Pro­gramme 21 Speel­wi­jzer

Ven­dredi gyty Vri­jdag

S a med j Za­ter­dag

Di­manche

Zondag

Lund i. Maandag

Jeudi

Don­derdag

jan­vier Ja uari

1932

1. Eclair-Jour­nal

Ac­tu­alités sonores

2. Dessin animé

3. Epoux volants

Doc­u­men­taire du ser­vice sci­en­tifique de l’U. F. A.

BNTR'ACTt Pen­dant l’entr’acte - Au­di­tion de dis­ques

1. Eclair-Nieuws­berichten

Ak­tu­aliteiten op den klank­film

2. Oe­teek­ende film

3. Vliegende Echtgenooten

Doku­men­tarische film van de kul­tu­u­rafdeel­ing der U. F. A.

POOS

Ti­j­dens de poos - Uitvo­er­ing van gram­mo­foonpl.

PAR I, ORHONE

B 22910 LES GARS DE LA MA­RINE DE JON­GENS VAN DE ZEE. - PON­TEN­ERO.

du film 'Xe Cap­i­taine Crad­dock ' chanté par uit den film "Kapitein Crad­dock” gezon­gen door

JEAN MURAT

B 17744 du film "LE PETIT ECART" - uit den film "DE KLEINE ZI­JDE­SPRONG - TRA-LA-LA Joué par l'or­chestre - uit­gevo­erd door het ork­est DOBRI

4. Le Cap­i­taine Crad­dock 4. Kapitein Crad­dock

(irand film d'aven­tures Scénario:

Hans MULLER

d'après naar

H ELT Al & RECK MAL­LECZEWEN

Réal­i­sa­tion: Ver­wezen­lijk­ing:

HANNS SCHWARZ en col­lab­o­ra­tion avec in medew­erk­ing inet Max DE VAUCOR­BEIL Musique: Muziek

Werner Richard HEY­MANN

Cou­plets; Koe­plet­ten :

Jean BOYER

Groote avon­turen­film Sce­nario;

Franz SCHULZ

Prise de nies: Zicht op­na­men

RIT­TAU & TCHET

Prise de sons: Klankop­na­men :

FRITZSCHING

Decors: Scher­men :

Erich KET­TEL­HUT

D'alogues: Di­alo­gen

André MAUPREY

Cos­tumes: Kostümen :

René HU­BERT

DRAMA­TIS PER­S0NÆ

Vola

Crad­dock Pierre . Is­abelle. Brégail­lon Di­ane- .

Kate von Nagy Jean Murat Charles Redgie Alice Tis­sot Lu­cien Calla­mand Rachel De­virvs

Le Di­recteur du Casino De Bestu­ur­der v. h. Casino Le Con­sul De Kon­sul .

Le min­istre des fi­nances De min­is­ter van geld­wezen

Paul Olivier Sinoël

Re­delsperger

S3-

Kapitein Crad­dock

De oor­logsvloot van 't Koninkrijk Pon­ten­ero bestaat uit... één kruiser, de « Per­si­mon », waarop de fiere maar lustige kapitein Crad­dock bevel voert, bi­jges­taan door zijn lui­tenant Pierre Schmidt en in­ge­nieur Brégail­lon. Iedereen leidt een vroolijk lev­en­tje aan boord, al­hoewel de sol­dij der heeren of­ficieren niet steeds ti­jdig wordt gestort. Want, men moet het weten, Pon­ten­ero bezit noch pe­tro­leum-* bron­nen, noch goud­mi­j­nen en de Staats-j kas van H. M. Koningin Yola ziet er eer-J der treurig uit.

D'e « Per­si­mon » bevindt zich in de om­streken der Balearische Ei­lan­den wan­neer Crad­dock het bevel ont­vangt zich naar Livorno te begeven, om daar de Koningin te wachten, die een rond­tocht op de Mid­del-land­sche Zee wil maken.

Crad­dock voelt daar heel weinig voor, des te meer aangezien een Post-scrip­tum ver­meldt dat niet alleen de uit­be­tal­ing zi­jner sol­dij, doch van al de bootonkosten tot on­bepaalden tijd is uit­gesteld. Daar­bij stelt Crad­dock zich de Koningin voor als een oude, lastige en verve­lende ma­jesteit. Hij besluit dan ook niet naar Livorno te stoomen, doch naar Monte-Carlo, om er in het Kon­sulaat van Pon­ten­ero de hem ver­schuldigde som­men op te vorderen.

In den snel­trein, met bestem­ming Livorno, bevindt zich Yola, Pon­ten­ero's vorstin, vergezeld harer hof­dame Is­abella, dame van ri­jpen oud­er­dom, maar met des te vuriger tem­pera­ment. Haar Ma­jesteit verneemt door haar eerste min­is­ter de oproerige houd­ing van kapitein Crad­dock. Veront­waardigd door deze tucht­loosheid, besluit zij door te reizen naar Monte-Carlo om al­daar den kon­sul bevel te geven den op­standige aan te houden.

In het kon­sulaat ont­moet Yola de flinke

kapitein en, zooals het past in de tradi-dies van alle op­eretten-koningin­nen, wordt zij smoor­lijk ver­liefd en vangt dadelijk met zijn verover­ing aan.

Zij over­handigt den kon­sul een prachtig halss­noer, ten einde den kapitein te kun­nen uit­be­talen. Dan, vol­gens de raadgevin­gen ver­vat in het « Hand­boek der vol­maakte Liefheb­ster » —- het lievel­ings­boek harer hof­dame -— gaat zij naar de speelzaal om er Crad­dock te ont­moeten. Na tal van voor­vallen gelukt zij er in den fmooien of­ficier te verov­eren.

Crad­dock waagt zijn kans bij het spel en wint; nu zal hij Pon­ten­ero en « zijn vloot » kun­nen vaar­wel zeggen en naar Amerika vertrekken. Wan­hopend bij de gedachte haar uitverko­rene reeds te ver­liezen, zet zij hem aan verder zijn geluk te be­proeven. Op een paar minuten ver­li­est hij alles wat hij gewon­nen had. Een dolle woede be­vangt hem: hij deelt den bestu­ur­der van het « Casino » mede, zon­der omwe­gen, dat, in­dien hij voor den vol­gen­den mor­gen 9 uur niet terug in het bezit wordt gesteld van de ver­loren som, hij zon­der meer het « Casino » zal laten beschi­eten door zijn kanon­nen.

En de bestu­ur­der kan vast­stellen dat het niet bij Wo­or­den zal bli­jven. Ni­et­te­gen­staande Yola zich opof­fert en met hem den nacht door­brengt, bli­jft hij 's an­der­daags bij zijn besluit.

Ten einde raad wordt hem dan het ver­speelde teruggegeven. Yola heeft in­tus-schen haar ware een­zelvigheid geopen­baard en stelt hem voor haar eerste min­is­ter te wor­den. Doch Crad­dock verki­est de avon­turen en, alles in den steek la­tend, vertrekt hij naar Hon­olulu.

Doch Y ola geeft zich niet onder: zij snelt naar de « Per­si­mon » en deze zet op z’n beurt koers naar het nieuwe Land van Belofte!

