€ CIN­E­MAW­ERELD

Van den Duivel bezeten

(THE LIT­TLE MIN­IS­TER)

Voorsteller.... Adolph Zukor

Roman van....​Sir James Bar­rie

Sce­nario van .... Ed­frid Bing­ham Eu­ropeesche omw­erk­ing van

Franck Servett Film­regis­seur .. Pen­rhyn Stan­laws

Ver­tolk­ers:

Bab­bie .... Betty Comp­son

De Dom­i­nee .. George Hackathorn

Wij zijn te Thrums, in Schot­land, ten jare 1830; de wev­ers der streek, de ei-schen hun­ner werkgev­ers, ges­te­und door den baljuw, moede, verzetten er zich tegen. De poli­tie moest tuss­chenkomen.

woonte de armen der streek te be­zoeken en hun hulp te ver­schaf­fen. Een terug­keer der poli­tie en zelfs de tuss­chenkomst der troepen vreezende, had­den de wev­ers overal schildwachten uit­gezet, met op­dracht van driemaal op den hoorn te blazen wan­neer er on­raad was.

Bab­bie, de bo­heem­sche zw­erf­ster, was in werke­lijkheid, maar buiten ee­niedf weten, Lady Ce­cilia, dochter van Lord Rin­toul, vri­jheer en baljuw, gouwheer der provin­cie. Zij was ver­loofd aan kapitein Hal­li­well, bevel­heb­ber van een reg­i­ment drag­onders dat in de streek kan­toneerde. Ver­nomen hebbende dat haar vader, op aan­drin­gen van den kapitein, de aan­houd­ing van de lei­ders der wev­ers gelaste, ve­ran­dert Ce­cilia spoedig in Bab­bie, ten einde te tra­chten ze te red­den.

maar de wel­sprek­end­heid van den nieuwen herder, bi­j­ge­naamd « de kleine Dom­i­nee », ver­hin­dert dat eenige al te woelige werk­lieden aange­houden wor­den.

De wev­ers ver­dachten eene Bo­heem­sche hen ver­raden te hebben. Deze zw­erf­ster, gek­end onder den bi­j­naam van c geheimzin­nige Bab­bie », had de ge-

Zij bevond zich in het woud toen er eenige schildwachten door de sol­daten wer­den over­vallen en gekn­eveld; to­e­val­lig verneemt zij wat het alarm­sig­naal was, en een hoorn gri­jpende, kon zij er helaas, geen geluid uit kri­j­gen. Gelukkiglijk kwam de herder langs daar en zij had hem slechts te wenken om door list

€ CIN­E­MAW­ERELD »

van hem te bekomen dat hij het weeT-slandssig­naal geeft. De wev­ers zijn gered!

Daar kapitein Hal­li­well ver­nam dat zijne plan­nen door eene Bo­heem­sche ged­wars­boomd wer­den, geeft hij oogen-blikke­lijk het bevel deze te doen aan­houden. Maar Bab­bie weet het zoo te schikken dat zij als de vrouw van den dom­i­nee door­gaat. ’S an­deren­daags gaat de dom­i­nee, welke in « eer en deugd » op de Bo­heem­sche ver­liefd is, zich bij den baljuw beschuldigen zelf het sig­naal gegeven te hebben. De mooie kapitein Hal­li­well, door de poli­tiev­er­sla­gen ver­nomen hebbende dat de dom­i­nee Bab­bie als zijne vrouw heeft doen door­gaan, eis­cht dat de Schotsche wet toegepast worde. Deze schri­jft voor dat ieder man

die open­baar zijne vereenig­ing met eene vrouw bekent, als dezer wet­tige echtgenoot zal aanzien wor­den.

Met dit plan in ken­nis gesteld, besluit Bab­bie van zich op staan­den voet te laten aan­houden. Groot was natu­urlijk de al­ge­meene ver­won­der­ing wan­neer men in de Bo­heem­sche nie­mand an­ders dan Lady Ce­cilia herk­ende.

Het huwelijk mag niet meer uit­gesteld wor­den. De mooie Hal­li­well verd­wi­jnt op staan­den voet en de baljuw, dezes verder­fe­lijke in­vloed niet meer on­der­gaande, be­looft het jonge echt­paar van het lot der wev­ers, hunne dier­bare bescher­melin­gen, te ver­beteren. En ziedaar hoe de duiv­elsche Bo­heem­sche, de vrouw van een Dorps­dom­i­nee werd.

De strijd tegen de tak­sen

in den vreemde

Het bek­ende Ned­er­land­sche tooneel-ti­jd­schrijt « Het Masker » doet de hier-on­der­vol­gende oproep. Wij kun­nen hem zon­der com­men­taar oüerne­men daar hij wel­sprek­end ge­noeg be­wi­jst dat de tak­sen overal de kunst en het volksver­maak fnuiken.

Kunst is geen gen­ever

In­dien u met ons van meen­ing is: dat de tegen­wo­ordige be­last­ing op de pub­lieke Ver­make­lijkhe­den (die over de ont­vangst in plaats van over de winst berek­end wordt) in de prak­tijk Ac­ci­jns op Kunst be­teekent;

dat het een schande is voor de huidige maatschap­pij, in­dien men aldus bli­jft voort­gaan, Tooneelkunst en Muziek op één lijn te stellen met jen­ever en opium;

dat ge­noemde be­last­ing fnuik­end werkt voor Tooneelkunst, Vo­or­drachtkunst en Muziek, en dat een groot deel der burg­erij er­door beroofd wordt van geestelijk genot;

dat, al werkt een kun­ste­naar ook n,'ef ter­wille Van het geld, hij toch zeker even­min als eenig ander ver­plicht moet zijn om het geld, dat hij Ver­di­ent heeft, ten gevolge van een on­houd­baar bu­reau-kratisch stelsel geheel en al aan de over­heid af te staan en zelf vaak ge­brek te li­j­den;

toont dan dat u eve­nals wij een einde wilt zien gemaakt aan dit on­recht­vaardige en ab­surde stelsel van be­last­ing der pub­lieke Ver­make­lijkhe­den.

CIN­E­MAW­ERELD »

- KNOCK - OUT -

Sce­nario van .... J. W. Merle y

Film­regis­seur . . Ar­mand du Plessy Gedraaid in 1922

Ver­tolk­ers:

Chiq­uita .... Elmire Vau­tier

Moreno .... Gas­ton Jacquet

Bru­tus .... Lewis Brody.

Ti­j­dens zijn verblijf in Zuid-Amerika maakte Lord Harold ken­nis met de mooie danseres Chiq­uita, welke in een bar, gehouden door Moreno op­treedt.

Deze laat­ste ver­di­ent grof geld met de boks­matchen van den bek­enden neger Bru­tus, welke op de danseres dol ver­liefd is.

Harold vertrekt naar Eu­ropa en wordt door Chiq­uita, Moreno en Bru­tus opgevolgd. Hier wordt de En­gelschman ver­liefd op een mooi meisje, wat Chiq­uita doet zw­eren wraak te nemen.

Door een to­e­val verneemt het dri­etal dat dit meisje, Elva, de er­f­ge­name is eener groote for­tuin, ver­bor­gen in het park. Zij besluiten ze op te lichten en

Harold, die zijne ver­loofde achterna snelt, wordt in eene hin­der­laag gelokt.

Morena wil het meisje laten ontvluchten doch Bru­tus waakt! Daar hij zelf wil on­tkomen, wordt hij door den neger met een vergiftigde pijl doo­d­elijk getrof­fen.

