Uit­gave « Cin­ema- en Tooneel­w­ereld », Korte Gasthuis­straat, 16, Antwer­pen.

« CIN­EMA WERELD »

Van Ver­tolker tot Regis­seur

Henry Rous­sell

MET is in 1913 dat Henry Rous­sell voor de eerste maal met de kine-ma in aan­rak­ing kwam. Eerst als ver­tolker in de ban­den welke de Eclair des­ti­jds draaide. Ver­schei­dene oude kine­maliefheb­bers zullen hem miss­chien nog herin­neren in L’Aiglon en menige ander groot vroot­brengsel van uit dien

tijd.

Jn 1915 en 1916 draait Rous­sell onder de lei­d­ing van Charles Man­dru, die de fil­men der A.C.A.D. voort­brengt welke Eclair uit­geeft; het is Une Vengeance Di­a­bolique, aan de zijde van Duquesne en Emmy Lynn; daarna een an­dere film met dezelfde en met Vi­o­let, nu eve­neens een bek­end regis­seur.

In 1916 tra­cht Henry Rous­sell zich in de film­regie in te werken, nog immer voor de Eclair en zorgt voor de regie van La Femme Blonde, met Eve Fran­cis.

In 1917 werd hem door het bestuur der Eclair gevraagd een sce­nario samen te stellen naar de nov­elle die Georges Le Faure had doen ver­schi­j­nen: L'Ame du Bronze. Het sce­nario was spoedig klaar en met de medew­erk­ing van Harry Baur, Ri­ef­fler en Lil­iane Greuze als ver­tolk­ers der voor­naam­ste rollen, begon men met het draaien. On­danks de on­tel­bare moei-Likhe­den door de mil­i­taire over­he­den in de weg gelegd, brengt hij de film toch tot een goed einde.

L’Ame du Bronze klaar zi­jnde, gaat Henry Rous­sell terug naar het tooneel. ti­j­dens eene herne­m­ing van Se­cret, van Bern­stein, en treedt na­dien weer als ver­tolker op in Les Frères Corses,, welke André An­toine als­dan voor de S. C. A.

Immer àls ver­tolker, draait hij in 1918, met Gabriel Sig­noret en Jaque Cate­lain, Le Tor­rent van Mar­cel l’Her­bier, onder de lei­d­ing van Mer­can­ton en Hervil; daarna La P’tite du Sixième en Son Aven­ture, van den­zelfde, aan de zijde van Suzanne Grandais.

In 1919 wordt Henry Rous­sell terug

regis­seur en schri­jft voor de Film d’Art een sce­nario: L’Irrépara­ble, liât hij zelf in­een­zet; de ver­tolk­ers hi­er­van waren: Emmy Lynn, Jean Toulout, Ro­muald Joubé en André Du­bose. Toen de film bijna klaar was moest men de on­t­knoo-ping l.​erdraaien; de schri­jver had aan zijn sce­nario een lo­gisch einde gegeven, t.t.z. on­gelukkig. De uit­gever wilde hier echter niet van weten; het slot moest omgew­erkt wor­den en L’Irrépara­ble werd... La Faute d’Odette Maréchal dat, zooals de meesten zullen weten, eindigt met de vergif­f­e­nis van den echtgenoot.

Terug ver­tolker gewor­den, aan de zijde van Suzanne Grandais in Gosse de( Riehes, keert Rous­sell wederom tot de film­regie terug met een sce­nario waar­van hij de schri­jver is: Le Simoun, na­dien Au Pays des Mi­rages geheeten, en ein­delijk Vis­ages voilés. Ames closes. Deze film werd aan de leden van het Fran­sche Par­lement voorgesteld als het film-type der na­tionale voort­brengst, en die. na de reis om de wereld gemaakt te hebben, nog over eenige maan­den in de Strand-Cin­ema, te New-York, op het doek kwam onder de naam The Sheik’s Wije.

In 1921 kwam La Vérité een nieuwe bladz­i­jde in Rous­sell’s gouden boek las-se­hen, en het vorige jaar was het Les Op­primés, wier loop­baan nog verre van geëin­digd is.

Zooals Henry Rous­sell het voor zijne vorige fil­men heeft weten te doen, zoo vond hij ook hier de artiste, bek­waam om zijne voor­naam­ste ver­tolk­ster te zijn: Raquel Meller. Deze was reeds beroemd om de on­navol­gbare kunst waarmede zij de ver­rukke­lijke copias van het oude Spanje vóór ’t voetlicht bracht: opvol­gen­lijk on­troerend speelsch, droe­fgeestig, spotziek, drama­tisch en geestig, had Raquel Meller on­tel­bare volks­massa’s beko­ord. Daags na De Ver­druk­ten, op­merkenswaardig ver­tolkt door André Roanne, Schutz en Mar­cel Vib­ert, wist gan­sch Par­ijs dat Raquel Meller van de film niets te beni­j­den had aan de Raquel Meller van’t tooneel.

Het was dus gan­sch natu­urlijk dat Henry Rous­sel wederom Raquel Mellér koos om de ster te zijn van de film, be­gonnen op I Juli 1.1., op I Sep­tem­ber klaar was en waar­van het proe­fafrol­len

« CIN­EMA WERELD »

over een paar weken met de bek­ende plechtigheid, waarover we gerept hebben, te Brus­sel plaats greep: Keiz­er­lijke V ioolt­jes.

Henry Rous­sell is niet alleen een gevoelvol en fi­jngevoelig kun­ste­naar, maar vooral een in­tellek­tueel, op de hoogte der ver­schil­lende uitin­gen van den men­sche­lijken geest, een zoeker en een on­ver­moeibaar werker.

Henry Rous­sell heeft nog tal­rijke en mooie on­twer­pen die zijne rasechte kuituur, zijn on­loochen­bare smaak, zijne vol­hard­ing, niet zullen nalaten in werke­lijkheid om te zetten, ter meerdere glo­rie van oe Fran­sche kinema. NEMO.

Geïllus­treerde Cin­e­manieuws­jes

Bar­bara Castle­ton in een harer laat­ste meester­w­erken: « Gevaar­volle Uren ».

KINE­MANIEUWS­JES

Lou Tel­le­gan, na een afwezigheid van vier jaren, zal in­s­gelijks terug aan de film komen. Pauline Fred­er­ick zal met hem op­tre­den in « Let No Man Put Asun­der ».

De Dun­can zusters, welke beroemd gewor­den zijn door hun dansen, gaan het niet bij het tooneel laten maar zullen nu hun geluk op de film pro beeren. Men is zeer be­nieuwd de danser­essen op het doek te zien.

Irène Cas­tle keert terug tot het zil­v­eren scherm zoodra het kon­trakt van haar dansnum­mer tèn einde loopt. Er liggen voor haar een menigte pro­duc­ties gereed waarin zij de « star » zal zijn.

Betty Blythe na haar film «Chu Chin Chow» ge: eindigd te hebben was zoo gauw niet in Amerika terugge­keerd of zij vertrok weer maar dit­maal naar Italië om een nieuwe film naar de nov­elle « The Re­coil » te draaien. De toonee­len daar­voor zullen genomen wor­den in Rome, Par­ijs eh Lon­den. On­der­han­del ngen zijn in gang om als haar part­ner Mahlon Hamil­ton te en­gageeren.

« CIN­E­MAW­ERELD »

VRIJE TRIBUUN

Onder deze rubriek mag ee­nieder, onder dek­naam, zijn opinie, de klne-ma aan­be­lan­gend, uit­drukken. De Inzen­ders moeten noohtans hun naarr en adres doen ken­nen op ons bu­reel en bli­jven ve­r­ant­wo­ordelijk voor het in­ge­zon­dens. De hoof­dredak­tle be­houdt zich eo­hter het recht van op­name of weiger­ing voor.

De plaats zeer beperkt zi­jnde er einde ee­nieders bi­j­drage te kun-*»n op­ne­men, zal deze vanaf de vol­gende week niet meer dan 25 LI­J­NEN DRUK mogen bedra­gen.

(Van Toby,

Kent go waar­lijk de be­teeke­nis van liet woord: «re­al­is­tisch»? Ik ben zoo vfij het niet te gelooveti, an­ders zou je het slot van Hey­er­mans prachtwerk «Op hoop van Zégen» niet voor belache­lijk houden. Vindt je liet waar­lijk zoo’n «nul­leteit» dat einde? Vindt jé het niet gek van uwen­twege zoo een on­be­holpen volzin als «het slot van O. H. V. Z. is belache­lijk» neer te pen­nen?