PIL­SNER URQUELL BOCK GRÜBER

SPATEN­BRAU

MU­NICH

GUIN­NESS-STOUT

PALE-ALE

SCOTCH-ALE

SPÉCIALITÉS -

BUF­FET FROID

LES BIÈRES POUR TOUS LES GOUTS:

SALLES POUR BAN­QUETS

Le Cap­i­taine Crad­dock

La flotte de guerre du roy­aume bien connu de Pon­ten­ero se com­pose... d’un croiseur, le « Per­si­mon », com­mandé par un fier marin, forte tête mais gai com­pagnon: le cap­i­taine Crad­dock, sec­ondé par le lieu­tenant Pierre Schmidt et l'ingénieur Brégail­lon. Un laisser-aller de bon aloi règne à bord, bien que la solde de messieurs les of­ficiers ne leur soit pas tou­jours versée aux échéances prévues.

Au début de notre récit, le « Per­si­mon » croise aux alen­tours des Baléares, lorsqu’il reçoit l’ordre de se ren­dre à Livourne, pour y at­ten­dre la reine et la promener en Méditer­ranée.

P eu dis­posé à de­venir le cicérone de sa sou­veraine qu’il imag­ine laide, vieille et re­pous­sante, Crad­dock décide de se ren­dre non à Livourne, mais à Monte-Carlo pour y toucher, au Con­sulat de Pon­ten­ero, les sommes qui lui sont dues.

Dans le rapide à des­ti­na­tion de Livourne se trouve la reine de Pon­ten­ero, Yola, ac­com­pagnée d’une dame de la cour, Is­abelle, per­sonne mûre et vol­canique, qui cul­tive tou­jours de ten­dres in­ten­tions à l’égard du sexe fort. En cours de route S. M. ap­prend par son pre­mier Min­istre la défec­tion du cap­i­taine Crad­dock; outrée de cette in­dis­ci­pline, la sou­veraine décide de con­tin­uer son voy­age jusqu’à Monte-Carlo, où elle charg­era le con­sul de faire arrêter l’in­soumis.

Au terme de son voy­age, Yola aperçoit au Con­sulat le pim­pant cap­i­taine Crad­dock et, selon les meilleures tra­di­tions d’une reine d opérette, en tombe éper­du­ment amoureuse, ne rêvant plus que de faire sa conquête.

Après avoir remis au con­sul un su­perbe col­lier de per­les, afin que le cap­i­taine soit

désintéressé des sommes qui lui sont dues, la reine, suiv­ant les con­seils in­diqués dans le « Mi­anuel de la par­faite co­cotte », le livre de prédilec­tion de sa dame de cour, se rend aux salles de jeu pour y retrou­ver Crad­dock. Après de mul­ti­ples péripéties, elle y fait la conquête du bel of­ficier et se fait of­frir par lui le col­lier de per­les. Crad­dock, tou­jours ac­com­pagné de l’amoureuse Yola, es­saie sa chance au jeu... La veine lui sourit... Nos deux amoureux vont fêter l’événe­ment au bar, où Crad­dock con­fie à sa belle que, grâce à l’ar-gent gagné, il va quit­ter la ma­rine royale.

Désespérée de la per­spec­tive de per­dre déjà son bel amoureux, Yola P in­cite à re­tourner aux ta­bles de roulettes, où en moins de temps qu’il n’en faut pour le dire, il reperd toute la for­tune qu’il avait gagnée. Crad­dock entre dans une colère folle, va trou­ver le di­recteur du Casino, et le men­ace de bom­barder le Casino avec les canons de son navire, s’il n’est, — jusqu au lende­main matin 9 heures — rem­boursé de ses pertes.

Dans l’es­poir de con­soler et d’apaiser Crad­dock, Yola se sac­ri­fie et passe la nuit auprès de lui, mais le lende­main le cap­i­taine est tou­jours dis­posé à bom­barder Monte-Carlo.

Faisant con­tre mau­vaise bon coeur, le di­recteur s’exécute et le rem­bourse. Mais bien que la reine ait soulevé lé voile de son incog­nito et pro­pose à Crad­dock de faire de lui son pre­mier min­istre, le bel of­ficier préfère courir T aven­ture aux bril­lants mi­rages et s’em­bar­que sur un paque­bot en par­tance pour Hon­olulu, sous les yeux désolés de Yola et de Pierre.

Mais le désespoir de Yola n’est que de courte durée: elle réagit prompte­ment et, après s’être assurée que le stock de char­bon est suff­isant, elle donne l’ordre de met­tre le cap sur Hon­olulu.

55

Monte-Carlo f

De naam « Monte-Carlo » syn­thetiseert een oegnp: de groot­ste speel­bank der wereld.

nr gaat trouwens geen week voor­bij of de eene ot an­dere ophef­mak­ende « gebeurte­nis » wordt door oe dag­bladen van gansen oe wereld veropen­baard, tu­gen-Iijk Komen af deze geoeurtemssen haast neer op vol­gende stereo­type-gevallen: armen die rijk wor­den; rijKen die arm wor­den; lieden die, te mid­den der winst, het spel eindi­gen; an­dere die verder spe­len en... alles ver­liezen — ofwel ver­twi­jfelde geluk­zoek­ers die alleen maar de zelf­moor-uen-sta­tistiek doen aan­groeien. Af en toe komt een min of meer sluwe vais­chspeler voor, oie meestal na eemge kansen ges­napt worot, of een an­dere, die door mid­del van vais­che kaarten het lot wil beïnvloe­den. Men maakt ook nog gewag van eeroer domme za­kKen­rollers.

U'it ahes bi­jeen is echter meer dan vol­doende om over Monte-Carlo sen­satiebe-ric­n­ten van be­lang op te maken.

Vóór den oor­log was de toe­gang tot de speelzalen, de tu­inen, de feesten en con­certen kosteloos; even­zoo het be­waren der kfeed­ingstukken. Men bek­wam er nog bij: een no­tablok en een sier­lijk pot­lood, om het spel ter­dege te kun­nen no­teeren. 1 egen­wo­ordig moet dit alles echter zeer duur wor­den be­taald, leder gast moet zich een toe­gangskaart aan­schaf­fen, naam, stand en woon­plaats opgeven, vooraleer hij de speelzaal be­tre­den mag. Op de rugz­i­jde van be­doelde kaart staat gedrukt; (( Oe aflev­er­ing dezer kaart ver­plicht het Bestuur tot niets. Bui­ten­dien be­houdt het Bestuur zich het recht voor, ze te allen tijde in te trekken en zon­der aan­duid­ing van re­de­nen ».

Hoe on­schuldig dit wellicht ook klinke,

voor het Casino-bestuur is deze maa­tregel? van groot be­lang. IJoor dit voor­be­houd f bekomt het in­der­daad het recht, in som­mige om­standighe­den, be­zoek­ers die « te veel win­nen » zon­der meer uit de zaal te zetten, .boven­dien kan elk in­ge­bracht bezwaar van een speler tegen den bankier ot zijn aangestelde uit­ge­bracht, vo­eren tot ait « gevolg ».

We u gespron­gen » bank is ook een dus­danige truK. Meert in­der­daad een speler met oen hoogst-toege­laten inzet het hoog­ste gewin — 53 maal de inzet! — dan is «de bank gespron­gen». Ufe speler bekomt de gewon­nen som, maar de « getrof­fen » speeltafel wordt voor dien dag ges­loten. Life gelukkige win­ner mag daar­bij eerst 24 uren later de speelzaal op­nieuw be­tre­den.

Vol­gens sta­tistieken door het Bestuur opge­maakt, bli­jft tot heden de En­gelsche ren­paar­den­bezit­ter Syd­ney Beer de groot­ste win­ner: in drie dagen ver­wierf hij

25.000 Bond met bac­cara. Als groot­ste ver­liezer is een jonge Belg opge­teek­end, die in den loop eener week niet min­der dan 23 miljoen frank ver­loor (nogal goud-frankl), geld het­welk hij een Brus­selsche bank op bedriegelijke wijze had ont­fut­seld.