Elva wordt gevaar­lijk ziek en een bi­jgeroepen ge­neesheer, de toe­s­tand waarin het jonge meisje zich bevindt be­gri­jpende, geeft haar een slaap­drank. Na eeni-ge oogen­blikken verk­laart hij Chiq­uita, dat Elva overleden is. Harold, die on­der-tuss­chen op het spoor is gekomen, werpt zich op het ziel­looze lichaam van het jonge meisje, ter­wijl Chiq­uita, zich gewro­ken denk­ende, in een auto ontvlucht, Bru­tus aan zijn lot over­la­tendl.

* CIN­E­MAW­ERELD »

De dok­ter stelt Harold gerust en na Eva terug tot het be­wustz­ijn ge­bracht té hebben, duidt deze de plaats aan waar de schat be­graven ligt. Doch deze is verd­we­nen!

Bru­tus, de gestolen ti­tels niet kun­nende ver­han­de­len, ziet zich ged­won­gen een nood­match aan te gaan. Zijn tegen­str­ever, Harold, slaat hem knock-out..

De gestolen waar­den wor­den ont­dekt en Bru­tus aange­houden.

Elva en Harold wor­den een paartje, ter­wijl Chiq­uita, aan de zijde van een nieuwe vriend naar de An­tillen vertrekt, er trotsch op zi­jnde <( haar wraak » te hebben kun­nen vol­bren­gen.

Of­fice Général Cinématographique 22, de Brouckère­plaats, Brus­sel.

De Cin­ema in de Vereenigde Staten

In de Vereenigde Staten wer­den nauwkeurige sta­tistieken opge­maakt over de Cin­ema.

Hi­eron­der enkele bi­j­zon­der­he­den over de op­per­vlakte Van de 14,000 cin­e­mazalen, ver­spreidt over de Vereenigde Staten.

3763 zalen hebben tot 250 plaat­sen; 5167 van 251 tot 500; 3842 van 501 tot 1000; 448 van 1001 tot 1250; 332 van 1251 tot 1500; 312 van 1501 tot 2000 en 136 zalen hebben meer dan 2000 plaat­sen.

962 zalen zijn een dag per week geopend; 1821 2 dagen; 1453 3 dagen; 758 4 dagen; 326 5 dagen; 421 6 dagen; en 4462 alle dagen.

De be­tal­ende inkom­sten Wor­den als volgt geschat:

2188 ont­van­gen 100 toeschouw­ers; 4742 van 101 tot 200; 2272 Van 201 tot 300; 1095 vqn 301 tot 400; 1207 van 401 tot 500; 646 van 501 tot 600; 252 van 601 tot 750; 561 van 751 tot 1000; 392 van 1001 tot 1500; 377 van 1501 tot 2000 en 308 ont­van­gen dagelijks meer dan 2000 toeschouw­ers.

CIN­E­MAW­ERELD »

Carl Laemmle

. Pres­i­dent der Uni­ver­sal Film Man­u­fac­tur­ing Com­pany

0e Roman van een Film­mag­naat

Wie heeft er de naam van Carl Laemmle nog niet op het witte doek gezien? Wien is de vol­gende tekst, die «De Maagd van Stam­boul», «Con­flict», « Blinde Echtgenooten », de fil­men van Priscilla Dean, Miss Dupont, Frank Mayo, Lee Moran, Gladys Wal­ton, Harry Mey­ers, Lon Chaney, Art Acord, Marie Prévost, Hoot Gib­son, Her­bert Raw-lin­son, Baby Peggy, Tom Santschi.

vooraf­gaat

Carl Laemmle pre­sents

Uni­ver­sal Film Mfg. NewiY­ork.

nog niet opgevallen?

Het is dien man, wien wij de vol­gende rege­len wi­j­den.

Carl Laemmle is eene der drie of vier machti­gen der heden­daagsche fil­min­dus­trie.

Wan­neer men zich van een man, die dergelijke plaats in de maatschap­pij bek­leedt een idee wil vor­men, dan komt on­vri­jwillig het beeld voor den geest van een trotsche mil­lion­naire en groot-in­dus-trieel, met drukke gebaren en eene aan­mati­gende houd­ing. Hij be­woont een prachtvol paleis, enz. enz.

Welnu bij Carl Laemmle, niets van dit alles. De man, met een vrien­delijk gelaat, gri­jze haren, lijkt ræt een goedig groot­vader toe, die u ont­vangt, niet in een vorstelijk kas­teel maar in een idyl­lisch land­huisje dat hij het gan­sche jaar door be­trekt.

De man, die zich vóór zestien jaar in de fil­min­dus­trie wierp, en van het begin af op dit ge­bied een lei­der was, dê man die zware doch goede kam­pen te stri­j­den had; in de te maken win­sten beschei­den, doch een groot ge­noe­gen vin­dende met goed­be­taalde loo­nen aan zijne on­der­hoori­gen uit te keeren, de man die duizende kun­ste­naars, artis­ten, regis­seuren en be­di­en­den, onder zijne lei­d­ing heeft, •nooit van zijne macht mis­bruik mak­end, recht­vaardigheid tot voor den ned­erig­sten ar­bei­der verzek­ert, de man die met de gevoe­lens van een film-tooneel zooals een kind wee­nen kan en zich het wel en wee zi­jner on­der­hoori­gen ern­stig ter harte trekt, de man die macht heeft zijne zienswi­jze met bevel door te dri­jven doch immer met re­dene.ering tra­cht en weet te over­tu­igen, de man die al de gedane voorstellen over­weegt en on­der­zoekt, zulk een man is Carl Laemmle.

Klein van gestalte, iet­wat ineen gedron­gen, een­voudig in kleed­ing en doen­wi­jze, het dunne, gri­jze haar, glad plat­gestreken laat het breede hooge voorhoofd vrij... in het goedige gelaat menige diepe rimpel, de sporen en eere­teekens van zi­j­nen strijd met het Leven en de Men­schen.

Het merk­waardig­ste uiter­lijk van dezen man zijn zijne lev­endige blauw­gri­jze oogen. Jong en frisch schit­terende zij achter de bril­leglazen — en blik­sem­snel kan de uit­drukking ervan ve­ran­deren... zij kun­nen diepern­stig zijn, ter­wijl om de lip­pen en op

de gelaat­strekken nog het overbli­jf­sel van eenen vroolijken lach speelt.

Die oogen zijn te vreezen tegen­stre­vers en ge­boren over­win­naars.

Hij die met de man voor de eerste maal om­gaat voelt om­mid­delijk dat die machtige en rijke per­soon­lijk­lijk immer of meestal een een­zaam leven slijt, en de kalme, wel­ge­meende vriend­schap sterkt hem in dit geloof. En de be­zoeker kri­jgt het gevoel dat hij tegen­over een man staat, die zooveel voor zijne mede­men­schen gedaan heeft en nog doet, en des­on­danks door het lot niet naar ver­di­en­ste is geloond gewor­den.

De man lijkt een­zaam... hij is een­zaam — sinds hij voor eenige maan­den, zijne trouw­ste kam­er­aad en beste vriend, gestor­ven is. Carl Laemmle is we­duw­naar.

Zijne medew­erk­ers vertellen dat hij met stalen wilskracht tegen zijne smart, die hem bijna neder -smakte, inwèrkte, met weken­lang bijna dag en nacht te ar­bei­den. De schei­d­ing zi­jner lev­ens­gezellin was eene echte tragedie, daar deze vrouw voo Carl Laemmle zijne li­j­dens- en stri­jdgezellin was, die al de ti­jd­perken zi­jner amerikaan­sche loop­baan heeft medege­maakt. .