Neem het mij riet kwal­ijk maar ik acht je niet rijp ge­noeg om zulke genre van stukken ten volle te “be­gri­jpen. Ik echter heb er van genoten. Be­won­derenswaardig dat spel van Mevrouw De Boer! (Kniertje). Nooit zag ik dien rol zoo trouw weergegeven en Hey­er­mans zelve aanziet haar als de beste ver­tolk­ster van bet Kniertje-figuur.

Niet alleen bier is O. H. V. Z. zeer gewild! Van Hol­land uit tot in Rus­land toe is dit stuk gek­end; hel werd overge­bracht in 7 talen; jaar in, jaar uit wordt het in onze schouw­bur­gen gespeeld en steeds loopt een mafsa storm, duizen­den geven oor en ziel den kost... be­halve jij alléén... gij lacht!

In do hoop nog vele zi­jner werken gefilmd te zien, al zijn ze ook «belache­lijk», toeken ik zon­der wrok. SNOB­SKE.

Mijn oordeel over Vrije Tribuun.

Beste lez­ers en lieve lez­er­essen, het zal u zeker reeds ver­won­derd hebben dat het groot­ste gedeelte der inzendin­gen der V. T. gewoon­lijk kun­nen samengevat wor­den door deze wo­or­den: ik be­won­der X en kan Z niet li­j­den, ter­wijl juf­fer­tje B weer juist het tegen­overgestelde denkt te moeten «neer­pen­nen of uitschree­uwen». Laat mij u eens vra­gen wat men leert met zoo iets te lezen. Vol­gens mij niets. Ofwel geeft ge de schri­jver volkomen geli jk ofwel denkt ge: «Zeg Sander, wat kunt ge zagen» of «Ge kent er geen hot­ten van». Daarom, beste schri­jy­ers, denkt u ook niet dat het beter ware uwe lez­ers, iets, op te dis­sel)en waar een orig­i­neel gedacht, iets van eigen vin­d­ing inzit, iets dat recht­streeks de kunst aan­gaat, zon­der pro­pa­ganda té maken voor deze film of gene star, of maakt eens in­ven­taris in uwen «koker» en kijkt dans eens in hoek­jes en kan­t­jes of ge ner­gens geen «doel­matig» on­twerp hebt liggen voor het draaien van fil­men, hier . in België of beter nog in onze schoone Scheldestad.

Deze fil­men zouden niet alleen de kunst eene gr­potere uit­brei­d­ing doen nemen hier in onze stad, maar we zouden er on­recht­streeks onzon han­del en onze haven mede bevo­ordeel­i­gen.

Ook denk ik dat er over onze se­houw­burg-gezel schap­pen wel een wo­ordje zou mogen gerept wor den, want in werke­lijkheid bezit­ten we hier ter stede puike kun­ste­naars die door onze bevolk­ing min­der gek­end zijn dan vele tweede-rang-film al­tisten.

Het is mijn beschei­dene meen­ing dat V. T. in dien zin opgevat, werke­lijk van groot nut zal zijn voor het pub­liek en niet meer zal mis­bruikt wor den door X om Z «een snuif» te geven.

OLD-STAR.

Tets voor de kinemabestu­ur­ders!

Er is niets nieuw onder de zon. Miss­chien even­min mijn neergepende over­peinzin­gen.

De erg­ste vi­jan­den van de lcin­ema zijn soms de kinemabestu­ur­ders zelf!

Natu­urlijk een zond­vloed van protesten bij ver schei­dene lez­ers. Miss­chien hebben som­mi­gen mii reeds een cer­ti­fikaat van on­to­ereken­baarheid ge{ geven!

In de kinema, dien ik gewoon­lijk met mijne tegen­wo­ordigheid... vereer (bij gemis aan een an deren termj, had eens het erg­er­lijke en voor som migen plezierige voor­val plaats, dat men van een film, met Frank Mayo, achter liet tweede deel het vierde begon te «draaien». In het mid­den van dit laat­ste be­merkte men de ver­giss­ing en dadelijk werd het derde deel be­gonnen, om daarop op­nieuw liet vierde te geven.

In dezelfde bioskoop wor­den ’s Zondags drie ver­toonin­gen gegeven. Soms komt het aan­vang­suur van de twee laut­sten door een over­laden pro­gram ma wel wat in het gedrang.

Bij zulke gele­gen­heid hebben de, toeschouw­ers het uit­zon­der­lijk ge­noe­gen, alles met een fa­belachtige snel­heid voor hun oogen te zien afrc-llen. De nk­teurs en ak­tri­ces halen glim­lachend, op hun duizend gemakken, het mir­rekord neer, om soms later als een bom uiteen te harsten en te ver­bran­den.

Dan wordt de film in­der­haast aa­neen­geli­jmd en is die uit­barst­ing als de voor­bode van menigvuldig an­dere te beschouwen, ofwel wordt het ver volg een­voudig wegge­laten.

Op een degelijke vol­go­rde van do fil­men wordt ook al weinig acht ges­la­gen. Soms komt een dolle klucht den in­druk van een gevoelig treuspel gar.​sch of gedeel­telijk uitwiss­chen. (

De aan­pass­ing van de muziek is vaak ook al evetr on­gelukkig.

Tot slot wil ik nog wi­jzen op het dik­wi­jls bekrompen pro­gramma, dat vele ern­stige kine­malief heb­bers den bioscoop doen vluchten.

HA VELA AR

Oude en nieuwe fil­men.

Sinds lang sta ik op het punt mijne gedachten ook eens uit te drukken aan­gaande de tegen­wo­ordige ver­toonde fil­men.

Toen ik, nog jong zi­jnde, ver­nam, dat er een cin­ema in onze gemeente zou wor­den opge­bouwd, stelde ik mij dit geheel an­ders voor dan wan­neer ik het later heb gezien.

Denk­ende daar miss­chien per­so­nen te ont­waren die niet veroerde, stond ik als ver­stomd over ai liet schoons dat ziel) op liet witte doek voor onze oogen ontvouwde. t

Dien­zelf­den dag draaide men juist te Hemixem (dicht bij ons), den pracht­film «De Gouden Gordel» be­won­derenswaardig, lioe dien hond zijn Meester wist te vin­den en zijn angst te ken­nen gaf over het lang weg­bli­jven van eerstge­noemde.

Hoe gauw waren die enkele uren voor­bij en trof me dien film, begeleid door het schoone muziek der mekanieke piano.

« CIN­E­MAW­ERELD »

Waar­lijk ik snak reeds naar het- oogen­blik waarop de cin­ema zou her­vat wor­den en van toen af ben ik een getrouw be­zoeker van den cin­ema gewor­den.

Later heb ik be­grepen dat die drift tot cin­ema meest was ontstaan daar de film die ik voor de eerste maal zag wel een der voortr­e­f­fe­lijk­ste der su­per-pro­duc­ties dier firma was.

Ja, in den goe­den ouden tijd waren de fil­men veel schooner en natu­urlijker dan nu, want tegen­wo­ordig tra­cht het men­schdom alleen­lijk naar weréld­sche fil­men, miss­chien wel de oorzaak hun­ner bed­erv­ing.

Voor mij, ik denk dat fil­men lijk « Den Gouden Gordel », « Spar­ta­cus », « Het Li­j­den van Ons Heer », « Ave Maria », enz., enz. niet meer zuilen wor­den ver­toond en moeten wij ons tevre­den stellen met het­geen onze tegen­wo­ordige star­ren (lijk men ze noemt) ons opdirchen.

Nu ik eindig mijne meen­ing met de wel­gek­ende •eus (die degelijk de waarheid is)

«HET OUDE-BESTE».

KINEMABRIEVEN­BUS

De Lez­er­essen en Lez­ers welke een photo van een fil­martist (e) ontvin­gen, gelieven ons mede te deeien:

1° na ho­eveel tijd zij deze ontvin­gen;

2* gratis of niet;

3’ het for­maat der photo.

Deze In­lichtin­gen wor­den onder deze rubriek in­ge­lascht en zijn alzoo van groot nut voor ee­nieder die in­s­gelijks aan die artistte) zouden geschreven hebben.

Harry Sin­gle­ton. — lu Ed­ward Hearn; adres: c/o 6015, Hol­ly­wood Boulvârd, Hol­ly­wood (Cal), ü S. A.

2° Mal­colm Mc Gre­gor; adres: c/o Metro Stn dius, 1025, Lil­ian Way, Los An­ge­les (Ca!.), U.S.A.