Tegen­wo­ordig is de toeloop naar Monte-Carlo niet meer zoo geweldig als vóór den oor­log, toen de winst van één jaar 35 miljoen frank bedroeg. Natu­urlijk moeten hi­er­van enorme onkosten afgetrokken wor­den: in de eerste plaats het overeengekomen aan­deel aan den toen­ma­li­gen vorst van Monaco, voor de con­cessie der speel­bank, verder de on­der­houd­skosten der gebouwen, tu­inen, schouw­bur­gen, con­certen, feesten, re­gat­ten en de alge-meene onkosten van het per­son­eel, circa

20.000 man! Ni­et­te­gen­staande bleef het « bedrijf » loo­nend, ook in (cri­sis­tijd!

Déli­cieuse­ment pétillante, d’une saveur franche et fraîche, le Schweppes est une eau d’une pureté sans pareille.

Légère­ment minéralisée, elle con­tient juste les sels néces­saires à débar­rasser l’or­gan­isme des im­puretés qui l’en­vahissent.

Si vous tenez ft votre santé, faites un usage régulier de Schweppes,

L’EAU QUI

ChrrigB émrfà

Goed­koopst verkpopend huis der Stad in allerbeste Uur­w­erken en Juwee­len,

HOR­LOGERIE

DEL­MONTE

Dambrugges­traat, 2

(nevens Carnot­straat) Tele­foon: 269.88.

St. Gum­marusstraat, 57

Tele­foon: 294.13

Huis van vertrouwen.

De HOE­DEN

van

Ker­ck­hove

Ck­apell ene Cen­trale

De schoonste van model De goed­koop­ste in prijs De beste m kwaliteit De licht­ste in gewicht

I Dambrugges­traa­ClO

HUIS

DON­NEZ

Wiegstraat, 17-19

bij de Meir­brug

Tele­foon 257.00

Sinds 1866 het degelijk­ste voor uw Handw­erken. Kousen en brei» goed. Zijde, Ka­toen. Garen. — Alle Benood­ighe­den —

MAI­SON

DON­NEZ

Rue du Berceau, 17-19

près du Pont-de-Meir Téléphone 257.00

Depuis 1866 la meilleure pour vos Ou­vrages de mains, Bon­neterie Soies, Co­tons, Mer­ceries, — Toutes Four­ni­tures. —

De geschiede­nis van Monte-Carlo

Eigen­lijk is het ontstaan van Monte-Carlo ro­man­tis­cher dan menige nov­el­list het zou kun­nen uit­denken.

Het koninkrijk Monaco stond vóór het bankroet. Toen kwam de Vorst Karel III op de idee door een speel­bank de al te

zeer geschokte fi­nan­cies van zijn land eenigszins te her­stellen en nam een voor­beeld op het­geen in het buiten­land gebéurde: Spa, Hom­burg, Wies­baden, Baden-Baden waren in­der­daad, in het jaar 1856, de verza­melplaat­sen van den hoo-gen adel der gan­sche wereld. Twee Fran-sche jour­nal­is­ten, Aubert en Lan­glois, richt­ten als­dan, met een kap­i­taal van 2 j miljoen francs de eerste Casino op in

Monte-Carlo. In een huis, dicht bij de haven, stelden zij een roulette op en noem­den hun in­stelling op pom­peuze wijze: » Palais de la Cöndamine». Het werd voor beide en op zeer kor­ten tijd een bit­tere ont­goocheling. Hun opvol­ger Frossard

was niet gelukkiger. Dé derde, Duval, pakte de zaak grootscheeps aan; hij bracht de speelzaal over naar het « Palazzo Garam­bini, — voor het oogen­blik kaz­erne voor de vorstelijke li­jfwacht, — en zag even­min liefheb­bers opda­gen. Zoo gaf ook Duval zijn plan op, van Monte-Carlo de verza­melplaats van de « spel­ers der gan­sche wereld » te maken.

Den nieuw gezelschap kwam nochtans

De paniek te Monte-Carlo in den film "KAPITEIN CRAD­DOCK"

tot stand. De Vorst van Monaco gaf deze heeren: Lefebre, Gnois en kon­soorten, den raad een nieuw Casino te bouwen. Voor een bil­lijken prijs — dien hij echter in bar-geld be­talen het! — verkocht hij hen de... rot­sen op dewelke echter het wereld­beroemd Casino zou opge­bouwd wor­den, l och had ook deze on­derne­m­ing geen gevolg. Kerst den vi­jf­den on­derne­mer zou het lot gun­stig gestemd zijn: François Blanc. François was een keil­ner ge­weest in een Far­i­jzer restau­ratie: hij ver­loor zijn plaats en gleed op de gevaar­lijke helling. Na zijn acht­ste straf te hebben uit­ge­boet week hij uit naar Duitsch-land en richtte te Hom­burg het « Kon­ver­sa­tion­shaus » op; een speelzaal. Het was van stonde aan een mee­valler. Lang du­urde het zelfs niets; of alleen de « adel » werd er nog toege­laten.

Zijn ver­mo­gen groeide aan op ver­bazende wijze. Hij had echter, als alle an­dere on­derne­mers van speelzalen, in Duitsch­land één vi­jand: Bis­marck.. Geloof­den Blanc s col­lega’s niet dat Bis­marck s macht zoo ver zou reiken dat hij eens de al­ge­meene sluit­ing van alle speelzalen in Duitsch­land zou beve­len, zoo zag Blanc deze gebeurlijkheid te goed in.

Hij sloot kort daarop zijn huis in Hom­burg en kocht van den Vorst van Monaco in het jaar 1863 de con­cessie af van het Casino, voor 50 jaren. Gp 2 April werd de overeenkomst afges­loten en einde Méi 1863 zette François Blanc met een kap­i­taal van 15.000.000 francs het echte eerste seizoen der speel­bank van Monte-Carlo in.

François Blanc had goed berek­end. In 1872 vaardigde Bis­marck het voorziene ver­bod uit: meteen werd Monte-Carlo de

eenige grootsch-opgevatte en voor­name speel­bank voor den adel en de fi­nanciers van Eu­ropa!

Blanc stierf in 1877, scha­trijk. Zijn zonen en dochters waren gehuwd in hoog-adel­lijke mid­dens: dat was trouwens een der lev­ens­doe­len ge­weest van den voor-ma­li­gen kell­ner! De dy­nas­tie Blanc regeerde voort. In 1898 werd een nieuwe overeenkomst ges­loten met den Vorst van Monaco, de con­cessie met 50 jaren ver­len­gend, dus tot 1963!

Door de munt-in­flatie van 1923 kwam het fi­nan­ciewezen der speel­bank in moeil­ijke oogen­blikken. Sir Basil Za­harow, de rijk­ste man van Eu­ropa, en zoo goed bek­end èn door zijn wapen­fab­rieken èn door zijn verza­mel­woede van kost­bare edelges­teen­ten, bracht met een miljoen Pond de bank weer volkomen vlot. De Blanc’s trokken zich na­dien terug. Het Casino kwam nu in han­den eener naam-looze maatschap­pij, die nog heden, nadat de Fran­sche regeer­ing Sir Za­harow’s lee-ning terug­be­taald had, het bestuur in han­den heeft. Dte of­fi­cieele titel der speel­bank was van toen af: Société À nonyme des Bains de Mer et du Cer­cle des Etrangers de Monaco.

Nog aan te stip­pen is het feit dat de Vorst van Mb­naco zijn on­der­da­nen, die vol­gens het ver­drag geen be­lastin­gen of tak­sen te be­talen hebben, het be­zoek aan het Casino slechts één maal s jaars toe­laat, nl. op zijn ge­boortedag.