In 1906 was Carl Laemmle be­di­ende in eene klee-dingszaak te Oshkosh, Wis­con­sin; elf jaar lang bleef hij hier in zijne be­di­en­ing en had gedurende dien tijd drieduizend drie hon­derd dol­lar ges­paard. Toen kwa­men hij en zijne vrouw tot de over­tuig­ing dat. de toekomst voor hen geen ander uitzicht had dan ar­beid, nog eens ar­beid en immer ar­beid, in­dien geene ve­ran­der­ing in­trad. Iets moest er gebeuren -— niet voor zich zelve maar voor het drie­jarig dochtertje dat de oud­ers eene gelukkige toekomst wilden verzek­eren. Een besluit werd genomen; Carl Laemmle zegde zijne be­di­en­ing op, en was zin­nens naar Chicago af te reizen. Hij vol­bracht zijn opzeg­ging­ster­mijn, kocht spoor­weg­bil­jet­ten, landde met vrouw en kind, zijn schamele huis­raad en zijne drieduizend driehon­derd ges­paarde dol­lars te Chicago aan.

Hij nam er pool­shoogte en besloot van een klein gebouw aan te koopen met het doel «film­beelden» te ver­vaardi­gen, al­hoewel hij over den uit­slag eenig-zins twi­jfelde. Hij dreef zijn plan door en opende een «Filmthe­ater», een der eersten in Amerika. Tegen zijne verwacht­ing in was deze on­derne­m­ing een suc­ces.

Zijn lev­ens­doel scheen zich nu duidelijk af te t.​eeken. Maar zeer spoedig kwam het tuss­chen Laemmle en de per­so­nen die het filmbedrijf onder kon­trolle had­den, tot meen­ingsver­schillen; deze heeren van dien Trust had­den hunne eigene idééën en Carl Laemmle deelde ze niet, hij ver­wierp ze zelfs. Hij zocht mid­del op mid­del om zich van den in­vloed van dien Trust vrij te maken, en vond er maar één: de Trust te bekam­pen. Voor den eigen -naar dier kleine in­stelling stond de strijd gelijk met die van een man met klein kap­i­taal die eene bank opent en daarmede de geheele fi­nantiew­ereld wil bekam­pen.

Carl Laemmle dreef zijn plan toch door en besloot het ver­vaardi­gen en in den han­del bren­gen der fil­men on­afhanke­lijk te maken... de on­afhanke­lijk-hei­dsoverk­lar­ing der Film-in­dus­trie.

Over dezen harden, ver­bit­ter­den en op het eerste zicht hopeloozen strijd zou veel te zeggen vallen maar het re­sul­taat er van was: David had Go­liath ver­sla­gen -— de kleine Laemmle had den Reus Trust over­won­nen.

Hij, eene der voor­naam­ste film­fab­rikan­ten, werd de vriend en bondgenoot der kleine cin­e­maeige-naars; hij werd de machtige mededinger der «Trust» wan­neer het er om ging zich de medew­erk­ing van bek­ende sce­nario-schri­jvers, bek­ende regis­seurs, bek­ende artis­ten te verzek­eren. Hij heeft mil­lioe­nen gewon­nen en mil­lioe­nen ver­loren — en

« CIN­E­MAW­ERELD »

is heden een rijk man. Hij, is de eige­naaar der Un­niver­sal Film Com­pany en leidt ze zon­der on­der­s­te­un­ing, zon­der raad of daad van Wall­street (het hoofd­kwartier der New Yorker fi­nantiew­ereld. Red.), en dit wil veel zeggen. Daar­bij dient aangestipt te wor­den dat Carl Laemmle boven­dien zeshon­derd eigen cin­ema’s bezit.

Het suc­ces is Carl Laemmle niet licht gevallen; hij heeft die vele jaren hard moeten stri­j­den: en er was één «iets» dat hem in dien kamp deed vol­harden en zijn moed staalde. In al deze'jaren van strijd, van vi­jand­schap, gevaar­lijke ver­rassin­gen, zv.​are ned­er­la­gen, verni­etigde ver­hopin­gen, trouwloosheid van medew­erk­ers, ver­bro­ken verbindin­gen, van de waaghalzig­ste proefne­min­gen en van den ontzenuwen­den ar­beid, in al deze zware jaren was er, de, Echtgenoote, die zijn vriend en raadgever, die Zijn deelgenoot was. Hare trouw bleef immer stand­vastig, haar geloof wilde niet wanke­len... zij twi­jfelde niet, zij talmde niet, zij zegde niets.

On­danks alles, zor­gen, ar­moede, enz. geloofde zij toch aan eenen goe­den uit­slag.

En een­sklaps kwam de uit­slag, schit­terend, over-hóopt.

En als de uit­slag voor goed vast­gelegd was, als hij niet meer kon aangevallen wor­den... dan kwam de Dood den over­win­naar de trouwe met­gezel roo-ven en nam met haar de vroolijkheid mede.

Nooit ver­laat*, Carl Laemmle New-York zon­der aan het graf der dier­bare afli­jvige een af­schei­d­groet te bren­gen; nooit keert hij naar zijn land­huisje terug zon­der op het graf een stil gebed te gaan storten.

Carl Laemmle wordt nu overal gek­end en aan-ho­ord. Carl Laemmle is nu machtig en is ver­mo­gend en on­danks alles doorkruist hij New-York te voet.

Geld speelt bij hem geen rol, en als hij iets wil do­or­dri­jven dat hem noodig voorkomt, dan vraagt hii achter geene bedra­gen.

Over den film « Fool­ish Wives » die over het mil-liœn dol­lars gekost heeft, al­hoewel hij er maar

50,000 had mogen kosten, zegt hij een­voudig:

« De schri­jver — regis­seur— star, Eric von Stru-lieim, verk­laarde plechtig, toen hij reeds de 100,000 dol­lar bereikt had, dat men hem in het diepst der San Fran­cis­cobaai mocht ver­drinken, in­dien zijn film nog één cent meer kostte. Hij ver­langde meer: als de film klaar was kostte hij 1,103,000 dol­lar, en nog is hij niet ver­dronken gewor­den ».

Op de vraag wat wel de oorzaak dezer hooge onkosten mocht zijn, antwo­ordde Carl Laemmle: « Al het mo­gelijke... maar ik berouw het mij niet, want de film is won­der­baar —- hij is een mi­jl­paal in de fil­min­dus­trie. Menig­maal, toen er mij de hooge rekenin­gen wer­den voorgelegd, werd ik nadenk­end en bij mij zelve wen­schte ik dat ik met die zaak maar nooit be­gonnen ware. Toen ze dan toch ein­delijk klaar was, trok ik er een streep onder, en sloeg de boeken dicht. Daarmede was voor mij alles voorin ] —- het eenige wat overbleef was de vreugde aan dier Film) aan het re­sul­taat, op kunst- en fi­nantieel ge­bied ». En lachend voegde Carl Laemmle er aan toe: « Maar we zullen et zoo spoedig niet meer her­be­gin­nen ».

Iets waaraan nochtans sterk te twi­jfe­len valt. Wan­neer Laemmle mor­gen een geschikt on­der­w­erp voor een reuzen­film vindt, laat hij er over­mor­gen aan be­gin­nen — de kosten en de bi­jza­ken.

Laemmle is geen speler, die alles op ééne kaart zet: hij gelooft vast en zeer voorzichtig aan zijn ar­beid. Hij zoekt zijne medew­erk­ers uit, men­schen in wier vakken­nis hij vertrouwen heeft.