3- G'ertrude Orm­stread is van Zweed­sche afkomst doch Amerikaan­sche genat­u­raliseerd: zelfde adres als E. Hearn.

Lu­ciano. -— Kiné-ro­man is niet in­ter­es­sant ge­noeg en kan bi­jgevolg niet opgenon­ien wor­den; hun den het in­ge­zon­den stuk ter uwer beschikking op o-is bu­reel.

Rudolf Valentino. 1° Het « Huis der gehan genen » werd in Algérie gedraaid.

- 2° De vrouw van Ivan Moot­s­jank­ine doet ook aan kinema.

'3» Rudolf Valentino is terug in Amerika.

Lissy Pa­pil­lon. — De drie gezusters Tal­madge kunt u schri­jven aan vol­gend adres: 318 East, 48tfi Street, -New York City (U.S.A.)

Usa.'-— 1° Lud­wig Beek; adres: Frühlingstrasse, 4 München.

21' Die wor­den zoo erg niet gevraagd.

30 Dit hangt af van de kinemabestu­ur­ders welke d*e fil­men niet dur­ven huren uit vrees dat zij hun pub­liek niet zouden be­vallen of zelf uit­ges­loten wor­den.

Cullen my favourite. —- 1° Lester Canto; adres: 127 West, Chest­nut Street, Glen­dale (Cal.), U.S.A.

2° Loa Tel­le­gan; adres: c/o 6015, Hol­ly­wood RouKard, Hol­ly­wood (Cal.), U.S.A.

3° Earle Williams: adres: Vita­graph Stu­dio,

East, 15th Street and Lo­cust Av­enue, Brook­lyn-New-York ( U.S.A.)

Al die artis­ten zen­den gratis hunne photo. Good

Gop­pie. — In « De Drie Mus­ketiers » werd de ral van d’Artag­nan ver­tolkt door Aimé Simon Gi­rard; die van Mi­lady de Win­ter door Claude Mé-re­lie en die van Kar­di­naal de Riche­lieu door de Max.

John Webbs. — 1° Bessie Love; adres: e/o Willis & In­glis, Wright and Cal­len­der Build­ing, Los An­ge­les (Cal.), Û. S. A.

2° Mil­dred Har­ris; adres: First Na­tional, 6 West, 48th, New-York (U.S.A.)

3° June Caprice; adres: Pa thé Ex­change, 25 West, 48tb Street, New-York (U.S.A.)

Giorna. — 1° De naam van die ver­tolk­ster is niet gegeven gewor­den.

2° Een « hors-se­rie » film is een film die ver bo-v het gewone staat; is eo­hter eene be­nam­ing door de filmver­hu­ur­ders aan zekere ban­den gegeven.

3° William Far­num was vroeger een tooneel-speler.

Gas­taal La­port. — 1° Maria Roa­sio kan in de-F' an­sche taal geschreven wor­den; zendt hare photo gratis.

2“ A sta Nielsen kan in de Duitsche en Vlaam-tche taal geschreven wor­den; of zij nu nog hare photo gratis zendt kun­nen wij niet met zek­er­heid, zeggen; best zal zijn eenige mil­liar­den marken bij uwe vraag te voe­gen.

3° Jenny Has­selquisrt kan in de En­gelsche taal geschreven wor­den; zendt hare photo gratis.

Clairette Ciné. — U kunt die 35 Amerikaan­sche cen­ten per in­ter­na­tion­aal post­man­daat opzen­den. Stuk in kwestie gezien en von­den het heel aardig. Graag had­den we die photo eens ter in­zage. Besten dank op voor­hand!

Clema­tis. — 1° Harry Liedke kan in de Duitsche

en Vlaam­sche taal geschreven wor­den; hem eenige mil­liar­den marken opzen­den zal best zijn.

2 Gabriel Sig­noret vraagt twee frank voor zi­jne-photo: adres: 84, rue Mon­ceau, Paris.

3 Wal­lace Beery zendt gratis de hem gevraagde uhöto; adres: 1346, Harper Av­enue, Los An­ge­les

Op Hoop van Zegen. —- Ié Géneviève Felix; voor ùaem­ste fil­men: «La Dame de Mon­soreau », «Lee Rooi­ievi­Jlard », « L’Ab­so­lu­tion », « Miche­line » ;

adres: 35, rue du Sim­plon, Paris.

2e House Pe­ters; adres: c/o Metro Stu­dios, 1025, Lil­ian Way, Los An­ge­les (U.S.A.).

3“ Mevrouw Es­ther de Boor-van Rijck; adres: p/a Hol­lan­dia Film­fab­rieken, Haar­lem.

Br. Pr. -- Als nadere uit­leg­ging: « pogin­gen die zelf géén hich­scli kan ver­richten... » Be­grepen?

William I-arntint. 1» Mary An­der­son is in

1900 ge­boren; blauwe oogen; bruin haar; adres: c/o Mo­tion Pic­ture News, Inc., Los An­ge­les (Cal.)> U.S.A.

2-“ en 3“ Ónmo­gelijk te zeggen daar dit vol­gens per­soon­lijken smaak is.

Bi­etek­wi­eteke. r— 1», Rudolf Valentino is ge

schei­den van Jean Acker en hertrouwt met Nasta-oha Ram­bova. Kan in de Fransebo taal geschrieen. wor­den.

2V Zie adres gezusters Tal­madge antwo­ord, aan Lissy Pa­pil­lon. Neme.

N. B. Vra­gen ons na Zondag toegekomen wor den in het vol­gend num­mer beant­wo­ord.

« CIP1EMA WERELD

Geïllus­treerde Cin­e­manieuws­jes

KINE­MANIEUWS­JES

De vol­gende weken zijn bestemd om geboekt te wor­den in de an­nalen der Britsche film­ni­jver­heid Over heel Groot-Bri­tanje zullen niets dan Britsclu fil­men ver­toond wor­den. Een Con­gres wordt ge houden om hun eigen ni­jver­heid te ste­unen. Di Prins van Wales is de bescher­mer­heer van dit Gort­gres.

Jackie.Coogan is zin­nens een reis naar Eu­ropa U doen en voor­namelijk naar En­ge­land. Na een kort verblijf te Lon­den zal hij naar Frankrijk reizen om al­daar ëen film 'te draaien. Cp het oogen­blik is de jonge, ster 8 jaar oud; op zeer kor­ten tijd is hij een, beroemd­heid gewor­den dank zij Char­lie Chap­lin.

Acóustis­che films. — Ook nog een Du’tscle uit vin­d­ing. — Dezer dagen maak­ten wij meldimx van de oploss­ing, die twee Deen­sche in­ge­nieurs, Peter sen en Paulsen, had­den gevon­den van bet oude

prob­leem der « sprek­ende film ». Naar aan'eid ng daar­van zendt een vrien­delijke lezer ons een ex­em­plaar van de o Deutsche Ue­bersee-Zeitung », waarin een dergelijke uitvin­d­ing van drie Duik sell­ers, Joseph Ma­solle, Hans Vogt en dr J. Engl uitvo­erig beschreven wordt.

Ook deze oploss­ing berust op liet omzetten van gelu­idgölven in licht­gol­ven door be­mid­del­ing van elec­trische stroomen, vice-versa.

De moeil­ijkheid is hi­er­bij steeds de omzetting V. d. elec­trischen stroom in licht­gol­ven en omge­keerd. De Duitsche on­der­zoek­ers hebben voor het eerst ge­bruik gemaakt van de zooge­naamde gloei staafjçs uit de Nernst-lamp en voor het omge­keerde van een photo-elec­trische cel, zooals die in de ster­ren-fo­tografie ge­bruikt wordt. Deze hebben boven se­le­ni­um­cellen het vo­ordeel, be­trouw­baarder te zijn. Of de Denen bij de oude se­le­nium-cel ge bleven zijn of ook naar nieuwere meth­o­den ge grepen hebben, is ons niet bek­end. Ook de pri­or­iteitsvraag is natu­urlijk niet op te lossen. Deze is natu­urlijk ook van geen be­lang. Do kwestie is alleen, welke der beide meth­o­den het. meest voor prac­tisch ge­bruik geschikt is

MAY MAC AVAY

komt te huwen met Robert Agnew.

« CIN­EMA WERELD »

Frank E. Woods, voort­brenger van n L’es­prit de Cheva­lerie » en welke meer dan vier jaren uit­gever en hoofdbestu­ur­der was in de stu­dios van D. W. Grif­fith, daarna vijf jaren in dezelfde hoedanigheid bij de Fa­mous Play­ers-Lasky, is door de Com­pany van Jack Pick­ford aange­wor­ven als be stu­ur­der voor dezes nieuwe pro­duc­tie: « La Vallée du Loup ». Beide fil­men zullen in­s­gelijks door de 'United Artists in Eu­ropa komen.