Dat is de geschiede­nis van het Casino van Monte-Carlo, dit Mekka van alle groote en kleine spel­ers, die al maar door in den Rijk­dom het hoog­ste geluk be­tra­chten!...

S3 ES S3

ÉCONOMIE, I

Hygiène, Con­fort,

avec les

. RA­DI­A­TEURS«ir|r/\I’* CHAUDIÈRES ll/L/iL

pour

CHAUFFAGE CEN­TRAL!

par Eau chaude ou par Vapeur.

De­man­dez la Brochure spéciale envoyée franco sur de­mande.

Chauffage cen­tral

Dis­tri­b­u­tion d’eau chaude

In­stal­la­tions

san­i­taires

Chaudière ‘ Idéal Clas­sic ”

Louis VE­R­AN­NE­MAN

43, Rue du Pavil­lon

AN­VERS

BE­SPAR­ING, GEZOND­HEID en BE­HAAGLIJKHEID

zijn U verzek­ert

door de

Cen­trale Ver­warm­ing

Ra­di­a­toren en Ketel

“IDEAL

CLAS­SIC

Vraagt het uitleg­boekje, dat U kosteloos zal toege­zon­den wor­den, aan

Louis VE­R­AN­NE­MAN

43, Vlagstraat, Antwer­pen

TELE­FOON 557.45

MAI­SON BOL­SIUS

11, COURTE RUE PORTE AUX VACHES, U

(En face du Canal au Fro­mage)

Tout ce qui con­cerne le ménage Foy­ers à Feu con­tinu "Jan Jaarsma" Grand choix de Voitures d'en­fants

Paiement au comp­tant et à terme

Téléphone: 257,85 Chèques postaux : 777,32

LA GUERRE ET LE

gi­gan­tesque cuirassé a jeté l’ancre, dans les stu­dios! Ce cuirassé, qui porte le nom de Per­si­mon, ar­bore le pavil­lon de Pon­ten­ero. Son com­man­dant, Crad­dock, alias Jean Murat, est un joyeux of­ficier qui ac­corde la plus grande lat­i­tude à ses sub­al­ternes. On ne s’en­nuie générale­ment pas sous ses or­dres. Cepen­dant, il

La reine Yola et le Cap­i­taine Crad­dock

dû se pro­duire à bord cer­tains événe­ments assez désagréables; au mess, les of­ficiers ne rient plus, et dans les case­mates, les hommes d équipage mon­trent des vis­ages très ren­frognés. In­ter­ro­geons un brave soutier, qui n hésite pas un in­stant à nous révéler les raisons de cette tristesse générale: « Ma foi, mon­sieur, la chose est bien sim­ple: le cap­i­taine a di­lapidé au jeu l’ar­gent des­tiné à la solde de tout h équipage, Comme c’est un homme qui

CINÉMATOGRAPHE

n’a pas froid yeux, il a menacé de bom­barder le Casino de Monte-Carlo, si la di­rec­tion ne lui resti­tu­ait pas les 100.000 francs qu’il a per­dus. Mais au mo­ment où il al­lait met­tre sa men­ace à exécu­tion, voilà que notre sou­veraine, S. M. Yola de Pon­ten­ero, s’est glissée furtive­ment à bord du vais­seau, sous les traits d’une douce jeune fille, et, ap­prenant les malver­sa­tions de son mau­vais sujet, s’est mise à le ser­mon­ner d’im­por­tance.Tenez, écoutez plutôt l’écho de leur querelle... ». En effet, la jeune reine Kate de Nagy, avec laque­lle Crad­dock-Mu­rat a passé naguère de si douces heures, lui lance aü vis­age, pour l’in­stant, des vérités bien amères. La sévérité de ses re­proches est telle que le cap­i­taine ne pourra sup­porter une telle hu­mil­i­a­tion. Dans quelques in­stants, il sautera à la mer et, prof­i­tant du pas­sage d’un paque­bot, il s’em­bar­quera pour les pays loin­tains, se re­faire une vie nou­velle.

Pau­vre pe­tite reine! Elle qui aimait le bel of­ficier et qui avait espéré trou­ver le bon­heur auprès de lui! Voilà que l’élu de son cœur lui fausse com­pag­nie en sautant par-dessus bord.​Et pen­dant qu’elle donne libre cours à son cha­grin, les Co­me­dian Har­monists, cachés à bord du navire, re­cou­vrent leur bonne humeur, et leurs voix har­monieuses de­vi­en­nent en­core plus chaudes, plus vi­brantes et plus per­sua­sives qu’à l’or­di­naire.

Le navire de guerre Per­si­mon fait par­tie des for­mi­da­bles décors édifiés pour le film Le Cap­i­taine Crad­dock, tourné en trois langues (alle­mand, français, anglais). Le cuirassé a une longueur de 68 mètres et une largeur de 18 mètres. Les fûts de canons, dont les gueules jail­lis­sent, menaçantes, des tourelles mo­biles, ont une longueur de 9 mètres.

Hoe men het lot tra­cht te dwin­gen

• g et is te be­gri­jpen dat, in Monte-Carlo, de sla­gen van

I I net JNooalot ae getrot­te­nen soms opzweepen tot een ( * * aicz­in­mgneid die menig­maal tot wan­hoop voert.

Kr zijn ec­n­ter ook « slac­n­tot­ters » die zich tegen dit nood­lot Kan­ten en voor mets terugdeinzen om weer in het bezit te komen van het­geen zij zoo roekeloos waag­den.

Z.​OO het op­tre­den b.v. van dien jon­gen Dngelschman, die op zeneren aag in de deu­ropen­ing der speelzaal bleef staan, de beide han­den in de za­kken en den bestu­ur­der op staan-den voet wen­schte te spreken. Wan­neer deze ver­scheen, bliKte de an­dere op de klok en zegde met ijzige stem: « Ik heb in de zaal al mijn geld ver­loren; het is nu tien minuten vóór acht. Aoo ik om acht uur niet terug in het bezit ben van mijn 2u.​Oo0 frank, dan schiet ik mij hier, op deze plaats, een kogel door het hoofd». Dé bestu­ur­der verbleekte.

Ue bestu­ur­der dacht aan het schan­daal, aan al de her­rie die uit zulke wan­hoops­daad zou voort­spruiten. Neen, dat zou ramp­spoedig zijn. De bestu­ur­der tra­chtte den speler in zijn bu­reau te lokken. Alles tev­ergeefs.

Het slot van het voor­val: de bestu­ur­der telde onzen held

20.000 frank uit, doch hem den goe­den raad erbij gratis gevend zoo spoedig mo­gelijk te verd­wi­j­nen.

ivieer­aere zulke avon­turen zouden kun­nen aange­haald waaroij men tra­chtte, met harae vuist, de Geluks­godin te dwin­gen. An­deren be­proet­den ze op listiger wijze te over­meesteren. z.​oo de des­ti­jds beroemd gewor­den f.​ngelsche wiskundige en in­ge­nieur J ag­gers.

Hij kwam tot de bevin­d­ing dat de roulette-schi­jven nooit volkomen in even­wicht zijn en de rol­lende ko­gels de ten­denz ver­too­nen zich bij voorkeur naar de zwaarste zijde der schijf te be­we­gen. Hij zond heden naar het Casino met de op­dracht de ver­schil­lende roulette-schi­jven na te gaan en li­jsten op te maken van de win­nende num­mers.