Eene miss­ing kan natu­urlijk voorkomen maar Carl Laemmle is de eerste die de zijne erkent.

Carl Laemmle bezit een uiterst groot ver­beeld­ingsver­mo­gen, en daarin ligt zijne groot­ste kracht.

NEMO.

Gine­mameuws­jes

Lil­ian Gish, de beroemde Amerikaan­sche ver­tolk­ster der meeste Grif­fith-fil­men, is op ron­dreis in Eu­ropa: On­langs was zij te Rome en draaide er eenige toonee­len uit: «De Witte Zuster» onder de lei­d­ing van Richard Barthelmess. Ver­schil­lende zichten van het Vatikaan kómen in de film voor en dank aan de wel­wil­lend­heid van Kar­di­naal Gran­ito di Bel­monte, groot cin­e­maliefheb­ber, stond de­Paus het toe dat er eenige toonee­len in de gaan­der­i­jen van het Pauselijk paleis wer­den opgenomen. Voe­gen wij er nog bij dat Lil­ian Gish, die reeds op het Witte Huis te Wash­ing­ton is ont­van­gen gewor­den, een audiëntie bij den Paus is be­loofd gewor­den.

Een waar gevecht zal men te zien kri­j­gen in «Brass Com­mand­ments» tuss­chen William Far­num en Tom Santschi. Dit herin­nert aan een zelfde gevecht dat tuss­chen beide film­spel­ers plaats had voor de film: «The Spoiler's», weken na­dien waren zij in het stu­dio niet-te zien, daar zij te leel­ijk toege­takeld waren.

« Sam­son en Dalila » gaat door de Cae­sar-Film op den band ge­bracht wor­den.

De film « De Drie Mus­ket­ters », in Antwer­pen on­langs afgerold, wordt nu ook in Italië ver­toond. In Napels echtey werd hij uit­ge­floten.

De Ital­i­aan­sche cinématogra­phie zit in slechte pa­pieren; de eene maatschap­pij sluit haar boek­jaar niet tien­duizen­den lires ver­lies, ter­wijl er an­dere hunne stu­dio’s een­voudig te koop stellen.

Leda Gys draait voor de « Lom­bardo Film » te Turijn « De Poëzie der Leu­gen ».

Hes­pe­ria draait nu voor eigen reken­ing.

Fran­risca Bertini komt met de Unione Cin­e­mato-grafica Ital­iana eene verbin­te­nis voor zes fil­men te teeke­nen. De eerste zal « Aïda » zijn.

De « Cour des Mir­a­cles », naar den roman van Michel Ze­vacco, gaat door de Cines gefilmt wor­den.

Fabi­ola of de geschiede­nis der Romein­sche Cat­a­comben, naar het beroemde werk van car­di­naal Wise­man, komt door de Bel­gis­che cen­suur afgekeurd te wor­den en mag bi­jgevolg niet aan kinderen onder de 16 jaar ver­toond wor­den. Nu moet men weten dat be­doelde, onge­cen­sureerd, op 11 April 1921 voor het Bel­gis­che Hof, in het bi­jz­ijn der hofhoud­ing en van Prinses Marie-José is afgerold gewor­den. Toen was deze laat­ste nog geen 16 jaar oud.

Een echten « Toi­let­ten Film » komt te Lon­den ver­toond te wor­den. « Passievlam­men » is de naam en het sce­nario, noch het spel der ver­tolk­ers is mets bi­zon­ders, maar hij munt uit door de groote variëteit der prachtige toi­let­ten. Maë Marsh, de hoof­drol, ge­bruikt er niet min­der dan 30 ver­schil­lende toi­let­ten in; het is eene echte mode ten­toon­stelling van wan­del, sport, avond, namid­dag-toi­let­ten; reis­man­tels, ama­zone-uitrustin­gen, fiev o’clock en gar-den-party-toi­let­ten, négligés, enz.

De vol­gende dag­bladen bezit­ten nu regel­matige cin­ema-rubrieken: « Times », « Daily Mail »,

« West­min­ster Gazette», «Daily Mir­ror», «Daily News», «Star», «Evening News», «Daily Ex­press » en « Evening Stan­dard ».

Ste­unt onzen Strijd

TEGEN de tak­sen FOOR het goed­kpope üolfsver­maak

12

« CIN­EMA WERELD

« CIN­EMA WERELD »

Brieven­bus

Cœur C.L. — 1. Agnès Ayres, adres: Para­mount-stu­dio,6284 Selma Av­enue, Hol­ly­wood (Cal.) U.S.A.

2. Charley Caplin, adres: Ath­letic Club, Los An­ge­les (Cal.) U.S.A.

3. Raice­vitch, adres: c/o U. C. I., 51, via Mace-rata, Rome (Italië).

N.-B. — Ecrire aux deux pre­miers en Anglais au troisième en Français. (Aan de 'twee eersten in 't En­gelsch en aan de derde in ’t Fran­sch schri­jven. )

Lou Tel­le­gan. — 1. Zie ar­tikel over Wal­lace Reid in dit num­mer.

2. Henny Porten zal U zeker antwo­or­den; haar uw brief nog eens herin­neren; met die poli­tieke kwest­ies zal zij zich niet in­laten.

Ar­man­dus I. — Rudolph Valentino zendt zijne photo; hem te schri­jven in de En­gelsche taal; adres: 7139, Hol­ly­wood Boul­vard, Los An­ge­les (Cal. ) U. S. A.

Mary Rod. — l. Frank Mayo îs te New-York ge­boren in 1886; geschei­den van Dag­mar Godowsky en van Eleanor Joyce.

2. Harry Carey is ge­boren te New-York op 6 Juni 1880; gehuwd met Olive Fuller.

J. Van Haven­berghe, — Wen­schen de ve­r­ant­wo­ordelijkheid van het geven van dergelijke adressen niet op ons te nemen.

Henri, — Zie para­graaf b van ar­tikel 6 van het re­gle­ment.

A. Simo­tiquel. — Ont­van­gen fr. 0.50 in. postzegels bij de inzend­ing van den stem­brief.

Anna Cool. — Ont­van­gen fr. 0.50 in postzegels bij de inzend­ing van den stem­brief.

A. B. — Denkt U in de vereise­hte voor­waar­den te ver­keeren.

Martha. — 1. Henny Porten zal, als Duitsche, een in de Vlaam­sche taal duidelijk geschreven brief ver­staan; U moogt u zeker van ons blad aan­beve­len; hare ’voor­naam­ste fil­men zijn: « Anna

Bo­leyn », « Rose Bernd », « Die Geier­wally ».

2. Voor ’t oogen­blik zijn er geene bek­end welke die taal machtig zijn.

Een vreemdel­ing. — Dit gedeelte van den film is ver­brand doch na­dien ver­van­gen gewor­den.

Kater. — 1. Die ban­den zijn in 1919 gedraaid.

2. Eileen .Sedg­wick is te Galve­ston (Texas) in 1897 ge­boren; zendt hare photo.

3. Draait voor ’t oogen­blik geene episo­den­fil­men meer.

Laura Bi­boche, — 1. Baby Peggy Brown, adres: Uni­ver­sal Stu­dios, Uni­ver­sal City (Cal.) U.S.A.

2. Frank Mayo is de Fran­sche taal niet machtig.

3. Voor Mary Pick­ford en Dou­glas Fair­banks aan ieder af­zon­der­lijk een brief te richten.

N. -B. — Verne­men met ge­noe­gen dat U eene photo van Liane Haid en van Priscilla Dean ont-vingt.

Dim­phne. — 1. Mary Pick­ford en Dou­glas Fair­banks, adres: Hol­ly­wood (Cal.) U.S.A.