Alle NeW'Yorksche bladen z'jn het eens om de nieuwe film van Char­lie Chap­lin: « Opin­ion publique » een goede ky­i­tiek te geven. Wij hebben de uit­trek­sels dier ver­sla­gen in ons bezit, de plaats ont­breekt ons om die op te nemen, maar dit kun­nen wij zeggen dat deze f lm nog­maals te zien geeft wat groot arti­est Char­lie Chap­lin is.

Voor « The Eter­nal City ». een film der First Na­tional, heeft Mus­solini, eerste min­is­ter van Italië, alle hulp verzek­erd; hij zelf en 20,000 Fas «asten zullen er­mede in op­tre­den.

De Britsche film­spel­ers te Hol­ly­wood, Cal­i­fornie,

hebben de British-Amer­i­can Cin­ema Club ges­ticht. Tuss­chen de leden v nden wij Mar­jorie Mar­celle welke nu de lead­ing-lady is in Cen­tury Come­dies; Hay­ford Hobbs welke een rol speelt in de film van Mary Bick­ford’s « Rosita »; Derek Glynne, Kuby Miller en George K. Arthur. Ivor Nov­ello seinde dat bij zijn terug­keer in Amerika hij ook lid wordt. Char­lie Chapl in is met al­ge­meen stem­men eerelrd gekozen.

Een verte­gen­wo­ordi­ger van het Fran­sch Gou verne­ment is naar New-York vertrokken om Norma Tal­madge uit te nood­i­gen voor zijn Regeer­ing « Marie-An­toinette » te fil­men. Naar het schi­jnt zou deze film moeten d enen om de kosten te dekken voor dé her­stellin­gen van het Paleis van Ver­sailles. In­dien de on­der­han­del­ing gelukt dan zullen al de kleed­sels, juwee­len en an­dere per­soon­lijke zaken, toe­be­ho­ord hebbende aan de on­gelukkige koningin, ge­bruikt wor­den om de fil­men zoo getrouw his­torisch mo­gelijk te maken.

Groote Abon­nement-Wed­strijd

Het Be­heer van Kinema- en Tooneel-wereld heeft door deze de eer aan hare geachte Lez­ers en Lez­er­essen mede te dee­len dat het besloten feeft, pre­mies, ten bedrage van

2500 FRANK

ter beschikking te stellen, aan hen die mede willen werken aan onzen Pro­pa­gan­da­di­enst tot het aan­wer­ven van nieuwe abonnés.

Als eerste pre­mie:

DUIZEND FRANKEN

voor hem of haar die vóór den len Jan­u­ari aanstaande ons de meeste abonné’s be­zorgt voor het jaar 1924. Als tweede prijs voor den daaropvol­gende stellen wij een prijs vast van

VI­JFHON­DERD FRANKEN.

Verder hebben wij uit­getrokken voor de vol­gende be­gun­stig­den vijf pri­jzen van elk

HON­DERD FRANKEN

en tien pri­jzen van elk

VI­JFTIG FRANKEN.

De namen en adressen der be­gun­stig­den zullen in ons blad bek­end gemaakt wor­den.

« CIN­EMA WERELD »

DON JUAN

Cin­e­matografis­che omw­erk­ing, naar het meester­w­erk van MOZART

Rolverdeel­ing:

Don Jüan .... Henri. Chel­town

Donna Anna .... Mar­guerite Lanier

Don Oc­tavio .... Ar­mand Welch

Sinds twee jaren gehuwd met de edele Elvira de Cal­varez, kan Don Juan aan zijne echtgenoote niet getrouw bli­jven.

Eenige vrien­den ten eten ont­van­gende heeft Don Jüan gele­gen­heid de gastvri­jheid aan te bieden aan den ouden her­tog

Jüan nog nooit zijn hart voor eene ware liefde voe­len klop­pen, tot­dat hij Dona Anna ont­moet, bi­j­ge­naamd « De Paarl van Castillië ». Donna Anna moet in 't huwelijk tre­den met Don Oc­tavio, maar bij haar eerste ont­moeten van Don Jüan voelt het jonge meisje zich reeds on­troerd. De avond harer verlov­ing ontvlucht zij met Don Jüan, maar haar vader achter­volgt hen. Een tweegevecht heeft plaats en Don Jüan doodt Anna s vader maar wordt op zijne beurt gek­wetst

de Bahia, die door vol­macht een zeer jong meisje gehuwd hebbende, op weg is ze te ont­moeten. Deze denk­ende een oude gri­jzaard als echtgenoot te hebben, heeft reeds een hevige hoofd­pijn voorgewend en zich verontschuldigd, maar zij ve­ran­dert zeer spoedig van voorne­men wan­neer zij de mooie Don Jüan be­merkt heeft.

On­danks al zijne avon­turen heeft Don

door de dochter die haar vader wreekt.

Hij v(ucht naar zijn kas­teel, maar de weg is lang. Eene hevige koorts ten prooi, wordt hij ver­zorgd door de ned­erig­ste zi­jner over­win­nin­gen reen arm boeren­meisje. In zijne ijlkoorts ziet hij overal het beeld van Anna’s vader en van zijne leg­erst­ede op­sprin­gende snelt hij de schim met zijn zwaard te gemoet. Het is zijne laat­ste krachtinspan­ning, en eenige

« CIN­E­MAW­ERELD »

oogen­blikken later valt Don Jüan... voor eeuwig... neder. De groote avon­turier rs niet meer en ein­delijk zullen de Casti-iiaan­sche echtgenooten gerust kun­nen ade­men.

leg dier spreek­wi­jze alsmede de volledige lev­ens­geschiede­nis van dien op zoo eige­naardige wijze beroemde held.

Deze film werd te Lui}? af gerold in de Ri­alto Cin­ema van 26 Ok­to­ber tot 2 No-

Wie knt de geschiede­nis niet van den alombek­enden Don Jüan, het even­beeld der zin­nelijkheid? Wat wordt er spreek­wo­ordelijk tuss­chen de men­schen gezegd? Welnu, deze film geeft U den uitvem­ber en er Werd vast­gesteld dat hij er h. t max­i­mum ont­vang­sten deed boeken. Wij hopen deze suk­sesvolle band bin­nen kort in eene der groote zalen te Antwer­pen te mogen be­won­deren.

« CIN­EMA WERELD »

Nog over "Lui"

(Harold Lloyd)

men, hare dochter en schoonzoon waren De dame in kwestie ontvouwt het pro­gramma, de «face-à-mai» gaat de hoogte in, een oogen­blik turen en met een stém die ge­tu­igde van eene in­nige zelfvol­doen­ing klinkt het: « Och, man­nen, Loewie (Louis) speelt weer! » (Strikt his­torisch.)

Het slot van ons artiekel, gewijd aan deze orig­i­neele arti­est, in ons vorig num­mer, is eenigzins ver­minkt uit de lino­type gekomen.

Zoo schreven we o.a. « dat er teeke­nen aan den gezichtein­der zijn dat de bi­j­naam van Harold Lloyd, « Lui », weer kor­tel­ings zien ve­ran­deren. »

Een nieuwe richt­ing in de voort­brengst van groote come­dies doet zich thans voor tuss­chen de-fil­muit­gev­erts.

Het suc­ces dat de eerste fil­men van Chap­lin te beurt viel toont duidelijk, dat het pub­liek van gezonde ver­maken houdt.

De schater­lach die opleeft bij zekere

Hier di­ende te vol­gen het au­then­tieke anek­dootje waar­van we per­soon­lijk in een onzer groote Antwerp­sche kinema’s ge­tu­ige waren.

Op het pro­gramma stond een film van Harold Lloyd.

Een-eerbied­waardige dame treedt de zaal bin­nen met een heer en dame, die, naar we na­dien uit het gesprek ver­na­tooneeien, de glim­lach die een an­dere geestige toe­s­tand te­weeg­brengt, de senti-menteele noot zelfs, ver­schaft afwis­se­lend een ontspan­ning aan de toeschouw­ers.

De­ge­nen die zijn in­genomen met een in­tens werk zal de lach het goede humeur, zooniet de troost bren­gen.