Z-oo kwam hij, door zorgvuldige stud­ies, er achter dat aan iedere tafel zekere num­mers « win­nend waren, tin op zek­eren dag ver­scheen hij in de speelzaal. In weinige dagen gelukte het hem de Bank 120.000 Pond te doen be­talen. Eerst was het Casino-bestuur rade­loos, doch wel­dra vatte zij Jag­ger’s list en liet in den nacht de schi­jven ver­wis­se­len van dé eene tafel in de an­dere. Den vol­gen­den dag ver­loor Jag-gers, ' doch hij merkte snel dat men zijn geheim had gevon­den. Maar hij hield zich niet vóór ver­sla­gen. Hij ont­dekte l kleine schrabben en vlekken op de schi­jven en erk­ende ze

aldus; snel her­won hij de 50.000 Pond welke hij ver­loren had. De ver­twi­jfelde Bank zond als­dan in al­ler­ijl een afgevaardigde naar den ver­vaardi­ger der roulette-schi­jven, te Par­ijs, om zijn raad in te win­nen.

Mén maakte een klein toes­tel waar­door het mo­gelijk werd de num­mer­groeven, waarin de roulette-ko­gel valt, onder mekaar te ver­wis­se­len wan­neer het min­ste ver­schil in het even­wicht der schijf werd vast­gesteld. Jag­gers keerde ver­sla­gen naar zijn land terug. Ex wordt echter verteld dat hij ni­et­te­gen­staande toch 80.000 Pond als winst had kun­nen boeken!

Verder heeft men be­proefd, met mag­neten het geluk aan te trekken, door omkoop van den inzetter, met alle denkbare en on­denkbare mid­de­len. Alles tev­ergeefs. De wis­pel­turige Godin laat zich niet dwin­gen en schenkt meestal, en dit sinds de oud­ste ti­j­den, haar geluk aan de­ge­nen die er reeds van over­stelpt zijn of het niet meer ver­lan­gen...

KÄTHE VON NAGY

Naggy, een Hon­gaarsch hoedanigh­hei­dswo­ord, wil, let­ter­lijk ver­taald, zeggen « groot »; men spreekt het ongeveer uit als « Nad­sch ». Doch al wie het heeft over de jonge film­star spreekt de naam uit zooals hij geschreven staat.

Käthe von Nagy is de dochter van een bankbestu­ur­der uit Sz­abadka, toen de plaats nog Pi­o­ngaarsch was en nu her­doopt is in fi­ubo­tien, sedert zij in Yougo-Slavië ligt.

Tot haar 16*' jaar had het meisje haar klein, be­haaglijk provin­ci­es­tadje nog nooit ver­laten. Doch menig­maal zag zij in de bioskoop beelden uit de « groote wereld», tot zij naar deze heimwee kreeg. Er werd besloten op reis te gaan. En met haar moeder trok zij naar Wee­nen, van­waar uit zij naar een klooster op den Sem­mer­ing werd gevo­erd, om daar, streng en braaf, haar opvoed­ing te voltooien en vreemde talen te leeren: Duitsch en Fran­sch.

Wan­neer zij na­dien in het oud­er­shuis was terugge­keerd, met al die ken­nis­sen op zak, wist zij geen­szins welk beroep zij kiezen zou. Schilderes? Schri­jf­ster? jo­er­nal­iste? Danseres? Zij was zoowel voor het eene als voor het an­dere bek­waam. Zon­der eigen­lijk niet goed te weten wat zij er be­gin­nen zou, trok zij echter op zek­eren dag naar Berlijn. Dat was nu een goede vijf jaar gele­den. Ein Käthe von Nagy trok van film­bu­reau naar film­bu­reau, van stu­dio naar stu­dio, toonde overal haar mooi gelaat, haar frisch figuur, haar gra-cievolle ver­schi­jn­ing. Doch nie­mand wou het wagen de dilet­tante, die nog nooit had gefilmd en boven­dien geen tooneel-school had gevolgd, een rol toe te vertrouwen.

Het eenige to­e­val zou ook haar genadig zijn vooraleer zij heel haar moed zinken liet. Na een jaar troost­eloos zoeken, na een proe­fop­name met wel 50 meded­ing­sters, zou zij haar kans kri­j­gen, nl. in den film «Männer vor der Ehe». Het pleit was gewon­nen: zij werd tot star ge­pro­moveerd.

Als de klank­film op­daagde zou de kleine Hon­gaarsche haar tweede vu­ur­proef doorstaan. En hier kwa­men de lessen der kostschool haar won­der­wel ter hulp.

Haar eerste spreek­film « Der A ndere » werd een groote mee­valler. En Käthe von Nagy kwam haast maan­den­lang niet meer uit het stu­dio. Achtereen­vol­gens ver­tolkte zij de Duitsche ver­sie van « Ihre Ma­jestät die Liebe » en « Ihre Ho­heit be­fiehlt », dan de Fran­sche ver­sie in « Le Cap­i­taine Crad­dock », na­dien « Meine Frau, die Hochsta­p­lerin » en de Kol­man-op­erette « Ronny ».

DRIE KONINGIN­NEN OP HET DEK

Een vloed van licht. Daarin, als een nen zich in het « salueeren » vol­gens al de

reuzengedaante, een oor­logss­chip: de rege­len der kunst en... der gewoon­ten van

, « Per­si­mon ». ieder land.

Wel waren de voor­naam­ste buiten­zich- « Proe­fop­name », roept plots regis­seur! ten opgenomen op een echten oor­logs- Hanns Schwarz. En als bij be­toover­ing bodem, maar de in­gewikkelde op­name- wordt hét een gewemel, een over- en

tech­niek van den toon­film, de moeil­ijke weer-geloop van be­lang. Dé ma­trozen

klein-ar­beid om door groot-op­na­men en verdee­len zich achter de scher­men. Laat-de­tail-af­schilder­ing de ware filin-dra­mati- ste on­der­richtin­gen van den mil­i­tairen ad-sche aa­neensluit­ing dér toonee­len te ver- viséur. Laat­ste « bepöed­er­ing » van allen, kri­j­gen, had hét noodig gemaakt dit schip- « Tu-u-t, t-u-ut », geeft het sig­naal aan gedeelte op te richtèn. van den « toon­meester ». De cam­era­men

60.000 Ampère voor 200 schi­jn­wer­pers, gluren in het kijk­glas van hun op­name-' een gan­sche hemel van boven­lichten en toestellen en Erich Pom­mer; die haast ver­schil­lende «Spot­lights » waren samen- alle op­na­men bij woont, schuift met een getrokken op het schip. Drie koningin­nen karak­ter­istiek gebaar zijn eeuwig-gri­jzen zit­ten op het dek: twee blonde en een hoed in den nek.

zwart­lokkige. Mén étkent Anna Sten, de «Dé wacht!», beveelt kapitein Al­bers. Duitsche, en Sari Mar­itza, de En­gelsche, « Wacht », echoot de ma­troos-van-di­enst. Part­nerin vàn Hans Al­bers, uit­beelder Daar komt zij aangerënd en opgestapt: van « Kapitein Crad­dock », en Käthe üön 150 ma­trozen­bee­nen ver­star­ren zich in pa-Nagy, de Fran­sché Koningin van zijn rades­ti­jfheid. Rechts de muziekkapel, hart, al steekt dat hart nu in.., jean Mu- « Ihre'Ma­jestät die Königin», brult AL rat. Zij zit­ten alle drie aan dek en oefe- bers: Daar rof­fe­len de trom­mels, schéttë-

Chaus­sures” WES­T­END”

17, Canal au Fro­mage

An­ci­en­nement:

Pont de Meir, 5

Spe­cialité de

CHAUS­SURES:

Bally

Anglaises

Améri­caines

de chasse pour pieds

sen­si­bles.

fer -

lÆ HAUT­PAR­Li­URPËL'fLIf

Agent général pour Ia Bel­gique:

ROTHER­MEL COR­PO­RA­TION S. A.