2. U kunt hunne photo bin­nen de 5/6 weken ont­van­gen.

3. Bei­den zen­den hunne photo gratis.

Hoe­pel­man. — « L’At­lantide » is door Jacques

Fey­der gedraaid en door Aubert uit­gegeven gewor­den; de scher­men en kleedij waren van Manuel Orazi.

Modis­tje. — 1. U be­doelt « M. C. » zeker? Dit is om zich in de oogen dier artis­ten in­ter­es­sant te maken.

2. House Pe­ters, voor­naam­ste fil­men: « The

Storm », « The Leop­ard Woman », « Lying Lips »; adres: Uni­ver­sal Stu­dios, Uni­ver­sal City (Cal.) U. S. A.

Rita Jol­livet, adres: c/o Film d’Art, 14, rue Chau­vrau, Neuilly s/Seine (France).

Iicmo. — 1. Mae Mur­ray, adres: 1 West, 67th Street, New-York (U.S.A.).

2. Bebe Daniels, adres: Re­alart . Stu­dios, 469, Fifth Av­enue, New-York City (U.S.A.).

3. Glo­ria Swan­son, adres: Lasky Stu­dio, 6284, Selma Av­enue, Hol­ly­wood (Cal.) U.S.A.

N.-B. — Zen­den allen hunne photo; er wor­den per week maar 3 vra­gen beant­wo­ord.

Za-la-Vie. — 1. Zie gedeelte der gevraagde adressen in deze brieven­bus; er wor­den overi­gens maar 3 vra­gen per wéék beant­wo­ord.

2. Con­rad Nagel, adres: 1846, Cheroke Av­enue, Los An­ge­les (Cal.) U.S.A.

3. Con­rad Nagel ver­tolkte geen rol in « He­liotrope»; dit was Fred Bur­ton.

Keurster. — Dit .was gan­sch on­afhanke­lijk van onzen wil. De heeren ju­ryle­den waren in deze kwestie op­per­ma­chtig.

Joë Mar­tin. — 1. Pho­to­genisch zijn is op de film wat op eene photo « goed trekken » is.

2. Kor­tel­ings zal onze wed­strijd film te Brus­sel ver­toond wor­den.

3. Van welke maatschap­pij waren die fil­men?

Kindekens. — 1. Op uwe eerste vraag is niet

geant­wo­ord gewor­den tér oorzake van den weinig ern­sti­gen dek­naam.

2. Is beroeps­ge­heim.

Mare Ram­paert. — Nemen uwe aan­vraag in nota en zullen er ten gepas­ten tijde op terugkomen.

D. Mountstephens. — 1. Liane Haid, adres: Wiedener Haupt­strasse, 18, Wien (Oost­en­rijk).

2, De hoofd­ver­tolk­ster van «On­ver­draagza­amheid » was Lil­ian Gish, adres: c/o Grif­fith Stu­dios, Ma­maro­neck New-York (U.S.A.).

3. Max Lin­der, adres: llbis, av­enue De­shanel.

Sphinx. — 1. Francesca Bertini woont wel degelijk te Genua, maar laat al Kare briefwis­sel­ing naar Rome zen­den al­waar zij haar sekre­taris heeft.

2. Met ge­noe­gen verne­men we dat U weer photo’s ontv­ingt, n.l. van Dou­glas Fair­banks, André Nox, Andrée Bra­bant en Jackie Coogan.

Pola Negri. — 1. De roi van Nomis in « De Koningin van Saba » werd ver­tolkt door Joan Gor­don.

J. Lauw­ers. — 1. Die film werd ver­tolkt door Mar­gareth Fisher; Wal­lace Reid ver­tolkt er geen rol in.

2. U kunt U eens wen­den tot de Para­mount, 48, Nieuw­straat, Brus­sel.

3. Zie ar­tikel over Wal­lace Reid in dit num­mer.

N.-B. —Voor wat de photo van Wal­lace Reid

be­treft, dit is in regel. Ont­van­gen fr. 1.—.

Ri­etmns. — 1. Die zullen wel niet te vin­den zijn; na afloop van onzen filmwed­strijd zult U er eene hebben.

2. Die maatschap­pij heeft geene artis­ten met vast kon­trakt; zij verbindt ze maar alléén voor één film.

Mae en Glo­ria. — 1. Bernd Aldor, adres: Hotel Ex­cel­sior, S.W. 11, Berlin (Duitsch­land).

Almi­rante Manzini is de Fran­sche taal een weinig machtig; zij zendt hare photo.

3. Enid Ben­net, adres: Thos. H. Ince Stu­dios, Cul­ver City (Cal.) U.S.A.

« CIN­E­MAW­ERELD »

2. Bé naam dier artiste is niet gegeven gewor­den. '

3. De rol van Lygia in « Quo Vadis » werd ver­tolkt door Mme Giunghi.

H. V. Herck. — Charley Chap­lin, te schri­jven in de En­gelsche taal, adres: Ath­letic Club, Los An­ge­les (Cal.) U.S.A.

Kater. — 1. De echtgenoot van Eileen Sedg­wick is geen fil­martist; zij zelve zendt hare photo.

2. William Rus­sel, adres: Fox Stu­dios, 1401, West­ern Av­enue, Los An­ge­les (Cal.) U.S.A.

3. Art Acord, adres: Uni­ver­sal Stu­dios, Uni­ver­sal City (Cal.) U.S.A.

Livine. — De photo’s, postkaart for­maat van de artis­ten der Para­mount, zijn in ons bu­reel verkri­jg­baar aan den prijs van fr. 0.50 per ex­em­plaar; voor verzend­ing per post dezelfde prijs plus fr. 0.30 voor verzend­ing­sonkosten per zenidng.

Juffr. Jean. — Wen­schen de ve­r­ant­wo­ordelijkheid met het geven van dergelijke adressen niet op ons te nemen.

Clairette Ciné. — Wen­schen eerst en vooral uwe aan­dacht te trekken op het feit dat vra­gen om in­lichtin­gen alléén door de Brieven­bus beant­wo­ord wor­den. Voor wat newust ar­tikel be­treft de schri­jver ervan was steller dezes, dus... eerste ver­giss­ing van uwen­twege; voor wat het tweede be­treft, we be­twisten de mo­gelijkheid niet dat het er in zekere kur­sussen schi­jn­baar ern­stig toe­gaat, maar..., we her­halen het, en zullen het steeds bli­jven her­halen, we willen de eerste « gediplomeerde » ervan zien die een rol, een heel klein rol­letje van ge­di­en­stigheid zelfs maar, door het toe­doen van de in­richters zal kun­nen of mogen draaien, ’t zij hier of in het buiten­laiid, voor eene ern­stige film­maatschap­pij natu­urlijk. En wan­neer dit feit zal be­wezen zijn, dan willen wij er nog wel eens over praten. In afwacht­ing ervan staat het onze trouwe ko­r­re­spon­dente Clairette Ciné en hare kol­lega’s gan­sch vrij er hun eigen gedacht op na te houden of over steller dezes, in stilte, aller­lei alles be­halve aan­ge­name din­gen te denken. Wij ken­nen onzen plicht: de Cin­ema in­dus­trie in België hoog te houden, ze te verdedi­gen en ze van alle parasi­eten te vri­jwaren. In die richt-’ng werken we voort en wijken geen duim­breed van onze opinie af.

