ramon No- Vîjïï varro, na 2 maan­den; Ruth Roland, na 3 maan­den; Richard Dix, na 1 maand en half; Rudolf Valentino, na 2 maan­den; Regi­nald Denny, na 2 maan­den; Raquel Meller, na 8 dagen; Rod la Rocque, na 2 maan­den en half; San­dra Milowa-noff, na 4 dagen; Thomas Meighan, na 2 maan­den; Theodore Roberts, na 2 maan­den; Theodore Kosloff, na 3 maan­den; Viola Dana, na 2 maan­den; Vir­ginia Valli, na 2 maan­den; William S.

Hart, na 1 maand en half; Wal­ter Hiers, na 4 maan­den; Wanda Haw­ley, na 3 maan­den; William Far­num, na 2 maan­den en half; Mary Astor,

na 1 maand en half; Glen Hunter, na 2 maan­den.

SANS SOUCI onving gr­tatis de photo va'i: Ce­line James, 9x14, na 17 dagen; Betty B- mson, 12.5x17.5 na 5 weken; Suzanne Bianchett postkaart, 5 dagen; Jane Rol­lette, postkaart 12 Jagen; . Edouard Mathé, postkaart, 18 dagen, Pauline Fred­er­ick, 18x13, na 68 dagen; Pauline Garon, 18x13, na 45 dagen, Jackie Coogan, 18x13, na 69 dagen; Jeanne Hel­bling, 17.5x11.5, na 3 dagen; Glo­ria Swan­son, 23.5x18, na 35 dagen.