27, Quai du Com­merce, 27 BRUX­ELLES

ren de trompet­ten en, de hand aan haar witte muts, trekt Anna Sten het front der ma­trozen voor­bij.

Het licht wordt even uit­geschakeld, voor verkoel­ing. Als het weder opflik­lert roept Al­bers met dezelfde im­poneerende stem: « Her Majesty the Queen!».

Ein dan bek­limt Sari Märitza de kleine scheep­strap om, op haar beurt, haar « konin­klijke groet » de ma­rine te bren­gen.

Wan­neer ten derde male de lam­pen hun hellen schijn over het schip wer­pen, staat Jean Mbrat in Al­bers’ plaats en op zijn beurt roept hij: « Sa Ma­jesté la Reine!». Daar ver­schi­jnt Käthe von Nagy. Ten derde male rof­fe­len de trom­mels; ten derde male schet­teren de trompet­ten... Dan verzinken schip en be­man­ning in de deem­ster­ing eener wel­doende rust van een op­name­poos.

D*rie koningin­nen zit­ten op het dek, praten en lachen, gemoedelijk-vrouwelijk en de­moc­ra­tisch-mod­ern!

Edi­tions Mu­si­cales - Muziekuit­gaven

Les qua­tre chan­sons De vier liederen Les Gars de la Ma­rine Pon­ten­ero

Une Nuit à Monte-Carlo Vent qui souf­fle, vent qui passe

sont en vente zijn te koop

dans la salle in de zaal

au prix de aan den prijs van

Fr. «S.-pièce per stuk

(chant et piano) (zang en klavier)

Fr. 2,— pièce per stuk

(chant seul) (zang alleen)

Dis­ques de gramoph. Gram­mo­foon­platen

Or­chestre: Or­test :

H IS M ASTERS VO ICE .

E.G. 2379 Une Nuit Een Nacht

à Monte-Carlo in Monte-Carlo

Tango.

Pon­ten­ero Paso doble in­terprété uit­gevo­erd

par l’or­chestre door het ork­est

Marek Weber.

E.G. 2382.

Les Gars de la Ma­rine Marche Quand la brise vagabonde

De Jon­gens van de Zee Marsch Als de wind zingt en streelt

Slow-fox

Or­chestre et chant Ork­est en zang

— POLY­DQR —

522168. 2.

Les Gars De Jon­gens

de la Ma­rine, van de Zee,

Une Nuit Een Nacht

à Monte-Carlo. in Monte-Carlo.

PAR­LQ­PHONE

B 22910. 25 cm.

Les Gars De Jon­gens

de la Ma­rine Van de Zee

Marche. Marsch.

Pon­ten­ero Paso doble chanté en français in het Fran­sch

par gezon­gen door

Jean Murat.

B 17144. 25 cm.

Les Gars De Jon­gens

de la Ma­rine van de Zee

Quelques opin­ions...

Berthomieu a fait là un ex­cel­lent film.

Deux rêves sont ad­mirable­ment synthétisés et d’une façon suff­isam­ment orig­i­nale pour porter à coup sûr. Le pub­lic appréciera la nou­veauté du procédé. 7 out s’enchaîne bien, sans tapage, sans exagéra­tion dans les moyens, sans com­pli­ca­tion, mais non sans recherche. Berthomieu nous mon­tre qu il a du style et qu il sait se servir d'une cam­era et d’un micro.

La Cinématogra­phie Française.

Une fine comédie bien française dont les textes nom­breux sont tou­jours spir­ituels et savoureux. Ils met­tent in­con­testable­ment en valeur les im­ages irréprochables de Berthomieu, dont la réal­i­sa­tion est pleine de ces détails satyriquës que, seul, l’ex­cel­lent met­teur en scène sait ajouter

au bon mo­ment pour corser l’intérêt du jeu.

La scène du jeu des pieds au Cabaret de la Vache à la Cave, celle de la démon­stra­tion de l'as­pi­ra­teur, celle du rêve, du téléphone, de la salle des ventes sont parmi les plus typ­iques de cette ex­cel­lente pro­duc­tion extrême­ment bien in­terprétée par Vic­tor Boucher (Jacques Laumière), dont 1 ai­sance de bon garçon est si heureuse; Dolly Davis, très jeune fille; André Du­bose, M. de Laumière, qui a grande al­lure; Robert Goupil, poivrot sym­pa­thique; Fred Marche, Alde­bert Gajac, tru­cu­lent; Louis Flo­ren­cie: M. Mar­tin.

Ciné Jour­nal.

C’est un film di­ver­tis­sant où un fils de famille, chassé de chez lui, se débrouille à la suite d’amu­sants in­ci­dents.

Vic­tor Boucher, Dolly Davis, André Du­bose jouent avec leur tal­ent habituel. Un bon tour de chant de Flo­relle et Pizella.

Larousse Men­suel.

Ver­dien uw brood

Dj avon­turen van JACQUES LUMIÈRE (Vic­tor BOUCHER)

die nooit werken moest en wie werken wil ter wille zi­jner ver­loofde PAULETTE

(Dolly DAVIS)

In de an­dere rollen:

ANDRÉ DU­BOSC ROBERT GQUP1L

LOUIS FLO­REN­CIE FRED MARCHE

KORT

ATE­LIERS DE CON­STRUC­TIONS WERK­TUIG- EN

MÉCANIQUES & HY­DRAULIQUES WA­TERKUNDIGE

LOUIS DONKERS

AV­ENUE DE LA VIEILLE BARRIÈRE 34/36. OUDE BAR­REELLEI Téléph. 587.36 MERXEM Tele­foon 587.36

Puits artésiens — Puits tubés — Puits cap­tant plusieurs sources pour grand débit — Sondages — Fil­tres de défer­rage — Col­lecteurs de sable — Com­presseurs — Pom­pes — Éléva­tion et dis­tri­b­u­tion d'eau

par Fair com­primé

Hy­drophore au­toma­tique avec fil­tre Au­toma­tis­che wa­ter­houder met

de défer­rage sous pres­sion. on­ti­jz­er­ings­fil­ter onder druk

Arte­sis­che wa­ter­put­ten — Buis­put­ten — Zand­houw­ers — Borin­gen — Wa­ter-in­stal­latiën met lucht­druk, voor alle af­s­tanden en hoogten, voor kas­tee­len, villa's,

land­huizen.

GLOBE

Le Globe

est une bois­son rafraîchissante d’une pureté et d’une fi­nesse in­com­pa­ra­bles.

Son goût ex­quis, son par­fum suave et sa déli­cieuse fraîcheur, lui ont valu son surnom —

L'AME DU CIT­RON

CTY­TiQi­flglf schw'eppës: Lon­don

HMUOMH

PROCHAINE­MENT

En tour­nant GAGNE TA VIE

Pour l'amour d’une belle, Vic­tor Boucher, jeune homme d’ex­cel­lente et riche famille, n’hésite pas à se lancer j dans la vie, armé surtout de bonne vol­lonté,

11 con­state bientôt qu’il n’est pas com­mode de se met­tre brusque­ment au traAvail, mais l’ingéniosité aidant, il parvient, après avoir exercé les pro­fes­sions les plus 5 sin­gulières et les plus inat­ten­dues, à triom-• pher de toutes les dif­fi­cultés.