Claris. In tegen­stelling met wat dit plaat­selijk dag­blad be­weerde, is Agnès Ayres onge­huwd, en zelfs nöoit gehuwd ge­weest. Nemo.

ONZE FILM-STER WED­STRIJD

NOG EENE PERSSTEM

Expört­film » van 15 Jan­u­ari schri­jft:

CHERCHEZ LA VEDETTE Notre ex­cel­lent confrère d’An­vers, « Tooneel-wereld», a or­ga­nisé un con­cours pour la recherche d’une étoile du cinéma belge.

Trois cent qua­tre vingt-dix can­di­dats se sont mises sur les rangs et ont été suc­ces­sive­ment soumises à l’épreuve de l’ob­jec­tif qui fixa leurs di­verses ex­pres­sions et en­reg­is­tra leurs at­ti­tudes les plus avan­tageuses.

Il ap­par­tien­dra au pub­lic de désigner désor­mais la grande vedette belge et un vote pop­u­laire suivra cha­cune des .pro­jec­tions du film édité par notre confrère avec la col­lab­o­ra­tion des trois cent qua­tre-vingt-dix can­di­dats.

(Ver­tal­ing.)

ZOEKT DE STER Onze uit­mun­tende kon­frater van Antwer­pen « Tooneel­w­ereld » heeft een pri­jskamp in­gericht ter ont­dekking eener Bel­gis­che film­ster.

Driehon­derd ne­gentig kan­di­daten hebben zich aangemeld en zijn achtereen­vol­gens aan de proeve

der leus on­der­wor­pen gewor­den, welke hunne ver­schil­lende uit­drukkin­gen en hunne gun­stig­ste houdin­gen opnam.

Het ligt nu aan het pub­liek de groote Bel­gis­che film­ster aan te wi­jzen en elk af rollen van den film, door onzen kon­frater met de medew­erk­ing der driehon­derd ne­gentig kan­di­daten uit­gegeven, zal van eene volk­stem­ming gevolgd wor­den.

Een schepen die met zijn tijd mee­gaat, is wel de heer Junes, schepen van Schoone Kun­sten van Antwer­pen. Hij heeft besloten van de open­ing der Ten­toon­stelling der Oud-Stri­jders te laten fil­men, en iedereen, zon­der on­der­scheid .van poli­tike opinie, zal het met ons eens zijn schepen Junes om zijne daad geluk te wen­schen, en wij hopen uit gan­scher harte dat zijn voor­beeld in de an­dere schep­enk­abi­net­ten navol­ging zal mogen vin­den.

Gine­manieuws­jes

Priscilla Dean heeft hare verbin­te­nis met de Uni­ver­sal zien ver­breken, omdat zij eene rol in een niewen film weigerde te ver­tolken, rol die zij « onzedelijk » noemde.

An­to­nio Moreno zou, naar het schi­jnt, te Los An­ge­les ver­mo­ord zijn gewor­den door den echtge noot der Spaan­sche artiste Car­men Ro­driguez.

In Frankrijk vin­den 50,000 men­schen een bë staan in de cin­e­mani­jver­heid.

Dou­glas II, de zoon van Dou­glas Fair­banks uit zijn eerste huwelijk met Miss Beth Sully, waar­van hij geschei­den is, ver­toeft op ’t oogen­blik met zijne moeder te Par­ijs. Twaalf jaren oud gaat hij zich op de teekenkunst toe­leggen voor dewelke hi j groote aan­leg gevoelt.

Charley Chap­lin ontv­ing voor het draaien van « The Kid » (Het Kind) de somme van $ 800,000 (fr. 12,000,000).

De groot­ste geschiede­nis der wereld is wel het Oud Tes­ta­ment. Eene Ital­i­aan­sche film­maatschap­pij heeft daar­van een prachtige film ver­vaardigd. De groot­ste kosten zijn gedekt door de Ital­i­aan­sche Regeer­ing. Ver­schil­lende toonee­len zijn genomen in de vulka­nis­che streken van het land; men ziel er echte zand­stor­men in. Ara­bieren, wilde dieren en nog vele won­deren der woesti­j­nen. Bij het maken van dezen band gin­gen de Ital­ia­nen ook naar de ver­bo­den, en meesten­deels onont­ginde hoogten van Sinaï; op den berg Sinaï al­waar Je­ho­vah tot Mozes sprak en hem de Tien Ge­bo­den over­handigde, werd een groot gedeelte gefilmd.

Eric von Stro­heim wiens naam best gek­end is door de ver­tolk­ing van «Blinde Echtgenooten» en «Fool­ish Wives» heeft ook niet al­tijd weelde gehad. Ge­boren in Oost­en­rijk di­ende hij in het leger als lui­tenant. Fam­i­liek­west­ies deden hem in 1909 uitwijken naar Amerika. Zijn eerste werk al­daar was in een mag­a­z­ijn pak­jes in te pakken aan

2 per week. Hij werd fig­u­rant in eene film­com­pany en leed meestal honger. Ein­delijk kreeg hij eene kleine rol van Duitsch of­ficier en dit maakte zijn naam. Op het oogen­blik is Eric von Stro­heim eene beroemd­heid.

BE­LAN­GRIJK BERICHT

Alle briefwis­sel­ing, med­edeelm­gen, enz. « Tooneel­w­ereld » of « Cin­e­mawe-reld » aan­be­lan­gende, moeten van af heden, aan on­der­staand adres gezon­den wor­den.

« TOONEEL­W­ERELD »

Post­bus n° 47, Antwer­pen I.

« CIN­E­MAW­ERELD »

ONZE CINE- RO­MANS

De Ver­bor­gen­heden & & & & van Par­ijs

(Les Mystères de Paris)

Groot Avon turen-drama naar het beroemde werk van Eugène Sue, en naar den film der Phocéa. Vlaam­sche be­w­erk­ing van Ed. Neorg.

(13e Ver­volg)

De Her­tog de Lu­ce­nay be­ho­orde tot eene der aan-zien­lijk­ste fam­i­lies van Frankrijk; hij in­s­gelijks ( aerkte de dames op en riep:

« Wat is dat?... De schoonste vrouw van het bal welke zich ver­schuilt!... Is het mij toege­laten?... » Dit zeggende wierp hij zich om zoo te zeggen nevens de zijde der Markiezin.

« Wel­hoe, mi­jn­heer, reeds terug van Con­stanti-nopel? » zegde zij een weinig geëi-gerd.

« Reeds?... Gij zegt het­geen mijn vrouw denkt, want zij heeft mij dezen avond niet willen vergezellen en hare afwezigheid hier baart meer opzien, dan mijne ver­schi­jn­ing... En gij, Markiezin, ont­vangt mij als een hond in een kegel­spel... ik ben toch zoo lief als welk ander ook!... »

« En het is u zoo gemakke­lijk lief te bli­jven...

’ in Con­stan­tinopel... » antwo­ordde mevrouw d’Har-ville glim­lachend.

« Gij wilt zeggen afwezig te bli­jven?... Maar dat is schan­delijk het­geen gij daar zegt! » riep de Lu­ce­nay.,

« Lieve God, mi­jn­heer, roep zoo niet, of ik ben ver­plicht de plaats te ver­laten. »

De Markiezin zou de daad bij het woord gevoegd hebben, in­dien zij niet M. Charles Robert had zien naderen, de kom­man­dant zooals madame Pipelet zegde; de her­tog had hem ook opge­merkt want hij riep:

« Tiens, M. Charles Robert, welke ik ont­moet heb in eene bad­plaats der Pyre­neeën!... » t Charles Robert naderde; hij was een wel­ge­bouwd

man, met regel­matige trekken; zijn gang echter was lomp en zwaar en zijne houd­ing miste alle bekoor­lijkheid. Wan­neer hij de markiezin zag kreeg zijn gelaat eene droeve uit­drukking.