Een nieuwe ster is opge­gaan in dit soort. Harold Lloyd heeft alle leeftoch-

>( CIN­EMA WERELD

ten doir­loopen en de kine­madi­recteuren hebben kun­nen schat­ten na La Chasse aux Re­nards en Lui, Marin, de prachtige ver­tal­ing van Dr. Ja­clin het­welk hij zichzelf heeft overtrof­fen.

Reeds in ver­schil­lende in­richtin­gen hebbende de fil­men van « Hem » op het pro­gramma, eis­cht het pub­liek weder ver­lengin­gen.

de bestu­ur­der van een der be­lan­grijk­ste fir­mas te in­ter­viewen.

Deze firma is de CR0SLY-F1LM, te Brus­sel, die zoo vrien­delijk was ons in te lichten over de tal­rijke vra­gen die zij heeft ont­van­gen omtrent de groote en kleine schit­terend uit­gevo­erde geestighe­den.

Met Lafrik, Bébé Cadum en de an­dere las­cars be­heer­scht zij een serie van co-mis­che ver­rassin­gen die hunne plaats zullen vin­den.

Met Mac Sen­net, Ben Turpin, Snub Pol­lard., zijn het snaaksche en hu­moris­tis­che toe­s­tanden die een enorme schater­lach ont­pop­pen.

Het is thans weer het geval te Brus­sel waar een « Lui »-film op bi­zon­dere aan­vraag van het pub­liek, ver­schei­dene weken pro­gramma houdt.

Harold Lloyd is on­be­twist­baar de man van den dag. Het is deze groote arti­est wiens spel en gelaat­suit­drukkin­gen het geheele pub­liek kan doen lachen tot de tra­nen in de oogen komen.

Gezien de on­be­twist­bare wend­ing van het nieuwe genre, zoo hebben wij zek­eren dag de gele­gen­heid gehad daaroveT

Met Will Rogers, ein­delijk, is het een fijne sa­t­ure.

Voe­gen wij er nog aan toe dat de Crosly-Film in 1924 gevoelige episode-films zal lanceeren.

Wij mogen reeds bek­end maken dat in deze films, beroemde ster­ren als: Ruth Roland, Pearl Withe en Charles Hutchin­son de hoof­drollen zullen ver­tolken

Ziedaar een nieuwsje dat de moeil­ijk-sten zal bevredi­gen.

GROSLY FILM

17, IJZ­EREN­WEGSTRAAT, 17, BRUS­SEL

CIN­EMA WERELD

De Nood­lot­tige Smaragd

(L'Emer­aude Fa­tale) *::= (The Green Temp­ta­tion)

Rölo­erdeel­ing:

Gas­pard .... Theodore Kosloff

John Al­lendy .... Mal­hon Hamil­ton

Ginette .... Betty Comp­son

1913. Een zomer­avond. In een volkrijk kwartier van Par­ijs, geven pseudo-foor-kramer een open­luchtver­ton­ing. Deze is echter schijn en dient enkel om de schuldige ma­neu­vers van het hoofd van

nette ont­dekkende en­gageert hij haar op staande voet in de hoop er een ster van te maken.

Ongeveer twee jaar later, zien wij de loge van Ginette, de afgod « Cora­lyne » gewor­den, druk be­zocht door haar be­won­der­aars en be­won­der­aarsters, onder dewelke de Markiezin de Romp­say, van Amerikaan­sche oor­sprong, hooge per­soon­lijkheid van de vreemde kolonie te ( Par­ijs en John Al­lendy, tip-top-gen­tle-man, dewelke de heele wereld schi­jnt te ken­nen, ter­wijl men van hemzelf niets afweet. Op dit ti­jd­stip was het kabaret van de « Vlooien­sprong », waar­van de eige­naarster Moedèr Michet genaamd wordt, de schuilplaats van Gas­pard en zijn bende. Daar is het dat Cora­lyne na

de troep Gas­pari, een echte kwaad­doener, te ver­ber­gen. Eenige jaren tevoren is een arme wees, gek­end onder de naam van Ginette, door Gas­pard aangenomen. Dien avond gaf men een ba­nale pan­tomime getiteld « De Wan­hoop van de Ar­lek­ijn ». Nieuws­gierig nadert de bestu­ur­der van de Schouw­burg der Schoone Kun­sten, en woont de ver­toon­ing bij. De buitenge­wone artistieke gaven van Gimid­der­nacht de apache Ginette wordt. Cora­lyne, hare medew­erk­ing ver­lee­nen de aan de toekomende lief­dadigheids-namid­dagvoorstelling der Markiezin, die de schoonste smaragd der wereld dra­gen zal, besluit Gas­pard zich kost wat ko3t van het juweel meester te maken. Niet alleen zal hij dien slag tot een goed einde bren­gen, doch hij zal zich in­s­gelijks in zijn hol doen aan­houden, ter­wijl Ginette,

CIN­EMA WERELD »

KINEM ANIEUW S JES

De Fox-Film Co heeft haar wen­sch te ken­nen gegeven om in de En­gelsche gevan­gen ssen haar beste fil­men te ver­too­nen, fil­men welke eenig goed kun­nen doen aan de mis­dadi­gers. Van hooger­hand is dit toeges­taan.

Shirley Mason, welke niet te troosten was over de dood van haar man, Bernard Durn­ing, zal nu terug haar filmw­erk op­ne­men in de Fox-Stu­dios.

Eenige weken gele­den zijn in het huwelijk ge­tre­den de film­speel­ster Alma Rubens en Dr Daniel Car­son Good­man; hun huwelijk­sre.sje had voor doel de Adiron­dack Bergen.

Betty Bal­four is gek­end om de Squib­s­fil­men. Zij

is op het oogen­blik aan een nieuwe baud van dion aard bezig, getiteld: « Squibs’ Hon­ey­moon ». De bruide­gom in de film is Fred Groves dewelke de rol speelt van de « Ex-con­sta­ble Lee ».

Menig­maal reeds hebben wij geschreven over Dorothy Ver­non van Had­don Hall » de nieuwe film van Mary Pick­ford, maar wij moeten nog ver­melden dat reeds 75Ô kos­tu­men gereed zijn voor het leg­ertje arid­sten welke er in voorkomen. Menig tooneel wordt gemaakt naar de doku­menten welke Ed­ward Knoblock mede ge­bracht heeft tvt En­ge­land. De Slag van Rut­land met de vlucht m Maria Stu­art zal een der bi­j­zon­der­ste dee­len uit­maken.

NIEUW­STRAAT 48

dank aan de tuss­chenkomst van d’Allen-dy, de poli­tie op een dwaal­spoor zal bren­gen en zich als ver­pleeg­ster in een am­bu­lantie doen aan wer­ven, onder de naam van Jeanne Paget.

Drie jaar later is Jeanne de goede fee der gek­wet­sten gewor­den. Zek­eren dag komt de Amerikaan­sche lui­tenant, Hugh Duyker, jonge bloed­ver­want der Markiezin de Romp­say, zijn kam­er­aad Al­lendy be­zoeken, en wordt getrof­fen door de bekoor­lijkheid der lieve ver­pleeg­ster.

In 1919 vin­den wij Jeanne Paget in een thé te New-York, naar Amerika uit­geweken om er het eerlijk bestaan van dans­meesteres te lei­den. Dien dag is zij in gezelschap van d’Al­lendy en Hugh Duyker.

PARA­MOUNT

« CIN­EMA WERELD »_

Onze Ciné-Ro­mans

De Lot­gevallen eener Film­speel­ster

Door ED. NEORG

le VER­VOLG

Hri om haar gezegde te staven, verse­heen achter haar twee lachende gezichten van een paar jonge meis­jes al­sook van eenige jonge man­nen. Ik moet beken­nen dat ik bij die wo­or­den zeer gevleid was.

« Oh, ik ben niet moede» verzek­erde ik hen. «Ik speel zoo gaarne piano en bi­j­zon­der dans­muziek. Doch, ik wist niet dat ge daar in mijn nabi­jheid waart. Gij moet u daar zeer stil gehouden hebben. Ik wil echter wel beken­nen wan­neer ik speel dat ik niets an­ders hoor dan het geluid dat ik zelf maak. Maar nn ge toch hier zijt, wil ik u ver­zoeken hier in deze kamer te dansen Dan kan Ik u zien en hooren».

Zeer ver­heugd over mijn aan­bod was de plaats spoedig ge­vuld met gelukkig dansende schep­se­len. De vrouw des huizes zelf kwam mede en nam een stoel in mijne nabi­jheid.