Gagne ta Vie, dont le scénario a été écrit par M. Willemetz, est un film déli­cieux. André Berthomieu, qui le réalisa, a ajouté aux pro­duc­tions par­lantes Jacques Haïk un nou­veau succès.

Pour Gagne ta Vie, Vic­tor Boucher et Dolly Dävis ont tourné dans l’ombre d’une sac­ristie. Dolly était vêtue d’une ravis­sante toi­lette blanche; Vic­tor Boucher, en habit, avait grande al­lure. Les nou­veaux époux ser­raient des mains aimées et re­ce­vaient mille com­pli­ments.

Deux jours plus tard, ils tournèrent une scène de fiançialles et Vic­tor Boucher re­mar­qua en souri­ant que le cinéma était vrai­ment l’école de la fan­taisie.

— Je me fi­ance après mon mariage, dit-il, ce qui n’est déjà pas mal, mais c’est dans les derniers jours de tour­nage que je vais faire con­nais­sance de ma fu­ture; et ça, alors, ça, voyez-vous, c’est un comble! * *

Un des plus im­por­tants décors de Gagne ta Vie représente un cabaret de nuit des plus mod­ernes, qui se nomme «La Vache à la Cave ». Dans une salle cir­cu­laire, à laque­lle on accède en de­scen­dant quelques marches, des guéri­dons ar­gentés sup­por­t­ent des bois­sons coûteuses, et une as­sis­tance élégante s'amuse, chante, fume, danse et boit. L’or­chestre, en­fermé

dans une boîte ronde du plus curieux effet, sem­ble être placé dans un aquar­ium.

Enfin, sur les murs rouges filetés d’ar­gent, on voit des vaches en goguette se livrer à des danses ef­farantes, et de l'effet le plus co­casse.

Les scènes du cabaret de la « Vache à la Cave » réunis­sent une fig­u­ra­tion aussi nom­breuse qu élégante. L or­chestre joue à pleins poumons des airs dus au com­pos­i­teur Henry Ver­dun, et dans le film on pourra re­connaître les cheveux ar­dents du mu­si­cien qui dirige lui-même le jazz.

Pour une des dernières scènes de Gagne ta Vie, la blonde Dolly Davis eut à se trans­former en Car­mencita et s’af­fubla, pour la cir­con­stance, d’une su­perbe per­ruque brune. Elle ne la con­serva pas longtemps, du reste, prétex­tant qu elle lui don­nait des idées... noires.

HOEKEN OVER DE FILM

IN HET TOOVER­RIJK DER FILM

door PIET KLOP­PERS Uit­gave der Uit­gev­ers­maatschap­pij "KOS­MOS" Am­s­ter­dam, Prijs: Old. 4,90 = fr. 70

Al­hoewel de Film in onze huidige samen­lev­ing zulke over­weldigende plaats in­neemt, zoowel op het weten­schap­pelijk ter­rein als in het kader van het zui­v­ere amuse­ment, is het eerder zeldzaam dat een boek erover ver­schi­jne in het Ned­er­land­sch. Hoe paradok­saal het ook moge lijken, een feit is het: wil men over de film nader gedoc­u­menteerd zijn, dan hoeft men zich tot de Fran­sche, D’uit-sche, Amerikaan­sche en wel eens Ital­i­aan-sche boeken­markt te wen­den.

Het mag dan gewis een ver­heugend feit ge­noemd dat « Kos­mos », een der flinkste uit­gev­ers van Ned­er­land, die op het ge­bied van vak­boeken wellicht aan de spits staat, een werk, de film be­tr­e­f­fend, in het licht zendt, onder den aan­lokkenden titel « In het Toover­rijk. der Film ».

Het boek is uit­gegeven met de bi­zon-dere ty­pografis­che zor­gen eigen aan «Kos­mos »: mooi edi­tiepapièr, duidelijke let­ter en daar­bij overvloedige il­lus­tratie door fraaie, in­ter­es­sante foto s en teekenin­gen, het geheel van meer dan 200 h\z. omvat in een flinken lin­nen band, waar­rond een geïllus­treerd om­slag.

Trekt het uiter­lijke van het boek reeds bi­zon­der aan, dan blijkt ook de in­houd heel be­lang­wekkend.

Piet Klop­pers, de au­teur, is film-redac-teur bij het « Al­ge­meen Han­dels­blad van Am­s­ter­dam ». Hij weet, door de jaren prak­tijk, wat de doorsnee-lezer ver­langt; hij heeft geen weten­schap­pelijk boek willen schri­jven, geen critis­che of on­tle­dende studie maken, geen zuiver-docürnen­tarisch ma­te­ri­aal verza­me­len, geeh mono­grafie

over bepaalde on­der­w­er­pen be­tr­e­f­fend film-/junsf en fAm-Weten­schap samen­stellen. Hij heeft zijn on­der­w­erp als jour­nal­ist be­han­deld en vooral on­der­houdende, aan­ge­name en toch be­lang­wekkende lek­tuur willen be­zor­gen aan den z.g. « ki­nobe­zoe-ker », die toch graag wat meer weet van al de geheimen van het schouwspel naar het­welk hij gretig kijkt, van de stu­dio s en vooral van de «stars», die hij steeds op-nieuwe be­won­deren komt.

Het hoeft gezegd dat de au­teur dan zeker in zijn opzet is gelukt: « In het Toover­rijk der Film » is een boek dat met onge­meen ge­noe­gen door al de film­liefheb­bers zal gelezen wor­den.

Trouwens, de in­houd is zoo ver­schei­den als aantrekke­lijk. Wij willen hier, ter staving, slechts de ti­tels op­som­men der 25 ver­schil­lende hoofd­stukken; men zal als­dan on­mid­del­lijk kun­nen vast­stellen dat allen erin hun gad­ing kun­nen vin­den:

1. Lev­ende Beelden.

2. De Gelu­ids­film.

3. De mech­a­nis­che muziek en de posi­tie der Mu­sici.

4. Teeken­films.

5. De Ned­er­land­sche Cin­e­matografie.

6. Film-premières in Hol­ly­wood.

7. N eu-Ba­bels­berg, het Eu­ropeesche

Hol­ly­wood.

8. Negerfilms.

9. Adolph Zuhpr.

10. Een Dic­ta­tor in de Amerikaan­sche

filmw­ereld.

12. De Ge­broed­ers Warner.

13. Greta Garbo.

I: "i'll i .TH 'II .ill?

Mai­son

JuIesPeeters

Rue Hou­blonnière, 14

An­vers

FONDÉE EN 1870

Spécialité de

TAPIS

en tous gen­res

TIS­SUS

LINOLEUM

etc.

ETAB­LISSE­MENTS f

THIE­LENS

42, RUE O W1E­GANCK, 42 14, RUE LÉOPOLD, 14

TELE­PHONES: 262.23 et 256.06

Lu­mi­naires d art, de styles an­ciens et mod­ernes

— Toutes réal­i­sa­tions d éclairage artis­tique

Achetez vos

Vins etLiqueurs

— ' EN CON­FI­ANCE A LA MAI­SON —

Arthur En­thoven

Fondée en 1896

Rue Brey­del, 27, AN VF RS Tel. 277.92

Cham­pagnes et liqueurs fines de toutes mar­ques. Vins de toutes prove­nances.

IM­POR­TA­TIONS DI­RECTES

.A U ] mono­pole:

35, Marché au GRANDE MAI­SON DE BLANC Lait Téléphoné 272,00 _ rue Vlem­inck, 1

COU­VER­TURES COU­VRE - DITS LIN­GERIE STORES RIDEAUX LINGE DE TA BLE BON­NETERIE

Remise de 10°/o aux mem­bres de la "Ligue des familles nom­breuses” et In­valides de Guerre.