« Goe­den dag, mi­jn­heer! » riep de Lu­ce­nay « ik heb u niet meer gezien sedert onze ont­moet­ing in die bad­plaats!... Maar wat hebt gij? Men zou zeggen dat gij lijdt! »

Bij deze wo­or­den wierp hij een blik op de Markiezin en antwo­ordde:

« Gij hebt gelijk, mi­jn­heer, ik ben zeer li­j­dend... »

« Maar, goede hemel, waarom ont­doet gij u dan niet van die galachtige gedachten! »

Op deze vraag stond Robert een oogen­blik ver­stomd; het bloed steeg hem naar het hoofd en hij antwo­ordde dan ook ko­rtaf:

« Daar gij naar mijne gezond­heid vraagt hoop ik dat gij mor­gen vroeg om nieuws komt! »

« Wel­hoe, mi­jn­heer... maar zeker... ik zal komen!... » zegde de her­tog uit de hoogte.

M. Charles Robert maakte eene buig­ing en ver­wi­jderde zich.

« Wel, wel... » ging de Lu­ce­nay verder, « hij heeft zoo min last van slijm als de Groote Turk... Maar zeg mij, Mevrouw Mac-Gre­gor, hebt gij soms bij dezen grooten jon­gen die gram­schap opgewekt” »

Sarah, zon­der te antwo­or­den, stond plot­sel­ing

op; zij had gemakke­lijk in een schater­lach kun­nen los­barsten bij de gekke vraag van de Lu­ce­nay, maar zij be­dacht hoe een man moest li­j­den, in tegen­wo­ordigheid der vrouw welke hij be­minde, zulke vraag gesteld te zien. De markiezin stond in­s­gelijks recht, nam de arm van Sarah en hei­den gin­gen heen; zij ver­voeg­den M. Charles Robert en Clemen ce zegde stil in het voor­bi­j­gaan tot hem:

Zij kwa­men als­dan aan de ga­lerij en de Markiezin d’Harville ver­liet het bal.

Rodolphe, van zijn kant, wan­neer hij naar dit feest kwam om eer aan zijn rang te doen, kwam ook met de be­doel­ing om meer van de Markiezin te weten; wan­neer hij den win­ter­tuin ver­liet kwam hij in de warme serre en was plot­sel­ing ge­tu­ige van het tooneel tuss­chen de vorige per­so­nen ver-roorza­akt door de stomme vraag van de Lu­ce­nay.

« De on­gelukkige » mom­pelde hij... als­dan ging hij Murph vin­den en zegde tot deze;

« Gij ziet wel die jonge blonde man, ni­et­waar? Tra­cht hem te naderen en zeg deze wo­or­den: Gij komt wel laat, mijn engel! »

Murph vol­bracht de taak en Rodolphe zag de kom­man­dant schrikken, waar­door hij niet meer twi­jfe­len kon.

Alzoo was de Prins in het bezit gekomen van een geheim welke hij on­mo­gelijk oplossen kon; van die vrouw welke hij in stilte be­mind had en nog be­minde. Bedroefd daarover en zoek­ende naar een mid­del om de Markiezin te 'red­den, was hij terug naar den win­ter­tuin gewan­deld en had zich in een een­zaam hoekje neergezet, wan­neer het to­e­val hem voor de tweede maal eene af­schuwelijke samen­spraak deed hoor en... Sarah Sey­ton, na het vertrek van de Markiezin had haar broeder Tom opge­zocht.

« Mijn broeder » zegde zij, « wij her­vat­ten ons gesprek. Gij weet dat Charles Robert en de Markiezin elkaar bij mij hebben leeren ken­nen, ni­et­waar? Zij, die in bet diep­ste van haar hart Prins Rodolphe be­minde leverde strijd met zich zelf bij het zicht van Robert. Ein­delijk, meer uit medeli­j­den dan uit liefde, gaf zij hem eene samenkomst waar zij echter niet naar toe ging. Ik gaf hem den raad zijne vraag te hernieuwen en zij be­loofde nog­maals te komen maar weer brak zij haar woord. De laat­ste maal echter kwam zij tot aan de deur maar vertrok... Gij ziet hoe deze vrouw een in­wendige strijd voert. En waarom? Omdat zij nog al­toos in stilte Rodolphe be­mint. Ziedaar waarom ik haar haat!... Maar nu weer heeft zij aan Robert eene samenkomst be­loofd voor mor­gen en ik twi­jfel niet of dit­maal zal zij haar woord houden. »

« Wat zijn uwe plan­nen? »

« Ik wil de Markiezin doen ver­geten, niet alleen door Rodolphe maar ook door haar echtgenoot! »

« En waarom? »

« Daarom, mijn lieve Tom!... Kom, ver­laten wij het bal... In het eerste beste koffiehuis stapt gij bin­nen en schri­jft een brief aan Mi­jn­heer d’Harville dat zijne vrouw mor­gen zich begeeft om lnut naar de rue du Tem­ple, num­mer 17, voor een ren dez-vous. .De markies, welke jalo­er­sch is, zal Clémence ve­rassen en de rest kunt ge be­gri­jpen... » Sarah dacht een oogen­blik na en ging dan verder: « Van den an­deren kant heb ik mij ver­staan met Chou­ette om Fleur-de-Marie te doen verd­wi­j­nen en ik ben over­tu­igd dat wij dit­maal sla­gen zullen. »

Ds an­deren­daags in den mor­gend wan­delde de Markies d’Harviüe in zijne slaap­kamer op en neer. Zijne kamer was in de groot­ste wanorde; men zag overal ge­bro­ken kristal en de meube­len van hunne plaats; men zou zeggen dat er een hevige strijd had plaats gehad.

If)

€ CIN­EMA WERELD »

Mi­jn­heer d’Harville was omtrent 30 jaren oud, hij had zachte maar karak­ter­volle gelaat­strekken. Hij had nog dezelfde kleed­ing aan van den avond tevoren maar zijne on­der­vest hing open, de hals naakt, het hemd gescheurd waarop hier en daar vlekken bloed.

Plots bleeef hij staan, de armen gekruist, de blikken geves­tigd op de marmeren plaat der schouw; hij nam een brief en her­las deze: « Mor­gen om 1 uur begeeft uwe vrouw zich naar de rut du Tem­ple, 17, voor een ren­dez-vous... Volg haar en gij zult u over­tu­igen... Gelukkige echtgenoot...»

Op dit oogen­blik ging de deur open en een oude trouwe kamer­di­en­aar ver­scheen. De Markies draaide het hoofd om zon­der van houd­ing te ve­ran­deren « Wat wilt gij? » vroeg hij ruw.

Deze, in plaats te antwo­or­den, zag met ver­baz­ing naar de wanorde i nde kamer en ver­vol­gens deze van zijn meester.

« Lieve God, mi­jn­heer, gij zijt gek­wetst! Wat is er gebeurd? Waarom hebt gij niet op mij gebeld? »

« Maar mi­jn­heer » antwo­ordde de di­en­aar bevend, « gij hebt aan M. Dou­blet bevel gegeven, om van mor­gend hier te zijn om 10 uren; hij is daar met de no­taris. »

« Gij hebt gelijk » antwo­ordde hij bit­ter. «Wan­neer men rijk is moet men aan de zaken denken...