« Gij speelt zeer goed» zegde zij mij. Mijn nichtje vertelt dat zij in de stad nie­mand kent die beter de piano zou kun­nen houden. Het jonge volkje hier is ver­zot op dansen en wan­neer zij maar muziek hooren zijn zij niet meer te houden. Maar het zou niet schoon zijn u heel. den avond te doen spe­len. Gij zult toch ook wel eens willen dansen T

« Oh, neen!» verzek­erde ik haar. «Ik geef er niet om. Ik heb er plezier in voor die vroolijke groep te kun­nen spe­len. En zij ver­maken zich zoo».

Was het nu ver­moei­d­heid of opge­won­den­heid, maar wan­neer ik naar bed ging kon ik niet slapen. Ik vor­mde aller­lei plan­nen want het gezegde van mijn hos­pita speelde in mijn hoofd. Wan­neer ik zoo goed piano speelde dan moest het toch niet moeil­ijk vallen hier of daar eene plaats te kun­nen vin­den. In ieder geval, het zou toch een begin zijn om geld te kun­nen ver­di­enen in afwacht­ing tot iets beters. Ik gevoelde dat dezen avond een keer­punt in mijn leven was; maar zulk keer­punt, het­geen ik nooit ged­roomd zou hebben.

De vol­gende mor­gen had ik een ern­stig on­der­houd met Mevrouw Merker, dit was de naam van de vrouw des huizes. Ik legde haar uit dat ik geld moest ver­di­enen voor mijn on­der­houd, dat er zeker wel er­gens een gele­gen­heid zon zijn om piano te spe­len voor danspar­ti­jen.

« Ik denk niet dat gij daar veel moeite zult moeten voor doen» antwo­ordde zij. «Mijn nichtje is ver­rukt over uw tal­en­ten het zou mij niet ve­rassen dat het u tot wat beters bren­gen zou dan tot danspar­ti­jen. Ik heb een vriend welke u waarschi­jn­lijk wél helpen kan. Maar daar zal, ik niet veel meer over zeggen om niet bedro­gen uit te vallen. Hij is voor een week afwezig, maar wan­neer hij terug komt zullen wij zien».

Mçt deze aan­moedi­gende wo­or­den was ik meer dan tevre­den. Ik rek­ende er reeds óp dat haar vriend mij eene goede plaats zou . kun­nen aan­bieden. Ik bouwde reeds menig luchtkas­teel.

In­tuss­chep­tijd was ik zoo gelukkig voor dans­pare tijen aangenomen te wordeji en ik was nog gelukkiger te hooren dat zij uiterst voldaan waren. Wat meer was, met elk pi­anospel oe­fende ik mij en begon beter en beter te spe­len.

Tevens was het voor mij een nieuwe on­dervin­d­ing met deze jonge lieden om te gaan.​Ik leerde daar­door wat meer van het leven, ik het een­voudige meisje welke, om zoo te zeggen de wereld nog niet gezien had. Buiten een paar uit­zon­derin­gen be­ho­or­den deze jonge men­sjes en jon­gens tot de be­goede klasse en was er dus voor mij veel te leeren.

Ik ben steeds een goede leer­linge ge­weest. Ik veron­der­s­tel dat dit ook de rede is waar­door ik een goede ac­trice gewor­den ben.

Doch keeren wij terug tot mijn geschiede­nis.

Het was zoo wat twee weken geieden dat ik mijn nieuw beroep aangenomen had; ik speelde voor eene der groot­ste par­ti­jen van het seizoen. Op zeker oogen­blik merkte ik de moeder op van de jonge gastvrouw welke met een man sprak van mi­udel-hare leeftijd welke zoo juist aangekomen was.

Het scheen mij dat hij door allen gek­end was en dat ieder blij was hem te zien; doch het viel mij op dat hij niet gekomen was om zich niet de an­deren te ver­maken. Het was een flink man met donker opzicht. Het viel mij op dat hij meer­maals gedurende het gesprek naar mijn richt­ing keek. Was hij getrof­fen door de muziek of wat? In elk geval, nooit had ik zoo goed gespeeld als dien avond.

Wan­neer, na geruimen tijd, de verver­schin­gen rond kwa­men, sprak hij mij aan. Hij bood mij een glas limon­ade en een cake aan. Zeker was hij beangst dat ik dit weigeren zon want zijn gelaat liet dit ten volle blijken.

« Gij zult waarschi­jn­lijk met me lachen, want ik moet zeker als garçon een kod­dig figuur maken,» begon hij. «Doch de gastvrouw vroeg mij u dit te pre­sen­teeren en ik doe mijn best zooveel ik kan».

Ik stond op nam limon­ade en cake aan en be­dankte hem. Zwi­j­gend staarde hij mij een poosje aan; ein­delijk zegde hij:

« Weet gij wel, mejuf­fer, dat gij bi­j­zon­der goed speelt?»

« Het Schi­jnt zoo, mi­jn­heer, want men heeft mij dit reeds zoo dik­wi­jls gezegd».

Maar ik haaste mij erbij te voe­gen dat men over­dreef met dit te zeggen.

« Hebt gij er nog niet aan gedacnt met uw tal­ent iets meer te doen?» vroeg hij verder. .

« Ik heb aan niets gedacht, mi­jn­heer. Ik ver­dien hier mijn brood en dat is vol­doende».

« Dit zie ik», antwo­ordde hij het hoofd schud­dende.

Ik weet niet of hij op het on­der­w­erp verder wilde gaan maar plots sloeg de klok het uur. Met een haastige blik Op zijn uur­w­erk zegde bij mij goe­den avond, sprak een paar wo­or­den tot de gastvrouw en vertrok.

Een oogen­blik later zag ik hem door de grootè hall gaan naar den uit­gang.

Ik had de gele­gen­heid niet aan ie­mand te vra­gen wie hij was. Wan­neer ik naar bed ging, vroeg ik mij af, of hij niet de vriend was van mevrouw Merker. Wel­dra viel ik in een diepen slaap.

Wan­neer ik des mor­gens mijn kamer in orde bracht, kwam Alice bin­nen geloopen zeggende dat haar tante mij bene­den wachtte en mij wen­schte te spreken.

«JCIN­E­MAW­ER­PLD

Ik zag even­t­jes in de spiegel of mijn haar in orde was en ging haar zien.

Daar zag ik, zeer fa­mil­i­aar in gesprek met Mevrouw Merker, mijn on­bek­ende van den vorigen avo*d: de heer met de limon­ade en de cake.​Oogen-hlikke­lijk wer­den wij nu of­fi­cieel aan elkaar voorgesteld.

Hij was M. Ed­ward Van Enden, de eige­naar van de groot­ste cin­ema in A....

Spoedig werd ik van zijn be­zoek op de hoogte ge­bracht. Hij moest voor zijn zaal een pi­aniste hebben. De man, welke bij hem was, sinds hij de zaak begon, ver­waar­loosde de plaats; meer­maals was hij gewaarschuwd maar het hielp niet. Nu was M. Van Enden het moede en bood mij de plaats aan. Wij kwa­men overeen dat, in­dien ik na ver­loop van twee weken niet tevre­den was, ik vrij terug kon vertrekken.

Wat was ik gelukkig! Ik zou gaan spe­len voor vast salaris en in een cin­ema!

Ik kon dadelijk be­gin­nen. Ik werd aldus de pi­aniste van de Im­pe­r­ial Mo­tion Pic­ture The­ater In de stad A....

Ik heb moeite mij dit meisje van 17 jaar te herin­neren! Ik had al­toos een orig­i­neele manier van mij te klee­den.

Ik leefde zeer een­voudig in dit stadje A..., sliep laat, kwam om 1 uur in de cin­ema, des avonds één uur om te avond­malen en bleef alzoo tot omtrent 11 ure.

De eige­naar, M. Van Enden, was steeds beleefd en goed voor mij; ik zou er an­ders niet gebleven zijn aan 8 dol­lars per week.

Ik wae zeer gelukkig in de Im­pe­r­ial. Het was maar een kleine zaal met 300 zit­plaat­sen, doch het maakte goede zaken, vooral des avonds. Het was slecht ver­licht, maar nog slechter ver­lucht, doch ik ger­aakte daaraan gewoon

Ik leefde met de zaak niede en bi­j­zon­der met elke film welke op het doek kwam. Ik moet toch zeker toen al goed kun­nen spe­len hebben, want bij eiken band voelde ik in mijn bin­nen­ste liefde, leed en pijn en gaf dit weer met mijn vingers op de piano. Het was hard werken. Des avonds was ik afge­mat. Doch ik hield er van! Waarschi­jn­lijk deed ik voor het pub­liek de fil­men meer leven, meer dan zij ver­moe­den kon­den.