FOUR­RURES

Mai­son Renée

GRAND rCHQIX

VEP­BEECK £s LAM­BERT

° Rue des Aumôniers.75

TÉL:261.36 - AN­VERS

9. RUE DE »L’OF­FRANDE A N V E R S

PRIX MOD­ERES

14. Clara Bow.

15. Mau­rice Cheva­lier.

16. Char­lie Chap­lin.

17. Emil Jan­nings.

18. Marlène Di­et­rich.

19. Dou­glas Fair­banks en Mary Pick­ford.

20. George Ban­croft.

21. Stan Lau­rel en Oliver Hardy.

22. Pola Negri.

23. De Wereld der Fig­u­ran­ten.

24. Verbleekte Ster­ren.

25. Waarom men naar de Bioskoop gaat.

Klop­per's boek gaat ongetwi­jfeld een grooten bi­j­val tege­moet en het zou ons niet ver­won­deren zoo het in kor­ten tijd zou uit­geput zijn. Men schaffe het zich daarom ti­jdig aan!

Laat ons daar­bij hopen dat « Kos­mos » het niet bij dtt eene boek zal laten, doch de vorm­ing van een « Film-bib­lio­theek » on­derneme, op de pa­troon van haar an­dere zoo prachtige uit­gaven!

Pour par­ler aux vedettes le pub­lic améri­cain a toutes les

im­per­ti­nences

La ma­jorité du pub­lic am­a­teur de cinéma est cour­toise, réservée, mais il ex­iste une catégorie d in­di­vidus qui se con­duisent étrange­ment vis-à-vis des stars de l écran et font sou­vent preuve d’un culot et d’une im­per­ti­nencs vrai­ment outrés.

« Cette en­geance de curieux, nous dit récem­ment une vedette con­nue, s’imag­i­nent que les 25 ou 50 cents qu'ils dépensent pour aller au cinéma leur don­nent un droit de suzerain sur la per­sonne et la pro­priété des ac­teurs de cinéma et la fac­ulté d’en abuser à leur guise ».

On raconte à Hol­ly­wood beau­coup d’anec­dotes vraies à ce sujet. La plus con­nue est celle de Dou­glas Fair­banks et Mary Pick­ford.

« Nous ne protes­tions que faible­ment, dit Dou­glas, lorsque les gens nous épi­aient pen­dant des journées entières par les grilles de notre parc, mais quand un di­manche matin, un marc­hand de saucis­son, par trop en­tre­prenant, s’in­stalla dans l’en­ceinte de notre jardin privé, cela nous parut un peu fort ».

Robert Mont­gomery, récem­ment promu au rang des étoiles, déje­u­nait un jour avec son ami Regi­nald Denny dans un restau­rant de Hol­ly­wood, lorsqu’un grand gail­lard en cos­tume de sport eut la désin­vol­ture de s’ap­procher de sa table en lui de­man­dant: « Quel est le nom du plat qu’on vient de vous servir. Bob (ces gens-là in­ter­pel­lent tou­jours les stars par leur prénom), ma femme ne parvient pas à le dis­tinguer de sa place? »

Lewis Stone pas­sait une journée tran­quille dans sa belle pro­priété après la réal­i­sa­tion de son dernier film et se préparait à mon­ter à cheval en tenue plus ou moins rus­tique (il ne ressem­blait en rien au gen­tle­man élégant que nous sommes habitués de voir à l’écran). Soudain deux je­unes filles et deux je­unes gens sur­girent de­vant lui dans l’allée con­duisant à sa mai­son.

» Et que désirez-vous 7 » leur de­manda M. Stone étonné.

« Nous venons sim­ple­ment jouer au ten­nis sur la pelouse de Lewis Stone, on la dit épatante. »

« M. Stone le sait-il? »

(( Non, mais nous sommes per­suadés qu’il ne fera au­cune ob­jec­tion. 11 est si char­mant! » a

Une dame de Los An­ge­les, qui au­rait voulu faire de l’effet, ne com­prit ja­mais pourquoi Nijs As­ther.rac­crocha l ap­pareil brusque­ment lorsqu’elle lui of­frit par téléphone 50 dol­lars pour paraître à une, de ses soirées.

Greta Gàîbo se; méfie, plus que toute autre, des; curieux.; Elle déménage immédi­ate­ment dès que sès voisins, re­con­nais­sant-que Miss Gustafson n’est autre que la célèbre' vedettcf‘Greta Gàrbo,' man­i­fes­tent un intérêt trop em­pressé.

Joan Craw­ford s’aperçut, lors de la première d’un de ses films à New-York, qu’on avait coupé un pan de sa su­perbé robe de soirée pen­dant qu elle tra­ver­sait une foule assez dense qui se pres­sait pour la voir.

James Cruze, le met­teur en scène bien connu, fit dîner un soir chez lui deux je­unes gens dont le culot colos­sal l’amu­sait. Ils arrivèrent à l’im­pro­viste, vers 6 h. 30. déclarant qu’ils ve­naient dîner. M. Cruze, doué de beau­coup d’es­prit, voulut leur don­ner une pe­tite fleçon. Après le dîner, il les fit donc as­seoir dans sa bib­liothèque et leur lut pen­dant une heure des pas­sages d'un livre sur l’éti­quette.

Les« stars du cinéma » sont obligées de garder se­crets leurs adresses et leurs numéros de téléphone, pôur éviter d’être con­stam­ment im­por­tunées.

Marie Dressier est dérangée chaque jour par des étrangers qui vi­en­nent lui ren­dre

vis­ite sans in­vi­ta­tion préal­able. Elle s’est vue obligée d’in­staller urte bonne près de là porte d’entrée.

Celle-ci a des in­struc­tions formelles et ne doit ad­met­tre que les in­times de sa maîtresse; Mais il en est sou­vent qui, malgré tout, s’in­tro­duisent par la cui­sine.

Wal­lace Beery, l’àcteur de com­po­si­tion si pop­u­laire, qui in­terpréta le rôle de Butch dans The Big House et celui du sin­istre Scor­pio dans The Se­cret Six, est un avi­a­teur de première classe. Un jour qu’il se trou­vait à San Fran­cisco, les jour­naux donnèrent par hasard Theure ex­acte dé son départ en avion pour Los An­ge­les. A son arrivée au champ d’avi­a­tion, il trouva qua­torze per­son­nes l at­ten­dant avec l’es­poir d'être emmenées par .lui dans son avion privé.

William Hart, qui eut jadis tant de succès à l écran dans les rôles de cow-boy, s'oc­cupe au­jourd’hui d’agri­cul­ture et fait des récoltes très prof­ita­bles sur son ranch de Newhall, Cal.

11 fut -récem­ment obligé de faire en­tourer sa pro­priété d'une haie très élevée, étant donné que les curieux ve­naient con­stam­ment piétiner ses champs semés et dévas­taient les je­unes plantes en pleine crois­sance.

Là grande pub­licité qui porte l’at­ten­tion du pub­lic vers les étoiles de l’écran, leur cause sou­vent bien des en­nuis et pas mal d’em­bar­ras. Ils ac­ceptent néan­moins ces con­tre-temps avec une bonne grâce, dont on de­vrait leur savoir gré.

ADIO et RA­DI­OGRAAO­PHONE

” La Voix de son Maître’

ME1R.42. AN­VERS Téléphone: 327.42

Les plus grands artistes

Les meilleurs en­reg­istrements

Les grands succès

des

films sonores