Is'men reeds bij mijne vrouw ge­weest?... »

« Ik geloof niet dat Mevrouw de Markiezin reeds gebeld heeft. »

« Dat men mij ver­wit­tige wan­neer zij belt. »

« Ja mi­jn­heer. »

« Zeg aan Philippe u te komen helpen. »

« Maar mi­jn­heer, wilt u niet zeggen wat ér dezen nacht gebeurd is? »

« Wan­neer gij be­greept zoudt gij wel schrik- ' ken. »

De kamer werd in orde ge­bracht en nadat de Markies zich wat gek­leed had ging hij naar het kabi­net waar M. Dou­blet met de no­taris wachtte.

« Het is de akte welke men komt te lezen, mijn heer» zegde de in­ten­dant, « zij moet alleen nog maar geteek­end wor­den. »

« Gij hebt ze gelezen, mi­jn­heer Dou­blet? »

« Ja, m'jn­heer de Markies. »

« Dat is vol­doende... ik teeken... »

De Markies teek­ende en de no­taris vertrok.

« Mag ik de heer Markies doen op­merken dat het eene zeldza­amheid is, een inkomen in gron­den te bezit­ten van ongeveer jaar­lijks 750,000 franken! »

« En met een inkomen van 250,000 livres renten... eene jonge schoone vrouw... en een dochtertje dat een cheru­bijn gelijkt... dus, er bli­jft niets meer te ver­lan­gen, ni­et­waar? ».

« Eh, eh, mi­jn­heer de Markies, men kan wen sehen zo­olang mo­gelijk te leven... Heeft mi­jn­heer de Markies niets te bevélen? »

« Niets. »

Nauwelijks had de in­ten­dant de plaats veria ten of M. d’Harville plofte in een zetel neer; de do elle­bo­gen gele­und op de tafel ver­bof g hij het hoofd in zijne han­den; voor de eerste maal weende hij. .

« Mijne eer be­zoedelt door Clemence! » riep hij.

« En de schande zal zich af­teeke­nen op het voorhoofd van mijn dochtertje!... De el­lendige!... Ja, ik weet wel dat het feit­elijk mijne schuld is, maai noet zij mij daar­voor bedriegen?... In plaats van iaat ver­dien ik niet. eer medeli­j­den?... Neen, neen, iloed!... Het bloed van bei­den wil ik!... »

Deze gedachte ver­dubbelde de woede van den larkies. Hij liep naar een wapen­schild en nam wee kleine pis­tolen; hij laadde deze en liet ze in ijne za­kken gli­j­den.

De kamerbe­di­ende Joseph klopte op de deur en kwam zeggen:

« Mi­jn­heer, men kan bij mevrouw de Markiezin bin­nen tre­den. »

« Heeft mevrouw haar ri­j­tuig gevraagd?? »

« Neen, mi­jn­heer de Markies. Zij heeft aan me-juf­fer Julie gezegd dat zij te voet ging. »

« Is er hier in de buurt geene stand­plaats van hu­ur­ri­j­tu­igen? »

« Ja, mi­jn­heer, op den hoek van de rue de Lille. »

« ’t Is goed, Joseph. »

Een- weinig later ging M. d’Harville uit ‘en begaf zich naar de plaats der hu­ur­ri­j­tu­igen.

« Koet­sier, per uur! »

« Goed, burger. Het is half twaalf. Waarheen gaan wij? » —

« Rue de Belle Chasse, op den hoek van de rudf' Saint-Do­minique; plaats uw ri­j­tuig langs den muur van den hof daar en wacht. »

De Markies stapte in, liet de gordi­j­nen za­kken en het ri­j­tuig vertrok in de aangewezen richt­ing. Wel­dra was men ter plaatse en van hier uit kon men gemakke­lijk zien wie het hotel d’Harville bin­nenkwam en ver­liet. Het ren­dez-vous van zijne vrouw was om 1 uur. Hij wachtte. Zijne gedachten wei­den zoozeer door een stroom van gewaar­wordin­gen geleid dat de tijd voor hem voor­bij vloog.

Het sloeg twaalf uren op de klok van Saint-Thomas d’Aquin; do poort van het hotel d’Harville opende zich langzaam en de Markiezin stapte naar buiten. De Markies boog zich tot den koet­sier:

« Gij ziet goed die dame ni­et­waar? Rijdt langzaam en volg haar. Wan­neer zij een ri­j­tuig neemt, volg het ri­j­tuig.

Mevrouw d’Harville ging in­s­gelijks naar de stand­plaats en nam een hu­ur­ri­j­tuig. De twee vo­er­tu­igen kwa­men aan de Quai de l’Hôtel de Ville, de rue Saint-Avoye en ver­vol­gens aan de rue du Tem­ple.

« Burger » zegde de koet­sier, « de dame gaat het huis n° 17 bin­nen. »

« Houdt stil. »

Eenige sec­on­den later ging M. d’Harville het huis bin­nen waarin zijne vrouw hem was vooraf- /"* gegaan. N

Mi­jn­heer en Madame Pipelet, uit nieuws­gierig, heid, ston­den op den drem­pel van hunne loge, wan­neer de Markiezin voor­bij kwam. De trap­pen waren zoo donker dat de jonge vrouw ver­plicht was te vra­gen:

« Mevrouw, waar is de trap als ’t u be­lieft? »

« Een oogen­blik... waar gaat u naar too? »

« Naar M. Charles Robert... »

« Welnu dan, schoone jonge dame, recht voor u uit­gaan naar boven, de ijeur is vlak voor u. »

(Wordt voort­gezet.)

ONZE FILM-STER WED­STRIJD

Uitgedeelde deel­ne­m­ings­bul­leti­jns van

12 tot 18 Jan­u­ari 19 tot 26 Jan­u­ari 27 jan. tot I febr.

To­taal

60.000

75.000

50.000

185.000

Ah (je het noord

aan de deur van een Kinema ziet staant

treedt dan bin­nen en ge zijt zeker een aan­ge­naam oogen­blik door te bren­gen

arcs

Uit­geschreven door Het week­blad TOONEEL­W­ERELD .. Or­ga­nisé par l’heb­do­madaire TOONEEL­W­ERELD ..

STEM­BRIEF —- BUL­LETIN DE VOTE

Aan vlelke bloem geeft U de Ooorkeur?

A quelle fleur don­nez Oous la préférence?

Met ho­eveel stem­men zal de Eerste Bel­gis­che Film­ster gekozen vO­or­den?

AOec com­bien de Ooijc sera élue la première Etoile Cinématographique Belge?

vJelk zal éol­gens U de al­ge­meene rangschikking zijn, hoeéeel stem­men zal elk der acht kan­di­daten bekomen?

Quel sera d'après Vous le classe­ment général, et com­bien de •Ooitc ob­tien­dra chaque con­cur­rente?

Al­ge­meene rangschikking - Classe­ment général AAN­TAL STEM­MEN NOM­BRE DE VOIX

Zie keerz­i­jde - Qoir air -Ocrso

Naam 'Jan den deel­ne­mer .Nom du par­tic­i­pant

Adresse

Duidelijk in­Oullen en zen­den onder moto „FILMWED­STRIID” aan „Tponeelv­Jereld” Post­bus 47 Antwer­pen I of te bestellen op ons bu­reel: Korte Gasthuis­straat, 16, Antwer­pen.

En­voyer dûment rem­pli sous la mo­tion „CON­COURS CINÉMATOGRAPHIQUE ” à „Tooneel-vJereld” Boîte Postale 47 AnOers I ou à remet­tre à nos bu­reau*; Courte rue de l’Hôpital, 16 à Anôer*.