Ik werd ver­liefd. Dit is zeer natu­urlijk. Een meisje op die jaren heeft al­tijd ie­mand om te be­minnen. Zoo begon de strijd. Zoo moest het en kon het niet an­ders!

Ik ben bevreesd dat de karak­ters in de films te echt zijn. Dit moet op mij werken, ik die er alle dagen met leef. Verbééldt u dan, hoe ik mij gevoelde wan­neer ik hem op­wachtte, de man op het doek welke ik hier Roland Welles zal noe­men.

Zijn schoonheid, zijn her­culis­che gestalte, zijn weelderig haar, dit aangezicht met die fijne neus

en regel­matige lip­pen, dit alles werkte op mij, meisje van 17 jaar.

Maar het was niet alleen zijn schoonheid, neen, hij was nu een­maal mijn ide­ale man. Week na week wachtte ik hem op, of hij gek­leed was in een smok­ing of cow-boy-kos­tuum, het was mij gelijk. Hij was de liefderol in de per­fec­tie! Hij was de held welke jonge meis­jes redde uit bandi­eten­han­den! Hij was mijn afgod!

Wan­neer ik hem niet zag, droomde ik van hem maar wan­neer hij ver­scheen, kwam de jonge pi­aniste onder hem in vuur.

Zooals naar gewoonte stond mijn besluit vast hem te ont­moeten en gewoon­lijk wer­den mijn besluiten ten uitvoer ge­bracht. Hoe dit komt, ik weet het niet.

Menige film­star, wan­neer zij tijd hebben, gaan naar de schouw­bur­gen en laten zich zien; dit is goed voor de the­aters, het is goed voor de ster­ren zelve, want het pub­liek stelt be­lang in hen. Zoo was het ook met Roland Welles; zek­eren avond ver­scheen hij in de Im­pe­r­ial waar­door een massa volk zich ver­drong om bin­nen te ger­aken.

Ik wist dit reeds sedert eenige dagen en ik leefde dan ook in een koort­si­gen angst. Ik kon niet meer eten of slapen. Het was op een Woens­dag wan­neer hij kwam maar hij zou zich niet eerder laten zien dan om half tien om het pub­liek in span­ning te houden.

Om half zeven ging ik uit om mijn avond­maal te nemen in het kleine restau­rant in de straat van de cin­e­mazaal; het volk wan­delde reeds op en neer in afwacht­ing Roland Welles te zien.

Terug keerende van het restau­rant kocht ik een tu­iltje vioolt­jes. Ik plaat­ste zé in een glas op de piano. Zij zijn nog steeds bij me, maar ver­droogd, mij dien avond herin­nerende, het donkere the­ater, mijn eerste liefde.

Het was een weinig na half jien. De kleine zi­jdeur onder het «exit» met het roode licht, .opende zich en Van Enden ver­scheen met achter zich een donkere schaduw. Ik hield op met spe­len, in de zaal werd het doo­d­stil, de op­er­a­teur liet alles in het half donker.

Van Enden sprak eenige wo­or­den tot het pn­bliek, het­welk gevolgd werd door een oorver­doovend hand geklap waaro pde bestu­ur­der zich terugtrok.

Plot­sel­ing stond Roland Welles nevens de piano, er op le­unende met de link­er­arm. Op het­zelfde oogen­blik liet de op­er­a­teur een re­fiecteur op hem schi­j­nen waar­door de groote fil­mac­teur in het schelle licht stond.

Hij stond zoo dicht nevens mij, zoo echt, mijn hart klopte geweldig. Het was pre­cies of hij zoo van de film gestapt was en.​vleesch en stem gekre­gen had. Ik ho­orde niet wat hij zeide, het was ook niet noodig. Het was zoo iets als: «Hoe fil­men wor­den ver­vaardigt».

(Wordt voort­gezet. 1

Wilt gij het portret UWER GELIEFDE FILM­STER­REN bezit­ten?

H ACKIN

Karthuiz­ersstraat, 9A. — BRUS­SEL

Harry öarey

in een buitenge­wone serie van vijf films

SES­SUE HAV IK UVA

in zes buitenge­wone films

Hef zijn

tUDÖLF VA­LENTSNC

mm wmm

lil­llf­fillillilll

Bloed en Zand Moräne de Zee­man Tiet T(echt op Liefde T)e Jonge T(adjah en de Sheik

FAB­RIKAN­TEN EN WINKE­LIERS

Plaatst uwe aankondigin­gen in

Gineroa- en Tooneeloiereld

Of­fi­cieel Or­gaan van het Na­tion­aal Ver­bond der Vlaam­sche Tooneel­maatschap­pi­jen van België

Het best en meestgeiezen Fam­i­lie week­blad

Drukk.« Nep­tune», Sfceen­houw­ersvest. Î8. Antw.

IJV j* 0 0

M| sjtlst ||KpanB

ROYAL - ZO­OLO­GIE CIN­EMA

LA FLAMME DE LA VIE

Jeanne Lowrie, une ar­doisière dans une des mines les plus im­por­tantes, était un ex­em­ple typ­ique de sa classe. Depuis son en­fance elle avait été obligée de tra­vailler de longues heures, après quoi elle pou­vait s’en re­tourner chez elle auprès d un père qui n’avait pas la moin­dre no­tion d’un sen­ti­ment hu­main.

Or un jour, ar­riva dans fa mine un nou­vel « over man », qui re­gar­dait les tra­vailleurs comme des frères et tachait de les aider.

I ln jour I 'cover man», trouve Dan Lowrie, père de Jeanne, en train de fumer une pipe con­traire­ment au règle­ment. II le ren­voie sur le champ. Dan s’en va en ju­rant de se venger. Lorsque Jeanne s'en re­tourne le soir, son père as­sou­vit sa colère sur elle et 1a jette de­hors dans 1a nuit noire.

En­tre-temps Dan est allé au bar du vil­lage et, se promet de ren­con­trer Der­rick et de tirer de lui. une ter­ri­ble vengeance. Un com­pagnon de tra­vail l’aver­tit que Der­rick ar­rive et Dan com­mence à chercher noise. Une bataille s’en­gage et. pour la première fois de sa vie Dan est vaincu.

Une des filles de la mine de­vient mère. Jeanne l’as­siste et l’ac­cueille chez elle. Le soin de‘la mère et du pau­vre en­fant révèle en l’Ame de Jeanne les plus beaux sen­ti­ments.

Un jour le bon­heur de cette pe­tite de­meure est brisé par le re­tour de Lowrie. Il déclare qu’il veut tuer le con­tre-maître. Jeanne, forte dans son nou­veau courage, l’aver­tit qu'elle fera tout ce qui est en son pou­voir pour l’empêcher de met­tre son plan en exécu­tion

La première pensée de Jeanpe est pour Der­rick et elle court vers sa de­meure pour l’aver­tir. En­tre-temps Lowrie est entré secrètement dans la mine et at­tend Der­rick dans un coin ob­scur. Gomme celui-ci ap­proche, Lowrie alume sa pipe. Der­rick s’élance, sur lui et lui ar­rache les al­lumettes des mains. Une ter­ri­ble ex­plo­sion se déclare et tout le hoyau est rem­pli de flammes.

A fa sor­tie de la mine il règne une con­fu­sion extrême. Les mineurs se bat­tent désespérément pour sauver leur vie. Jeanne ar­rive et avant que l’on puisse 1a retenir, elle a saisi une corde et se laisse de­scen­dre dans la mine. Dans le boyau en feu, Dan a abattu Der­rick et l’a laissé là comme mort. Mais le des­tin fait jus­tice *pt pen­dant que Lowrie tente de se sauver, une poutre l’écrase et le tue.

Der­rick reprend con­nais­sance et tente de se sauver. Mais, il tombe et s’en­fonce dans l’eau lorsque Jeanne ar­rive avec une équipe de sauveteurs.

Der­rick déclare son amour à Jeanne, mais elle refuse de lui don­ner une réponse fa­vor­able. Elle lui dit qu’elle va aller dans une autre ville pour pren­dre ser­vice chez une dame, grâce à l’in­ter­ces­sion de Amice, et qu’elle pourra peut-être lui don­ner la réponse qu'il at­tend, lorsqu’elle sera rev­enue. Lente­ment elle dis­paraît derrière la colline, mais Der­rick ne pou­vant résis­ter à son amour la re­joint aus­sitôt.

€ PRO­GRAMME DU 2 AU 6 DÉCEM­BRE? PRO­GRAMMA van 2 tot 6 DE­CEM­BER J

Au Rhin....​Nie. Genotte

Marche

1. Au Rhin....​Nie. Genotte

Marsch

DE VLAM VAN HET LEVEN

Dam as

Voy­age

Marche des Princesses

12‘ Damas

Reis

Àppelez-moi Made­moi­selle

comédie in­terprétée par Mary Miles Minter

Lakmé....​Leo De­libes

Fan­taisie

La Flamme de la Vie

drame en 7 par­ties in­terprété par la tragédi­enne Priscilla Dean

Marche der Prince­sen

. . J. Massenet

4. Noem mij Mejuf­fer

tooneel­spel ver­tolkt door Mary Miles Minter

5. Lakmé....​Leo De­libes

Fan­tazie

I 6 De Vlam van het leven

Drama in 7 dee­len met Priscilla Dean

in de hoof­drol

Se­maine prochaine le film sen­sa­tion­nel

Au Pays des Pafodep et des Eléphants

grand voy­age cinégraphique en 6 étapes

Prochaine­ment

Les Egarées - —-

drame mod­erne in­terprété par LOUISE GLAUM

Semai ie de Noël

Premières représen­ta­tions en Bel­gique de

La Légende de Sœur Béatrix

Légende dra­ma­tique com­posée et réaisée par J. DE BARON­CELLI et in­terprétée par San­dra Milowanoff, Eric Bare­lay, et Suzanne Bianchetti.

Adap­ta­tion mu­si­cale pour CHŒUR-MIXTE, ORGUE et GRAND OR­CHESTRE

In vroeger ti­j­den wer­den de land­slieden door de hoogere klasse meestal als slaven aanzien.

I canne Lowrie bevond zich ook in dit geval. Mi­jn­werk­ster van in haar pril­ste jeugd, was zij steeds onder het juk van haar vader, een man zon­der eenig men­sche­lijk gevoel.

Zekere dag kwam er in de mijn een nieuw opziener, een man van beter afkomst; die de ar­bei-,<= ders als broed­ers beschouwde. Maar zijne woor-, den wer­den door de werk­lieden niet aan­ho­ord. 0 Weken gin­gen voor­bij en zekere dag vondt hij (, Dan Lowrie, een pijp ro­k­ende, wat door het re- < glem­cnt ver­bo­den was. Hij zendt hem weg en Dan »! (t zweert zich te wreken. «

Toen Jeanne ’s avonds tehuis kwam, ontstak VI haar vader in zulke woede, dat hij haar mid­den den duis­teren nacht het huis uit­jaagt. De opzie-uer, die to­e­val­lig voor­bijk­wam, snelt haar ter y

Kort daarop spant Dan den opziener een hin-der­laag, maar deze laat­ste heeft de boven­hand en J ver­plicht Lowrie het dorp te ver­laten. (

Een der werk­meis­jes wordt moeder. De an­dere . vrouwen over­stelpen haar met hoon. Jeanne staat «j. « haar echter bij en neemt ze ten har­ent in. «

De opziener zendt haar Amice, de dochter van Î den dom­i­nee, en onder bei­der wel­dadige in­vloed, * ver­li­est zij sti­laan haar ruwe in­borst. V (

Dan echter komt Lowrie op ’t on­verwachts te .

rug en wil de opziener ver­mo­or­den. Jeanne tra­cht X ’ haar vader van zijn voorne­men te doen afzien, maar wordt on­barmhar­tig door hem ges­la­gen.

Ver­vol­gens snelt.​hij naar de mijn en Jeanne’s | eerste gedachte is voor Der­rick, de opziener. Langs , een geheime weg dringt Lowrie de mijn bin­nen «$<« en als-hij Der­rick ziet aankomen ontsteekt hij zijn pijp. Der­rick snelt toe, maar te laat: eene ont- f plot­ting volgt. Het water dringt de mijn bin­nen. « Der­rick tra­cht zich te red­den ter­wijl een regen van vuur op hem ueerkomt. 0

Buiten de mijn is het volk samenges­nelt. Jeanne «* l snelt toe en verne­mende dat Der­rick nog bene- *• den is, laat zij zich in de diepte met een touw af- * za­kken. In een der ga­ler­i­jen heeft Dan Der­rick neerges­la­gen en hem als dood laten liggen. Maar het lot deed gerechtigheid en een neer­plof­fend balk ver­plet­tert Dan.

Der­rick komt bij ken­nis en tra­cht zich te red­den, maar ploft in het water neder. Jeanne komt juist met de red­dingsploeg toeges­nelt en redt hem op tijd.

Der­rick ge­neest en verk­laart aan Jeanne zijne liefde, maar zij vindt zich hem niet waardig en «$. besluit te vertrekken.

Maar Der­rick ver­voegt haar achter de heuvel, en... einde goed, alles goed.

POUR AVOIR UNE BIÈRE BONNE ET SAINE

Adressez-vous à la Brasserie

VAN HOM BEECK

BERCHEM - Tél. 5210

ISlFItFS en (BOUTEILLES - en FUTS

d\31L EZ

VOS

EN­FANTS

BRI­TAN­NIA

7 7, ongue rue d’Argile

Mai­son BERTH Y

106, rue de l’Eglise, 106

FOUFIttUFlÆS

Arrange­ments — Répa­ra­tions Con­ser­va­tion de four­rures

Prix avan­tageux

Tra­vail soigne

La Four­ni­aire limit Ai­i­iomoli­ile

12, rue Van Ert­born

Tél. 2921 AN­VERS Tél. 2921

Agence pour la Province d’An­vers du Vrai "FER­ODO"

Agence pour An­vers des Roule­ments à billes S. K. F.

Agence générale pour la Bel­gique du Di­a­mond et Noble's Pol­ish

La seule mai­son de la place four­nissant aux garages aux prix de gros

PHO­TOGRAVEURS

DESSI­NA­TEURS

CLICHE

&jJk CAT­A­LOGUES K RECLAMES Jw£v. IL­LUS­TRA­TIONS

' kkWW ' TTH I IV

EXÉCU­TION H"” RAPIDE ET SOIGNEE

Champ Vlem­ineVvx..ô AN­VERS ii­wwu­uuu TÉLÈBH' 9209

OU­VRAGES DE DAMES“

OU­VRAGES DESSINÉS

LAINES, SOIES, CO­TONS, COU­VRE-LITS, NAPPES, STORES, BON­NET­TERIE A LA MAIN, DEN­TELLES, JUMPERS

MAI­SON EMMA

Il IXD­WEKKEX

O WOL, ZIJDE, KA­TOEN. BED­SPREIEN, TAFEL-KLEED­EREN, STORES, KAK­TEN, HAND­BREIOOED, JUMPERS

An­vers, Rue Von­dal­straat, 15, Antwer­pen

Autos pour Cérémonies. Mariages, Baptêmes | et Fêtes

Garage J & H DEHU

Téléphone 3107

42, Canal des Brasseurs - AN­VERS VOY­AGES A L’ÉTRANGER - EX­CUR­SIONS PRIX 'a FOR­FAIT

GAR­NI­TURES

POUR

Fu­moirs, Sa­lons, Boudoirs Cham­bres à coucher Ve­ran­dah Fau­teuils - Club

11, Longue rue du Van­neau

(près du parc)

3/vvdte/v deil yi

A. d e*T?oo s - 3&cuxû>t sttFi' oogedt -çyÿüÀjeAtok

CEM£?Src straatQ1

'

''"ii­i­i­i­i­ili­i­i­iji

MEUBLES

I Les plus grands Ma­g­a­sins en Bel­gique |

9 Longue rue des Claires 9

(près Meir)

F and choix de gar­ni­tures. 200 salles à manger, i j cam­bres à coucher, sa­lons, cuisines, ve­ran­dah's,! bu­reaux, li­ter­ies, chaises-longues, etc. etc. |

BRODERIES

DESSINS MOD­ERNES

PERLA.​GES, BOU­TONS, POINTSCLAIRS. PLIS­SAGE

RUE RUBENS, 17, AN­VERS

TRA­VAIL SOIGNÉ ET RAPIDE

li­ai­son Améri­caine

Meilleur marché qu'ailleuts I Ou­vert tous les jours jusqu’à 8 h. f. |

Ma­g­a­sin fermé

ni­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­ill

C'rlMU

..​ENGELSCH HOEDEXMA GA ZIJN.. V0N­DEL­STR., 19 CAUS (nabij St. Jansplaats)

Ile laat­ste nieuwighe­den in Vil­ten Hoe­den

Rüinrçè Keus

Ziet